Пётр Грынёў і Аляксей Швабрин — людзі аднолькавага сацыяльнага становішча (абодва выраслі ў дваранскай сям’і, прыкладна аднаго ўзросту). Воляю лёсаў яны апынуліся разам у Белогорск крэпасці: Швабрин быў выпісаны «з гвардыі за паядынак», а Пятруша Грынёў дасланы набірацца вопыту ў ваеннай службе. Спачатку маладыя людзі пасябравалі, бачыліся кожны дзень, але паступова Грынёва «час ад часу. станавілася. Менш прыемна »гутарка Швабрина. Грынёва краналі дурныя жарты Аляксея Іванавіча наконт сям’і каменданта. Яшчэ больш іх адносіны абвастрыліся, пасля таго як Швабрин, прыраўнавала Грынёва да капітанскай дачцэ, Мар’і Іванаўне, абгаварыў дзяўчыну ( «. Калі хочаш, каб Маша Міронава хадзіла да цябе ў змярканне, то замест далікатных вершыкаў падары ёй пару завушніц»). Швабрин таксама закаханы ў Машу, ён нават рабіў ёй прапанову, але атрымаў адмову. Характар яго такі, што ён помсціць за тое, што яго адхілілі, сваімі спосабамі. Ён аказваецца настолькі подлым, што правакуе выклік на дуэль, а на двубоі, скарыстаўшыся выпадковасцю, ледзь не смяротна раніць суперніка. Грынёў ж настолькі вялікадушны, што пасля акрыяння просіць каменданта вызваліць Швабрина з-пад варты.
Абодва героя — афіцэры. але словы «Афіцэрская гонар» яны разумеюць па-рознаму. Успомнім эпізод захопу Белогорск крэпасці пугачевцами: Швабрин вельмі хутка забывае пра сваю прысягі, дадзенай імператрыцы, і пераходзіць на бок Пугачова. Грынёў, да свайго здзіўлення, са здзіўленнем бачыць «сярод мяцежных старшын Швабрина, обстриженного ў гурток і ў казацкім каптане». Перабежчык спакойна назірае за забойствам людзей, з якімі жыў, мала таго, ён выкарыстоўвае сваё новае становішча пры Пугачова для помсты: «Ён падышоў да Пугачовай і сказаў яму на вуха некалькі слоў», пасля чаго той аддае загад павесіць Грынёва, не прапануючы прысягнуць на вернасці. Толькі ўмяшанне адданага Савельича выратавала Пятра.
Швабрин не выдае Машу. Даведайся Пугачоў, што дзяўчына, якая ляжыць у гарачцы, дачка каменданта, не пашкадаваў бы і сірату. Але зусім не высакароднасць рухае Швабриным: застаўшыся за каменданта ў крэпасці, ён змушае Машу, ледзь акрыяўшы ад хваробы і ў раптоўна лишившуюся бацькоў, выйсці за яго замуж.
Грынёў ж, шчыра любіць Машу, не раз рызыкуе дзеля яе жыццём і гонарам. Не атрымаўшы «роты салдат і падлогу-сотні казакоў», з дапамогай якіх ён спадзяваўся адбіць Белогорск крэпасць, малады чалавек на свой страх і рызыка адпраўляецца да Пугачову, прасіць вызваліць каханую дзяўчыну. Ён разумее, што Пугачоў спаўна расплаціўся з ім за падораны заячы кажух падчас іх першай сустрэчы, і нічым яму, Грынёва, ужо не абавязаны.
Сачыненне на тэму Дружба і варожасць ў рамане Пушкіна Капітанская дачка чытаць бясплатна
Аповесць А. С. Пушкіна «Капітанская дачка» распавядае пра гістарычныя падзеі канца 18 — пачатку 19 стагоддзя, таму яе часта называюць гістарычным раманам. Гэта час, калі Расея ахоплена Пугачэўскі паўстаньнем. Так атрымліваецца, што галоўнага героя лёс зводзіць з Емяльянаў Пугачовым, паказваючы гэтага данскога казака як з добрай, так і з дрэннага боку. Хоць пасля шэрагу гутарак Пётр Андрэевіч Грынёў пераконваецца, што гэта смелы чалавек, які адстойвае свае інтарэсы і паважае шчырасць і сумленнасць.
На сваім жыццёвым шляху Пётр Грынёў сустракае і сапраўдных сяброў, і фальшывых. У сямнаццацігадовай узросце, па патрабаванні бацькі, ён адпраўляецца на службу ў Оренбург, а адтуль яго накіроўваюць у Белогорск крэпасць. З гэтым месцам звязана большая частка свядомага жыцця героя. На самай справе, гэта зусім і не крэпасць, а проста невялікая вёсачка, акружаная драўляным плотам. Камендантам з’яўляецца Іван Кузьміч Міронаў, чыя дачка пасля стане надзейнай спадарожніцай жыцця Грынёва. З Машай ён не адразу стаў дружны, так як адзін з мясцовых паручнікам распускаў пра яе брудныя чуткі. Як аказалася, Швабрин проста помсціў дзяўчыне за рашучы адмову.
Грынёў разумеў, што Міронава сумленныя, добрапрыстойныя людзі, а Марыя — разважлівыя і адчувальная дзяўчына, таму вырашыў правучыць Швабрина. Аляксей Іванавіч не адразу стаў яго ворагам. Спачатку яны нават праводзілі шмат часу разам, але пасля выпадку з абразай добрага імя дачкі Міронава, ён выклікаў яго на дуэль. У гэтым паядынку Швабрин таксама паказаў сябе не з лепшага боку. Ён параніў аднаго ў спіну, як баязлівец, пакуль той адвярнуўся. Мабыць, нездарма яго недалюбліваў Маша. Яна неяк прызналася Пятру, што не любіць Аляксея Iванавiчу, так як ён ёй агідны як чалавек.
Гэтая варожасць адным паядынкам не завяршылася. Былі і іншыя подласьці, якія Швабрин падносіў Пятру і Марыі. Так, напрыклад, падчас захопу крэпасці пугаческими мяцежнікамі Швабрин пад прысягай дае абяцанне верай і праўдай служыць новаму «ўладару», каб яго прызначылі новым камендантам. Кузьміча і Васілісу Ягораўна з-за адмовы прысягаць пакаралі смерцю, Грынёва памілавалі толькі па той прычыне, што ён калісьці пазычыў свой цёплы кажух Пугачову, а той дабра не забываў.
Цяпер, калі камендантам быў Швабрин, ён быў вольны рабіць, што пажадае. Сілком ён утрымлівае Машу ў крэпасці і патрабуе, каб яна выйшла за яго замуж, а інакш выдасць пугачевцам. Дазволіць гэтае пытанне Грынёва зноў дапамагае Пугачоў. Даведаўшыся сутнасць справы, ён сам загадвае вызваліць дзяўчыну і пакараць крыўдзіцеля. Але Швабрин і на гэтым не спыняецца. Ён вырашае данесці урадавым войскам вестка пра тое, што Грынёў перайшоў на бок Пугачова, што было няпраўдай.
Пугачоў не ў крыўдзе на Пятра Андрэевіча за тое, што той не стаў здраджваць сваю імператрыцу. Наадварот, у мяцежніка такія паводзіны выклікае павагу. Ад урадавай пакарання Грынёва ратуе Марыя, своечасова звярнулася да імператрыцы. Яна распавядае, як на самой справе ідуць справы і тая загадвае вызваліць хлопца. Так сяброўства з несумленным паручнікам, якая з часам перарасла у варожасьць, прынесла шмат жыццёвых бед і непрыемнасцяў высакародным закаханым.