Сачыненне на тэму кніга якая пакінула след у маім жыцці

Якую ролю ў маім жыцці гуляе кніга? Я думаў, што адказаць на гэтае пытанне мне будзе складана. Але на самай справе адказ прыйшоў адразу: кніга — гэта сябар, які робіць маё жыццё цікавей, разнастайней, весялей. Але, у той жа час, кніга дапамагае мне развівацца, пастаянна пазнаваць нешта новае.

Шчыра кажучы, я чытаю не так ужо шмат. Доўгі час я наогул недалюбліваў гэты занятак — ужо занадта часта усе навокал гаварылі, што чытаць неабходна. Але мне падабалася, калі мне чыталі ўслых мама ці бабуля. Я з задавальненнем слухаў казкі Пушкіна, Ш. П’еро, братоў Грым. Падабаліся мне апавяданні В. Драгунскага пра жыццё няўрымслівага Дзяніскі, захаплялі прыгоды Нязнайкі.

Але чытаць сам, застаючыся сам-насам з кнігай, я палюбіў толькі пасля знаёмства з «Прыгоды Тома Соера» М. Твэна. І сапраўды, як гэта выдатна — акунуцца ў свет герояў, якія становяцца табе сябрамі, перажываць разам з імі ўсе прыгоды, радавацца і смуткаваць за іх! Хіба тут патрэбен нехта яшчэ? Ўсялякі «пасярэднік» будзе толькі перашкаджаць!

З апошніх маіх «кніжных» сяброў я б хацеў назваць герояў кнігі Л. Кассиля «Дарагія мае хлапчукі».

З першых жа старонак гэтага твора я пагрузіўся ў загадкавы свет Синегорья, поўны загадак і прыгод. Па меры развіцця сюжэту я даведаўся, што таямніца Лазорева гор цесна звязана з жыццём Прыволжская хлапчукоў. На іх долю выпала цяжкае выпрабаванне — Вялікая Айчынная вайна. Вядома, героям не прыйшлося ваяваць на перадавой, аднак многія з іх, як маглі, у тыле дапамагалі сваёй радзіме.

Капков Бутырев, Валерка Черепашкин, Цімка, нават Лешка Дулько — з усімі імі, такімі рознымі, мне было вельмі цікава, займальна, захапляльна.

Я чытаў «Дарагіх маіх хлапчукоў» на «адным дыханні», а пасля яе заканчэння было вельмі шкада расставацца з героямі, якіх я палюбіў, якія сталі маімі сябрамі.

Добра, што да каханай кнізе заўсёды можна вярнуцца — перачытаць любімыя эпізоды, яшчэ раз палюбавацца добрымі ілюстрацыямі, удыхнуць пах кніжных старонак. Кніга — гэта добры сябар, і мне шкада тых людзей, хто гэтага не разумее.

0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 8 клас / Кніга ў маім жыцці

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Сачыненні па рускай мове і літаратуры

Пішам сачыненні замест вас!

Сачыненне на тэму: «А. С. Пушкін у маім жыцці »

А. С. Пушкін у маім жыцці. Тэма простая і ў той жа час вельмі складаная. Што можна напісаць пра чалавека, пра якога напісана ў сотні разоў больш, чым складае ўсё яго творчую спадчыну. Імя гэтага выдатнага паэта суправаджае кожнага рускага чалавека ўсё жыццё. Можна з упэўненасцю сказаць, што А. С. Пушкін — універсальны паэт, паколькі ў яго творчасці маюцца творы для любой узроставай катэгорыі чытачоў і слухачоў. Гэтыя творы суправаджаюць нас з самага ранняга дзяцінства, прымушаюць нас разважаць пра галоўныя чалавечых каштоўнасцях, шукаць сваю мэту ў жыцці і імкнуцца да разгадкам вялікіх таямніц Сусвету.

Творчасць А. С. Пушкіна гуляе вельмі важную ролю ў маім жыцці. На першы погляд гэта гучыць занадта ўзнёсла і некалькі дзіўна. Якое дачыненне вершы, хоць і геніяльнага паэта, але які жыў амаль два стагоддзі таму, могуць мець да маёй уласнай жыцця на світанку дваццаць першага стагоддзя? Але першыя вершы, якія я пачуў у сваім жыцці, былі менавіта вершамі А. С. Пушкіна. У мяне да гэтага часу свежыя і яркія ўспаміны пра тое, як мая бабуля чытала мне яго вершы пра рускую прыродзе і, вядома ж, яго казкі. Менавіта дзякуючы вершам гэтага геніяльнага паэта я пачаў пазнаваць вялікі і магутны руская мова, спазнаваць яго таямніцы і авалодваць яго багаццямі. Менавіта дзякуючы паэтычных радкоў А. С. Пушкіна я пачаў знаёміцца ​​з навакольным мяне светам і хараством рускай прыроды:

«Пад блакітнымі нябёсамі

І рэчка пад ільдом блішчыць ».

Я думаю, што шмат у чым менавіта дзякуючы вершам А.С. Пушкіна я палюбіў родную прыроду, сваю краіну. І асабіста для мяне гэты выбітны паэт стаў некалькі вялікім, чым абавязковы элемент школьнай праграмы, а слова «вялікі» не зможа выказаць усе мае пачуцці да гэтага геніяльнаму чалавеку. Яго казкі, вершы і паэмы можна чытаць гадзінамі, іх можна перачытваць мільён раз і пры гэтым кожны раз ты будзеш знаходзіць у іх новы для сябе сэнс, прычым кожны раз ён будзе станавіцца ўсё вагавіцей і ўсё цікаўней, кожны раз гэты сэнс будзе ўсё больш адрознівацца ад папярэдняга.

Пры словах «Пушкін у маім жыцці» я адразу ўспамінаю казкі, радкі з якіх памятае ўсё сваё жыццё кожны рускі чалавек. Казкі, якія я вельмі любіў у дзяцінстве і якімі я захапляўся. Гэта былі чароўныя гісторыі, напоўненыя неверагоднай колькасцю прыгажосці і рамантызму, нянавісці і любові, злосці і прабачэння, барацьбы дабра і зла.

Даволі часта мы цытуем радкі з твораў А. С. Пушкіна, нават не заўважаючы гэтага. Мы з задавальненне перачытаць яго казкі і робім гэта з велізарным задавальненнем, нягледзячы на ​​ўзрост. Для мяне гэтыя казкі заўсёды будуць добрымі і вясёлымі, займальнымі і захапляльнымі, адкрытымі і вабнымі, але ў іх заўсёды застанецца нейкая таямніца і загадкавасць. Так пісаць і настолькі шырока выкарыстоўваць магчымасці рускай мовы мог толькі сапраўдны геній, чалавек, які валодае прыродным дарам і талентам, чалавек, абраны Богам. А. С. Пушкін ўнёс у нашу шэрую рэчаіснасць неверагодная колькасць радасці і прыгажосці, рознакаляровага і новага. Яго творамі, яго паэтычнымі радасцямі, журботамі і іншымі пачуццямі рускі чалавек вось ужо больш за паўтары сотні гадоў прыхарошвае сваё жыццё.

Але не толькі казкамі, вядомымі нам з дзяцінства, прыцягвае мяне творчасць А. С. Пушкіна. Яго вершы і паэмы утойваюць настолькі глыбокі сэнс, што цалкам яго немагчыма разгадаць, перачытваючы творы нават сотні разоў. Я не сумняваюся, што такі розум нараджаецца не кожнае стагоддзе. Не кожнае стагоддзе Бог дорыць чалавецтву чалавека, ўзнагароджанне музай, душэўнай прыгажосцю і розумам, але нават калі і ёсць у кім-то гэты дар, то не кожныя яго можа раскрыць. А Пушкіну гэта ўдалося ў поўнай меры. І пакахаць чалавека проста так нельга, а вось ён змог прымусіць пакахаць сябе і сваю творчасць мільёны людзей на ўсёй планеце. Ён прымусіў ганарыцца, паважаць, памятаць сябе і свае творы.

На жаль, А. С. Пушкін пайшоў з жыцця ў самым росквіце свайго жыцця і сваёй творчасці. Ён не паспеў у поўнай меры спазнаць жыццё, ён не паспеў стварыць твор свайго жыцця, але ён паспеў пакінуць свой след у рускай гісторыі і літаратуры, след у сэрцах многіх пакаленняў. А. С. Пушкін пакінуў глыбокі след і ў маім сэрцы. І хоць ён быў не ідэальным, ды і як можна быць ідэальным напачатку свайго жыцця, але ён быў чалавекам ад Бога, чалавекам з неверагодна прыгожай душой. Што б ні казалі пра гэта геніяльным паэце крытыкі, я лічу яго чалавекам з вялікай літары, які адыграў вялікую ролю ў маім жыцці.