Гэта маё звычайнае раніцу, якое пачынаецца з сняданку і прабежкі ў школу. Але сёння яно зусім незвычайнае: я ўбачыў у акно, што нарэшце-то выпаў снег і пакрыў надакучлівыя шэрыя дарогі. Яшчэ ўчора яго не было, тыдзень у бясснежныя горадзе жылі жорсткія маразы, усе людзі хадзілі ссінелыя і злыя, захутаныя ў розныя цёплыя адзення і ніяк не саграваліся. Але сёння ўсё інакш: я выйшаў на вуліцу і ўбачыў, што людзі змяніліся, яны зноў павесялелі, ўзрадаваліся новаму, заснежаным зімовага раніцы. Выпаў снег, прабілася сонца — і пацяплела, мароз стаў лёгкім, ад такога ніхто не замярзае. Вось раніца, якога ўсе чакалі.
Дрэвы ў парку і вакол школы пакрыліся тонкім пластом снегу і шаці, у паветры зазіхацелі тысячы срэбных дажджоў, хоць здымай і запасаюцца для навагодняй елкі! Школьная дзятва спрабуе зляпіць снежкі, але снег яшчэ не вільготны, ён зусім «молодой9raquo ;, снежкі не атрымліваюцца. Затое колькі радасці і весялосці! Кагосьці ўжо павезлі на санках, але санкі чапляюцца за асфальт, скрыгочуць жалезам, толькі гэта не галоўнае — затое выпаў снег!
Але ёсць і тыя, каму снег зусім не падабаецца. Напрыклад, дворнікі злосна загрымелі снегавымі рыдлёўкамі, хоць пласт снегу ўсяго пяць сантыметраў і яго можна змесці венікам. Выйшлі счышчаць снег з машын гаспадары аўтамабіляў, дзелавіта зашархалі шчоткамі: вось яшчэ гэты снег, навошта ён толькі выпаў, столькі клопатаў з ім. Больш за ўсё ён перашкаджае галубоў: яны ніяк не пасядуць на аблепленае падваконнікі і незадаволена ўзлятаюць на даху. Каты абыходзяць любімыя лавачкі бокам, таму што на іх сядзець няўтульна і холадна.
Але гэта ў горадзе, а як выдатна цяпер у лесе! Белай лёгкай тканінай накрыла кроны дрэў, яны іскрацца пад сонцам, як у казцы. Птушкі і звяры пішуць на белых старонках палян свае сляды-радкі, па якіх тыя, што ведаюць могуць вызначыць, хто, чаму, куды пайшоў. Прыбрана глядзіцца пад снегам глог, чырвоныя гронкі ягад прыцягваюць птушак і вавёрак. Елі тапырацца іголкі галінак з маленькімі гузамі. Волаты-хвоі горда стаяць пад заснежанымі шапкамі і пільнуюць парадак і цішыню. Толькі незадаволена дрыжыць алешына — ёй не падабаецца, што снег лёг на галіны. У лесе стаіць чароўная цішыня, якая зрэдку парушаецца далёкім крыкам вароны і патрэскваннем ствалоў старых дрэў.
З задавальненнем хацелася б патрапіць у ранішні лес, палюбавацца на прыгажосць заснежанай прыроды, але трэба спяшацца ў школу. А пасля ўрокаў з сябрамі пойдзем у парк палюбавацца заснежанымі дрэвамі і падыхаць марозным паветрам.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Адказы на ўсе пытанні
Адказы на папулярныя пытанні, школьныя сачыненні
Сачыненне на тэму «Зімовая раніца»
Зімовая раніца незвычайна прыгожа, асабліва ў ясны сонечны дзень. Раніцай на галінах дрэў яшчэ бачны бліскучы дзіўна прыгожы іней. Дрэвы стаяць быццам бы аздобленыя срэбрам, нібы зачараваныя Снежнай каралевай. Але як толькі выгляне сонца, карціна зменіцца, срэбра ператворыцца ў іскрыстыя і пераліваюцца брыльянты. Гэтую незвычайную карціну хочацца назіраць бясконца.
Зімовай раніцай яшчэ холадна, кожны крок суправаджаецца хрустам снегу, паветра чысты і свежы, і ўвесь час хочацца уздыхнуць ім на поўныя грудзі. У густым небе ўжо не разглядзець зорак, сонца пачынае падымацца, пакідаючы на Зямлі свае яркія прамяні. Становіцца ўсё цяплей. Сонца замяняе сабой чараўніцтва Снежнай каралевы.
Мне вельмі падабаецца шпацыраваць зімовай раніцай па парку. Яшчэ варта незвычайная цішыня, людзі не паспелі пакінуць сляды на які выпаў за ноч снезе. Прыроднай прыгажосцю зімовага раніцы можна атрымліваць асалоду ад вельмі доўга. Я стараюся прачынацца ў выходныя крыху раней, каб паспець убачыць гэтыя цудоўныя ранішнія пейзажы. Зямля, быццам бы агорнутая ў снежнае пышнасць, дапамагае адпачыць, расслабіцца, і падрыхтавацца да школьных заняткаў. Зімовая раніца — гэта казка, у якую хочацца вяртацца зноў і зноў.
Разам з артыкулам «Сачыненне на тэму« Зімовая раніца »чытаюць: