Нішто не спалучаецца так спявуча, як паэзія і любоў, бо і ўдалы верш, і моцныя пачуцці могуць закрануць сэрца да глыбіні, змяніўшы ўклад душы раз і назаўжды. А калі паэт, пішучы пра каханне, выпрабаваў моцныя пачуцці, то яго вершы становяцца несмяротнымі, існуюць па-за часам і здольныя мяняць жыццё назад. Менавіта такі, якая жыве ў вяках, стала любоўная лірыка Ф.І. Цютчава.
Вялікі паэт спаўна спазнаў запал ў сваім жыцці. Была ў ёй і пяшчотная закаханасць, і трапяткая каханне, і запал ўсяго жыцця. Ня знаходзячы пачуццям іншага выразы, чым паэтычнае адкрыцьцё, аўтар, не шкадуючы душы, выкладваў свае перажыванні на паперу, каб увекавечыць імгненне. Так, у вершы «О, як забойна мы любім …» Тютчев, варочаючыся ад натхнення да адчаю, называе каханне то пагібельнай забойцам, то залатым часам, кожную секунду якога прымае з зачараваннем і прагне працягу.
Углыбіўшыся ў вершы Ф. Цютчава і супаставіўшы дату напісання з біяграфіяй паэта, можна цалкам узнавіць карціну яго любоўных перыпетый — настолькі жыва і натуральна, спісваючы з сябе, аўтар кажа пра пачуцці. Адсачыўшы пасылы аўтара можна зразумець, што найбольшых сардэчных перажыванняў даставіла Цютчава Алена Денисьева. Пачуццёвыя вершы пра каханне да яе склаліся ў цыкл, апавяданне якога напоўнена шчасцем чатырнаццаці гадоў любові, і эпахальным горам, запоўніце жыццё паэта пасля смерці каханай жанчыны. У вершы «Сёння, сябар, пятнаццаць гадоў мінула … 9raquo; аўтар выказвае сваю смутак, а паміж радкоў у ім гучыць незаменная боль страты.
Такім, адкрытым і пранікнёным, паўстае Ф.І. Тютчев перад чытачом у сваёй любоўнай лірыцы. Не шкадуючы ні кроплі душы, ён адкрывае сутнасць сваіх пачуццяў, цалкам аддаючыся іх волі.
Адрасаты любоўнай лірыкі Лермантава
Натхняльніцу маладога паэта
Многія адрасаты лірыкі Лермантава з’яўляліся прататыпамі жанчын, да якіх паэт быў не абыякавы і адчуваў нейкую закаханасць. На працягу ўсяго жыцця аўтару сустракаліся розныя па характары і светаразумення маладыя асобы і многія з іх распальвалі ў паэце вогненнае полымя. Нягледзячы на тое, што ў большасці выпадкаў Лермантава чакала любоўнае расчараванне, выкліканае ня гатоўнасцю яго выбранніцы падзяліць яго пачуцці, аўтар прысвячаў ім свае творы, дзе выказваў ўсю назапашаную ў яго душы шчырасць і чысціню сваіх пачуццяў.
Пры першай сустрэчы з юным паэтам маладыя асобы не заўсёды былі зачараваныя і зрынутыя яго рысамі. Так, з успамінаў В. І. Анненкова можна прачытаць тое, што першае знаёмства яе з Міхаілам Юр’евічам некалькі яе расчаравала. Яго знешні выгляд, хоць у тую пару ён быў хворы, зусім ня зачаравалі прыгажуню. Але за не зусім ідэальнымі знешнімі якасцямі паэта хаваўся розум і вялікі талент, якімі валодаў не кожны малады прадстаўнік свецкага грамадства.
Пасля, даслужыўся да афіцэрскага чыну, Лермантаў сам прызнаваў свае знешнія недасканаласці і смяяўся над імі. Па прызнаннях Е.П. Ростопчиной, влюблённой в паэта, за брыдкімі рысамі хаваецца палкі розум і прыстойнасць чалавека. Размаўляючы з Лермонтовым даволі працяглы час, зусім знікае вобраз нізкарослага чалавека, адоранага незвычайным складам думкі і розуму. Блізка знаёмыя з паэтам асобы лічылі яго добрым і прыстойным чалавекам. Адна з яго муз — А.О. Смірнова аднойчы сказала, што Лермантаў зусім не злосны, а добры, маскіруецца прытворнай дзёрзкасцю.
Музы і натхняльніцай таленту Лермантава ў большасці выпадкаў не падзялялі мелі да іх пачуццяў паэта. Усе прыгожыя творы, адрасаваныя ім, ня распальвалі ў іх таго полымя, якое палала ў душы паэта. Прысвечаныя ім творы аўтар абавязкова падпісваў і нават не гледзячы на горыч выпрабаваных паражэнняў, паэт ставіцца да сваіх адрасатам трапятліва і далікатна, з нейкай доляй чысціні і клопаты. Вобразы прататыпаў лірычных гераінь Лермантава не толькі натхнялі паэта, але і з’яўляліся для яго святымі. На падставе гэтага можна сказаць, што жанчыны любоўнай лірыкі аўтара былі для яго сябрамі, музамі і натхняльніцай яго таленту. Да іх паэт звяртаецца і зараз праз свае несмяротныя творы.
Адной з адрасатаў лірыкі Лермантава з’яўляецца Варенька Лапухіна. Міхаіл Юр’евіч пазнаёміўся з ёй яшчэ, будучы падлеткам і моцнае пачуццё ўспыхнула ў яго грудзях. Варвара Аляксандраўна была чароўная і даволі разумная для сваіх юных гадоў. Любоў да Лапухіна па-сапраўднаму моцна і ярка загарэлася ў паэце. Гэта велізарнае пачуццё ён пранясе праз усё сваё творчасць.
Упершыню малады Лермантаў напіша пра Лапухіна ў драме «Два брата», апісваючы яе вобраз выказваньнямі аднаго з герояў. Знаёмства з В.А. Лапухіна пераменным многае ў жыцці маладога паэта. Ён стаў больш вясёлы, натхнёны і шчаслівы. Усе вакол ажывала, калі яна паўставала перад ім. Але, па волі лёсу, Лапухіна выходзіць замуж за іншага чалавека, чым вельмі моцна раніць закаханую душу аўтара. Ёй паэт прысвяціў цэлы цыкл сваіх твораў, якія ўключаюць у сябе вершы і паэмы. Верш: «Яна не ганарлівай прыгажосьцю …» напісана менавіта В.А. Лапухіна. У ім аўтар апісвае прастату яе «Усмешкі, прамовы і рысы», якія пахаваны і улюбілі ў сябе паэта. Пакуты і горыч гэтага БЕЗОТВЕТНАЯ пачуцці знойдзе адлюстравання і ў некаторых драмах паэта.
Вобраз Кацярыны Аляксандраўнай Сушкова, з якой паэт пазнаёміўся ў Маскве, застаўся ў жыцці і творчасці паэта, як нястрымнай какеткі, смяяліся над закаханасцю яшчэ юнага паэта. Для яе Лермантаў напісаў каля адзінаццаці вершаў, аб’яднаных агульнай назвай «Сушкоўская цыкл». Юная закаханасць паэта ў Падмаскоўі абарвалася на некаторы час па прычыне растання з прыгажуняй Кацярынай.
Пры паўторнай сустрэчы з Сушкова ў Пецярбургу, аўтар быў ужо афіцэрам, а яна рыхтавалася да замужжа з А. Лапухіна, сябрам паэта. Міхаіл Юр’евіч трохі раўнаваў Сушкова да Лапухіна і нават пісаў яго сястры, пра тое, што выбар яе брата легкадумна. Сваімі інтрыгамі Лермантаву ўдалося разарваць блізкую заручыны Аляксея і Кацярыны. Гуляючы на пачуццях іншых людзей, Лермантаву атрымалася закахаць у сябе Я.А. Сушкова. Праз некаторы час Я.А. Сушкова выходзіць замуж, але не за М.Ю. Лермантава, а за аднаго з вядомых дыпламатаў.
Менавіта Я.А. Сушкова М.Ю. Лермантаў прысвячае верш «Жабрак». У дадзеным творы аўтар піша пра свае пакуты і пачуццях да Кацярыны Аляксандраўнай, а таксама апісвае тую боль, якую нанесла яна яму сваімі кпінамі і падманамі: «Так я маліў тваёй любові, З слязьмі горкімі, з тугою; Так пачуцці лепшыя мае, падманутымі навек табою! »
Адным іх любоўныя адрасатаў Лермантава з’яўляецца сустрэць на яго жыццёвай дарозе Аляксандра Кірылаўна Варанцова-Дашкова. Да часу знаёмства паэта з ёй, Аляксандра Кірылаўна была замужам за багатым чалавекам таго часу ў Расеі.
У вобразе Варанцовай-Дашковой паэт убачыў незвычайны склад розуму і думкі. З ёй прыемна была мець зносіны практычна на любыя тэмы. Нягледзячы на не зусім хупавыя знешнія рысы графіня была вельмі дасціпная і дасведчаныя, практычна ва ўсім. Яе жвавасць заражалі, ажыўляла і напаўняла ўсё навакольнае ня вядомай сілай.
Для А.К. Варанцовай-Дашковой Лермантаў піша адно з сваіх найпрыгажэйшых твораў «Да партрэта». Дадзенае верш аўтар вырашаецца напісаць пад пачуццём невымоўнай радасці ад атрымання ёю партрэта аўтара.
У дадзеным творы аўтар імкнецца выказаць усю прыгажосць душы графіні і непаўторную жвавасць плыні яе будняў. У вершы ён параўноўвае Варанцову-Дашкова з: «птушачкай» і «змяёй». Аўтар разумее, што любіць такую жанчыну вельмі складана і практычна немагчыма, таму стараецца забыць яе.
Да Аляксандры Міхайлаўне Верашчагін, трохі сваячцы Лермантава, паэт выпрабоўваў не толькі роднасныя пачуцці, але і быў некалькі прывязаны да яе асаблівай ніткай. Пазнаёміўшыся з ёй у Маскве, Лермантаў пачаў адчуваць да яе нейкае цяга. Верашчагіна была разумная і з лёгкасцю магла авалодаць той ці іншай сітуацыяй. Зносіны з паэтам адразу ж дало Верашчагін зразумець, што перад ёй стаіць не просты хлопец, а таленавіты чалавек. У сваіх запісках да Міхаіла Юр’евіча яна прызнавала яго незвычайны дар і казала: «Спадзяюся, што вы не спыніце пісаць, і я думаю, што вы пішыце добра». Прызнанне творчай жылкі Верашчагін натхняла і цешыла М.Ю. Лермантава. Аляксандра Міхайлаўна была знаёмая з многімі творамі таленавітага паэта і беражліва захоўвала іх у сваіх альбомах.
Па волі лёсу А. М. Верашчагіна выходзіць замуж і з’язджае жыць у Нямеччыну. Нягледзячы на сваё замужжа, яна працягвае перапісвацца з Лермонтовым і захоўваць многія прадметы пра яго ў сваім замку, у той ліку і аўтапартрэт Міхаіла Юр’евіча ў бурцы.
Верашчагіна Лермантаў прысвячае верш «Зорка», дзе піша аб ёй як аб недасягальным і чароўным святле, Маня да сябе. У той жа час «лёсе ў дакор», аўтар разумее, што яго любоў да гэтай жанчыны безнадзейная і не мае будучыні.
Адрасатам любоўнай лірыкі Лермантава з’яўляецца і Аляксандра Осиповна Смірнова. Разумная, прыгожая, незалежная і прывабная асоба была знаёмая з многімі сябрамі Лермантава, у тым ліку і ім самім. Паводле шматлікіх сведкаў таго часу менавіта вобраз А.О. Смірновай быў прататыпам вядомай лірычнай гераіні Мінскай, з якой можна сустрэцца пры чытанні аповесці «Штос», напісанай таленавітым Міхаілам Юр’евічам. Мілыя рысы Аляксандры Осиповной аўтар падрабязна апісаў у вобразе гераіні Мінскай. Акрамя дадзенай паэмы Лермантаў прысвяціў ёй невялікае вершаванае пасланне, на якое яна нічога не адказала.
Радкі паслання Лермантава абвяшчаюць: «Пры вас я слухаць вас хачу», «І я, сумеўшыся маўчу». Аўтар разумее сто якое ўзнікла ў ім пачуццё таксама не падзелена яго абранніцай. Ён піша: «Што ж рабіць?», Спрабуючы знайсці адказ і ўразіць Смірнову сваімі прамовамі і ведамі, але ўсё дарэмна. І зноў яго карабель не знаходзіць прычала ў жаданай гавані.
З выявай Наталлі Фёдараўнай Івановай ў маладога паэта звязана нешта большае, чым звычайная дружба. Паэт адчуваў да яе пакутлівае, але велізарная любоўнае пачуццё. Для яе аўтар «Іваноўскі цыкл» вершаў, якія ўвайшлі ў яго любоўную лірыку. Усю глыбіню сваіх пачуццяў і прыхільнасці да Івановай Лермантаў выказаў радкамі свайго тварэння: «Я не варты, можа быць, Тваёй любові: не мне судзіць». Вобраз Н.Ф. Івановай паслужыў прататыпам гераіні драмы «Дзіўны чалавек», дзе, як і ў сапраўднага жыцця, яна абрала не галоўнага героя, а палічыў за лепшае іншага.
Доўгі час вобраз Н.Ф. Івановай быў загадкай для біёграфаў, так як сам паэт пісаў толькі яе ініцыялы «Н. Ф. І. ». Дзякуючы дзейнасці шмат каго з супрацоўнікаў атрымалася разгадаць пра каго ідзе гаворка і распавесці свету пра неўзаемнае пачуцці паэта.
- У чым сэнс рамана «Бацькі і дзеці»
- Кароткі змест «Каму на Русі жыць добра»
- Аналіз верша «Жаданне» Лермантава
- Вобраз Раскольнікава ў рамане «Злачынства і пакаранне»
- Характарыстыка Феклуши у п’есе «Навальніца»
- Вобраз Агаф’я Пшеницыной ў рамане «Абломаў»
- «Цёмнае царства» у п’есе «Навальніца»
- Асаблівасці кампазіцыі рамана «Абломаў»
- Вобраз Кацярыны ў п’есе «Навальніца»
- Кароткі змест «Моцарт і Сальеры»
Спадабалася складанне? Дапамажы праекту — цісні на кнопку, раскажы сябрам:
Не спадабалася? — Напішы ў каментарах чаго не хапае.
Па шматлікіх просьбах цяпер можна: захоўваць усе свае вынікі, атрымліваць балы і ўдзельнічаць у агульным рэйтынгу.
- 1. Аляксандра Люханчикова 953
- 2. Міла Салбиева 907
- 3. Кацярына Красновид 277
- 4. El El 215
- 5. Ekaterina Kolesnikova 108
- 6. Алег Якавенка 98
- 7. Лія Козашвили 87
- 8. Алеся Сергомазова 77
- 9. Галія Курбаниязова 62
- 10. Ганна Матвеева 59
- 1. Ramzan Ramzan 5,125
- 2. Iren Guseva 4,925
- 3. Мухамад Амон 2,739
- 4. Гузель Миннуллина 2,310
- 5. admin 2,081
- 6. Алёна Кошкаровская 1,886
- 7. Лізавета Пякина 1,772
- 8. Вікторыя Нойманн 1,738
- 9. Алёна Хубаева 1,718
- 10. Bulat Sadykov 1,667
Самыя актыўныя ўдзельнікі тыдня:
- 1. Вікторыя Нойманн — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 2. Bulat Sadykov — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 3. Дар’я Волкава — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
Тры шчасліўчыка, якія прайшлі хоць бы 1 тэст:
- 1. Наталля Старасціна — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 2. Мікалай З — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
- 3. Міхаіл Варонін — падарункавая карта кнігарні на 500 рублёў.
Карты электронныя (код), яны будуць адпраўленыя ў бліжэйшыя дні паведамленнем Вконтакте або электронным лістом.