Першы раз я быў на моры, калі мне было шэсць гадоў. Было вельмі весела і цікава. Дарослыя загаралі, а я са сваімі братамі і сястрой плаваў у моры або закопваўся ў гарачы пясок. Пляж быў пясчаны, і мы будавалі замкі і ляпілі фігуркі жывёл.
Гэта было так займальна, што часцяком наш столік у сталовай пансіяната пуставаў. Мора было велізарным, ласкавым і вельмі павабным! Днём яно ратавала ад апальваюць прамянёў сонца, а раніцай разганяўся рэшткі сну.
Амаль заўсёды мы ездзілі да мора на машыне, але аднойчы вырашылі «палётаць». Калі самалёт, заходзячы на пасадку, пачаў рабіць круг над морам, сэрца, здавалася, правалілася ў пустэчу. Было ўражанне, што гэтая вялікая машына ляціць прама ў ваду. Вада была ўсюды, яна ахоплівала самалёт з усіх бакоў. Глядзець у ілюмінатар было страшна, але і адвярнуцца бракавала сіл.
Мора мінулага года было страшным і таямнічым. Не, яно было цёплым і спакойным, але вада. яна падымалася ўсё вышэй і вышэй, забіраючы ўсё, што было на беразе мора. Ўваходзіць у ваду, ведаючы, што зусім побач бушуе стыхія, было непрыемна і крышачку страшнавата.
Вада была шэрая і цяжкая. Я прыходзіў на бераг мора кожную раніцу, падоўгу стаяў, гледзячы ўдалячынь. Мне здавалася, што так можна было ўбачыць, што адбываецца з людзьмі і прыродай, можа быць, нават чымсьці дапамагчы. Калі мы з’язджалі, то думалі, што больш не вернемся сюды.
Але вось наступіла лета. і я з бацькамі зноў ля мора. На гэты раз яно шумнае, што грымела і якое кіпіць. Белыя баранчыкі хваляў, якія часам былі проста велізарнымі, выплюхваць на бераг. Але цяпер хвалі здаваліся ласкавымі і цёплымі, і мне было зусім нястрашна. Хацелася яшчэ і яшчэ акунуцца ў ваду з галавой, што я і рабіў.
Мы прыходзілі да мора рана раніцай, калі пляж быў яшчэ пустым, і падоўгу плавалі ў блакітнаватаю вадзе. Дэльфіны ў гэтым годзе не плавалі каля берага, як два гады таму, але мы бачылі іх, калі адплывалі далёка ў моры на катамаране.
Што для мяне мора? Гэтае лета, вакацыі і адчуванне вялікага свята!
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 9 клас / Як я правёў лета
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму як я правёў лета
Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.
На мой погляд, лета — найпрыгажэйшую пару года, паколькі вельмі цёпла, вакол усё прыгожа, і ў нас маецца выдатная магчымасць адпачыць. А яшчэ лета — гэта час канікул і адпачынкаў. Мы можам адправіцца куды заўгодна, выдатна правесці час у вадаёма, у цені смарагдавай зеляніны, плюскацца ў цёплай вадзе. А можна адправіцца ў горы, насіцца на ровары або гуляць у разнастайныя гульні.
Я хачу падзяліцца ўражаннямі ад самага запамінальнага моманту за апошнія летнія вакацыі. У ліпені мы з маёй сям’ёй арганізавалі выезд у лес на шашлыкі. Быў разведзены вогнішча, прыгатавана мяса для смажання, і пастаўлена палатка. Пакуль мае бацькі рыхтавалі абед, я адправіўся ў лес, каб, як след, нагуляць апетыт.
Лес у гэты дзень быў цудоўны! У паветры стаяў водар кветак, мёду і суніцы. Усе вакол было зялёным, толькі ствалы дрэў плямамі выдзяляліся на цёмна-зялёным фоне. Шчабяталі на сваёй мове птушкі, стукаў дзяцел.
Раптам пачуліся падазроныя гукі. Мне падалося, што нехта прашыпеў побач са мной. Я павярнуўся і ўбачыў. якая выгінаецца змяю! У мяне тут жа перахапіла дыханне. Я нават не запомніў, як яна выглядала, паколькі моцна спалохаўся. Я пачаў павольна адыходзіць, а затым кінуўся да нашага лагеру. Я вырашыў не распавядаць пра ўсё тое, што здарылася маме, каб не хваляваць яе. Крыху пазней, паабедаўшы і ўдосталь павесяліцца, мы сабралі рэчы і паехалі дадому.
Так. Час ляціць вельмі хутка. Шкада, што немагчыма паўтарыць тыя моманты і адчуванні, якія былі перажыты табой за час канікул. Але я веру, што наступнае лета таксама будзе незабыўным!
2. Сачыненне на тэму як я правёў лета 6 клас
Лета — цудоўная пара. Я з вялікім нецярпеннем чакала канікул, і вось нарэшце яны надышлі.
У першы тыдзень вакацый я разам з хлопцамі з мастацкай школы хадзіла на пленэр. Мы там малявалі кветкі, дрэвы, траву, і шмат чаго яшчэ. Пасля пленэру я некалькі разоў ездзіла ў вёску. Мы ездзілі туды ўсёй сям’ёй, каб аказаць дапамогу бабулі з дзядулем. Часам я заставалася ў вёсцы начаваць. А калі вярталася дадому, то наведвала сябровак і хадзіла зь імі на шпацыр.
А потым пачалася гарачая пляжная пара. Мы з сястрой амаль штодня ездзілі на пляж, дзе купаліся і загаралі.
Нажаль. Лета прамчаліся вельмі хутка! І ўжо зноў пара ў школу.
3. Сачыненне як я правёў лета
Гэтае лета было цікавым. Першы месяц адпачынку вельмі быў падобны на папярэднія летнія вакацыі, паколькі я заставаўся ў горадзе. Аднак наступныя два летнія месяцы апынуліся для мяне ўзрушаюча цікавымі — я правёў іх у вёсцы ў цёткі. Менавіта з гэтымі днямі, праведзенымі за горадам, у мяне звязаны самыя яркія падзеі і моцныя ўражанні майго лета.
Час у вёсцы праходзіць нетаропка, зусім не так, як у мегаполісах. Ствараецца адчуванне, што прайшоў цэлы месяц, тады як на самой справе — усяго тыдзень. Мая раніца звычайна пачынаецца з дапамогі цётцы ў агародзе. Наша вёска знаходзіцца ўдалечыні ад пасёлка, і вада з-пад крана з’яўляецца нечуванай раскошай. Таму я хаджу да калодзежа з двума старымі жалезнымі вёдрамі. Вада ў ім ўзрушаюча чыстая і вельмі халодная. Яшчэ я дапамагаю цётцы па хаце, але пры першай магчымасці бягу гуляць з сябрамі.
У мяне ёсць добрыя сябры ў вёсцы. Мы праводзім разам увесь вольны час. У найбольш гарачы час мы гадзінамі сядзім на беразе рэчкі. Выкупаўшыся, гарэзаваць на ўсю моц і глядзім на праходзяць баржы. Аднойчы мне ўляцела ад маёй цёткі за тое, што я не прыйшоў на абед. А на самай справе мне зусім не хацелася ёсць, паколькі разам з сябрам Пашкам мы пяклі ў вогнішчы бульбу. Гэта такое задавальненне — перакладаць з рукі ў руку распаленую бульбу, а затым разломліваць яе і з’ядаць па кавалачку. Згодныя, што гэта не талерка з прыгатаваным супам? А галоўнае — колькі рамантыкі і шчасця ў гэтых летніх днях, праведзеных як быццам у іншым свеце!
Летнія вечары я праводзіў у сапраўднай драўлянай хаце. Як правіла, пасля вячэры маю цётку наведвалі сяброўкі. Седзячы за вялікім круглым сталом, яны пілі чай. А я хаваўся на вялікай каменнай печы, ці разглядаў кнігі, альбо «біў лынды», як любіла гаварыць мая бабуля. А па праўдзе кажучы, я вёў дзённік, і, падобна Рабінзону Круза на незаселенай выспе, адлічваў дні, што засталіся да вяртання ў горад.
Часам мне прыходзіць у галаву, што вёска — гэта выдалены ад горада астравок, і жыццё на ім падпарадкоўваецца іншаму рытму. Ці то з-за блізкасці да прыроды, а магчыма, проста таму, што вялікія гарады ў бясконцай пагоні за тэхнічным прагрэсам адарваліся ад спакойнай мернай жыцця. Але як бы там ні было, я гарадскі чалавек. А значыць, маё месца там. І ўсё ж, кожны раз пакідаючы гэты ціхі астравок спакою, я буду сумаваць па сваёй вёсцы.
4. На тэму як я правяла лета
Летнія канікулы заўсёды прыносяць прыемныя ўражанні. Ззаду засталіся ўрокі, школьныя званкі і перапынкі, а наперадзе — чаканне чагосьці добрага.
Ўдваіх з сястрой мы даглядаем нашымі гароднінай. На нашай зялёнай градцы растуць кроп, пятрушка, шчаўе і радыска. Мы з задавальненнем паліваем і праполваць сваю зялёную градку. І вельмі прыемна чуць ад мамы за абедам наступныя словы: «Які дзіўна смачны салата атрымаўся з вашых гародніны! Якія вы умнички, мае дзяўчынкі!»
Улетку часу дастаткова: можна і з сяброўкамі пагуляць, і ў госці з’ездзіць, і ў розныя гульні пагуляць. Але больш за ўсё я чакаю паездкі на мора з бацькамі.
Я нарэшце-то навучылася плаваць гэтым летам і вельмі рада гэтаму. Мора мне вельмі падабаецца. Яно настолькі глыбокае і шырокае, і такое загадкавае, што часам нават палохае сваёй непрадказальнасцю.
Мора бывае адначасова блізкім і далёкім, цёплым і прахалодным. А як прыемна ў летні спякотны дзень акунуцца ў свежую прахалодную ваду! І плаваць, ныраць, плюскацца!
Я расклаў на стале марскія ракавіны. Прыкладваючы іх да вуха, я ўжо бачу шум прыбою. І можна адчуць сілу марской хвалі, якая ляціць, і трапляючы на камень, выкідвае мне ў твар мноства яркіх салёных пырскаў. Мне весела, я смяюся разам з усімі: з бацькамі, морам, сонцам і чайкамі.
Лета пралятае імкліва, і ўжо зноў набліжаецца верасень. Але гэта і нядрэнна, бо зусім хутка я змагу пабачыцца са сваімі аднакласнікамі, падзяліцца з усімі сябрамі і сяброўкамі сваімі летнімі ўражаннямі. А яшчэ хочацца хутчэй пачаць вучыцца, і зноў радаваць сваімі поспехамі маму з татам. Я думаю, што наступнага лета я скажу з поўнай упэўненасцю: «Добры дзень! Прыходзь, і мы будзем адпачываць і весяліцца разам! Бо мы гэта заслужылі!»
Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:
Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):