Настаўнік — гэта адна з самых важных прафесій на зямлі. Настаўнік для вучняў павінен быць падобны да аднаму з бацькоў. Бо ад таго, як ён навучыць дзяцей, як зможа растлумачыць прадмет, як данясе да іх свае думкі, як зможа прымусіць дзяцей слухаць яго, залежыць узровень ведаў дзіцяці, а значыць, магчыма, і яго прафесія ў далейшым.
У маёй школе ёсць мой любімы настаўнік. Гэта Прышчэпаў Таццяна Мікалаеўна — настаўніца замежнай літаратуры, якая да таго ж з’яўляецца класнай кіраўніцай. Яна выкладае нам гэтую дысцыпліну з пятага класа і кожны яе ўрок для ўсіх нас — сапраўднае адкрыццё.
На сваіх уроках яна адкрывае перад намі чароўны свет літаратуры, вучыць нас браць з кніг ўсё самае добрае і вечнае, вучыць разважаць над прачытаным, задумвацца над дзеяннямі герояў. Яна вучыць нас аналізаваць прачытанае, спрабуючы зразумець, што ж хацеў аўтар данесці да чытачоў сваім расказам. Яна вучыць нас ставіць сябе на месца герояў і вырашаць для сябе, як бы мы паступілі ў той ці іншай сітуацыі. Менавіта мая любімая настаўніца адкрыла для многіх з нас усё хараство чытання кніг, таму зараз мы чытаем літаратуру не толькі пад прымусам, але і самастойна, каб ненадоўга акунуцца ў дзіўны свет, які ў іх хаваецца.
Але акрамя гэтага Таццяна Мікалаеўна часам проста размаўляе з намі, як з дарослымі. Яна абмяркоўвае з намі палітычную сітуацыю ў краіне і свеце, выклікае нас на размову пра дабро і зло, вучыць нас быць больш добрымі, больш уважліва да іншых людзей, прыходзіць на дапамогу да тых, хто трапіў у бяду. На яе ўроках ніколі не бывае сумна або нецікава, бо яна выклікае нас усіх на размову, разважанні, спрэчкі, якія заціхаюць толькі тады, калі настаўніца заклікае нас да цішыні і распавядае новы матэрыял.
Я лічу, што такім і павінен быць настаўнік. І калі кожны настаўнік будзе шчыра любіць тое, чым ён займаецца, то і мы абавязкова палюбім вучыцца.
Мой любімы настаўнік.
Мой любімы настаўнік.
«Уменне выхоўваць — гэта ўсё ж такі мастацтва,
такое ж мастацтва, як добра граць на скрыпцы
або на раялі, добра пісаць карціны,
быць добрым фрэзероўшчыкам або токарам ».
Мастацтва выхавання заключаецца ў тым, што выхоўваць можна толькі на ўласным прыкладзе. Настаўнік — гэта той, хто любіць, разумее сапраўдную сутнасць сваёй прафесіі. Ён любіць і разумее дзяцей, заўсёды можа прыйсці на дапамогу ў цяжкай сітуацыі. Для сваіх выхаванцаў ён сапраўдны сябар, шчыры памочнік і мудры дарадца.
Настаўнікам не можа стаць чалавек, абыякавы да лёсу дзяцей. Бо з першага да чацвёртага класа ён дапамагае драбках прывыкаць да самастойнага, незалежнага жыцця ў грамадстве. Вельмі важна, каб настаўнік у першы ж дзень вырабіў максімальна станоўчае ўражанне на сваіх падапечных, бо яму зусім не абыякава, што скажа пра яго дзіця дома, якое дачыненне да школы ў яго сфармуецца.
Прафесія настаўніка ва ўсе часы заставалася найбольш ганаровай, але ў той жа час найбольш цяжкай. Бо ў яго руках будучыня нашай дзяржавы. Настаўнік, вобразна кажучы, ажыццяўляе сувязь часоў, ён звяно ў ланцугу пакаленняў. Ён як бы перадае эстафету з гэтага ў будучыню, і гэта робіць яго працу такім займальным, праўду творчым.
Як гэта высакародна — даваць іншым веды, быць сотнікам і ўзорам. Вядома, далёка не кожны можа стаць сапраўдным настаўнікам. Для гэтага трэба шмат працаваць, займацца самаадукацыяй, каб урокі сталі цікавымі і карыснымі.
Праца настаўніка складаны. Праверка сшыткаў, падрыхтоўка да ўрокаў — усё гэта адымае шмат часу і сіл. Акрамя таго, праца з нядбайнымі вучнямі, якія не хочуць вучыцца і прагульваюць школу. А сам ўрок! Настаўніку трэба праверыць нашы веды, растлумачыць новы матэрыял, ды яшчэ і дысцыпліну падтрымліваць.
Я лічу, што кожны настаўнік варты любові і павагі. Але калі перада мною паўстала пытанне, пра якое настаўніку напісаць, я сур’ёзна задумалася. Хочацца напісаць адразу аб некалькіх педагогах. Але ўсё ж мой выбар упаў на чалавека, які, як мне здаецца, моцна ўплывае на мяне — гэта настаўніца рускай мовы і літаратуры Атаева Нюркиз Умахановна. Яна — выдатны настаўнік, выдатная жанчына.
Яна цікава праводзіць урок, даступна тлумачыць змест правілаў ці твораў. А таксама мне яна падабаецца тым, што мае выяўленае пачуццё гумару, але часам яна бывае суровай. Н.Умахановна справядліва ацэньвае вучняў.
Пазнаёміліся мы з ёй у шостым класе. Як мне здавалася, гэтую строгую і патрабавальную выкладчыцу я спачатку моцна пабойвалася. Ды і да рускай мовы было ў мяне насцярожанае стаўленне. Мне гэты прадмет здаваўся занадта складаным і сумным. Але Нюркиз Умахановна хутка перавярнула мае ўяўленні «з ног на галаву». На яе ўроках можна спазнаць шмат цікавага. Многія з нас не верылі, што ў адным чалавеку могуць спалучацца такія якасці. Паступова мы пачалі ўсё больш і больш прывязвацца да яе, ды і яна палюбіла нас.
Часам мы прама на ўроку можам адцягнуцца ад тэмы, паслухаць апавяданні, пажартаваць і пасмяяцца, што зусім не замінае вывучаць новую тэму. Нюркыз Умахановна заўсёды ўмее ажывіць сумныя ўрокі. Вядома, не заўсёды ўсё было салодка, здараліся і непрыемныя гісторыі, але яны, я думаю, даўно забытыя. Яна заўсёды ідзе нам насустрач і не шкадуе для нас ўласнага часу для таго, каб нам дапамагчы. Але галоўнае нават не гэта, галоўнае, што з дапамогай Н.Умахановны мы здолеем зразумець, хто такі па-сапраўднаму добры настаўнік. Пройдуць гады. Многае зменіцца, Я стану дарослай, авалодаўшы каханай прафесіяй, але абавязкова вярнуся ў родныя сцены, прыйду ў клас, дзе мы сядзелі за партамі, дзе мы вучыліся рускай мове і ўменню быць чалавекам, вучыліся ў яе, маёй любімай настаўніцы Нюркыз Умахановны.
Уменне перадаваць свой вопыт маладым, толькі ўступае ў самастойнае жыццё людзям — гэта талент. І я лічу, што Н.Умахановна валодае гэтым талентам.
Напэўна, кожнаму настаўніку хочацца, каб менавіта яго вучань у будучыні дамогся поспеху. І, вядома ж, кожнаму настаўніку прыемна, калі менавіта так і адбываецца. Але самай галоўнай радасцю для настаўніка з’яўляецца падзяку вучняў. Мы заўсёды павінны памятаць нашых настаўнікаў, якія не шкадуючы сіл і часу, цярпліва і настойліва ўтваралі нас. Вельмі шкада, што ў нашай краіне праца настаўніка ацэньваецца не паводле заслуг як у сацыяльным, так і матэрыяльным планах. Па-мойму, дзяржава павінна больш клапаціцца пра людзей, якія выхоўваюць будучыню краіны.
Так, часам весела, часам не вельмі праходзяць нашы школьныя будні. Ужо вельмі хутка шматлікім з нас прыйдзецца здзейсніць крок у дарослае жыццё.
Я думаю, мы з сумам і радасцю будзем успамінаць гэтыя цудоўныя дні. Будзем памятаць ўсіх нашых настаўнікаў, прыходзіць да іх у госці. Я ўпэўнена, што будучыя нашы здзяйсненні напрамую залежаць ад таго, што мы сустрэлі ў сваім жыцці такіх выдатных і спагадлівых людзей, як нашы настаўнікі.
«Вялікі дзякуй за тое, што вы ёсць!»
44321 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 9 клас / Мой любімы настаўнік.
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.