Дарагія сябры! Газета «Чырвоная зорка» і часопіс «Костер9raquo; запрашаюць вас прыняць удзел у дабром і патрэбным праекце.
Беражы гонар ззамаладу (Па аповесці А. С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Пытанне гонару займае першае месца ў шэрагу маральных знакаў. Можна перажыць распад эканомікі, можна змірыцца, хоць і вельмі цяжка, з распадам дзяржавы, можна, нарэшце, ператрываць нават растанне з самымі дарагімі людзьмі і з Радзімай, але з раскладаннем маральнасці ніколі не змірыцца ні адзін народ на зямлі. У чалавечым грамадстве заўсёды ставіліся з пагардай да ганебным людзям.
страта гонару # 151 гэта падзенне маральных асноў, за якім варта няўхільнае пакаранне. Амаральнасць губіць асобу чалавека, цэлыя народы зніклі з твару зямлі ў выніку таго, што іх кіраўнікі забыліся пра маральныя нормах.
Рускія пісьменнікі заўсёды звярталіся ў сваіх творах да праблемы гонару. Можна сказаць, што гэтая праблема была і ёсць адна з цэнтральных у вялікай рускай літаратуры.
Паняцце гонару ў чалавеку гадаваўся з дзяцінства. На прыкладзе аповесці А. С. Пушкіна «Капітанская дачка» мы можам прасачыць, як гэта адбываецца ў жыцці і да якіх прыводзіць вынікаў. Галоўны герой аповесці Пётр Андрэевіч Грынёў ў дзяцінстве атрымаў добрае выхаванне. Яму было з каго браць прыклад. Пушкін вуснамі Савельича на першых старонках аповесці знаёміць чытачоў з маральнымі ўстаноўкамі роду Грынёва: «Здаецца, ні бацюшка, ні дзядуля п’яніцамі ня бывалі; аб матухне і казаць няма чаго.» Такімі словамі выхоўвае стары слуга свайго падапечнага Пятра Грынёва, які ўпершыню напіўся і паводзіў сябе непрывабна.
Першы раз Пётр Грынёў паступіў па гонару, вярнуўшы картачны доўг, хоць у той сітуацыі Савельич спрабаваў яго ўгаварыць ухіліцца ад разліку. Але высакароднасць ўзяло верх. Чалавек гонару, па-мойму, заўсёды добры і бескарыслівы ў зносінах з іншымі. Напрыклад, Пётр Грынёў, нягледзячы на незадаволенасць Савельича, аддзячыў валацугу за паслугу, падарыўшы яму заячы кажух. Яго ўчынак у будучыні выратаваў ім абодвум жыцця. Гэты эпізод як бы кажа, што чалавека, які жыве па гонару, сам лёс захоўвае. Але справа яшчэ і ў тым, што людзі памятаюць дабро, # 151 значыць, у чалавека высакароднага больш шанцаў на жыццёвае шчасце.
Маральныя выпрабаванні чакалі Грынёва і ў крэпасці, дзе ён служыў. Швабрин перашкаджае любові Грынёва да Машы Міронавай, пляце інтрыгі. Справа даходзіць да паядынку. Швабрин ва ўсім супрацьпастаўлены Грынёва. Гэта чалавек карыслівы і невысакародныя. Нават падчас паядынку ён не пагрэбаваў скарыстацца для нанясення ўдару ганебнай сітуацыяй. Лёс у будучыні таксама прад’явіць яму рахунак за яго жыццёвую пазіцыю, але зусім іншай, чым Грынёва.
Швабрин далучыцца да Пугачову, і яго асудзяць як парушыў прысягу афіцэра. На прыкладзе Швабрина Пушкін паказвае, што знешняя культура мала ўплывае на станаўленне характару чалавека. Бо Швабрин быў нават больш адукаваны Грынёва, Ён добра ведаў французскія раманы, вершы, быў разумным суразмоўцам. Ён нават прыхільнасці Грынёва да чытання. Таму напрошваецца выснова, што вырашальнае значэнне маюць ўнутраныя ўстаноўкі чалавека, яго паняцці пра дабро і зло.
Падчас пугачёвского бунту асабліва ярка праявіліся маральныя якасці адных герояў аповесці і нізасць пачуццяў іншых. Мы даведаліся, што капітан Міронаў і яго жонка аддалі перавагу смерць, але не здаліся на міласць бунтаўнікоў. Гэтак жа паступіў і Пётр Грынёў, але быў памілаваны Пугачовым. Мне здаецца, аўтар даў зразумець чытачу, што Пугачоў праявіў велікадушнасць у дачыненні да маладога афіцэра не толькі з пачуцця ўдзячнасці за старую паслугу. Ён у роўнай ступені, як мне падалося, ацаніў у Грынёва чалавека гонару. Сам правадыр народнага паўстання не быў чужы паняццях гонару. Больш за тое. Грынёў і Маша дзякуючы Пугачову навекі здабылі адзін аднаго.
Швабрин апынуўся нямоглы ў ажыццяўленні сваіх карыслівых планаў. Пугачоў не толькі не падтрымаў Швабрина, але і відавочна даў яму ўцэліць, што ён няславіць і таму Грынёва ня канкурэнт.
Малады Грынёў меў уплыў нават на самога Пугачова. Так, атаман распавёў афіцэру казку, пачутую ім ад старой калмычки, у якой гаворка ішла пра тое, што лепш адзін раз напіцца свежай крыві, чым трыста гадоў харчавацца падлай. Вядома, казачны арол і крумкач ў казцы сімвалізуюць розны падыход да праблем рэвалюцыйнага пераўтварэння краіны. Пугачоў відавочна аддаваў перавагу арлу, тым, што кормяць крывёю. але Грынёў # 151 смела адказаў атаману: «вычварных. Але жыць забойствам і разбоем значыць, па мне, дзяўбці мёртвае». Пугачоў пасля такога адказу Грынёва аддаўся глыбокім разважанні.
Цікавы фінал аповесці. Здавалася б, сувязь з Пугачовым стане для Грынёва фатальны. Яго сапраўды арыштоўваюць па даносе. Яму пагражае смяротнае пакаранне, але Грынёў вырашае з меркаванняў гонару не называць імя сваёй каханай. Калі б ён распавёў усю праўду пра Машы, дзеля выратавання якой ён, уласна, і апынуўся ў такой сітуацыі, то яго б напэўна апраўдалі. Але ў самы апошні момант справядлівасць перамагла. Марыя Міронава сама звяртаецца з просьбай аб памілаванні Грынёва да дамы, набліжанай да імператрыцы. Дама верыць беднай дзяўчыне на слова. Гэты факт сведчыць аб тым, што ў грамадстве, дзе большасць людзей жывуць па гонару, справядлівасці заўсёды лягчэй дамагчыся. Дама аказваецца самай імператрыцай, і лёс каханага Машы вырашаецца ў лепшы бок.
Грынёў да канца застаўся чалавекам гонару. Ён прысутнічаў на кары Пугачова, якому быў абавязаны сваім шчасцем. Пугачоў даведаўся яго і кіўнуў галавой з эшафота. Такі фінал аповесці Пушкіна.
Такім чынам, прыказка «беражы гонар ззамаладу» мае значэнне жыццёвага талісмана, які дапамагае пераадольваць суровыя жыццёвыя выпрабаванні.
«Беражы гонар ззамаладу» (паводле аповесці А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Тэму гонару можна назваць асноўнай у аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка». Гэты твор стваралася на аснове дакументальнага працы аб паўстанні Пугачова, якім пісьменнік вельмі цікавіўся. Ён доўгі час вывучаў гісторыю сялянскага бунту пад правадырствам ілжэ-цара, саму асобу Пугачова.
У выніку праведзенай работы нарадзілася не толькі «Гісторыя Пугачова», але і «Капітанская дачка», у якой Пушкін закранае важныя пытанні: як павінен паводзіць сябе чалавек у складаных сітуацыях, што можа паслужыць яму апорай і падтрымкай у цяжкую хвіліну. Пісьменнік прыходзіць да думкі, што толькі пачуццё ўласнай годнасці і гонару можа захаваць чалавека ў чалавеку. Гэта Пушкін і дэманструе на працягу ўсяго творы на прыкладзе сваіх герояў.
Сам эпіграф «Капітанскай дачкі», узяты з фальклору, настройвае нас на асноўную тэму аповесці — «Беражы гонар ззамаладу». Ужо з першых кіраўнікоў у твор ўваходзіць тэма гонару афіцэрскага мундзіра і чалавечага доўгу. Так, бацька Пятруша абавязкова хоча, каб той служыў не ў Пецярбургу, дзе афіцэры толькі «матаюць ды повесничают», а ў правінцыі: «Не, няхай паслужыць ён у арміі, ды пацягне лямку, ды панюхаць пораху, хай будзе салдат, а не шаматон ».
Тэма гонару салдацкага мундзіра непарыўным чынам звязана з любоўю да айчыны, абавязкам перад імператрыцай. Дабраслаўляючы Пятра, бацька дае наказ яго такім словамі: «Служы верна, каму присягнешь; слухайся начальнікаў; за іх ласкай не ганяў; на службу не напрошваўся; ад службы не адгаворваў; і памятай прыказку: беражы сукенку зноў, а гонар з маладу ».
Мы бачым, што герой зрабіў гэтыя словы сваім жыццёвым крэда. У самых цяжкіх абставінах, якія, па волі лёсу, выпалі на яго долю, ён захоўваў вернасць імператрыцы і сваёй краіне, таму што прысягаў ім: «Не, — адказаў я з цвёрдасць. — Я прыродны дваранін; я прысягаў гаспадарыні імператрыцы: табе служыць не магу ».
Нават пад страхам смяротнага пакарання Грынёў адмаўляецца служыць Пугачову. Пры гэтым малады герой вядзе сябе вельмі проста і годна. Такія паводзіны выклікае здзіўленне і павагу нават у «бязлітаснага» бунтара: «Мая шчырасць ўразіла Пугачова. «Так і быць» — сказаў ён, удараючы мяне па плячы. — … Ідзі сабе на ўсе чатыры бакі і рабі што хочаш «.
Тэма вайсковай гонару ў аповесці плаўна перарастае ў тэму гонару чалавечай. Ёю валодаюць усе галоўныя героі твора, у тым ліку і «злыдзень» Пугачоў. У самым пачатку ён дапамагае заблудным ў завеі падарожнікам — выводзіць Грынёва і Савелича з завірухі. За гэта Пётр дорыць «мужыку» свой заячы кажух. Пазней, у абложанай крэпасці, калі мужык аказваецца правадыром бунтароў, ён успамінае пра гэты кажушок. Ацаніўшы паводзіны Пятра, годнае і поўным удзячнасці, Пугачоў захоўвае яму і яго дзядзьку жыццё: «Ты моцна перада мною вінаваты» — працягваў ён; — «але я цябе памілаваў за тваю цноту, за тое, што ты зрабіў мне паслугу, калі прымушаны я быў хавацца ад сваіх ворагаў».
І яшчэ адзін раз Пугачоў ўратуе Грынёва, праявіўшы высакароднасць і гонар. Ілжэ-цар вызваліць Машу Міронаву з палону Швабрина. Важна, што ён зробіць гэта не толькі з сімпатыі да Грынёва, але і таму, што лічыць недапушчальным крыўдзіць дзяўчыну, ды, да таго ж, яшчэ і сірату: «Хто з маіх людзей смее крыўдзіць сірату?» — закрычаў ён. — «Калі б ён быў сямі пядзю у ілбе, а ад суд мой не сыдзе».
Пушкін паказвае, што пры ўсіх недахопах Пугачоў паводзіць сябе вельмі годна, аж да сваёй смяротнай кары, на якой прысутнічаў і Грынёў.
Але пісьменнік паказвае нам не толькі станоўчыя прыклады. У «Капітанскай аповесці» ёсць і антыгерой, прамянялі свой гонар на жыццё «ў тыле ворага». Гэты герой — Аляксей Іванавіч Швабрин. З ім Грынёў знаёміцца ў Белогорск крэпасці.
Ужо з самага пачатку Швабрин паводзіць сябе няварта. Ён, будучы адкінуты Машай Міронавай, нагаворвае на яе, ганіць сумленнае імя дзяўчыны.
Пазней, калі крэпасць была ўзятая войскамі Пугачова, Швабрин, забыўшыся пра сваё паходжанне і пра сваю прысягі, пераходзіць на бок казакоў: «Бо пастрыгся ў гурток і цяпер у нас тут жа з імі балюе! Спрытны, няма чаго сказаць! »А яшчэ крыху пазней, скарыстаўшыся сваім становішчам пераможцы, Аляксей Іванавіч подла помсціць Машы: ён сілай — замкнуўшы дзяўчыну ў пакоі і не даючы ёй ежы — спрабуе дамагчыся яе згоды выйсці за яго замуж.
Але гераіні нават у галаву не прыходзіць пагадзіцца. Так, разам з вобразам Машы Міронавай, у аповесць ўваходзіць тэма жаночага гонару і годнасці. Гэтая простая дзяўчына аказваецца моцнай і суцэльнай асобай, з цвёрдымі перакананнямі і прынцыпамі, якія яна будзе адстойваць да канца.
Так, Маша не здаецца пад грубым напорам Швабрина — яна лічыць, што лепш памерці, чым стаць жонкай здрадніка: «А мне лягчэй было б памерці, чым зрабіцца жонкаю такога чалавека, які Аляксей Іванавіч».
Застаўшыся адна, без бацькоў і без жаніха, арыштаванага па паклёпе Швабрина, Маша вырашаецца ісці да самай імператрыцы.
Пушкін апісвае эпізод сустрэчы дзяўчыны з Кацярынай II. Маша трымае сябе проста і шчыра, але з вялікай годнасцю: «Мар’я Іванаўна ўстала і пачціва яе дзякавала. … Мар’я Іванаўна дастала з кішэні складзены паперу і падала яе незнаёмай сваёй заступніцы, якая стала чытаць яе сам сабе ».
У выніку лёс галоўных герояў аказваецца шчаслівай — яны ўз’ядноўваюцца. На іх прыкладзе Пушкін паказвае, што толькі гонар і годнасць з’яўляюцца праўдзівымі памочнікамі і праваднікамі ў складаных жыццёвых сітуацыях.
Чалавек часцяком не вольны распараджацца сваім лёсам, але як паводзіць сябе, якім прынцыпамі кіравацца — гэты выбар заўсёды застаецца толькі за чалавекам. І ад таго, якое рашэнне ён прыме, будзе залежаць яго далейшае жыццё. Аповесць А.С. Пушкіна «Капітанская дачка», на мой погляд, менавіта пра гэта.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / «Беражы гонар ззамаладу» (паводле аповесці А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.