Няма ў свеце чалавека, з якім бы ў жыцці не адбываліся пацешныя выпадкі, адны з іх забываюцца амаль імгненна, затое іншыя застаюцца ў памяці назаўсёды і яшчэ доўгі час падымаюць настрой усім, каму давялося пра гэта пачуць з вуснаў апавядальніка і відавочцы.
Я вельмі люблю жартаваць і смяяцца як над сабой, так і над сваімі цудоўнымі сябрамі, якія пастаянна спатыкаюцца і нязграбна падаюць на роўным месцы, сутыкаюцца з апорнымі смачныя пірожныя або чай старшакласнікамі, з ног да галавы пэцкаючы сябе і навакольных. Можна сказаць, што я належу да той катэгорыі людзей, побач з якімі смешныя выпадкі адбываюцца амаль штодня, хоць апавяданні па іх пішы.
Але адзін з выпадкаў, якія адбыліся з маёй лепшай сяброўкай, запомніўся мне асабліва. Справа была сцюдзёнай зімой, калі выпаў снег на дарогах паступова быў ўтрамбаваны ходзяць то туды, то сюды па сваіх справах людзьмі і праязджаюць машынамі. Дарога стала ідэальна слізкай, у самы раз прыдатнай для катання па ёй на каньках. І вось, мы з сяброўкай Оляй, гучна тупаючы канькамі па бетоннай падлозе пад’езда, сяк-так выбрели з дому і выбраліся на дарогу. Надвор’е стаяла проста казачная, як пісаў вялікі Пушкін: «Мароз і сонца; дзень цудоўны! »
Надзеўшы рукавіцы на рукі, мы сталі катацца па дарозе, часам пад’язджаючы да яе краю, каб прапусціць слізгальныя міма нас машыны. Трэба адзначыць, што спачатку катанне выходзіла не вельмі ўдалым, так як паверхня дарогі была ўсё ж не такі гладкай, як на катку. Часам нам на шляху сустракаліся то купіны, то ямкі, але ж і да гэтага пры велізарным жаданні можна прылаўчыцца, запомніць іх размяшчэнне і проста-проста аб’язджаць іх.
Накатаўшыся і нападалі ўдосталь, мы з Оляй вырашылі перадыхнуць і пастаяць трохі. Оля, зняўшы свае рукавіцы, вырашыла ачысціць іх ад скарынкі снегу, але адна з іх, звалілася на дарогу. Тут-то і адбылося самае смешнае, бо адкуль ні вазьміся літаральна ў лічаныя секунды, да упалай Варежка чырвонага колеру падскочыла невялікая мохнатая сабачка, і, віляючы хвастом, схапіла яе і памчалася прэч. Шчыра кажучы, я не адразу зразумела, што здарылася, і адкуль узялася гэтая сабака, але затое Оля зрэагавала вельмі хутка, быццам вопытны канькабежац яна ва ўвесь дух ўжо неслася па двары за сабакам, якая і не думала спыняцца.
Я ад смеху нават на лаву прысела, каб не ўпасці, так смешна было назіраць за спатыкалася, падаючай, але нязменна узнімальнай, лезущей на каньках праз гурбы Оляй, не жадаючай адставаць ад процілеглага сабачкі. Часам сабака нібы здзекавалася, яна не надта спяшалася ўцякаць, замест гэтага спынялася, чакала, пакуль да яе дабяруцца бліжэй і зноў кідалася наўцёкі. Оля, у сваім яркім чырвоным паліто, месцамі пакрытым снегам, неўзабаве знікла з вачэй за бліжэйшымі дамамі, а ў мяне жывот настолькі хварэў ад смеху, што я нават на лаву прылегла або ў гурбу сяла, ужо і не памятаю! Праз некаторы час яна павольна пад’ехала да мяне з чырвонымі ад слёз вачыма, сабаку-хуліганку яна так і не дагнала, але хітрае жывёла ўжо праз некалькі хвілін зноў прабегла міма нас, але ўжо без рукавіцы. Шукаць яе мы не адправіліся, а якія стаміліся і згаладаліся гучна патопалі па хатах.
Шкада, вядома, было Олю, таму што мама ў яе, у адрозненне ад маёй, залішне строгая, і, напэўна, насварылася дачку за страчаную рукавіцу. Але затое гэты выпадак будзе смяшыць мяне яшчэ доўгі час, ды і сяброўцы пра гэта будзе пацешна пачуць праз гады, я ў гэтым упэўнена!
Складанне »Гумар» складанне пра смешны выпадак
Смешны выпадак з жыцця
Вельмі часта мы смяемся над тым, што кажуць або робяць іншыя людзі, а можа, і мы самі. Але я хачу расказаць пра тое, як аднойчы пухнаты рыжы кацяня рассмяшыў мяне і маю сям’ю. Мы смяяліся дваццаць хвілін без перапынку, а зараз вельмі часта ўспамінаем гэтую гісторыю!
Аднойчы я, мама і тата прыехалі паглядзець будуецца дом у добрага татавага сябра. Дом быў дабудаваны, засталося дарабіць толькі дробязі. Але гаспадары ўжо загадзя завялі там кацяняці, каб ён адпуджваў мышэй і злых духаў (як пажартавала жонка аднаго). Спакаваная прадметы стаялі ў пакоях, у тым ліку і вялікае люстэрка на падлозе. Кацяня разам з намі бегаў па хаце і мяшаўся пад нагамі.
Калі мы зайшлі ў пакой з люстэркам, ён спалохана ўбачыў сваё адлюстраванне і ўцёк, падціснуўшы хвост. Прыбегшы, ён зноў паглядзеў на сябе, і нічога не разумеючы, пачаў тое чапаць паверхню лапамі, круціцца туды-сюды, бегаць налева-направа. Шчырае здзіўленне ў яго вачах і спробы зразумець, што адбываецца, прымусілі нас звярнуць увагу на кацяняці. Наступныя дваццаць хвілін бедны звярок зазіраў за люстэрка, кідаўся на яго, спрабаваў перахітрыць ўласнае адлюстраванне, а мы ў гэты час дружна смяяліся, гледзячы на яго кіданні.
Кацяня, як сапраўдны артыст, «гуляў на публіку». Гэта здаецца дзіўным, але яму ніколькі не надакучвала біцца з адлюстраваннем, наадварот, занятак вельмі спадабалася кацяню. І нам таксама!
Цяпер я таксама прашу ў мамы з татам падарыць мне ката ці котку, таму што з імі заўсёды весела!
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 6 клас / Смешны выпадак з жыцця
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.