Раман А.С. Пушкіна «Дуброўскі» быў напісаны ў 1832 годзе. У ім пісьменнік паказвае жыццё рускага дваранства пачатку 19 стагоддзя. У цэнтры апавядання знаходзіцца жыццё двух дваранскіх сем’яў — Троекуровых і Дуброўскi.
Кірыла Пятровіч Троекуров — рускі барын, самадур. Ён прывык, што ўсе падпарадкоўваюцца яму і скачуць пад яго дудку. Троекурова баяліся і пазбягалі яго суседзі-памешчыкі. І толькі адзін Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі мог мець зносіны з гэтым самодуров, мог адказваць яму на роўных супярэчыць. Ды і Троекуров паважаў Андрэя Гаўрылавіча.
Гэтыя памешчыкі былі не толькі даўнімі сябрамі, але і суседзямі. Калісьці даўно яны служылі разам. Дуброўскі быў бедны, з-за свайго засмучанага стану ён быў вымушаны сысці ў адстаўку і пасяліцца ў адзіным сваім вёсцы. Троекуров ведаў пра гэта і нават прапаноўваў сваю дапамогу Дуброўскай, але той адмовіўся. Ён палічыў за лепшае застацца бедным, але незалежным чалавекам.
Пазней Троекуров, у чыне генерала-аншефа, пайшоў на заслужаны адпачынак вярнуўся ў свае маёнткі. Яны сталі зноў мець зносіны з Дуброўскі і былі ў добрых адносінах да аднаго моманту.
Абодва прыяцеля былі гарачымі паляўнічымі. Але Дуброўскі не мог дазволіць сабе трымаць добрую Патрэбны догляд. У яго, у адрозненне ад Троекурова, было ўсяго дзве ганчакоў. Як-то раз, перад чарговай паляваннем, госці Троекурова ў суправаджэнні слуг пайшлі аглядаць Патрэбны догляд Кірылы Пятровіча, якая была гонарам гаспадара. Пры выглядзе цудоўнай псярні Троекурова Дуброўскага ахапіла зайздрасць. Гаспадар заўважыў гэта і спытаў, у чым справа. Дуброўскі не змог утрымацца: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён сказаў Дуброўскі, што некаторыя дваране могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара. Усе прысутныя засмяяліся такому дзёрзкаму і знаходлівасць адказу халопа. Але Дуброўскі абразіўся і пайшоў.
Цікава, што Троекуров хопіць свайго «сябра», толькі калі ўсе селі за стол. Яму спатрэбіўся Дуброўскі толькі таму, што ён ніколі не выязджаў без яго на паляванне, бо Андрэй Гаўрылавіч быў вельмі добрым паляўнічым. За Дуброўскага паслалі, але той адмовіўся вяртацца, пакуль не дашлюць яму дзёрзкага псароў. А ён ужо будзе вырашаць, што з ім рабіць — памілаваць ці пакараць.
Троекуров быў абураны. Яго «самодурная» натура паўстала супраць такой «нахабства». Толькі ён, Кірыла Пятровіч, вольны мілаваць або пакараць смерцю сваіх халопаў! З гэтага моманту Троекуров абвясціў вайну свайму суседу: «паплачаце ён у мяне, пазнае, якое ісці на Троекурова!»
І сапраўды, гэтая спрэчка скончылася для Дуброўскага вельмі жаласна. Разгневаны Кірыла Пятровіч у запале вырашае пазбавіць Дуброўскага самага дарагога — яго адзінай вёскі Кистеневки. І ўплывоваму памешчыку гэта ўдаецца.
Такую вестку пазбавіла Дуброўскага здароўя і сіл. Ён злёг. Няня, як заўсёды за ім, вырашыла напісаць пра ўсё сыну памешчыка — Уладзіміру Дуброўскi. Гэты малады чалавек выхоўваўся ў кадэцкі корпус і цяпер служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу. Бацька песціў Уладзіміра, ні ў чым яму не адмаўляў. Малады Дуброўскі гулякам, залазіў у даўгі і марыў пра багатую нявесце.
Даведаўшыся пра страшнае навiны, ён тут жа выехаў у Кистеневку. На яго вачах бацьку станавілася ўсё горш і горш. І аднойчы, сустрэўшыся з Кірылам Пятровічам, Дуброўскі-старэйшы не вытрымаў. З ім зрабіўся ўдар і ён памёр.
Уладзімір стаў лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. Ды і той, убачыўшы дзёрзкага сына суседа, працягваў вайну. Усё скончылася тым, што Кистеневку разам з усімі людзьмі аддалі ў валоданьне Троекурова.
Што заставалася рабіць Уладзіміру? Ён разумеў, што Троекуров тут — цар і бог. Ад яго словы і рашэнні залежыць усё. Але проста змірыцца герой не мог. Ён не хацеў стаць жабраком, няшчасным, бяспраўным. Таму ён абраў для сябе шлях разбойніка. Дуброўскі спаліў свой дом, каб ён не дастаўся суседу, забраў сваіх вернікаў прыгонных і сышоў у лясы.
Гэты герой зрабіўся высакародным, але жорсткім разбойнікам. Дзіўна было адно — ён шкадаваў маёнтка Троекурова, заўсёды абыходзіў іх бокам.
Чаму Дуброўскі стаў менавіта разбойнікам? Не знойдучы абароны ў закона, ён вырашыў таксама жыць па няпісаных правілах — правілах сілы і жорсткасці. Але яго высакародная натура ўсё ж такі абмяжоўвала героя ў гэтым, рабіла яго «высакародным разбойнікам».
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам? (Паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам (сачыненне)
Рамантычны «высакародны» разбойнік — вобраз, які добра вядомы ў сусветнай літаратурнай практыцы. Як правіла, імі станавіліся адрынутыя прадстаўнікі дваранскага саслоўя, вераломна ашуканыя сябрамі альбо абражаныя прадажным законам.
Пушкінскі герой Уладзімір Дуброўскі — адзін з такіх «высакародных» рыцараў ночы. Але разбойнікам ён стаў не адразу. Чытачу вядома, што гэты малады чалавек атрымаў выхаванне ў кадэцкі корпус, затым праходзіў службу ў гвардзейскім палку горада на Няве. Як тыповы шляхецкі сын, які не зведвае недахопу ў сродках, ён вёў звычайную жыццё маладога валацугі: гуляў у карты, гулякам, залазіў у даўгі, марыў аб багатым пасагу пры жаніцьбе. Праўда, гэта толькі вонкавы бок яго жыцця. Душа яго пакутавала без матчынай любові і бацькоўскай ласкі. Ён пачытаў свайго бацькі, любіў родную хату, у якім прайшлі яго дзіцячыя гады.
Стары Дуброўскі памёр, не вытрымаўшы маральных здзекаў свайго «сябра» Троекурова, няпраўдай які адабраў яго радавы маёнтак Кистиневку. Уладзімір даведаўся пра гэта няправедным ўчынак і паступіў як сапраўдны рамантычны герой. Ён спаліў маёнтак і разам з адданымі яму слугамі адправіўся драпежнічаць. Яго ўчынак можна растлумачыць. Уладзімір не змог пакінуць ненавіснаму для яго чалавеку памяць аб самых блізкіх яму людзях. Наўрад ці выпадкова Дуброўскі перад пажарам у Кистиневке «з моцным рухам пачуцці» чытае лісты матухны.
Уладзімір Дуброўскі выдатна разумеў, якое жыццё чакае яго ў будучыні. Яму пагражала жабрацкае існаванне. Безвыходнасць штурхае яго на шлях разбою. Хеўра, кіраваная ім, рабуе і спальвае багатыя маёнткі, але Пакроўскае — сядзібу Троекурова — ён не кранае, бо там жыве яго ўмілаваная Маша. Любоў да яе трохі гасіць гнеў, Уладзімір прызнаецца, што ён «адмовіўся ад помсты, як ад хуткай язды». Але спыніць разбойніцкі волю ўжо немагчыма.
Напады адбываюцца ўсё часцей. І хоць, праявіўшы выключнае высакароднасць, Дуброўскі па-ранейшаму не помсціць Троекурову і ня забівае князя Верейская, які стаў мужам Машы, але ён працягвае няправедны промысел, які становіцца ўсё больш жорсткім і небяспечным.
Разбойніцкі «высакароднасць» сканчаецца самай сапраўднай крывавай вайной і забойствам афіцэра. Зараз ужо Дуброўскі — забойца, а не абаронца і помсьнік. Сам, разумеючы гэта, Уладзімір распускае сваю банду, пасля чаго «грозныя рабаванні і пажары спыніліся».
Растлумачыць паводзіны Дуброўскага можна, а вось апраўдаць нельга, бо адна з хрысціянскіх запаведзяў абвяшчае: «не забі». Чалавека, пераступіць гэтую рысу па любой прычыне, таму і называюць яго злачынцам.
Паглядзіце гэтыя сачыненні
- Троекуров — старадаўні рускі барын (сачыненне)А.С. Пушкін — найвялікшы, геніяльны рускі паэт і драматург. У многіх яго творах прасочваецца праблема існавання прыгоннага права. Пытанне ўзаемаадносінаў памешчыкаў і сялян заўсёды быў супярэчлівы і выклікаў мноства спрэчак у творах шматлікіх аўтараў, у тым ліку і Пушкіна. Так, у рамане «Дуброўскі» прадстаўнікі рускага панства апісваюцца Пушкіным ярка і выразна. Асабліва вылучаюцца прыкладам з’яўляецца Троекуров Кірыла Пятровіч. Кірылу Пятровіча Троекурова можна смела адносіць да выявы […]
- Спіцын ў мядзведжай пакоі (сачыненне)Пра Антона Пафнутьиче Спіцын мы даведаемся бліжэй да сярэдзіны аповесці. Ён прыязджае на храмавы свята да Троекурову і вырабляе, трэба сказаць, не самы спрыяльны ўражанне. Перад намі «тоўсты мужчына гадоў пяцідзесяці», які мае круглае і рябое твар з патройным падбародкам. Лісліва, з подхалимской усмешачкай «ўваліўся ў сталовую», просячы прабачэння і кланяючыся. Тут жа за сталом мы даведаемся, што адвагай ён не адрозніваецца. Спіцын баіцца разбойнікаў, якія ўжо спалілі яго свіран і падбіраюцца да сядзібы. Страшыцца […]
- Высакародны разбойнік Уладзімір Дуброўскі (сачыненне)Неадназначная і нават некалькі скандальная аповесць «Дуброўскі» была напісана А. С. Пушкіным у 1833 годзе. Да таго часу аўтар ужо паспеў пасталець, пажыць у свецкім грамадстве, расчаравацца ім і існуючымі дзяржаўнымі парадкамі. Многія яго творы, да таго часу адносяцца, знаходзіліся пад цэнзурных забаронай. І вось Пушкін піша пра нейкага «Дуброўскім», маладым, але ўжо Колішні, расчараваць, але не зломленых жыццёвымі «бурамі», чалавеку 23-х гадоў. Пераказваць сюжэт няма змыла — яго чытаў і […]
- Параўнальная характарыстыка Троекурова і Дуброўскага (табліца)Троекуров Дуброўскі Якасць персанажаў Адмоўны герой Галоўны станоўчы герой Характар Распешчаны, эгаістычны, распушчаны. Высакародны, вялікадушны, рашучы. Мае гарачы характар. Чалавек, які ўмее любіць не за грошы, а за прыгажосць душы. Род заняткаў Багаты дваранін, праводзіць свой час у абжорстве, п’янстве, вядзе распусна. Прыніжэньне слабых прыносіць яго задаволіла. Мае добрую адукацыю, служыў карнет ў гвардыі. Пасля таго як […]
- Два памешчыка (паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)У аснове рамана «Дуброўскі» Пушкіным быў пакладзены выпадак, вельмі характэрны для ўзаемаадносін паміж памешчыкамі, існавалымі ў той час. Чым ўплывовыя быў памешчык, тым мацней ён здольны быў прыгнесці больш слабага, беднага свайго суседа, не кажучы ўжо і пра тое, каб адабраць у яго маёнтак. Аляксандр Сяргеевіч вельмі клапаціўся пра праўдападобнасці свайго рамана. Усе дзейсныя асобы рамана «Дуброўскі» падзелены нібы на сацыяльныя класы, кожны са сваімі прыкметамі. Да прыкладу, памешчык Троекуров спачатку […]
- Вальналюбную лірыка Пушкіна (сачыненне)Пушкіну давялося жыць у эпоху, калі пасля перамогі над арміяй Напалеона ў Расіі ўзнікалі новыя, свабодалюбныя павевы. Прагрэсіўныя людзі лічылі, што ў краіне-пераможцы, якая вызваліла свет ад захопнікаў, рабства быць не павінна. Ідэі свабоды Пушкін горача ўспрыняў яшчэ ў ліцэі. Чытанне прац французскіх асветнікаў XVIII стагоддзя, твораў Радзішчава толькі ўмацавала ідэйныя пазіцыі будучага паэта. Ліцэйскія вершы Пушкіна былі насычаны пафасам волі. У вершы «Ліцыній» паэт усклікае: «Свабодай Рым […]
- Таццяна Ларына і Кацярына КабанаваПачнем, мабыць, з Кацярыны. У п’есе «Навальніца» гэтая дама — галоўная гераіня. У чым праблематыка дадзенага твора? Праблематыка — гэта галоўнае пытанне, якое задае аўтар у сваім тварэнні. Дык вось тут пытанне ў тым, хто пераможа? Цёмны царства, якое прадстаўлена чынушы павятовага гарадка, або светлы пачатак, якое ўяўляе наша гераіня. Кацярына чыстая душой, у яе далікатнае, чулыя, кахаючае сэрца. Сама гераіня глыбока варожая супраць гэтага цёмнага балоты, але не да канца ўсведамляе гэта. Нарадзілася Кацярына […]
- Маральная прыгажосць Машы Міронавай ў аповесці «Капітанская дачка»Маша Міронава — дачка каменданта Белогорск крэпасці. Гэта звычайная руская дзяўчына, «круглатвары, румяная, з светла-русымі валасамі». Па сваёй натуры яна была нясмелай: баялася нават ружэйнага стрэлу. Жыла Маша даволі замкнёна, самотна; жаніхоў ў іх вёсцы не было. Мать её, Васіліса Ягораўна, казала пра яе: «Маша, дзеўка на выданні, а якое ў ёй пасаг? — часты грэбень, ды венік, ды Алтын грошай, з чым у лазню схадзіць. Добра, калі знойдзецца добры чалавек, а то сядзі сабе ў дзеўках векавечнай […]
- Падабенства і адрозненні Анегіна і ЛенскагаЯўген Анегін — галоўны герой аднайменнага рамана ў вершах А. С. Пушкіна. Ён і яго лепшы сябар Уладзімір Ленскі паўстаюць як тыповыя прадстаўнікі дваранскай моладзі, якія кінулі выклік навакольнага іх рэчаіснасці і пасябраваў, нібы аб’яднаўшыся ў барацьбе супраць яе. Паступова непрыняцце традыцыйных закасцянела дваранскіх асноў вылілася ў нігілізм, які найбольш яскрава прасочваецца ў характары іншага літаратурнага героя — Яўгена Базарава. Калі пачынаеш чытаць раман «Яўген Анегін», то […]
- Тэма паэта і паэзіі ў лірыцы ПушкінаПісаць пра Пушкіна — займальны занятак. Гэтае імя ў рускай славеснасці абрасло мноствам культуралагічных напластаванняў (узяць хоць бы літаратурныя анекдоты Данііла Хармса або фільм рэжысёра-мультыплікатара Андрэя Юр’евіча Хржановского «Трылогія» па малюнках Пушкіна, ці оперу «Пікавая дама» Пятра Ільіча Чайкоўскага). Аднак наша задача сціплей, але не менш цікавая: ахарактарызаваць тэму паэта і паэзіі ў яго творчасці. Месца паэта ў сучасным жыцці куды менш значна, чым у ХIХ стагоддзі. Паэзія — гэта […]
- Тэма паэта і паэзіі ў лірыцы Пушкіна (сачыненне)У развіццё традыцыйнай для еўрапейскай літаратуры тэмы паэта і паэзіі Пушкін унёс свой уклад. Гэтая важная тэма праходзіць праз усе яго творчасць. Ужо першае выдадзенае верш «Да аднаму вершапісцаў» ўтрымлівала ў сабе разважанні аб прызначэнні паэта. На думку юнага Пушкіна, дар складаць вершы дадзены не кожнаму чалавеку: Арыстаў, не той паэт, хто рыфмы плесці ўмее І, пер’ем рыпаючы, паперы не шкадуе. Добрыя вершы не так лёгка пісаць … Малады аўтар выдатна разумее, што лёс паэта звычайна […]
- Лірыка Пушкіна і Лермантава (сачыненне)А.С. Пушкін і М.Ю. Лермантаў выбітныя паэты першай паловы 19-га стагоддзя. Асноўным відам творчасці ў абодвух паэтаў з’яўляецца лірыка. У сваіх вершах кожны з іх апісваў шмат тэм, напрыклад, тэма свабодалюбства, тэма Радзімы, прыроды, кахання і дружбы, паэта і паэзіі. Усе вершы Пушкіна напоўнены аптымізмам, верай у існаванне прыгожага на зямлі, яркімі фарбамі ў малюнку прыроды, а ў Міхаіла Юр’евіча ўсюды прасочваецца тэма адзіноты. Лермантаўска герой самотны, ён спрабуе нешта знайсці ў чужым краі. Што […]
- Рэалізм рамана Яўген Анегін (сачыненне)Даўно ўжо прызнана, што раман «Яўген Анегін» быў першым у рускай літаратуры рэалістычным раманам. Што канкрэтна маецца на ўвазе, калі мы кажам «рэалістычны»? Рэалізм мяркуе, на мой погляд, акрамя праўдзівасці дэталяў, малюнак тыповых характараў у тыповых абставінах. З гэтай характарыстыкі рэалізму вынікае, што праўдзівасць ў малюнку прыватнасцяў, дэталяў з’яўляецца абавязковай умовай рэалістычнага творы. Але гэтага мала. Яшчэ важней тое, што змяшчаецца ў другой частцы […]
- Паэт-прарок у Пушкіна і Лермантава: рысы падабенства і адрозненніТэма паэта і паэзіі хвалюе ўсіх паэтаў, так як чалавеку неабходна зразумець, хто ён, якое месца ў грамадстве займае, якое яго прызначэнне. Таму ў творчасці А.С. Пушкіна і М.Ю. Лермантава дадзеная тэма з’яўляецца адной з вядучых. Для таго каб разгледзець вобразы паэта ў дзвюх вялікіх рускіх класікаў, трэба спачатку даведацца, як яны вызначаюць мэта сваёй творчасці. Пушкін піша ў сваім вершы «Песня пра вещем Алега»: Вяшчуны не баяцца магутных уладароў, А княскі ім падарункі не трэба; Праўдзівы і […]
- Таццяна — ідэал рускай жанчыныСтвараючы вобраз свайго часу і чалавека эпохі, Пушкін у рамане «Яўген Анегін» данёс і асабістае ўяўленне пра ідэал рускай жанчыны. Ідэал паэта — Таццяна. Пушкін так і кажа пра яе: «Мілы ідэал». Вядома, Таццяна Ларына — гэта мара, прадстаўленне паэта пра тое, якой павінна быць жанчына, каб ёю захапляліся і любілі. Пры першым знаёмстве з гераіняй мы бачым, што паэт вылучае яе сярод іншых прадстаўніц дваранства. Пушкін падкрэслівае, што Таццяна любіць прыроду, зіму, катанне на санках. Менавіта […]
- Асаблівасці малюнка пачуцці кахання лірыцы Пушкіна і ЛермантаваЎвядзенне Любоўная лірыка займае адно з галоўных месцаў у творчасці паэтаў, але ступень яе вывучанасці невялікая. Манаграфічных прац па гэтай тэме няма, часткова яна раскрываецца ў працах В. Сахарава, Ю.М. Тынянава, Д.Я. Максімава, кажуць аб ёй як аб неабходным якое складае творчасці. Некаторыя аўтары (Д.Д. Добры і іншыя) супастаўляюць любоўную тэму ў творчасці адразу некалькіх паэтаў, охарактеризовывая некаторыя агульныя рысы. А.Лукьянов разглядае любоўную тэму ў лірыцы А.С. Пушкіна праз прызму […]
- Беражы гонар ззамаладу «Капітанская дачка» (сачыненне)«Беражы сукенку зноў, а гонар ззамаладу» — вядомая руская народная прыказка. У аповесці А. С. Пушкіна «Капітанская Дачка» яна, як прызма, праз якую аўтар прапануе чытачу разглядаць сваіх герояў. Падвяргаючы дзеючых асоб аповесці шматлікім выпрабаванням, Пушкін майстэрску паказвае іх сапраўдную сутнасць. Сапраўды, паўней за ўсё чалавек раскрываецца ў крытычнай сітуацыі, выходзячы з яе альбо пераможцам і героем, якія здолелі застацца верным сваім ідэалам і поглядаў, альбо здраднікам і падлай, […]
- Дружба і сябры ў лірыцы Пушкіна (сачыненне)Для Пушкіна пачуццё дружбы — гэта велізарная каштоўнасць, якой роўнавялікія толькі каханне, творчасць і ўнутраная свабода. Тэма дружбы праходзіць праз усю творчасць паэта, ад ліцэйскага перыяду і да канца жыцця. Будучы ліцэісты, Пушкін піша пра сяброўства ў святле «лёгкай паэзіі» французскага паэта Хлопцы. Сяброўская ліцэйскіх лірыка паэта шмат у чым пераймальнасці і супрацьпастаўлена класіцызму. У вершы «Да студэнтаў» поэтизируется вясёлая гулянка, апяваецца віно і радасць сяброўскага бесклапотнага […]
- Складанне па паэме «Палтава»А.С. Пушкін напісаў паэму «Палтава» у 1828 годзе. У ёй ён адбіў стан Расіі ў гадзіну праўлення Пятра I. Гэта быў перыяд ўмацавання Дзяржавы Расейскай. У паэме паказаны гістарычныя асобы, якія былі ў той час. Гэта Пётр I, Карл ХII, Качубей, Мазепа. Яны характарызуюцца сваёй самастойнасцю і ў пераломны перыяд Палтаўскай бітвы бачная ролю кожнага героя. Паэма прасякнута двума злучанымі жанрава-стылявымі лініямі, гэта любоўна-рамантычныя адносіны паміж Мазепаю і Марыяй, а таксама […]
- Тэма паэта і паэзіі ў лірыцы Пушкіна (сачыненне)Гэтая традыцыйная тэма хвалявала такіх паэтаў, як Гарацый, Байран, Жукоўскі, Дзяржавін і іншыя. Лепшыя дасягненні сусветнай і рускай літаратуры выкарыстаў у сваёй паэзіі А. С. Пушкін. Найбольш ярка гэта выявілася ў тэме прызначэння паэта і паэзіі. Гэтае пытанне закранаецца ў першым апублікаваным вершы «Да аднаму вершапісцаў» (1814). Паэт кажа пра нягодах, выпадаючых на долю паэтаў, якіх. хваляць усё, сілкуюць — толькі часопісы; Коціцца міма іх Фартуны кола. Іх жыццё — шэраг […]