Гледзячы на гэта палатно Т. Назаранка, немагчыма адвесці погляд — настолькі яно прыцягальна. У чым жа сакрэт гэтага прыцягнення?
Гарадскі пейзаж патрыярхальнай Масквы. Цэнтральнае месца ў ім адведзена старадаўняй царквы Ушэсця, размешчанай на скрыжаванні трох маленькіх вулачак. Царква пабудавана ў стылі позняга класіцызму: высокія, магутныя белыя калоны, порцік, трох’ярусная званіца, высокія скляпеністыя вокны, пазалочаныя купалы. Дзіўна, але акцэнт на цэрквы зроблены не толькі кампазіцыйна, але і пры дапамозе колеру.
Мастачка абрала для яе ярка ружовы, нават можна сказаць малінавы, колер, які асабліва кантрасна вылучаецца на фоне шэрага колеру вуліц, дрэў, расталага снегу. Таму царква здаецца асабліва прыбранай і нават святочнай. І гэта нядзіўна — бо яна названа ў гонар аднаго з дванаццаці асабліва шанаваных царкоўных святаў — Ушэсця Хрыста на неба неўзабаве пасля яго Уваскрэсення. І яркі колер царкоўнага фасада пераклікаецца з колерам неба — заходу або світання, як бы аб’ядноўваючы царква на небе і царква на зямлі.
Хутчэй за ўсё, на карціне намалявана рань. Мегаполіс яшчэ спіць. Няма ні машын, ні людзей. Ёсць толькі самотны мінак — гэта, хутчэй за ўсё, хто верыць, які хоча ўвайсці ў царкву. А яшчэ ў парку, па іншы бок дарогі, насупраць царквы бачым вандроўную сабаку і варону, якая сядзела на галінцы. Гэтая цішыня, гэта супакаенне і адзінота, як бы навакольныя царква, настройваюць на тое адчуванне, якое адчувае кожны ўваходзіць у храм.
Сучасны выгляд гэтага кутка Масквы не настолькі прыгожы, як гэта намалявана на карціне Т. Назаранка, якую яна стварыла ў 1988 годзе. Мастачцы удалося не столькі падфарбаваць рэчаіснасць, колькі ўбачыць незвычайную гармонію ў выглядзе, адкрываецца з вокнаў яе студыі, якія і выходзяць на скрыжаванне і царква.
У кожнага гледача гэтай карціны ўзнікае жаданне прыйсці на вуліцу Неждановой, прагуляцца ў парку насупраць, ацаніць тое зачараванне Масквы, якое знікае з кожным годам з-за шалёнага рытму жыцця, зайсці ў царкву Уваскрэсення і спыніць імгненне, адчуць яго.
Складанне па карціне Назаранка Царква Ушэсця на вуліцы Неждановой ў Маскве (апісанне)
Назаранка — Царква Ушэсця на вуліцы Неждановой ў Маскве
Таццяна Назаранка — выбітная савецкая і расійская мастачка. За сваё жыццё яна напісала мноства карцін, сярод якіх знайшлося месца краявідаў, партрэтам, нацюрмортам. Яе заслугі былі адзначаны мноствам дзяржаўных узнагарод. Так ў 2002 годзе Таццяна Рыгораўна атрымала званне Заслужанага мастака Расійскай Федэрацыі, а зусім нядаўна, у 2014 — Народнага мастака РФ. Аб прызнанні яе як ўмелага майстра кажа, то што яе яшчэ ў 1998 годзе выбралі членам-карэспандэнтам Расійскай акадэміі мастацтваў. З 2001 першага яна ўваходзіць у прэзідыум гэтага прэстыжнага навучальнай установы.
Таццяна Назаранка стала удзельнікам больш за 10 расійскіх і міжнародных выстаў, дзе яе працы былі па вартасці ацэненыя. Яны праходзілі ў сталіцы Расіі, ва Украіне (Кіеў, Адэса, Львоў), у Гамбургу.
Таццяна Рыгораўна ўсё жыццё пражыла ў Маскве. Яна вельмі любіць свой родны горад. Такіх патрыётам сваёй малой радзімы складана знайсці.
Любоў да сталіцы адбілася ў шматлікіх працах Т. Назаравай. Не шматлікія дзеячы мастацтва, прычым не толькі мастакі, але і кінематаграфісты, фатографы, пісьменнікі, змаглі перадаць дух сучаснай Масквы ў сваіх працах. Таццяне Рыгораўне ж яго атрымоўваецца адлюстраваць у сваіх працах. Яе намаганні былі адзначаны і ў 1999 годзе ёй была ўручана Прэмія Урада Масквы, якой ганаруюцца толькі лепшыя дзеячы культуры і мастацтва.
Карціна Таццяны Назаранка «Царква Ушэсця на вуліцы Неждановой» — адна з самых вядомых яе работ. Карціна намалявана акварэльнымі фарбамі, пра што можна меркаваць па тым мяккім адценням сцен сабора і побач стаяць дамоў. Колеру вельмі разбаўлены, што дазваляе перадаць надвор’е канца восені-пачатку зімы тыповую для Масквы. Ад аднаго выпадкова кінутага погляду на карціну, становіцца зябка нагах. Нават летам здаецца, што вось-вось падзьме марозны вецер, здольны прабраць да касцей нават чалавека, апранутага самым лепшым чынам для такога надвор’я.
Але гэта пачуццё хутка пакідае, бо ў любога рускага чалавека, хай і не верніка, выгляд царквы выклікае самыя цёплыя пачуцці, якія адчуваюцца нават на фізічным узроўні, а не толькі ў душы.
На вуліцы ўжо ляжыць снег. Белыя гурбы хутка набіраюць сябе бруд, якая збіраецца ад праязджалі побач. Дрэвы стаяць зусім голыя. Ўспаміны пра тоненькай ледзяной скарынцы, якая часта пакрывае дрэвы зімой, здольныя выклікаць спачуванне. Няхай расліны і не ўмеюць рухацца і казаць, але яны ўсё ж жывыя.
Вечарэе. На вуліцы пахмурнае надвор’е. Таму на вуліцы толькі адзін пешаход, які імкнецца хутчэй дабрацца дадому, да цяпла сямейнага ачага.
Царква, няхай і даўно пабудаваная, выдатна ўпісваецца ў навакольнае яе абстаноўку, але ў той жа самы час яе архітэктурнае вытанчанасць здаецца лішнім на фоне скупых формаў вышынных дамоў і жылых блокаў.
Мне падабацца гэтая карціна. Яна спалучае ў сабе мінулае і сучаснасць, штодзённасць і святочнае стан духу, сучасны прагрэс і духоўнасць, уласцівую нам.
Хатняе заданне №52 па падручніку Руская мова, 9 клас, Тростенцова Л.А., Ладыженская Т.А.
Цікавыя сачыненні па карцінах
Гэта вельмі прыгожая, сонечная карціна. Высокія хвоі, густы лес, вада як сапраўдная! Адчуваецца цяпло … Яшчэ мне вельмі падабаецца назва карціны. «Карабельная гай», напэўна, азначае, што з гэтых соснаў рабілі сапраўдныя суда.
Творчасць выдатнага савецкага мастака Фёдара Паўлавіча Рашэтнікава дазваляе кожнаму цалкам акунуцца ў выдатны свет дзяцінства, па-за залежнасці ад узросту гледача. Самай вядомай з яго карцін з’яўляецца
На карціне адлюстраваны адзін момант з жыцця звычайнай прыгоннай сялянкі, якая займаецца вышыўкай.
Вось так карціна! Усё белае, прыгожае. Гэта амаль чысты ліст. Ну, толькі дрэвы намаляваныя. Я таксама так магу! Тут яшчэ фігуркі людзей і коней ёсць. Але так намаляваць я не магу.