Мяне завуць Антон, мне 14 гадоў, вучуся ў восьмым класе. Я жыву разам са сваёй сям’ёй. Гэта тата, мама і сястра Ліза, якая маладзейшы за мяне на два гады. У мяне каштанавыя валасы, зялёныя вочы. Целасклад сярэдняе, і рост таксама. Я цалкам сімпатычны вонкава, хоць і не прыгажун.
Вучуся я ў школе сярэдне, з прадметаў больш за ўсё люблю матэматыку, біялогію і геаграфію. У мяне ёсць хобі: я люблю настольныя гульні розных відаў: з фігурамі, фішкамі, картамі і ўсім іншым. Я ўмею гуляць і ў класічныя шашкі і шахматы. З малодшай сястрой мы завялі шчанюка Альма і клапоцімся пра яе, ходзім з ім шпацыраваць. Спортам я мэтанакіравана не займаюся, але люблю пакруціцца з сябрамі на турніку, на брусах, пазаймацца на трэнажорах.
Я таварыская асобу. Люблю знаёміцца з новымі людзьмі, мець зносіны ў вялікай кампаніі, удзельнічаць у спрэчках. Сярод маіх сяброў ёсць і хлопчыкі, і дзяўчынкі. Я назваў бы сябе добразычлівым чалавекам, часта я дапамагаю сваім сябрам.
Па характары я вонкава спакойны. Люблю падумаць і пазначаць. Але гэта не значыць, што я не магу моцна перажываць. Проста я заўважыў, што калі ўнутрана ўсхваляваны, то гэта не відаць на маю паводзінам. Гэтую рысу свайго характару я хацеў бы трохі змяніць. Бо часта мае сябры і таварышы проста не заўважаюць, што ў мяне нейкія непрыемнасці, і не прапаноўваюць дапамагчы.
Зрэдку я бываю запальчывым, калі мяне вельмі раздражніць. Тады я магу выказаць увесь свой гнеў на крыўдзіцеля, так, што яму мала не падасца. Але потым я здольны памірыцца, бо не злапамятны.
Чытайце подібні дзей
Інформація на сайті охороняється Законам України пра авторські права. Копіювання Матеріалів заборонено
мая біяграфія
Мяне клічуць Вольга, мне 15 гадоў. Я вучуся ў 9 класе. Я жыву ў невялікім, але вельмі прыгожым гарадку, у якім ёсць шмат славутасцяў. У мяне вялікая сям’я: мама Аня, тата Максім, малодшы брат Алег і старэйшая сястра Марына. Яшчэ ў мяне ёсць бабулі і дзядулі, якіх я вельмі люблю і часта прыязджаю да іх у госці.
Мая сям’я вельмі дружная і вясёлая. Мама працуе бухгалтарам, тата — урач-педыятр, я і сястра вучымся ў школе, а вось брат яшчэ маленькі і ходзіць у садок. Кожныя выхадныя мы ездзім у госці да бабуль і дзядулям, яны нам рады заўсёды.
У мяне ёсць шмат цікавых захапленняў, напрыклад, вязанне, вышыванне, кулінарыя. Гэта маё асноўнае хобі, якому я надаю максімум увагі. Асабліва я аддаюся творчасці на выходныя. Але калі мяне зацікавіла нешта новае, то я абавязкова паспрабую сябе і ў гэтым.
Я люблю шмат чытаць. Больш за ўсё мне падабаецца класічная замежная літаратура. Маю любімы аўтар — гэта Эрых-Марыя Рэмарк, а любімае яго твор «Жыццё ў пазыку». З паэтычных твораў я вылучаю вершы Джорджа Гордана Байрана, найбольш мяне ўразіў ягоны верш «Крумкач».
У мяне шмат сяброў. Мы разам праводзім ўвесь вольны час за рукадзеллем. Гэта яны адкрылі мне розныя заняткі, якія ў вынікі сталі маім хобі. Таксама мы любім гуляць па горадзе і фатаграфаваць гарадскія пейзажы. У нас ёсць мара: калі-то мы абярэм самыя ўражлівыя кадры і зробім фотавыставу.
У школе я актывістка, заўсёды ўдзельнічаю ў розных мерапрыемствах, што-то прапаную правесці сама. Бо вучоба мне даецца лёгка, то пасля ўрокаў я застаюся займацца з адсталымі вучнямі.
Спачатку ў мяне нічога не атрымлівалася, але потым я навучылася тлумачыць заданні і матэрыял. Так з’явілася мая мара — стаць настаўнікам.
А яшчэ я пішу вершы сама. Праўда, яны ў мяне пакуль не вельмі атрымліваюцца, але настаўніца сказала, што ў мяне ёсць патэнцыял. Ёсць такія вершы, асабістага характару, якія я нікому не хачу паказваць. Я іх хаваю, таму што ў іх я выліваю ўсю сваю душу, і не хочацца, каб іх прачытаў той, хто мяне не зразумее.
Вось так я жыву. Звычайная школьніца са звычайнымі поглядамі на жыццё. Мне вельмі хочацца пражыць дастаткова вясёлую і разнастайную жыццё, каб было што ўспомніць і больш пра сябе распавесці. Цяпер у мяне ў планах скончыць школу, і паступіць у вышэйшую навучальную ўстанову і стаць дыпламаваным настаўнікам. Я ўсё зраблю, каб мая сям’я мною ганарылася.