Многія мастакі таго часу малявалі карціны з вядомых людзей таго часу. А хто-то маляваў свае несмяротныя карціны з звычайных мінакоў. Усё роўна хто на іх намаляваны. Яны ўяўляюць велізарную каштоўнасць для нашчадкаў.
Аўтары тых карцін данеслі да нас сваё жыццё, побыт і мінулае. Гледзячы на гэта, мы нібы пераносімся ў тую эпоху і ўяўляем перад сабой жыццё тых дзён. Некаторыя карціны прымушаюць нас задумацца або суперажываць героям.
Адной з такіх карцін з’яўляецца твор Валянціна Іосіфавіча Хабарава — «Партрэт Мілыя». На першы погляд яна здаецца зусім звычайным партрэтам. Але прыгледзеўшыся ўважліва, мы разумеем наколькі гэты партрэт выдатны. Гэтым партрэтам можна перадаць цэлую эпоху, жыццё людзей таго часу. Партрэт быў напісаны ў 1970 годзе.
На карціне намаляваная звычайная мілая дзяўчынка, якая сядзіць у крэсле і чытае з вялікай цікавасцю кнігу. Міла высокая, худзенькая дзяўчынка. Яна з’яўляецца ключавой фігурай партрэта. Па ўсёй бачнасці, Міла школьніца
Працэс чытання настолькі павёў яе, прымусіў ўнікнуць і з трапятаннем чакаць развязкі. Яна настолькі ўцягнутая, што сядзіць у незвычайнай позе. Яна забралася ў крэсла цалкам, з нагамі. Міла сядзіць сагнуўшы ногі ў каленях. Крэсла круглай формы на тонкіх драўляных ножках. Мастак намаляваў яго ў цёмна-сінім колеры.
Калі прыгледзецца ў твар дзяўчынкі, мы ўбачым задуменны погляд, з велізарнай доляй засяроджвання на кнізе. Хабараў вельмі выразна перадаў рысы асобы дзяўчынкі. У яе вельмі прыгожай формы нос. Вусны прыадчыненыя, што паказвае на павышаную цікавасць да сюжэту кнігі. Валасы ў дзяўчынкі светлыя, русыя, акуратна ложа на плечы. Яе карыя вочы блішчаць цікавасцю.
Побач з дзяўчынкай мы бачым нядбайна якія ляжаць канькі. Гэта сведчыць аб тым, што яна зусім нядаўна вярнулася з вуліцы, з прагулкі. Верагодней за ўсё, яна была на катку. Кніга настолькі цікавая ёй і цікавая, што яна, толькі зняўшы канькі, прынялася за чытанне каханыя кнігі.
Дзяўчынка нават не заўважае нічога таго, што адбываецца вакол яе. Яна ўдумліва чытае радок за радком і сыходзіць у глыб сябе.
Апранутая Міла ў беласнежную футболку з яркімі, жоўта-сінімі палосамі на рукаве. Таксама на ёй апранутыя сінія штаны.
Складанне па карціне Хабарава «Партрэт Мілыя»
«Партрэт Мілыя» — карціна вядомага мастака 70-х гадоў 20 стагоддзя Валерыя Хабарава. Яго творы — сведкі эпохі, якія паказваюць побыт і захапленні людзей тых гадоў.
Дзяцінства чудный край
Паглядзім на карціну. У самым цэнтры наша галоўная гераіня — дзяўчынка гадоў дванаццаці. З назвы палатна становіцца зразумела, што яе завуць Міла.
Створаны вобраз вельмі далікатны і далікатны, усё ў ім дыхае хараством і гармоніяй: вуглаватая дзіцячая фігурка, светлыя валасы атачаюць тварык, на якім чытаецца выраз непадробнай засяроджанасці.
Мастаку пышна атрымалася перадаць, то асаблівы стан захопленасці, уласцівае ўсім дзецям, калі яны забыўшыся пра ўсё на свеце, занятыя любімай справай.
Менавіта такі намаляваная Міла, якая забралася з нагамі ў любімае крэсла і чытае кнігу. Відаць, што дзяўчынка зусім паглынутая падзеямі, якія разгортваюцца перад ёй на раскрытых старонках.
Але пакінем ненадоўга нашу гераіню, і агледзімся ў пакоі, якую адкрывае перад намі Хабараў. Прадметы інтэр’еру — крэсла і сьвяцільню, шпалеры на сценах, усе яны яркія прадстаўнікі хатняга становішча тых гадоў.
Асаблівую цікавасць уяўляе сіняе крэсла, сферычнай формай нагадвае планету Зямля ў мініяцюры.
Вось погляд падае на канькі, відавочна ў спешцы, кінутыя побач. І мы разумеем, што патрапілі на выдатную планету дзяцінства.
Туды, дзе вясёлае катанне на каньках і чытанне каханай кнігі складаюць галоўныя радасці жыцця.
Нават зіма тут не халодная i невясёлы, а яркая, іскрыстая і жыццярадасная.
Час — люблю усімі дзецьмі, калі пасля дня праведзенага на катку, вяртаешся дадому, у цеплыню свайго пакоя, гора нецярпеннем даведацца, якія прыгоды чакаюць персанажаў тваёй новай кнігі.
Чаму ж і сёння, ужо праз амаль паўстагоддзя пасля стварэння, гэтая карціна здаецца такой блізкай і зразумелай? Відавочна таму, што свет дзяцінства нязменны ва ўсе эпохі!
Ніякія тэхнічныя навіны не заменяць дзіцяці чарадзейства зімовага вечара і герояў любімай кнігі, з якімі сустракаешся, забраўшыся вось так, з нагамі, у цёплае крэсла.
Тэма выгоды, як мне ўяўляецца, з’яўляецца адной з цэнтральных нот ў гэтым мастацкім творы.
Карціна напісана ў вельмі мяккіх, мажорных танах, цалкам суадносяцца з юнацкасцю і чысцінёй дзіцячага ладу.
Міла — паўстае ўвасабленнем сусвету дзіцяці, з яго невынішчальнай смагай спазнаваць ўсё новае, застаючыся пры гэтым вясёлым і бесклапотным.
Тут няма межаў і правілаў дарослых. І шчаслівы той чалавек, які здолее захаваць гэты свет у сваёй душы.
Складанне па карціне В.У. Хабарава «Партрэт Мілыя»
Валянцін Іосіфавіч Хабараў, савецкі мастак, прызнаны майстар-партрэтыст. Заслуга таленавітага майстра ў тым, што ён праз партрэт можа паказаць цэлую эпоху, чым жылі і дыхалі ў той час людзі. «Партрэт Мілыя» напісаны ў 1970 годзе, ён з нядаўняга мінулага, а кнігі ў наш час так захоплена ўжо не чытаюць, як тады.
На гэтай карціне ў цэнтры дзяўчынка-падлетак, якая сядзіць у круглым крэсле, з захапленнем захоплена кнігай. Кампазіцыйнае размяшчэнне вельмі выразнае — прастакутны палатно і яркае сіняе пляма крэсла, у якім размясцілася светлавалосая школьніца. Уся яе пастава перадае зацікаўленасць сюжэтам аповяду, ад якога яна не можа адарвацца. Яна падціснула ногі, цалкам змясціць у крэсле. Над ім, у куце, размешчана бра, што робіць абстаноўку і ўсё памяшканне хатняй і ўтульнай. Ружова-бэжавыя шпалеры на сценах сведчаць аб тым, што гэта менавіта дзявочае пакой. Нядбайна кінутыя ў куце канькі для фігурнага катання кажуць пра тое, што Міла звычайны развіты дзіця, які любіць кнігі і спорт.
Паркетная падлога зіхаціць, адлюстроўваючыся ў электрычных промнях. А два белых плямы — сьветач зверху і белыя канькі знізу, адцяняюць цёплыя адценні пакоя і падкрэсліваюць кантраст сіняга крэслы. Дзяўчынка атрымалася ўся светлая, а ў абрамленні цёмнага колеру яшчэ больш ціхамірная, безабаронная і кранальная. Хутчэй за ўсё, за акном цяпер зіма, мароз і снег. А Міла, вярнуўшыся з вуліцы, праводзіць спакойны вечар за чытаннем каханай кнігі.
Хабараў паказаў у сваёй карціне звычайнага бесклапотнага дзіцяці, у якога яшчэ ўсё жыццё наперадзе, а пакуль можна праводзіць дзяцінства ў сваё задавальненне, марыць і фантазіяваць, як гэта могуць рабіць толькі дзеці.