«Аповесць пра Пятра і Феўронні Мурамскіх» — гэта гісторыя пра моцнай і непераможнай кахання князя Пятра і простай дзяўчыны Феўронні, якія жылі ў ХІІІ стагоддзі і прылічаны да ліку святых. Іх шлюбны саюз з’яўляецца ўзорам хрысціянскага шлюбу.

Фяўронні знаходзіць пасланец князя Пятра, які захварэў ад яду, які змяшчаецца ў крыві зрынутага ім змея. Дзяўчына паўстае перад чытачом ў простым сялянскай сукенцы, яна сядзіць за ткацкім станком у беднай сялянскай хаце. Аднак, яе ціхая і мудрая гаворка ясна паказвае, што яна вельмі разумная. Феўроння прыводзіць у здзіўленне пасланцоў сваімі адказамі і згаджаецца дапамагчы князю. Яна ацаляе князя Пятра сваімі гаючымі лекамі.

Нягледзячы на ​​ўсе сацыяльныя перашкоды, князь заключае шлюб з сялянскай дзяўчынай Фяўроніяй. Іх любоў не мае патрэбу ў адабрэнні навакольных. Аднак, баяры не любілі Фяўронні і запатрабавалі яе выгнання. Дзеля сваёй каханай князь Пётр адракаецца ад княства.

Нават сама смерць не змагла іх разлучыць. Калі муж і жонка адчулі набліжэнне сваёй смерці, яны нагоды маліць Бога аб сумеснай сконе і згатавалі сабе агульны труну. Затым кожны з іх пайшоў у манастыр і прыняў манаства.

Пасля смерці цела Пятра і Фяўроніі, насуперак іх завяшчанні, былі пакладзены ў асобныя труны. Аднак, на наступны дзень іх цела цудоўным чынам апынуліся ў агульным труне, які яны загадзя падрыхтавалі. Людзі яшчэ раз паспрабавалі разлучыць шлюбную пару, але іх цела невытлумачальным чынам зноў апынуліся разам. З тых часоў Пятра і Фяўронні ўжо не адважваліся больш разлучаць.

Вобразы герояў дадзенай аповесці, якіх не змаглі разлучыць ні грамадства, ні сама смерць, дзіўна псыхалягічна для свайго часу. «Аповесць пра Пятра і Феўронні Мурамскіх» дзіўным перапляценнем спалучае ў сабе характэрныя элементы казачнага і бытавога, дэманструе суцэльныя вобразы сваіх герояў і з’яўляецца ўзорам набожнага жыцця святых, у якім адлюстравана народная мудрасць, а так жа ідэальнае ўяўленне рускага народа аб добрых сямейных адносінах.

Аналіз «Аповесць пра Пятра і Феўронні Мурамскіх»

«Аповесць пра Пятра і Феўронні» ўзнікла ў сваёй аснове не пазней другой чвэрці XV стагоддзя, але атрымала канчатковае афармленне ў пачатку XVI стагоддзя пад пяром Ярмолаў Еразма і цесна звязана з фальклорам.

Гэта гісторыя пра каханне князя Пятра і сялянскай дзяўчыны Феўронні — любові моцнай і непераможнай, «да труны».

Першае з’яўленне ў аповесці дзяўчыны Феўронні захавана ў зрокава выразнае вобразе. Яе знайшоў у простай сялянскай хаце пасланец Мурамскага князя Пятра, які захварэў ад атрутнай крыві забітага ім змея. У бедным сялянскай сукенцы Феўроння сядзела за ткацкім станком і займалася «ціхім» справай — ткала палатно, а перад ёй скакаў заяц, як бы сімвалізуючы сабой зліццё з прыродай. Яе пытанні і адказы, яе ціхі і мудры размова ясна паказваюць, што яна разумная. Феўроння дзівіць пасланцоў сваімі прарочымі адказамі і абяцае дапамагчы князю. Абазнаная ў гаючых зёлках, яна вылечвае князя.

Нягледзячы на ​​сацыяльныя перашкоды, князь ажэніцца на сялянскай дзяўчыне Фяўроніі. Іх любоў не лічыцца з меркаваннем навакольных. Фанабэрыстыя жонкі баяраў не любілі Фяўронні і патрабуюць яе выгнання. Князь Пётр адмаўляецца ад княства i iдзе разам з жонкай.

Жыватворчая сіла любові Фяўронні так вялікая, што жэрдкі, уваткнутыя ў зямлю, па яе благаславенні расцвітаюць, ператвараючыся ў дрэвы. Крошкі хлеба ў яе далоні звяртаюцца ў збожжа свяшчэннага ладану. Яна настолькі моцная духам, што разгадывает- думкі сустрэтых ёю людзей. У сіле сваёй любові, у мудрасці, як бы падказвае ёй гэтай любоўю, Феўроння аказваецца вышэй свайго ідэальнага мужа — князя Пятра.

Іх не можа разлучыць сама смерць. Калі Пётр і Фяўронія адчулі набліжэнне смерці, яны нагоды прасіць у Бога, каб ён даў ім памерці ў адзін час, і прыгатавалі сабе агульны труну. Пасля таго яны прынялі манаства ў розных манастырах. І вось, калі Феўроння вышывала для храма багародзіцы «паветра» (покрыва для святой чары), Пётр паслаў ёй сказаць, што ён памірае, і прасіў яе памерці разам з ім. Але Феўроння просіць даць ёй час дошить покрыва. Другі раз паслаў да яе Пётр, загадаўшы сказаць: «Ужо мала пожду цябе». Нарэшце, пасылаючы ў трэці раз, Пётр кажа ёй: «Ужо хачу памерці і не чакаю цябе». Тады Феўроння, якой засталося дошить толькі адну шату святога, ўваткнула ў покрыва іголку, обвертела вакол яе нітку і паслала сказаць Пятру, што гатовая памерці разам з ім.

Пасля смерці Пятра і Фяўронні людзі паклалі іх цела ў асобныя труны, але на наступны дзень цела іх апынуліся ў агульным, загадзя прыгатаваным труне. Людзі другі раз спрабавалі разлучыць Пятра і Фяўроніі, але зноў целы іх апынуліся разам, і з таго часу іх ужо не смелі разлучаць.

Вобразы герояў гэтага аповеду, якіх не маглі разлучыць ні баяры, ні сама смерць, для свайго часу дзіўна псыхалягічна. Іх псыхалягічна вонкава праяўляецца з вялікай стрыманасцю.

Адзначым і стрыманасць апавядання, як бы паўтараюць за сціпласці праявы пачуццяў. Жэст Фяўроніі, ўтыкаюць іголку ў покрыва і абгортваюць вакол ўваткнутай іголкі залатую нітку, гэтак жа лаканічны і зрокава ясны, як і першае з’яўленне Фяўронні ў аповесці.

Каб ацаніць гэты жэст гераіні, трэба памятаць, што ў старажытнарускіх літаратурных творах няма побыту, няма дэталёвых апісанняў. У гэтых умовах жэст Фяўронні каштоўным, як і тое залатое шыццё, якое яна шыла для святой чары.