Вобраз Пугачова ў аповесці Пушкіна «Капітанская дачка» вельмі разнастайны. Гэты чалавек можа быць розным — і мудрым, і выхвалястым, і велікадушным, і злосным, і залежным ад асяроддзя. Вобраз аднаго з галоўных герояў як быццам бы ўпісваецца ў часы екацярынінскай эпохі, Пушкін паказвае яго як вобраз ўсенароднага правадыра.
Галоўны герой і стыхіі прыроды
Упершыню мы сустракаемся з героем падчас снежнай буры. Аўтар апісвае нам гэта стыхійнае бедства прыроды як снежны буран. І менавіта ў ім мы бачым Пугачова, які, як сапраўдны збаўца, дапамагае знайсці дарогу двум заблудным падарожнікам — Грынёва і яго слузе Савельичу. Пугачоў — казак з чорнай барадой з’яўляецца з самай сярэдзіны буры і выводзіць падарожнікаў на цвёрдую сцежку. Напэўна, самым непераўзыдзеным аказалася тое, што завіруха апісваецца ў верасні, што ў прынцыпе не магчыма. Але аўтар паспрабаваў менавіта так звязаць Пугачова і прыроду.
Ўплыў гістарычных падзей на героя
Пушкін малюе Пугачова з пункту гледжання гістарычных падзей. Але гэта апісанне паказвае нам яго не як набліжанага да вялікага гасудару і не як валадара. Падзеі, якія разгортваюцца ў аповесці, адбываюцца ў 1773 годзе, таму мы маем магчымасць ацаніць дзеянні правадыра Пугачова яшчэ да і падчас паўстання.
Народ, які залежыць ад волі аднаго чалавека, не можа захавацца, ды і не заслугоўвае гэтага.
Пацешным падасца і сама знешнасць гэтага саракагадовага мужчыны. Аўтар звярнуў увагу чытачоў на тое, што Пугачоў быў худым, з шырокімі плячыма, трошкі сівой барадой, з прыемным тварам. Пазней мы сустракаемся з расповедам радавога, які апавядае пра тое, што Пугачоў еў парсючкоў, і не аднаго, а двух.
Другая сустрэча з правадыром
У другі раз Пугачоў мілуе Грынёва. У час пакарання ён паблажліва ставіцца да гэтага чалавека і гатовы яго памілаваць. Але гэта проста гульня на паказ, а не праява жаласных пачуццяў. Толькі ў канцы творы, мы маем магчымасць да канца разглядзець гэтага злоснага правадыра.
Як аказалася, ён добры ў душы, але разумее, што гульня яго небяспечная. Хоць з-за гэтага яго мужнасць і бравы дух не падаюць. Ён прымаецца аплаціць рахунак, які яму дае Савельич і вяртае Грынёва кажух.
Падводзячы вынік, можна сказаць, што Пугачоў, як што я чалавек па натуры авантурным, быў яшчэ і велікадушным. У яго была душа, проста, хутчэй за ўсё, гістарычныя абставіны той эпохі не давалі яму магчымасці праяўляць сябе як чалавека. Ён дапамагаў у многіх справах — вызволять нявесту Грынёва, потым прапанаваў яму быць пасаджаным бацькам на іх вяселлі.
У эпохі народнага ўздыму прарокі бываюць правадырамі; у эпохі заняпаду — правадыры становяцца прарокамі.
У гэтым творы Пушкін правёў дакладнае параўнанне паміж Пугачовым і Кацярынай. Царыца гэтак жа выбуховая, як і яе падначалены; яна так жа незаконна атрымала царскі трон, а Пугачоў спрабаваў тым жа метадам падпарадкаваць сабе краіну. Як аказалася, ён не можа дзейнічаць па сваім жаданні, таму што абцяжараны абставінамі часу.
Складанне »Капітанская дачка — Пушкін» складанне на тэму «Вобраз Пугачова (паводле аповесці А.С. Пушкіна« Капітанская дачка »)»