Раман Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна «Дуброўскі» з’яўляецца выкрывальным супрацьпастаўленьнем гонару падману, памешчыцкай улады прыгоннаму бяспраўю, разгульнай прапальванне жыцця бедняка існавання.
Пушкін ўвасобіў у вобраз Троекурова ўсе заганы дваранскай шляхты. Подлы падман лічыўся нормай сярод такіх багатыроў. Кіравацца высокімі маральнымі прынцыпамі лічылася ніжэйшых заняткам, доляй слабых свету гэтага.
Троекуров быў некіравальным ў сваіх дэспатычных схільнасцях і бясконцых здзеках не толькі над сваімі сялянамі, але і над гасцямі, роўнымі яму па саслоўя і рангу. Улада грошай зачыняла раты ўсім незадаволеным.
Такая з’ява звыкла для ходу гісторыі многіх дзяржаў. Не нова яно і для Расіі. Аўтар апісвае сітуацыю, якая склалася, ужываючы такія словы, абароты, параўнанні і выбіраючы сюжэты так, што чытачу становіцца ясна: пісьменнік з вялікім спачуваннем ставіцца да зняважанай бясчынствам баку. Выразна прасочваецца пушкінская іронія з нагоды бязмежжа, учыняць Троекуровым, то бок панскай шляхтай наогул.
Майстэрску параўноўвае аўтар жыццё сялян з сабачай доляй. У той час, калі людзі галадаюць і бядуюць з-за прагнасці і подласці памешчыка, яго сабакі атрымліваюць найсмачную ежу, медыцынскую дапамогу, догляд, не ведаюць што такое холад і тулянні.
Прататыпам Троекурова выступае Дуброўскі-старэйшы. Ён разважлівы, сумленны, прыстойны і справядлівы. Але адданасць высокім ідэалам аказваецца слабым звону манет і Троекуров незаконна атрымлівае маёнтак Дуброўскага ў свае ўладанні. Несправядлівасьць і падман зноў перамагаюць.
Сяляне не хочуць страшнай долі, але баяцца выказаць услых свае пратэсты. Мора людскіх жыццяў становіцца ўсё меней спакойным, прадракаючы будучую буру. Самай вялікай хваляй, набегла на памешчыцкія берага, стаў ашуканы спадчыннік Уладзімір Дуброўскі. Усе народнае абурэньне выплюхнулася ў яго помсты Троекурову.
Аўтар уклаў у вобраз Уладзіміра рамантычныя рысы і высокамаральныя прынцыпы. Аўтар ідэалізуе Дуброўскага, праводзячы нябачную паралель паміж яго чынам і надзеяй на светлую будучыню, на лепшую долю рускага народа.
Пушкін падводзіць апавяданне да перамогі дабра над злом, весялосці справядлівасці і росквіту сумленнасці сярод адносін у грамадстве. Ён пакідае шчыліну для вяртання змагароў справядлівасці, даўшы магчымасць Дуброўскі і таварышам знікнуць, пазбегнуўшы пакарання.
Абарона чалавечай асобы ў рамане А.С.Пушкіна «Дуброўскі»
Ва ўсе часы былі людзі, якія ўпакорваліся з сілай і непазбежнасцю абставінаў і гатовыя былі з апушчанай галавой прыняць лёс такой, якая яна ёсць. Але і ва ўсе часы жылі людзі, гатовыя змагацца за сваё шчасце, людзі, якія не жадаюць цярпець несправядлівасць, людзі, якім ужо няма чаго губляць. З такімі людзьмі мы можам пазнаёміцца на старонках рамана А.С.Пушкіна «Дуброўскі».
Гэты твор глыбокае і цікавае. Мяне яно ўразіла сваёй ідэяй, паваротамі сюжэту, сумным фіналам, героямі. Кірыла Пятровіч Троекуров, Уладзімір Дуброўскі, Маша Троекурова — усё гэта моцныя і выдатныя асобы. Але розніца паміж імі ў тым, што Троекуров ад прыроды быў нядрэнным чалавекам, яго звязвалі добрыя таварыскія адносіны з небагатым абшарнікам Дуброўскай, яму былі ўласцівыя чалавечыя парывы, але ў той жа час ён быў дэспатам і самодуров. Троекуров — тыповы пан-прыгоннікаў, у якім да мяжы развіта пачуццё ўласнай перавагі і ўсёдазволенасці, заганнасці і недасведчанасці. Тады як Дуброўскі і Маша — натуры высакародныя, шчырыя, чыстыя і сумленныя.
Галоўнай праблемай рамана з’яўляецца праблема абароны чалавечай годнасці. Але, так ці інакш, яна звязана з усімі персанажамі твора. У першую чаргу гэта праблема датычыцца сям’і Дуброўскай, якую Троекуров пазбавіў не толькі радавога маёнтка, але і паквапіўся на іх дваранскую гонар і годнасць.
Андрэй Гаўрылавіч быў упэўнены ў сваёй праваце, мала клапаціўся аб судовай справе, якое задумаў супраць яго Троекуров, таму і не змог адстаяць свае правы. Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі не вытрымаў няроўнай сутычкі з больш моцным супернікам і памёр. Тады адстойваць сваю ўласную гонар прыйшлося Дуброўскага-малодшаму. Воляю выпадку ён стаў на чале сялянскага руху, каб «чыніць свой суд». Але ён з самага пачатку быў не згодны з метадамі барацьбы супраць памешчыкаў. Яго чыстая і шчырая натура не дазваляла яму стаць сапраўдным галаварэзаў — жорсткім і бязлітасным. Ён быў справядлівы і міласэрны, таму кіраваў Уладзімір сялянамі нядоўга. Сялянскі бунт быў стыхійным, дзеянні іх часта былі супярэчлівымі, таму яны скарыліся загадзе Дуброўскага, спынілі ўзброенае выступленне і разышліся. «… ГРОЗНЫЯ наведвання, пажары і грабяжы спыніліся. Дарогі сталі вольныя ».
Але чаму ж Уладзімір не кранае валодання свайго крыўдзіцеля, самага багатага памешчыка ў акрузе — Троекурова? Як аказалася, Дуброўскі палюбіў дачка Кірылы Пятровіча, Машу, і дараваў дзеля яе свайму крэўных ворагаў. Маша таксама палюбіла Уладзіміра. Але гэтыя героі не змаглі быць разам — Кірыла Пятровіч сілком выдаў сваю дачку замуж за старога графа Верейская. Уладзімір не паспеў выратаваць сваю каханую ад шлюбу з нялюбым чалавекам.
Такім паваротам сюжэту, сумным фіналам, як мне здаецца, А.З.Пушкін паказвае, што чалавек у Расіі безабаронны перад злом і несправядлівасцю. Яго не можа абараніць ні закон, ні грамадства. Ён можа толькі разлічваць на свае ўласныя сілы.
Таму я разумею Уладзіміра Дуброўскага, які стаў разбойнікам. А што яму яшчэ заставалася рабіць? Не знойдучы абароны ў закона, ён вырашыў таксама жыць па няпісаных правілах — правілах сілы і жорсткасці. Але яго высакародная, чыстая і шчырая натура ўсё ж такі абмяжоўвала героя ў гэтым, рабіла яго «высакародным разбойнікам».
55342 чалавека прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Абарона чалавечай асобы ў рамане А.С.Пушкіна «Дуброўскі»
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.