Вялікі твор генія рускай літаратуры
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін найвялікшы рускі паэт і драматург. Геній рускай літаратуры і класік. У яго творах часта апісвалася існаванне і падводныя камяні прыгоннага права. Ўзаемаадносіны паміж памешчыкамі і сялянамі заўсёды выклікала шмат спрэчак і нараканняў сярод сусветнай супольнасці.
Згадвалася гэта і ў тым ліку ў творах рускай класічнай літаратуры. Сам Аляксандр Сяргеевіч вельмі часта ў сваіх тварэннях апісваў гэта.
Пушкін вельмі ярка і дакладна апісаў прадстаўнікоў рускага панства ў рамане «Дуброўскі». Асабліва добрым прыкладам з’яўляецца Кірыл Пятровіч Троекуров.
Троекуров ставіцца да тыповым прадстаўнікам панскага роду. Ён адстаўны генерал. Ён багаты, шляхетны ўплывовы чалавек. У яго шмат сувязяў. Вакол яго вельмі шмат лісліўцаў і падліза, якія гатовыя цярпець ўсе капрызы адстаўнога генерала.
У Троекурова бязмежная ўлада і вялікія багацця. Нягледзячы на строгае і наравістага стаўленне яго да падначаленых, яны ставіліся да яго з гонарам з-за яго ўплыву і грошай.
Пушкін апісаў Троекурова як гулякам. Ён любіць забавы, шык, балі і святкавання. Ён не ў чым не адмаўляе сабе. У яго няма ні ў чым пачуцці меры. У харчаванні ад таксама не ведае межаў.
Троекуров вельмі эмацыйны чалавек. Ён часта здзяйсняе неабдуманыя ўчынкі на эмоцыях, часам даволі дурныя і непрыемныя, часта выклікаючы непрыязнасць у навакольных.
Яго забавы таксама здаюцца дзікімі звычайнаму чалавеку. Адна з яго любімых — глядзець як чалавек тварам да твару сустракаецца з мядзведзем і трымціць ад страху і бяссілля. Троекурову гэта дастаўляе невымоўнае пачуццё радасці і захаплення.
Навакольныя яго людзі адчувалі страх перад Кірылы Пятровічам. І гэта не толькі з-за яго ўлады і грошай, справа ў яго характары. Адзіным чалавек да якога Троекуров праявіў павагу з’яўляецца адстаўны паручнік, таварыш па службе і сусед Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi.
Абодва героя вельмі падобныя паміж сабой. У іх падобныя характары, аднолькавае выхаванне і выраслі яны ў адным саслоўе. У іх нават жыццёвыя шляхі аднолькавыя. Абодва ажаніліся па каханні, абодва сталі ўдаўца. Іх дружбе зайздросцілі многія, але ў адзін выдатны момант, калі абодва не захацелі ісці на саступкі, іх дружбе прыйшоў канец.
Дабро і зло ў рамане А.С. Пушкіна «Дуброўскі»
У аповесці «Дуброўскі» Пушкін малюе два тыпу дваран. Яны, па вялікім рахунку, з’яўляюцца ўвасабленнем дабра і зла. З аднаго боку, пісьменнік малюе Андрэя Гаўрылавіча Дуброўскага — высакароднага двараніна. Гэта вобраз асвечанага чалавека. Ён адукаваны, разумны, сумленны і высакародны. Па думцы Пушкіна, ад таго, што гэты герой утвораны, ён валодае лепшымі якасцямі розуму і сэрца. З усёй упэўненасцю можна сказаць, што гэта лепшы прадстаўнік дваранства.
Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі быў вельмі ганарлівым і сумленным чалавекам. Вышэй за ўсё ён цаніў сваё сумленнае імя і дваранскую гонар. Гэты герой ніколі і ні перад кім не станавіўся на калені, заўсёды казаў праўду ў вочы. Дуброўскі трымаў сябе на роўных і з Кірылы Пятровічам Троекуровым, які быў значна больш багатым і больш знакаміты яго. Са сваімі прыгоннымі сялянамі Дуброўскі абыходзіўся строга, але справядліва. Іх ён лічыў такімі ж людзьмі, як і дваран.
Побач з Дуброўскага Пушкін малюе Троекурова. Ён багаты, але не вельмі адукаваны. Гэты герой ня варты звання двараніна, таму пісьменнік кажа пра яго, як пра «рускім пан». Тым самым ён падкрэслівае, што такіх троекуровых ў Расіі было шмат.
Гэты герой быў пагардлівым, грубым і жорсткім: «У хатнім побыце Кірыла Пятровіч выказваў усе заганы чалавека неадукаванага. Распешчаны ўсім, што толькі было вакол яго, ён прывык даваць поўную волю ўсім парывам палкага свайго нораву і ўсім задума даволі абмежаванага розуму ».
Кірыла Пятровіч вельмі адукаваны. Адсюль — усё яго заганы. Абжорства, п’янства, жорсткасць, самадурства — вось няпоўны спіс якасцяў гэтага героя: «Нягледзячы на незвычайную сілу фізічных здольнасцяў, ён разы два на тыдзень пакутаваў ад абжорства і кожны вечар бываў падпіўшы».
Гэты «старадаўні рускай пан» быў вельмі багаты, таму ён лічыў, што можа здзекавацца над іншымі людзьмі. Кірыла Пятровіч Троекуров мучыў не толькі сваіх сялян: «У адным з флігеляў яго дома жылі 16 пакаёвак, займаючыся Рукадзелле, уласцівымі іх падлозе. Вокны у флігелі былі забарыкадаваны драўлянымі кратамі; дзверы зачыняліся замкамі, ад якіх ключы захоўваліся ў Кірыла Пятровіча. Маладыя пустэльніцы, у пакладзеныя гадзіны, схадзілі ў сад і шпацыравалі пад наглядам двух старых ».
Троекуров жорстка кпіў і над сваімі суседзямі і гасцямі. Так, напрыклад, ўсёй акрузе была вядомая яго забава з мядзведзем. Новага чалавека ў сваім асяроддзі гэты пан палохаў дзікім зверам.
Для чаго ж Пушкін малюе Дуброўскага-старэйшага і Троекурова гэтак рознымі? Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі — станоўчы герой, Кірыла Пятровіч Троекуров — адмоўны. Я думаю, што з дапамогай гэтых вобразаў пісьменнік паказвае свой ідэал двараніна. Ён павінен валодаць высакароднасцю, гонарам, пачуццём уласнай годнасці. Пушкін захапляецца тым, што ў маладосці Дуброўскі адмовіўся ад дапамогі свайго ўплывовага і багатага аднаго Троекурова. Ён не захацеў вярнуць свой стан такім шляхам, не захацеў страціць сваёй волі: «Дуброўскі з засмучаным станам прымушаны быў выдти ў адстаўку і пасяліцца ў астатняй сваёй вёсцы. Кірыла Пятровіч, даведаўшыся пра тое, прапаноўваў яму сваю апеку, але Дуброўскі дзякаваў яму і застаўся бедны і незалежным ».
І пазней, калі паміж ім і Кірылы Пятровічам адбылася сур’ёзная сварка, герой вышэй за ўсё ставіў сваё сумленнае імя і чалавечую годнасць. У выніку Дуброўскі страціў усё. Але ён ніколі не шкадаваў аб сваім выбары.
На думку Пушкіна, дваранін павінен быць адукаваным і асвечаным. Такога чалавека не можа сапсаваць ні ўлада, ні грошы. Але гэта — толькі ідэал пісьменніка. Ён паказвае, што за такімі, як Дуброўскай, будучыню краіны.
У рэальнасці ж Пушкін бачыў засілле троекуровых. Самаўлюбёны і разбэшчаных уладай дэспатаў, якія не могуць прынесці карысць не толькі Расіі, але і сваім блізкім. Дзеля сваёй капрызе, сваёй волі такія людзі гатовыя зламаць чужую лёс і нават жыццё. Троекуров сілком выдае замуж сваю дачку за старога, але вельмі багатага князя: «Бедная дзяўчына ўпала яму ў ногі і зарыдала. — Папинька. папинька. — казала яна ў слязах, і голас яе заміраў. Кірыла Пятровіч спяшаўся яе блаславіць — яе паднялі і амаль панеслі ў карэту ».
Чаму ж Пушкін малюе паражэнне Дуброўскага-старэйшага і ўрачыстасць Троекурова? Андрэй Гаўрылавіч памірае, страціўшы сваю Кистеневку. Троекуров атрымлівае гэтую вёску ў свае ўладанні. Ён ўсведамляе, што ў сваіх уладаннях ён бог і цар, і ніхто яму не ўказ.
Мне здаецца, Пушкін думаў, што троекуровы непераможныя, па меншай меры, пакуль. У Расіі іх вялікае мноства, яны — велізарная сіла. Дуброўскі у параўнанні з імі нікчэмна мала. Але, нягледзячы ні на што, будучыня Расіі, на думку пісьменніка, толькі за адукаванымі дваранамі. Такімі, як Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi.
Такім чынам, малюючы два тыпу рускага дваранства, дзве памешчыцкія сям’і, Пушкін выказвае сваё стаўленне да праблемы дабра і зла, да праблемы існавання іх у сучаснай яму Расіі.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Дабро і зло ў рамане А.С. Пушкіна «Дуброўскі»
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.