Вобраз Пугачова ў аповесці Пушкіна «Капітанская дачка» вельмі разнастайны. Гэты чалавек можа быць розным — і мудрым, і выхвалястым, і велікадушным, і злосным, і залежным ад асяроддзя. Вобраз аднаго з галоўных герояў як быццам бы ўпісваецца ў часы екацярынінскай эпохі, Пушкін паказвае яго як вобраз ўсенароднага правадыра.
Галоўны герой і стыхіі прыроды
Упершыню мы сустракаемся з героем падчас снежнай буры. Аўтар апісвае нам гэта стыхійнае бедства прыроды як снежны буран. І менавіта ў ім мы бачым Пугачова, які, як сапраўдны збаўца, дапамагае знайсці дарогу двум заблудным падарожнікам — Грынёва і яго слузе Савельичу. Пугачоў — казак з чорнай барадой з’яўляецца з самай сярэдзіны буры і выводзіць падарожнікаў на цвёрдую сцежку. Напэўна, самым непераўзыдзеным аказалася тое, што завіруха апісваецца ў верасні, што ў прынцыпе не магчыма. Але аўтар паспрабаваў менавіта так звязаць Пугачова і прыроду.
Ўплыў гістарычных падзей на героя
Пушкін малюе Пугачова з пункту гледжання гістарычных падзей. Але гэта апісанне паказвае нам яго не як набліжанага да вялікага гасудару і не як валадара. Падзеі, якія разгортваюцца ў аповесці, адбываюцца ў 1773 годзе, таму мы маем магчымасць ацаніць дзеянні правадыра Пугачова яшчэ да і падчас паўстання.
Народ, які залежыць ад волі аднаго чалавека, не можа захавацца, ды і не заслугоўвае гэтага.
Пацешным падасца і сама знешнасць гэтага саракагадовага мужчыны. Аўтар звярнуў увагу чытачоў на тое, што Пугачоў быў худым, з шырокімі плячыма, трошкі сівой барадой, з прыемным тварам. Пазней мы сустракаемся з расповедам радавога, які апавядае пра тое, што Пугачоў еў парсючкоў, і не аднаго, а двух.
Другая сустрэча з правадыром
У другі раз Пугачоў мілуе Грынёва. У час пакарання ён паблажліва ставіцца да гэтага чалавека і гатовы яго памілаваць. Але гэта проста гульня на паказ, а не праява жаласных пачуццяў. Толькі ў канцы творы, мы маем магчымасць да канца разглядзець гэтага злоснага правадыра.
Як аказалася, ён добры ў душы, але разумее, што гульня яго небяспечная. Хоць з-за гэтага яго мужнасць і бравы дух не падаюць. Ён прымаецца аплаціць рахунак, які яму дае Савельич і вяртае Грынёва кажух.
Падводзячы вынік, можна сказаць, што Пугачоў, як што я чалавек па натуры авантурным, быў яшчэ і велікадушным. У яго была душа, проста, хутчэй за ўсё, гістарычныя абставіны той эпохі не давалі яму магчымасці праяўляць сябе як чалавека. Ён дапамагаў у многіх справах — вызволять нявесту Грынёва, потым прапанаваў яму быць пасаджаным бацькам на іх вяселлі.
У эпохі народнага ўздыму прарокі бываюць правадырамі; у эпохі заняпаду — правадыры становяцца прарокамі.
У гэтым творы Пушкін правёў дакладнае параўнанне паміж Пугачовым і Кацярынай. Царыца гэтак жа выбуховая, як і яе падначалены; яна так жа незаконна атрымала царскі трон, а Пугачоў спрабаваў тым жа метадам падпарадкаваць сабе краіну. Як аказалася, ён не можа дзейнічаць па сваім жаданні, таму што абцяжараны абставінамі часу.
Складанне »Капітанская дачка — Пушкін» складанне на тэму «Вобраз Пугачова (паводле аповесці А.С. Пушкіна« Капітанская дачка »)»
Пугачоў
Пугачоў Емяльян — правадыр антидворянского паўстання, які называе сябе «вялікім гасударам» Пятром III.
Гэты вобраз у аповесці шматгранны: П. і злосны, і велікадушны, і хвалько, і мудры, і агідны, і усеўладдзе, і залежым ад меркаванняў акружэння.
Вобраз П. дадзены ў аповесці вачыма Грынёва — незацікаўленых асобы. Па думцы аўтара, гэта павінна забяспечыць аб’ектыўнасць падачы героя.
Пры першай сустрэчы Грынёва з П. знешнасць бунтара нічым не характэрная: гэта 40-гадовы мужык сярэдняга росту, хударлявы, шыракаплечы, з сівізной у чорнай барадзе, з бегаючымі вачыма, прыемным, але хітраваты выразам твару.
Другая сустрэча з П., у абложанай крэпасці, дае іншы лад. Самазванец сядзіць у крэслах, затым Гарцам на конях у атачэнні казакоў. Тут ён жорстка і бязлітасна распраўляецца з абаронцамі крэпасці, ня які прысягне яму на вернасць. Ствараецца адчуванне, што П. гуляе, малюючы «сапраўднага ўладара». Ён, з царскай рукі, «карае смерцю так карае смерцю, мілуе так даруе».
І толькі падчас трэцяй сустрэчы з Грынёва П. раскрываецца цалкам. На казачым балі знікае лютасць правадыра. П. спявае сваю любімую песню ( «Не шумі, маці зялёная дубровушка») і распавядае казку пра арле і вароне, якія адлюстроўваюць філасофію самазванца. П. разумее, якую небяспечную гульню ён задумаў, і якая кошт у выпадку пройгрышу. Ён не давярае нікому, нават сваім бліжэйшым паплечнікам. Але ўсё ж такі спадзяецца на лепшае: «А хіба няма поспехі выдалены?» Але надзеі П. не апраўдваюцца. Яго арыштоўваюць і караюць смерцю: «і кіўнуў яму галавою, якая праз хвіліну, мёртвая і скрываўленая, паказаная была народу».
П. неаддзельны ад народнай стыхіі, ён вядзе яе за сабою, але ў той жа час залежыць ад яе. Невыпадкова першы раз у аповесці ён з’яўляецца падчас снежнага бурану, сярод якога ён лёгка знаходзіць дарогу. Але, у той жа час, ён ужо не можа звярнуць з гэтага шляху. Ўціхамірванне бунту раўназначна смерці П., што і адбываецца ў фінале аповесці.
/ Характарыстыкі герояў / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Пугачоў
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.