Ідэя аховы асобы ў рамане «Дуброўскі» чырвонай лініяй праходзіць праз увесь твор. Аўтар паказвае складаныя жыццёвыя сітуацыі, а таксама моцных людзей, якія не баяцца адстойваць свае інтарэсы і спыняць несправядлівасць.
Раман мае глыбокі сюжэт, актуальны ва ўсе часы, які расчыняе выдатныя асобы герояў. А.С. Пушкін паказвае Троекурова распешчаным панам са мноствам шкодных звычак, хоць і некалькі схільным да добрых учынкаў. У адрозненне ад яго, Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі і Маша, дачка Троекурова, маюць высакародны характар, справядлівы і добрасумленны. Галоўныя героі з’яўляюцца досыць валявымі, ня пагаджаюцца з абставінамі.
Троекуров адбірае фамільны дом Дуброўскай, робіць замах на іх гонар і добрае імя. Старэйшы Дуброўскі не ўспрымаў усур’ёз суд, уладкованы супраць яго Троекуровым, у выніку прайграў і памёр. Яго сыну Уладзіміру давялося заняць месца бацькі і адказваць за гонар ўсёй прозвішчы. Некаторы час малады чалавек кіраваў паўстаньнем сялян супраць прыгнятальнікаў іхніх памешчыкаў. Нягледзячы на ўсе магчымасці, якія знаходзяцца ў яго ў руках, Уладзімір неўзабаве распусціў сялян, бо не змог прыняць жорсткасць іх барацьбы з памешчыкамі. Гэта паказала міласэрнасць і чысціню характару Дуброўскага-малодшага. У ходзе бунту сялян ён не дапусціў нападу на маёнтак Троекурова, таму што палюбіў яго дачка Машу. Так, дзеля кахання Уладзімір змог дараваць даўняга ворага сям’і і апусціцца да помсты. Аднак, закаханым не ўдалося быць побач: Троекуров гвалтоўна аддаў замуж Машу за пажылога графа. Дуброўскі нягледзячы ні на што не атрымалася зберагчы ўласную каханую ад вяселля з іншым.
Сумны сюжэт ярка паказвае безабароннасць і безвыходнасьць любога перад калянасцю жыцця. Нават моцныя і валявыя асобы, якія робяць усё магчымае дзеля дасягнення мэтаў, не заўсёды могуць дамагчыся свайго. Закон і грамадства таксама ніяк не маглі дапамагчы Машы і Дуброўскi.
З якой-небудзь боку можна зразумець Уладзіміра, які не вытрымаў ўсіх выпрабаванняў і ўстаў на дарогу разбою. Абараніць яго шчасце не дапамагло нішто: ні дзяржава, ні грамадства, ні нават уласныя неверагодныя намаганні і мудрасць. Так, не атрымаўшы падтрымкі ад закона, ён пераходзіць на іншы бок і пачынае жыць па правілах сілы і беззаконня. Аднак, нягледзячы на ўсе змены, добрая і высакародная натура Дуброўскага не можа да канца стаць жорсткай, адрозніваючыся высакароднасцю.
Некалькі цікавых твораў
Аповяд Антона Паўлавіча Чэхава «Зламыснік» ўяўляецца мне не як павучальная гісторыя, а як тыповая гумарыстычная мініяцюра тых гадоў. Аўтар малюе радавую сітуацыю, якая здараецца ў расійскай правінцыі тых гадоў
Аповяд вядзецца ад першай асобы, аўтар узгадвае падзеі свайго дзяцінства. Хлапчук адправіўся ў лес з іншымі хлопцамі, каб назбіраць ягад на продаж. Бабуля абяцала яму пасля продажу ягады на атрыманыя сродкі купіць пернік
Вусная народная творчасць багацце кожнага народа. Рускі народ мае вельмі шмат помнікаў народнай творчасці. Кожны помнік унікальны і своеасаблівы. У гэтых творах захаваліся ўсе важныя павер’і народа.
У жыцці кожнага з нас прыходзіцца сутыкацца з непрыемнымі, нечаканымі і складанымі сітуацыямі. Менавіта ў іх выяўляецца сапраўдны характар чалавека, якасці яго душы, цягавітасць, мужнасць і стойкасць.
У мяне ёсць дзіўная птушка, якая можа размаўляць — гэта папугай. Гэта маё любімае жывёла. Гэта дзяўчынка. Яе клічуць Тося. Яна дзіўнае стварэнне. Як ўстане сонца, Тося пачынае размаўляць: «Добрай раніцы, прачынайцеся, прачынайцеся!»
Складанне па раману «Дуброўскі» 6 клас
Раман Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна «Дуброўскі» з’яўляецца выкрывальным супрацьпастаўленьнем гонару падману, памешчыцкай улады прыгоннаму бяспраўю, разгульнай прапальванне жыцця бедняка існавання.
Пушкін ўвасобіў у вобраз Троекурова ўсе заганы дваранскай шляхты. Подлы падман лічыўся нормай сярод такіх багатыроў. Кіравацца высокімі маральнымі прынцыпамі лічылася ніжэйшых заняткам, доляй слабых свету гэтага.
Троекуров быў некіравальным ў сваіх дэспатычных схільнасцях і бясконцых здзеках не толькі над сваімі сялянамі, але і над гасцямі, роўнымі яму па саслоўя і рангу. Улада грошай зачыняла раты ўсім незадаволеным.
Такая з’ява звыкла для ходу гісторыі многіх дзяржаў. Не нова яно і для Расіі. Аўтар апісвае сітуацыю, якая склалася, ужываючы такія словы, абароты, параўнанні і выбіраючы сюжэты так, што чытачу становіцца ясна: пісьменнік з вялікім спачуваннем ставіцца да зняважанай бясчынствам баку. Выразна прасочваецца пушкінская іронія з нагоды бязмежжа, учыняць Троекуровым, то бок панскай шляхтай наогул.
Майстэрску параўноўвае аўтар жыццё сялян з сабачай доляй. У той час, калі людзі галадаюць і бядуюць з-за прагнасці і подласці памешчыка, яго сабакі атрымліваюць найсмачную ежу, медыцынскую дапамогу, догляд, не ведаюць што такое холад і тулянні.
Прататыпам Троекурова выступае Дуброўскі-старэйшы. Ён разважлівы, сумленны, прыстойны і справядлівы. Але адданасць высокім ідэалам аказваецца слабым звону манет і Троекуров незаконна атрымлівае маёнтак Дуброўскага ў свае ўладанні. Несправядлівасьць і падман зноў перамагаюць.
Сяляне не хочуць страшнай долі, але баяцца выказаць услых свае пратэсты. Мора людскіх жыццяў становіцца ўсё меней спакойным, прадракаючы будучую буру. Самай вялікай хваляй, набегла на памешчыцкія берага, стаў ашуканы спадчыннік Уладзімір Дуброўскі. Усе народнае абурэньне выплюхнулася ў яго помсты Троекурову.
Аўтар уклаў у вобраз Уладзіміра рамантычныя рысы і высокамаральныя прынцыпы. Аўтар ідэалізуе Дуброўскага, праводзячы нябачную паралель паміж яго чынам і надзеяй на светлую будучыню, на лепшую долю рускага народа.
Пушкін падводзіць апавяданне да перамогі дабра над злом, весялосці справядлівасці і росквіту сумленнасці сярод адносін у грамадстве. Ён пакідае шчыліну для вяртання змагароў справядлівасці, даўшы магчымасць Дуброўскі і таварышам знікнуць, пазбегнуўшы пакарання.