Сачыненне на тэму цікавы і смешны выпадак з сяброўкай

Вельмі часта мы смяемся над тым, што кажуць або робяць іншыя людзі, а можа, і мы самі. Але я хачу расказаць пра тое, як аднойчы пухнаты рыжы кацяня рассмяшыў мяне і маю сям’ю. Мы смяяліся дваццаць хвілін без перапынку, а зараз вельмі часта ўспамінаем гэтую гісторыю!

Аднойчы я, мама і тата прыехалі паглядзець будуецца дом у добрага татавага сябра. Дом быў дабудаваны, засталося дарабіць толькі дробязі. Але гаспадары ўжо загадзя завялі там кацяняці, каб ён адпуджваў мышэй і злых духаў (як пажартавала жонка аднаго). Спакаваная прадметы стаялі ў пакоях, у тым ліку і вялікае люстэрка на падлозе. Кацяня разам з намі бегаў па хаце і мяшаўся пад нагамі.

Калі мы зайшлі ў пакой з люстэркам, ён спалохана ўбачыў сваё адлюстраванне і ўцёк, падціснуўшы хвост. Прыбегшы, ён зноў паглядзеў на сябе, і нічога не разумеючы, пачаў тое чапаць паверхню лапамі, круціцца туды-сюды, бегаць налева-направа. Шчырае здзіўленне ў яго вачах і спробы зразумець, што адбываецца, прымусілі нас звярнуць увагу на кацяняці. Наступныя дваццаць хвілін бедны звярок зазіраў за люстэрка, кідаўся на яго, спрабаваў перахітрыць ўласнае адлюстраванне, а мы ў гэты час дружна смяяліся, гледзячы на ​​яго кіданні.

Кацяня, як сапраўдны артыст, «гуляў на публіку». Гэта здаецца дзіўным, але яму ніколькі не надакучвала біцца з адлюстраваннем, наадварот, занятак вельмі спадабалася кацяню. І нам таксама!

Цяпер я таксама прашу ў мамы з татам падарыць мне ката ці котку, таму што з імі заўсёды весела!

0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 6 клас / Смешны выпадак з жыцця

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Сачыненне на тэму «Смешны выпадак з жыцця»

У мяне ёсць маленькая сястрычка. Яе клічуць Ліза. Ёй 3 гадкі. Нядаўна мы з ёй і з бацькамі гулялі ў гульню «Горача-холодно9raquo ;. Яна гуляла ў такую ​​гульню першы раз, таму спачатку мы ёй патлумачылі правілы. Вядучы павінен быў схаваць які-небудзь прадмет, а мы хадзілі і шукалі яго. Чым бліжэй мы знаходзіліся да гэтай рэчы, тым было «горячее9raquo; і наадварот.

Сястрычка захацела схаваць свае магніцікі ў шафу. Тата зайшоў у пакой, каб пачаць пошукі, але яна яму казала няправільна, дзе знаходзіцца тое, што яна схавала. Тата доўга хадзіў па пакоі, зазірнуў пад усе цацкі, ва ўсе куты, пад канапу. Потым на дапамогу да яго падышла мама і стала хадзіць па тым жа маршруце. А я бачыў, куды магніцікі былі схаваныя, але маўчаў і смяяўся над імі. Сястрычку гэта таксама развесяліла, яна смяялася гучней за ўсіх.

У рэшце рэшт бацькі здаліся і Ліза, нарэшце, паказала, што магніцікі былі ў шафе, побач з яе пледам. Я і раней гуляў у такую ​​гульню, калі быў у лізін ўзросце, але ўжо паспеў забыцца, што гэта можа быць так смешна і пацешна. З тых часоў Ліза цягне нас кожны вечар гуляць у «Горача-холодно9raquo ;. Мы змяняемся па чарзе, каб хаваць і шукаць цацкі. Я і з сябрамі, аднакласнікамі так зайграў. Кожны раз атрымліваецца выдатна.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector