У кожнага чалавека ёсць месца, дзе ён адчувае сябе ў бяспецы. Для мяне такое месца — мой дом, цёплы і ўтульны, з дзяцінства абараняе мой спакой. Калі мне робіцца сумна, я прыходжу сюды і гляджу любімыя фільмы, калі весела — запрашаю сяброў. У сценах дома збіраюцца па святах сваякі, а летам у госці прыязджае мая любімая бабуля. Яна робіць мне блінцы з варэннем, і дом напаўняецца смачным пахам, які я памятаю і люблю з тых часоў, як мне было пяць гадоў.
Мой дом вельмі прыгожы і ў ім пануе асаблівая, душэўная атмасфера. Сцены ўпрыгожаны маімі дзіцячымі фатаграфіямі і фатаграфіямі бацькоў, на падваконніках стаяць кветкі, якія я паліваю, укладваючы і сваю часцінку цяпла ў агульны ўтульнасць. Напэўна, таму мне так дарог мой дом, які я вельмі люблю ўсім сэрцам. Гэта мой уласны маленькі куток, у якім можна схавацца ад усяго свету. Мая маленечкая планета, дзе я радуюся свеце, падглядваў за ім праз кнігу. Часам я ўяўляю сабе, як кніжныя персанажы ажываюць і гутараць са мной, часам засынаю з любімага прыгодніцкім раманам, або задуменна гартаю старонкі, думаючы пра сваю будучыню і пра школьныя сябрах.
Мне заўсёды хочацца вяртацца дадому: днём пасля ўрокаў ці вечарам пасля прагулкі. Калі на вуліцы холадна, то дом сагравае мяне сваімі сценамі, а калі горача — я знаходжу ў ім доўгачаканую прахалоду. Мой дом ласкава калыша мяне перад сном. Я заплюшчваю вочы і ўяўляю сябе капітанам вялікага карабля, які нясе мяне па хвалях насустрач прыгодам. Так было заўсёды, і нават цяпер, калі я пачынаю сталець, я ўсё яшчэ адчуваю вецер падарожжаў і шэпт акіянскага брызу. Таму мне заўсёды хочацца вярнуцца пад цёплы прытулак, дзе можна схавацца ад дажджу і ад снегу, глядзець, як сняжынкі павольна растаюць на аконным шкле і піць гарачую гарбату.
Мне здаецца, што кожны чалавек, у якога ёсць любімы дом, шчаслівы гэтак жа, як і я. Схаваўшыся ў сваім свеціку, ён можа марыць аб падарожжах, займацца любімай справай і будаваць планы на будучыню. Шмат у чым наш характар фарміруецца ў залежнасці ад месца, дзе мы жывем. Калі хаты ўсё добра, то ты абавязкова будзеш адчуваць упэўненасць у сваіх сілах і падтрымку. У складаныя моманты жыцця спакойная аўра роднага дома будзе дапамагаць знайсці патрэбнае рашэнне і не зрабіць памылку. А калі стане зусім цяжка, то аб усіх непрыемнасцях можна забыцца, як у дзяцінстве забраўшыся з нагамі ў старое дзядулеву крэсла і схаваўшыся пад пухнатым пледам.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Расповед пра дом ад імя дома
Кажуць, што дома бываюць розныя. Шматкватэрныя вышынныя дамы і аднапавярховыя домікі, прыгожыя палацы з вычварнай аздабленнем і простыя, з выгляду несамавітыя, будынкі. Я ж звычайны, чатырохпавярховы дом. У мяне нават ліфта няма.
«Праца» у дамоў таксама розная — у некаторых людзі працуюць і вучацца, іншыя выкарыстоўваюць пад крамы. Мне ж дасталася самая важная — ўва мне жывуць людзі.
Хто ж мае бацькі? Цяжка усіх пералічыць. Гэта і архітэктар, які прыдумаў і намаляваў мяне на паперы. І інжынеры, якія зрабілі мяне трывалым і моцным. І будаўнікі, якія ўзводзілі мяне па цаглінцы. Усе гэтыя людзі ўклалі ў мяне свая праца і часцінку душы. І вось, нарэшце, мяне дабудавалі. Я пафарбаваны і пабелены, з чыстымі светлымі вокнамі і бліскучай на сонцы дахоўкай.
Успамінаю сваіх першых жыхароў. Сем’ямі, яны прыехалі на вялікіх грузавых машынах. Яны прывезлі з сабой мэбля і адзенне, катоў і сабак, а адзін — нават папугая з яркімі каляровымі пер’ем. Усе былі так шчаслівыя, знаёміліся і смяяліся, называлі адзін аднаго суседзямі. Хутка мэбля ва ўсіх кватэрах была стаяла так, на кухнях з’явіўся прыемны пах ежы, а па вечарах у маіх вокнах стаў загарацца святло. З таго часу ў маім двары гуляюць дзеці і гуляюць дарослыя. Вакол мяне з’явіліся клумбы і кветнікі. Дрэвы выраслі і сталі зачыняць мяне ад гарачага паўдзённага сонца. Кожны дзень я выпраўляю сваіх жыхароў на працу і вучобу, а потым чакаю з нецярпеннем іх вяртання. Часам, мае жыхары з’язджаюць і я сумую па іх. Але на іх месца заўсёды прыязджаюць новыя людзі. І я з радасцю даю ім хатняе цяпло і ўтульнасць.
Напэўна, я ўжо стары, бо ўва мне вырасла не адно пакаленне. Але спадзяюся, што для ўсіх жыхароў я здолеў стаць родным домам.
Чытайце подібні дзей
Інформація на сайті охороняється Законам України пра авторські права. Копіювання Матеріалів заборонено