Раман Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна «Дуброўскі» з’яўляецца выкрывальным супрацьпастаўленьнем гонару падману, памешчыцкай улады прыгоннаму бяспраўю, разгульнай прапальванне жыцця бедняка існавання.
Пушкін ўвасобіў у вобраз Троекурова ўсе заганы дваранскай шляхты. Подлы падман лічыўся нормай сярод такіх багатыроў. Кіравацца высокімі маральнымі прынцыпамі лічылася ніжэйшых заняткам, доляй слабых свету гэтага.
Троекуров быў некіравальным ў сваіх дэспатычных схільнасцях і бясконцых здзеках не толькі над сваімі сялянамі, але і над гасцямі, роўнымі яму па саслоўя і рангу. Улада грошай зачыняла раты ўсім незадаволеным.
Такая з’ява звыкла для ходу гісторыі многіх дзяржаў. Не нова яно і для Расіі. Аўтар апісвае сітуацыю, якая склалася, ужываючы такія словы, абароты, параўнанні і выбіраючы сюжэты так, што чытачу становіцца ясна: пісьменнік з вялікім спачуваннем ставіцца да зняважанай бясчынствам баку. Выразна прасочваецца пушкінская іронія з нагоды бязмежжа, учыняць Троекуровым, то бок панскай шляхтай наогул.
Майстэрску параўноўвае аўтар жыццё сялян з сабачай доляй. У той час, калі людзі галадаюць і бядуюць з-за прагнасці і подласці памешчыка, яго сабакі атрымліваюць найсмачную ежу, медыцынскую дапамогу, догляд, не ведаюць што такое холад і тулянні.
Прататыпам Троекурова выступае Дуброўскі-старэйшы. Ён разважлівы, сумленны, прыстойны і справядлівы. Але адданасць высокім ідэалам аказваецца слабым звону манет і Троекуров незаконна атрымлівае маёнтак Дуброўскага ў свае ўладанні. Несправядлівасьць і падман зноў перамагаюць.
Сяляне не хочуць страшнай долі, але баяцца выказаць услых свае пратэсты. Мора людскіх жыццяў становіцца ўсё меней спакойным, прадракаючы будучую буру. Самай вялікай хваляй, набегла на памешчыцкія берага, стаў ашуканы спадчыннік Уладзімір Дуброўскі. Усе народнае абурэньне выплюхнулася ў яго помсты Троекурову.
Аўтар уклаў у вобраз Уладзіміра рамантычныя рысы і высокамаральныя прынцыпы. Аўтар ідэалізуе Дуброўскага, праводзячы нябачную паралель паміж яго чынам і надзеяй на светлую будучыню, на лепшую долю рускага народа.
Пушкін падводзіць апавяданне да перамогі дабра над злом, весялосці справядлівасці і росквіту сумленнасці сярод адносін у грамадстве. Ён пакідае шчыліну для вяртання змагароў справядлівасці, даўшы магчымасць Дуброўскі і таварышам знікнуць, пазбегнуўшы пакарання.
Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам? (Паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Раман А.С. Пушкіна «Дуброўскі» быў напісаны ў 1832 годзе. У ім пісьменнік паказвае жыццё рускага дваранства пачатку 19 стагоддзя. У цэнтры апавядання знаходзіцца жыццё двух дваранскіх сем’яў — Троекуровых і Дуброўскi.
Кірыла Пятровіч Троекуров — рускі барын, самадур. Ён прывык, што ўсе падпарадкоўваюцца яму і скачуць пад яго дудку. Троекурова баяліся і пазбягалі яго суседзі-памешчыкі. І толькі адзін Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі мог мець зносіны з гэтым самодуров, мог адказваць яму на роўных супярэчыць. Ды і Троекуров паважаў Андрэя Гаўрылавіча.
Гэтыя памешчыкі былі не толькі даўнімі сябрамі, але і суседзямі. Калісьці даўно яны служылі разам. Дуброўскі быў бедны, з-за свайго засмучанага стану ён быў вымушаны сысці ў адстаўку і пасяліцца ў адзіным сваім вёсцы. Троекуров ведаў пра гэта і нават прапаноўваў сваю дапамогу Дуброўскай, але той адмовіўся. Ён палічыў за лепшае застацца бедным, але незалежным чалавекам.
Пазней Троекуров, у чыне генерала-аншефа, пайшоў на заслужаны адпачынак вярнуўся ў свае маёнткі. Яны сталі зноў мець зносіны з Дуброўскі і былі ў добрых адносінах да аднаго моманту.
Абодва прыяцеля былі гарачымі паляўнічымі. Але Дуброўскі не мог дазволіць сабе трымаць добрую Патрэбны догляд. У яго, у адрозненне ад Троекурова, было ўсяго дзве ганчакоў. Як-то раз, перад чарговай паляваннем, госці Троекурова ў суправаджэнні слуг пайшлі аглядаць Патрэбны догляд Кірылы Пятровіча, якая была гонарам гаспадара. Пры выглядзе цудоўнай псярні Троекурова Дуброўскага ахапіла зайздрасць. Гаспадар заўважыў гэта і спытаў, у чым справа. Дуброўскі не змог утрымацца: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён сказаў Дуброўскі, што некаторыя дваране могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара. Усе прысутныя засмяяліся такому дзёрзкаму і знаходлівасць адказу халопа. Але Дуброўскі абразіўся і пайшоў.
Цікава, што Троекуров хопіць свайго «сябра», толькі калі ўсе селі за стол. Яму спатрэбіўся Дуброўскі толькі таму, што ён ніколі не выязджаў без яго на паляванне, бо Андрэй Гаўрылавіч быў вельмі добрым паляўнічым. За Дуброўскага паслалі, але той адмовіўся вяртацца, пакуль не дашлюць яму дзёрзкага псароў. А ён ужо будзе вырашаць, што з ім рабіць — памілаваць ці пакараць.
Троекуров быў абураны. Яго «самодурная» натура паўстала супраць такой «нахабства». Толькі ён, Кірыла Пятровіч, вольны мілаваць або пакараць смерцю сваіх халопаў! З гэтага моманту Троекуров абвясціў вайну свайму суседу: «паплачаце ён у мяне, пазнае, якое ісці на Троекурова!»
І сапраўды, гэтая спрэчка скончылася для Дуброўскага вельмі жаласна. Разгневаны Кірыла Пятровіч у запале вырашае пазбавіць Дуброўскага самага дарагога — яго адзінай вёскі Кистеневки. І ўплывоваму памешчыку гэта ўдаецца.
Такую вестку пазбавіла Дуброўскага здароўя і сіл. Ён злёг. Няня, як заўсёды за ім, вырашыла напісаць пра ўсё сыну памешчыка — Уладзіміру Дуброўскi. Гэты малады чалавек выхоўваўся ў кадэцкі корпус і цяпер служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу. Бацька песціў Уладзіміра, ні ў чым яму не адмаўляў. Малады Дуброўскі гулякам, залазіў у даўгі і марыў пра багатую нявесце.
Даведаўшыся пра страшнае навiны, ён тут жа выехаў у Кистеневку. На яго вачах бацьку станавілася ўсё горш і горш. І аднойчы, сустрэўшыся з Кірылам Пятровічам, Дуброўскі-старэйшы не вытрымаў. З ім зрабіўся ўдар і ён памёр.
Уладзімір стаў лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. Ды і той, убачыўшы дзёрзкага сына суседа, працягваў вайну. Усё скончылася тым, што Кистеневку разам з усімі людзьмі аддалі ў валоданьне Троекурова.
Што заставалася рабіць Уладзіміру? Ён разумеў, што Троекуров тут — цар і бог. Ад яго словы і рашэнні залежыць усё. Але проста змірыцца герой не мог. Ён не хацеў стаць жабраком, няшчасным, бяспраўным. Таму ён абраў для сябе шлях разбойніка. Дуброўскі спаліў свой дом, каб ён не дастаўся суседу, забраў сваіх вернікаў прыгонных і сышоў у лясы.
Гэты герой зрабіўся высакародным, але жорсткім разбойнікам. Дзіўна было адно — ён шкадаваў маёнтка Троекурова, заўсёды абыходзіў іх бокам.
Чаму Дуброўскі стаў менавіта разбойнікам? Не знойдучы абароны ў закона, ён вырашыў таксама жыць па няпісаных правілах — правілах сілы і жорсткасці. Але яго высакародная натура ўсё ж такі абмяжоўвала героя ў гэтым, рабіла яго «высакародным разбойнікам».
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам? (Паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.