Амаль кожны чалавек на планеце можа ўзгадаць у сваім жыцці цікавую сустрэчу. У кагосьці гэта — першая сустрэча з лепшым сябрам. У іншага — сустрэча з настаўнікам, якога памятаеш усё жыццё. У мяне ж усё было інакш.

Была сярэдзіна кастрычніка. Восень выдалася халоднай і ветранай. У сераду я вяртаўся дадому са школы і па шляху зайшоў у кафэ, каб купіць два пончыкі па дзесяць рублёў кожны.

Прысеўшы на лаўку ў абсыпаным лістотай скверы, я стаў атрымліваць асалоду ад маляўнічым пейзажам, ласкальны мой погляд, і пяшчотным густам свежага пончыкі, які апынуўся гэтак салодкім, што з’еўшы першы, я ўжо не мог глядзець на другі і, адкусіўшы ад яго маленькі кавалачак, нядбайна шпурнуў пончык у лiсце.

— Вы не супраць, юнак? — пачуў я голас за спіной. Павярнуцца назад, то запытальна глядзеў у бок кінутага прысмакі мужчыну гадоў пяцідзесяці. Я абыякава паціснуў плячыма, і незнаёмец накіраваўся да пончыкі. На ім быў стары плашч, якія бачылі віды штаны і дзіцячая кепка з выявай Чалавека-павука. Абуты ён быў у старыя хатнія тапкі. Мяркуючы па ўсім, ён быў бяздомным.

З’еўшы пончык, валацуга, выказваючы падзяку, кіўнуў мне галавою і падышоў бліжэй, працягваючы руку.

— Паўлік, — адказаў я і разгублена паціснуў яго руку.

Кірыл прысеў побач і, глыбока ўздыхнуўшы, сказаў:

— Ну, вось і паабедаў.

Я працягваў моўчкі сядзець і разглядаць новага знаёмага. Ён быў няголены, а з-пад кепкі тырчалі брудныя кучары.

— Добра вучышся? — спытаў Кірыла.

— А быць-то кім хочаш?

— Што, нават не думаў яшчэ?

— Я ў твае гады хацеў навукоўцам стаць. Машыну часу вынайсці.

— Скончыў школу, у інстытут паступіў, увесь час працаваў над стварэннем гэтага цуду тэхнікі. Па тэорыі маёй ўсё сыходзілася, чарцяжы ўсе гатовыя былі, пачаў нават канструяваць сам апарат, рыхтаваўся пачаць ставіць практычныя досведы, ды вось … — ён апусціў галаву і змоўк.

— І што? Што далей-то? — з нецярпеннем запатрабаваў я адказу.

Валацуга павольна падняў галаву і, звярнуўшы свой сумны позірк да неба, прамовіў:

— Ачуўся аднойчы раніцай у палаце вар’ятні. Прыходзілі туды ваенныя, — яго рукі ў кішэнях плашча прыкметна сціснуліся ў кулакі, — білі, загадвалі санітарам ўколы нейкія рабіць. Зьдзекаваліся ўсяляк, нагала обрили. Паўгода мяне там мучылі, потым выкінулі на вуліцу. Я дадому — там іншыя людзі жывуць. Выставілі мяне за дзверы; сказалі, што ўсё жыццё там жылі. Прыгразілі міліцыяй. Так я і стаў валацугам.

— Але ж у вас павінны быць родныя або сябры?

— Ці былі. А як з вар’ята дома выйшаў, нікога не знайшоў. Цяпер толькі сабакі вандроўныя — мае сябры.

— Як жа вы жывяце так?

— Неяк жыву. Сяк-так. Дваццаць пяць гадоў ужо так жыву.

— Прыходзьце заўтра сюды, — сказаў я свайму новаму сябру, — я вам з хаты ежу прынясу! Мама смачна гатуе.

— Дзякуй, Паўлік! Добры ты хлопец. Абавязкова прыйду!

Увесь кастрычнік я прыносіў Кірылу ежу, а ён распавядаў мне аб сваёй машыне часу, пра тое, што ўсё гэта рэальна, і што калі-небудзь падарожжа ў часе будзе такім жа даступным, як палёт у космас, а пазней — як паездка на аўтобусе.

У гэты панядзелак Кірыл сказаў, што заўтра прынясе мне чарцяжы сваёй машыны. Але ў аўторак ён не прыйшоў. Не было яго ні ў сераду, ні ў чацвер, ні ў пятніцу, ні ў суботу. А ў нядзелю да нас дадому прыехалі людзі ў ваеннай форме і тата паехаў з імі. Мама ўвесь дзень плакала, але нам з братам нічога не казала.

Увесь дзень я думаў пра тое, што здарылася ў маім жыцці пасля сустрэчы з Кірылам. Гэтая сустрэча змяніла маё жыццё. Мне адзінаццаць гадоў, але я выдатна разумею, што звод бацькі і мамчыны слёзы наўпрост звязаныя з маім новым сябрам. Я не ведаю, чым скончыцца гэтая гісторыя, але адно для мяне стала ясна: я зразумеў, чаму хачу прысвяціць усё сваё жыццё!

Складанне »Сустрэчы» складанне на тэму «Цікавая сустрэча» (5 клас)

Складанне: Цікавая сустрэча

Гэта было летам. Мы ехалі да бабулі ўсёй сям’ёй на машыне. Ехаць туды далёка — яна жыве ў вёсцы, дабірацца трэба некалькі гадзін, а яшчэ на дарогах бываюць коркі і ўсюды рамонт. Мама з татам вялі машыну па чарзе, а я спала на заднім сядзенні. У дарозе мне было сумна, а яшчэ мяне заўсёды трохі люляе. Раптам я прачнулася ад таго, што мама мяне штурхнула пад бок. Не балюча, а каб абудзіць. Я здзівілася, мама мяне ніколі проста так не будзіць, а яна паказала наперад, на ветравое шкло.

І там стаяў алень! Ня на шкле, вядома, а за шклом, пры дарозе. Тата прытармазіў, машына ехала вельмі павольна, і таму, напэўна, алень не спалохаўся. Ён быў маленькі і ў яго былі зусім невялікія рожкі. Напэўна, ён быў яшчэ не дарослы алень, а аленяня. Вочы ў яго былі вялікія, чорныя і з пухнатымі вейкамі, а шкурка пухнатая і плямістая. Ён тузаў вушамі і глядзеў на нас, не адрываючыся. Я думаю, ён хацеў перайсці дарогу і чакаў, калі ж мы праедзем.

А потым тата стукнуў па гудку, аленяня спалохаўся і паскакаў у лес. У яго быў смешны белы хвосцік і вострыя копытца. Я яго вельмі добра разгледзела, хоць прайшла ўсяго хвіліна, або менш. І калі тата стаў распавядаць, што ў лясах дагэтуль водзяцца алені, і што мы праязджалі знак з аленем, які паказвае кіроўцам, што трэба быць асцярожней, каб іх не збіць, мне стала сумна.

Бо алені жылі на Зямлі яшчэ тады, калі нашы продкі хадзілі ў шкурах і з каменнымі сякерамі. Лесу тады былі велізарныя, ва ўсю зямлю, а алені нічога не баяліся і жылі, як жылося. А потым мы пачалі развівацца, будаваць гарады, высякаць лясы. З’явіліся машыны, якія забруджваюць атмасферу, і горы смецця, якія ператвараюцца ў звалкі і таксама забруджваюць навакольнае асяроддзе. Мы пачалі вырошчваць кароў і авечак, а аленяў забіваць проста так, для забавы. Сталі будаваць дарогі, на якія алені іншы раз выскокваюць і гінуць.

І для іх застаецца ўсё менш месца. Хіба што ў запаведніках, але і там бываюць браканьеры.

Тата распавядаў, што паляванне — гэта подла. Бо ў звера няма стрэльбы, і ён звычайна не збіраецца нападаць на чалавека. А бо чалавеку нават не з’есці яго хочацца, а забіць. Для забавы.

Увогуле, я доўга думала пра ўсё гэта і сумавала. І надзелі, што мой аленяня — гэта я так яго пра сябе назвала, "мой аленяня", Хоць ён быў, вядома, свой уласны — пражыве доўгую шчаслівае жыццё і памрэ проста ад старасці, а не ад кулі якога-небудзь паляўнічага.

І зараз я стараюся паменш шкодзіць прыродзе.