Ціхая зімовая ноч. Зоркі, ярка падпаленыя ўдалечыні — такія, якія можна ўбачыць толькі за горадам. Рэдкія дрэўцы, якімі, верагодна, сканчаецца лес. Праз снежныя сумёты, пакідаючы ланцужок слядоў, ідзе наперад галоўная гераіня карціны Віктара Міхайлавіча Васняцова «Снягурка». Удалечыні віднеюцца агеньчыкі вясковых хатак — ці не туды спяшаецца яна?
Дзяўчына выглядае крыху разгубленай, нібы яна забылася, куды збіралася ісці. Яна глядзіць у процілеглы ад вёскі бок — можа быць, яшчэ не заўважыла падпаленых агнёў? Яна азіраецца па баках, быццам і сапраўды зусім нядаўна была створана са снегу, і пакуль не разабралася, куды патрапіла. Але яшчэ крыху — і яна спусціцца з гары ўніз, каб сустрэць там людзей.
Снягурка цяпло ўхутаная: на ёй багаты, раскошны полушубок, цёплая шапочка, рукавічкі. У гэтым уборы яна падобная на багатую паненку ці нават царэўну. Ёй дакладна не пагражае змерзнуць! Дзе б яна ні з’явілася, мясцовыя жыхары прымуць яе за якую-небудзь шляхетных асобу, і, напэўна, акажуць добры прыём.
Знакамітая п’еса Астроўскага «Снягурка» распавядае пра тое, як гераіня, дачка Мароза, прыйшла да людзей і растала, спазнаўшы сапраўдную любоў. Ці чакае дзяўчыну на карціне той жа лёс? Невядома. Пакуль ёй яшчэ толькі трэба будзе шлях з лесу ў сапраўдную жыццё, насустрач прыгодам і сустрэчам.
Складанне: апісанне карціны В. М. Васняцова "Снегурочка9quot;
Карціна «Снягурка» напісаная Віктарам Міхайлавічам Васняцова ў 1899 годзе. Аўтар пісаў гэтую карціну для дэкарацый пры пастаноўцы аднайменнай п’есы Астроўскага, якая была напісана па народных матывах. Натхненнем да напісання гэтай карціны паслужыла народная творчасць таго часу. Па матывах рускай народнай казкі, выдатная юная дзяўчына Снягурка з’яўляецца халодным дитём Мароза і Вясны. Яна чыстая, як белы снег, але яе халодная душа не ведала каханні. Сэрца выдатнай дзяўчыны імкнуцца ўгору, каб адкрыць для сябе гэтае пачуццё. Але ў той самы момант, калі яе сэрцу адкрыецца каханне, яна павінна загінуць. Найчыстае стварэнне, якое спалучыла ў сабе і зямное і незямное, настолькі зачаравала душу мастака, што стала рэальным, увасобіўшыся на палатне майстра. Глыбока адчуўшы чынам Снягуркі, аўтар карціны вельмі пранікнёна выклаў усю паўнату свае разумення гэтай выявы.
Карціна напісана ў халодных танах фарбаў. Найчысты некрануты снег, які займае палову карціны і прадстаўлены на яе першым плане, як бы адлюстроўвае чысціню душы дзяўчыны і холад яе сэрца. Яе вобраз напісаны ў руху, яна выйшла на паляну зімовага лесу і азіраецца вакол, як бы жадаючы нешта распазнаць у якое адкрылася пейзажы. Яна цудоўна! Яе цудоўнае тварык выпраменьвае чысціню і пяшчота. Гэты выдатны вобраз юнай дзяўчыны аўтар дапоўніў цудоўнай кажушком з дорага матэрыялу — парчы. А міленькая шапочка надае вобразу Снягуркі чысціню і жаноцкасць і пяшчота.
Яна чароўная, нават сама прырода захапляецца прыгажосцю свайго тварэння. Карціна падсвечана знізу снегам, быццам усё вакол яшчэ больш хоча падкрэсліць незвычайную прыгажосць юнай дзяўчыны. Таямнічасць лесу на другім плане, кажа аб глыбіні рускай душы, якую немагчыма спасцігнуць розумам. Там, у глыбіні карціны бачныя дома, дзе сваім сэнсам напоўнена жыццё. У вобразе Снягуркі, В. М. Васняцоў увасобіў сваё разуменне жаночай прыгажосці, якое непарыўна з глыбінёй рускай душы і чысцінёй яе ладу. Гэтае палатно аўтара дзівіць пранікнёнасцю і глыбінёй насычанасці пачуццяў.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.