Уладзімір Андрэевіч добряка

Ўсё пра наш клас. Наташына просьба апавяданні

Як пачалася гэтая кніжка

Я люблю распавядаць пра рабят нашага класа. У нас столькі усялякіх гісторый здараецца — проста жах! Гэта, напэўна, таму, што наш клас такой — асаблівы. Вось у маёй сяброўкі Галі — яна таксама ў другім класе вучыцца, толькі не ў 2-м «Б», дзе я вучуся, а ў 2-м «У», — так у іх клас самы-самы звычайны. Я колькі ні прашу Галю, каб яна распавяла пра хлопцаў іх класа, — яна не распавядае. І нават дзівіцца:

— А пра што гаварыць? Нічога цікавага ў нас не было.

— Як жа, — кажу, — не было? Ўспомніць:. Ну вось сёння што-небудзь адбылося?

Галя спачатку на сценку паглядзіць, потым на жоўтыя рожкі нашай люстры ў столі і вздохнёт.

— Міцю выклікалі задачку вырашаць …

— І што? — не вытрымліваю я.

— Нічога. Ён не ведаў, як вырашаць, і Вера Пятроўна паставіла яму двойку.

Можа быць, і на самай справе ў Галіна класе нічога цікавага не адбываецца. Дзіўна … Затое ў нас, у 2-м «Б», усякіх выпадкаў — поўным — досыць.

Пра наш клас я часцей за ўсё распавядаю таце. Прыйду са школы — я займаюся ў другую змену, — погуляю трохі, пагуляю на піяніна, і тата тэлефануе. Перакусім мы з ім на кухні, скажам маме «дзякуй» і сядаем у вялікім пакоі на тахту. Тахта у нас шырокая — хоць ўздоўж кладзіся, хоць папярок, хоць куляйся. Нават на галаве можна стаяць. Адно дрэнна — калі на галаве стаіш, абавязкова пяткі аб сцяну вымажешь.

Вось сядзем мы на тахту, тата скрыжуе ногі абаранкам і хітранькі так паглядзіць на мяне.

— Ох, Наташенька, па вачах бачу: что-то сёння ў вас здарылася. А?

— Ну вядома, здарылася …

І я ўсё-ўсё расказваю. Тата так цікава слухае. Я смяюся, і ён смяецца. І дзівіцца разам са мной. І ніколі не перабівае. Толькі ўстаўляе час ад часу: «Ну-ну, далей!»

Я таце і пра дзіцячы сад заўсёды расказвала, і калі хадзіла ў першы клас, і вось цяпер, калі ў другім вучуся.

А ўчора я даведалася татаву таямніцу. Ох, аказваецца, і хітрушчымі ён!

Сяджу я ўчора, распавядаю пра Пецю Зоркін, які на кожнай перапынку з’ядае па тры яблыка, як раптам тата падняў бровы, паглядзеў на дзверы свайго пакоя і сказаў:

— Пачакай, Наташа … хвіліначку.

Адкрыў ён дзверы, і я пачула: у пакоі нешта шыпіць, быццам змяя на кагосьці злуецца. «Ой, — падумала я, — што гэта ў яго там?» Саскочыў з тахты і — нос у дзверы. Гляджу: ніякая гэта не змяя, а проста стужка на магнітафоне парвалася, і цэлы ком ўжо наблытаць.

— Чаму гэта, — спытала я, — магнітафон ў цябе круціцца?

А тата сумеўся, нават пачырванеў. Ну, прама як вучань, быццам ўрок не вывучыў і Ніна Іванаўна — наша настаўніца — двойку яму цяпер у дзённік паставіць.

І тут я здагадалася! Ну, вядома, тата і мікрафон спецыяльна павесіў над тахтой. Як раз у тым месцы, дзе я сядзела і распавядала пра Пецю — яблычнага обжорку.

— Дастаў! — закрычала я і прыставіла да татавай грудзей палец. — Ты — шпіён! Ты хацеў запісаць на магнітафон, што я казала!

Тата падняў рукі ўверх.

— Добра, — злітавалася я. — Захоўваю табе жыццё. Але прызнавайся: навошта уключыў магнітафон?

Паглядзеў на мяне тата, уздыхнуў і кажа:

— Што ж, калі трапіўся і выкрыла мяне, то трэба ва ўсім прызнацца. Я ж, Наташенька, даўно запісваю твае апавяданні пра школу. Ужо некалькі месяцаў.

— Некалькі месяцаў? — здзівілася я. — А навошта?

— Цікавыя рэчы часам расказвала. Я аднойчы і падумаў: шкада, калі забудуцца. Вось і прыстасаваў магнітафон. Заўважыла: мы заўсёды на тахце сядзім, калі ты распавядаеш? Там жа і мікрафон вісіць. Ты кажаш — магнітафон запісвае. А потым бачу: ніякай плёнкі не хопіць, каб усё, што ты кажаш, запісаць. І стаў апавяданні з магнітафона ў сшытак перапісваць. Ты спаць кладзешся, а я перапісваю. Ужо шмат назапасілася … Вядома, я не усе апавяданні запісваў у сшытак. Бывалі і не вельмі цікавыя. Заадно трошкі і падпраўляў іх.

— Як падпраўляў? — спытала я.

— Словы некаторыя замяняў, фразы. Лішняе выкідваў. Ты ж у мяне такі болтушоночек, што калі ўсё запісваць, так цэлы пуд паперы трэба … Ну, а цяпер хочаш паглядзець свае апавяданні?

Яшчэ б не хацець!

Тата дастаў з свайго пісьмовага стала дзве тоўстыя сшыткі. На вокладцы адной з іх чырвоным алоўкам было напісана: «ВСЁ ПРА НАШ КЛАС». А ўнізе — «Наташына просьба апавяданні».

Я села да стала, разгарнула сшытак і стала чытаць пра ўсякія гісторыі з жыцця нашага класа, якія зусім нядаўна сама расказвала таце.

Вось гэтыя гісторыі.

Часам вось так бывае: скажа Ніна Іванаўна, каб прынеслі на наступны дзень якую-небудзь рэч, напрыклад, нажніцы або клей, а некаторыя хлопцы не прыносяць. Забываюць. А ўчора, калі настаўніца загадала нам зрабіць дома гадзіннік з дванаццаццю лічбамі і каб стрэлкі на іх круціліся, то ніхто не забыўся — усё прынеслі. Гэта таму, што кожнаму цікава было гадзіны зрабіць ды яшчэ навучыцца пазнаваць па іх час.

Сёння ўрок прайшоў так весела! Спачатку ўсе паказвалі, хто якія гадзіны зрабіў. Якіх там толькі не было! Прыгажэйшы за ўсiх у Светы атрымаліся. Ёй тата дапамагаў рабіць. Лічбы з срэбнай паперы яна наклеіла, а стрэлкі — залатыя. Мой сусед па парце Ігар таксама цікава прыдумаў. Лічбы сцізорыкам выразаў. Свецяцца. А Марына замест стрэлак штык кардонныя пазалочаныя рыбкі ад ёлачных упрыгажэнняў. Ці не сама штык, а брат.

І мае гадзіны Ніна Іванаўна пахваліла. Яны, вядома, не такія прыгожыя, як у Светы, але ж, я амаль усё сама зрабіла. Так, татачка, ты толькі стрэлкі дапамог умацаваць, каб не чапляліся адна за адну.

Але больш за ўсіх нас здзівіў і насмяшыў Пеця Зоркін. Ён прынёс не адны, а адразу трое гадзін. Першыя, як і загадала Ніна Іванаўна, былі з кардона, самаробныя. А яшчэ ён паставіў на парту будзільнік з бліскучым званочкам. А трэція гадзіны, з доўгай срэбнай ланцужком, павесіў сабе на шыю. Гэта яму дзядуля даў. Гадзіннік старадаўнія, яны ўжо не ходзяць. Але стрэлкі перарухаць можна. Круцяцца галоўку, і стралкі круцяцца.

Ніна Іванаўна падышла да Пецінай парце і кажа:

— Ну, раз у цябе столькі гадзін, то, напэўна, ты лепш за ўсіх умееш пазнаваць час.

Яна ўзяла яго кардонныя гадзіны і паставіла хвілінную стрэлку на лічбе «6», а маленькую стрэлку, гадзінную, — паміж лічбамі «3» і «4».

— Адкажы, Пеця, які тут гадзіну?

Петя недаўменна памiргаў, недаўменна памiргаў і кажа:

— А паглядзі лепш, ўважлівей.

— А яшчэ ўважлівей.

— Не, — сказала Ніна Іванаўна, — няправільна. Палова чацвёртага.

Петя уздыхнуў і жаласна так, сумна сказаў:

— Я на гэтых не разумею.

Ніна Іванаўна падала яму будзільнік.

— Што ж, паспрабуй на гэтых. Пастаў, калі ласка, дзевяць гадзін.

— Зараз! — узрадаваўся Пеця. — На будзільніку я ўсё разумею! — І пачаў круціць стрэлкі. Круціў, круціў, раптам будзільнік як зазвініць. Петя круціць яго ў руках, тузаецца, нешта націскае, а будзільнік ведай заліваецца!

У класе такі смех падняўся! Петя пачырванеў, але ўсё-ткі знайшоў нейкі рыжачок, і будзільнік аціх.

Ніне Іванаўне таксама было смешна, але яна не паказвала ўвазе, толькі ледзь-ледзь ўсміхалася.

— Спакайней, хлопцы! — сказала яна. — Гэта не нам званок. Перамена яшчэ не хутка. — І зноў паглядзела на Пецю. — Значыць, і па будзільніку ты не вельмі разумееш … А можа быць, на гэтых разбіраешся? — І яна паказала на круглыя ​​дзядулявы гадзіны, якія віселі ў Пеці на шыі.

Петя нічога не сказаў і апусціў галаву. Вось-вось заплача.

Ніне Іванаўне стала шкада яго.

— Не хвалюйся, Пеця, — сказала яна. — Хутка каб ты мог вызначаць час. Галоўнае, было б жаданне. А жаданне ў цябе ёсць. Вунь колькі гадзін прынёс. Значыць, хочаш хутчэй навучыцца. Малайчына!

Складанне па рускай мове на тэму Мой любімы клас чытаць бясплатна

Мой любімы клас павінен быць, у першую чаргу, вельмі дружным. Бо мы праводзім у класе большую частку свайго дня, мы там вучымся, маем зносіны, гуляем часам. У класе мы робім практычна ўсё. Менавіта таму клас павінен быць дружным. Усё ў класе павінны дапамагаць адзін аднаму, тады атмасфера будзе заўсёды добрай і прыязнай. Гэта вельмі важна, бо для таго, каб усё добра засвойваць і разумець, што табе кажа настаўнік, трэба адчуваць сябе камфортна. Я вельмі рады, што мой клас як раз такі. Усё вельмі прыязныя і дапамагаюць адзін аднаму, калі гэта неабходна.

Часам, праўда, здараюцца канфлікты, але гэта непазбежна, таму што мы ўсе розныя і ў нас ва ўсіх розныя звычкі і ўяўленне пра тое, што правільна, а што не. Але для гэтага і патрэбны клас, маленькае грамадства, каб навучыць, як правільна выходзіць з непрыемных сітуацый, і як лепш за ўсё пазбегнуць канфлікту. Я лічу, што заўсёды можна пагаварыць і высветліць, калі каго-небудзь што-то не задавальняе. Гэта заўсёды лепш, чым моўчкі збіраць крыўду і не размаўляць з чалавекам, які цябе пакрыўдзіў. Цалкам магчыма, што ён ці яна нават не здагадваюцца пра тое, што паміж вамі нешта адбылося. Таму лепш заўсёды ўсё высвятляць, размаўляць.

Хлопцы ў маім класе ўжо даўно разам, і мы ведаем адзін аднаго вельмі добра. Мы ведаем, хто вельмі нервуецца з-за кантрольных, мы ведаем, хто лепш за ўсіх бегае. Мы ўсе ведаем, у каго лепш за ўсіх атрымліваецца вырашаць задачкі па матэматыцы, а хто любіць балбатаць па-ангельску. Мы ўсе цудоўна ведаем, што Маша вельмі добра разбіраецца ў біялогіі, таму што збіраецца ў будучыні стаць лекарам. Мы ведаем, што Пеця будзе выдатным спартсменам, таму што ён ужо цяпер займаем першыя месцы амаль на ўсіх спаборніцтвах. Мы ведаем адзін пра аднаго вельмі шмат, мы ведаем нашы моцныя бакі і слабыя.

Мне здаецца, што клас для вучняў — гэта, бадай, тое ж самае, што сям’я. Мы праводзім у школе палову свайго часу, і вялікую частку з яго — у класе, седзячы на ​​ўроках, сумесна працуючы, або боўтаючы на ​​перапынках. Гэта вельмі збліжае. Я, можа быць, паўтаруся, але яшчэ раз хачу адзначыць, што мне падабаецца мой клас, таму што мы разам ужо вельмі доўга, мы прывыклі адзін да аднаго, мы пасябравалі. Мне падабаецца атмасфера ў нашым класе, так як яна была вельмі дружалюбнай.

Вельмі важную ролю ў класе заўсёды гуляе класны кіраўнік. Ён, як мудры кіраўнік, павінен накіроўваць энергію вучняў у патрэбнае рэчышча, каб яна не марнавалася на нешта няправільнае. Таму калі класны кіраўнік любіць і ведае сваю справу, то класу будзе нашмат лягчэй.