Складанне па Дуброўскага на тэму чаму Уладзімір Дуброўскі стаў разбойнікам

Аповесць А.С. Пушкіна «Дуброўскі» распавядае нам пра сумленнае, высакароднай чалавеку, маладым дваранін Уладзімір Дуброўскім. На працягу ўсяго творы мы бачым яго жыццёвы шлях, і непазбежна ўзнікае пытанне: чаму ж афіцэр гвардзейскага палка раптам стаў разбойнікам?

Бацька Ўладзіміра — Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі дурному пасварыўся са сваім суседам Кірылы Пятровічам Троекуровым. Абодва прыяцеля любілі паляваць. Але Андрэй Пятровіч не мог сабе дазволіць утрымліваць настолькі выдатнай псярні, якая была ў яго суседа. І неяк Дуброўскі зайздросна прамовіў: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён адказаў, што ёсць дваране, якія могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара. З-за гэтага паўстала сур’ёзная сварка. Пасля яе пачаўся судовы разгляд. З-за гэтай судовай цяжбы Андрэй Гаўрылавіч сур’ёзна захварэў. Было прынята рашэнне паведаміць аб гэтым яго сыну Уладзіміру, які ў той момант служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу.

Уладзіміра можна назваць распешчаным юнакоў, бацька ні ў чым яму не адмаўляў, забяспечваў, як мог, усімі магчымымі сродкамі. Малады чалавек не прывык сабе ні ў чым адмаўляць, ён вёў разгульны лад жыцця, гулякам і марыў пра багатую нявесце. Яго жыццё цякла лёгка і весела, пакуль не прыйшла вестка пра дрэннае самаадчуванне яго бацькі і жаласным стане ўсяго маёнтка, якое вось-вось пяройдзе ў рукі суседу. Трэба аддаць належнае Уладзіміру, не гледзячы на ​​тое, што спачатку ён нагадвае простага валацугу, Гуляка, на самай справе гэта апынуўся добры, спагадлівы чалавек. Ён імгненна выязджае ў родную Кистеневку.

Калі Уладзімір прыехаў у Кистеневку, ён убачыў, што яго бацьку становіцца ўсё горш і горш. Пасля адной з сустрэч з Кірылы Пятровічам Дуброўскі старэйшы не вытрымлівае, з ім здараецца ўдар і ён памірае.

Пасля гэтага моманту Уладзімір пачынае лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. Кірылу Пятровіча не спыніла смерць яго суседа (а калісьці і прыяцеля), і ён працягвае судовую цяжбу. Да таго ж Троекуров дрэнна ставіцца да сына Дуброўскага старэйшага. У выніку Кистеневку з усімі людзьмі аддаюць у валоданьне Троекурову.

Дуброўскі праводзіць апошні вечар у некалі сваім маёнтку. Ён вельмі сумны. Яму сумна і самотна ад смерці аднаго з бацькоў, ад страты радавога маёнтка. Аўтар часта кажа пра тое, што маладому Дуброўскага бракавала хатняга цяпла, утульнасці. У апошні вечар дома ён стаў перабіраць бацькавы паперы. Так у яго рукі трапілі лісты яго памерлай маці. Уладзімір зачытваецца імі, ён быццам акунаецца ў тую атмасферу пяшчоты і цяпла, якой яму так не хапала многія гады. Ён настолькі захапляецца гэтымі лістамі, сваімі адчуваннямі, што забывае пра ўсё на свеце.

Уладзіміру становіцца невыносная думка, што дом яго продкаў можа дастацца яго ворагу. Ён прымае рашэнне спаліць хату, каб Троекурову нічога не дасталося. Уладзімір чалавек не злы, таму ён не жадае ахвяр. Ён хоча пакінуць усе дзверы адкрытымі, каб у людзей была магчымасць уцячы з палаючага будынка. Але прыгоннай Архіп парушае волю пана, і ў агні згараюць загадным.

У выніку, Дуброўскі забірае верных прыгонных сялян і сыходзіць з імі ў лес. Важна заўважыць, што ў маладога чалавека бацькоўскае стаўленне да сваіх людзей, ён адчувае сваю адказнасць за іх.

Не знойдучы абароны ў закона, Дуброўскі становіцца жорсткім, але высакародным разбойнікам. Цікава тое, што ён ні разу не нападаў на маёнтак свайго ворага Троекурова. Потым высвятляецца, што ўжо ў той час ён быў закаханы ў яго дачка Машу.

Не гледзячы на ​​тое, што Дуброўскі жыў па жорсткім правілах сілы, ён усё ж такі застаўся менавіта «высакародным» разбойнікам. Можна нават сказаць, што яго маральнае аблічча быў нашмат вышэй, чым у тых ахоўнікаў закона, якія дазволілі здарыцца такой несправядлівасці, як перадача імёнаў у чужое валоданне.

У выніку, адчуваючы непазбежнасць сваім самотным лёсе, Уладзімір распускае дакладных яму людзей. Ён жадае, каб яны зажылі новым жыццём, больш спакойнай і праведнай. Сам герой исчесзает.

Вельмі шкада, што менавіта такім чынам павярнулася жыццё добрага, спагадлівага, прыстойнага чалавека. Бо зараз, каб выжыць, ён вымушаны будзе ўсё жыццё хавацца, хутчэй за ўсё, ніколі больш не ўбачыць каханую дзяўчыну. Я думаю, што шлях Дуброўскага — гэта не выйсце. Ён вырашыў самастойна вяршыць правасуддзе, не маючы на ​​гэта ніякіх правоў. Разбой, якім бы высакародным ён не выглядаў, — гэта не рашэнне. Мне здаецца, Уладзімір забыўся пра Вышэйшы суд, які сапраўды не памыляецца, і які аддасьць кожнаму за яго дзеі.

0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам? (Паводле аповесці Пушкіна «Дуброўскі»)

Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Сачыненне на тэму Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам ў рамане Дуброўскі, Пушкін чытаць бясплатна

Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам

Раман «Дуброўскі» быў напісаны А. С. Пушкіным у 1832 годзе. У тую пару авантурна-прыгодніцкі жанр быў вельмі папулярны. З’яўлялася шмат твораў, дзе сумленнасць супрацьпастаўлялася хлусні, каханне — нянавісці, прагнасць — шчодрасці. Як правіла, усе яны мелі шчаслівае развязку. Аднак Пушкін не мог змясціць сваю працу ў жорсткія рамкі. Глыбіня праблем яго творы не дазволіла скончыць раман. У канцы так і засталася нейкая недаказанасць.

Галоўны герой рамана — малады афіцэр, сын небагатага памешчыка Уладзімір Дуброўскі. Збегу абставінаў вымусілі яго ўстаць на шлях разбойніка, але ніяк не яго схільнасць натуры. Вярнуўшыся з Пецярбурга, ён застаў пажылога бацькі ў жаласным стане. Як аказалася, былы сябар бацькі і сусед па маёнтку, багаты і распушчаны памешчык Троекуров, з-за дурнога канфлікту незаконным шляхам адабраў радавое гняздо Дуброўскi. Нанятыя Троекуровым лжэсведкі даказалі праз суд, што Кистеневка не з’яўляецца ўласнасцю Дуброўскi. У выніку, бацька Уладзіміра запаў у цяжкі стан і больш у сябе не прыходзіў. Неўзабаве Андрэй Гаўрылавіч памёр ад паралічу.

Пасля яго смерці ў маёнтак завіталі чыноўнікі. Аднак прыгонныя Дуброўскага адмовіліся служыць новым гаспадарам і паднялі бунт. Уладзіміру атрымалася так-сяк супакоіць сялян і нават гасцінна прыняць няпрошаных гасцей. У гэтую ноч чыноўнікі засталіся ў Кистеневке. Каваль Архіп па загадзе Уладзіміра падпаліў маёнтак, пакуль усе спалі. Уладзімір не хацеў, каб хата, у якім ён вырас, дастаўся староннім людзям. Пры гэтым ён папярэдзіў Архіпа пакінуць усе дзверы і вокны адкрытымі, каб госці маглі бегчы і не пацярпелі. Аднак слуга яго не паслухаўся і наглуха зачыніў ўсе выхады. У выніку чыноўнікі згарэлі разам з домам. Падазрэнні, адпаведна, упалі на Уладзіміра. Між тым, у акрузе з’явілася шайка разбойнікаў, якія грабяць толькі багатых памешчыкаў. Гэтыя інцыдэнты таксама прыпісваліся Уладзіміру.

На працягу ўсяго рамана Дуброўскі паўстае ў трох ролях: славалюбівы гвардзейскі афіцэр, грозны разбойнік, мужны настаўнік-француз. Магчыма, гэтыя пераўвасаблення звязаны са спробай неяк змяніць лёс. Але ўсё дарэмна. Кожны раз герой так і застаецца сынам небагатага, але сумленнага памешчыка. І ператварыўшыся ў завадатара разбойніцкай банды, ён паводзіць сябе высакародна. Як слушна адзначае адна навакольная памешчыца, Дуброўскі рабуе не ўсіх. Нават Троекурова ён абыходзіць бокам, а пакахаўшы яго дачка, Машу, і зусім адмаўляецца ад помсты ворагу бацькі. Такім чынам, атрымліваецца, што Уладзімір шмат у чым залежаў ад абставін. На шлях разбойніка яго прывялі няшчасці, якія адбыліся ў сям’і, пратэст і гнеў сялян, а таксама жаданне дапамагчы людзям, якія былі яму дарогі.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector