У любога чалавека ёсць шмат адданых сяброў, з якімі заўсёды весела і цікава. З імі мы праводзім вялікую колькасць свайго вольнага часу, дзелімся сакрэтамі, абмяркоўваем розныя выпадкі з жыцця і прачытаныя кнігі. У мяне ёсць адна такая верная сяброўка Вераніка. У яе вельмі прыгожыя карыя вочы, доўгая каса і наогул яна, у адрозненне ад мяне, якая то вельмі рухомая і спрытная. З яе вясёлым характарам яна заўсёды з’яўляецца завадатарам у любой кампаніі.
Мы сябруем вельмі даўно, яшчэ з тых часоў, калі пачалі хадзіць у дзіцячы сад. Наша сяброўства, мне так здаецца да гэтага часу такая моцная, таму што ў нас вельмі шмат агульных інтарэсаў: нашы бацькі сябруюць, мы вучымся ў адным класе з самага пачатку нашай вучобы ў школе, у нас падобныя густы ў выбары адзення, нават кветкі, і тыя нам падабаюцца аднолькавыя. Я вельмі люблю сваю сяброўку, мне з ёй ніколі не сумна. Яна заўсёды сама прыходзіць на дапамогу, пра гэта нават прасіць не трэба, я імкнуся шмат у чым ёй пераймаць. У яе, напэўна, больш моцны характар. У маёй Веранікі выдатнае пачуццё гумару, яна ніколі не злуецца. Яна і вучыцца лепш, чым я. Мне не складана спытаць у яе, калі я чаго-небудзь не разумею па школьнай праграме. Я дакладна ведаю, што яна не будзе з мяне смяяцца, а проста растлумачыць. Вось гэта сапраўдная дружба. Бо узаемадапамога гэта вельмі важная якасць, якім павінны валодаць сапраўдныя сябры. Вераніка ставіцца да катэгорыі такіх людзей, каму можна даверыцца і ведаць дакладна, што яна нікому нічога не раскажа.
Яна не саромеецца прызнаваць свае памылкі, хоць іх у яе вельмі мала. Сама можа пасмяяцца над сабой, але ні над кім-небудзь іншым. Мы разам з ёй рыхтавалі у класным КВЗ цэлы нумар і ўсім ён вельмі спадабаўся. Нядаўна ў Веранікі быў дзень яе нараджэння. Я вельмі доўга разважала над тым, каб ёй падарыць. Я ў сваёй бабулі навучылася плесці з пацерак розныя цацанкі, у тым ліку і ўпрыгажэнні. Параіўшыся з бабуляй, мы вырашылі, што падарунак, выраблены сваімі рукамі, будзе прыемным сюрпрызам і добрым падарункам. Так я і зрабіла. Калі я прыйшлі да Веранікі каб яе павіншаваць, то паднесла ёй у прыгожай скрыначцы бранзалет, які сама спляла з рознакаляровага пацерак. Я дакладна ведаю, што ён ёй спадабаўся, гэта было бачна па яе зіхатлівай усмешцы. Яна адразу надзела падарунак на запясце і потым так увесь вечар яго і не здымала, пастаянна разглядала і любавалася ім. Цяпер я вучу Вераніку бісерапляценні. Калі яна чаго-то захоча, то абавязкова даб’ецца. А я вельмі рада, што магу ёй у гэтым дапамагчы, бо мы самыя лепшыя сяброўкі. Я вельмі шаную нашай сяброўствам з Веранікай.
Мая любімая сяброўка (сачыненне-апісанне)
Мая любімая сяброўка
Маю самую блізкую сяброўку клічуць Маша. Мы пачалі сябраваць яшчэ ў першым класе, заўсёды з тых часоў сядзім за адной партай, увесь вольны час таксама праводзім разам. Мне так добра і лёгка з Машай! Яна вельмі разумная, добрая, справядлівая. Прыгажуняй маю сяброўку, напэўна, назваць усё ж такі нельга, але ў яе вельмі прывабная знешнасць.
Твар у Машы круглае, румяны, нос трохі возьмуць. Светлыя русыя валасы з залацістым адценнем непакорлівых ўюцца над высокім чыстым ілбом. Маша часта папраўляе іх рукой.
Самае галоўнае для мяне ў Машынай твары — шэра-зялёныя вялікія вочы, абрамленыя пухнатымі чорнымі вейкамі. Над імі тонкімі стрэлачкамі разыходзяцца бровы. Калі Маша усміхаецца, вочы яе іскрацца гарэзнымі агеньчыкамі (я іх называю бесиками), а на шчоках з’яўляюцца ямачкі.
Маша вельмі шмат чытае, захапляецца паэзіяй, музыкай, добра грае на гітары. Мяне прыцягвае ў ёй ўважлівае стаўленне да людзей, добры і вясёлы нораў. Таму і сама Маша здаецца мне вельмі прывабнай.
Іншыя варыянты гэтага сачынення:
Пры використанні Матеріалів сайту, посилання на УкрЛіб обов’язково.