Вялікі твор генія рускай літаратуры
Аляксандр Сяргеевіч Пушкін найвялікшы рускі паэт і драматург. Геній рускай літаратуры і класік. У яго творах часта апісвалася існаванне і падводныя камяні прыгоннага права. Ўзаемаадносіны паміж памешчыкамі і сялянамі заўсёды выклікала шмат спрэчак і нараканняў сярод сусветнай супольнасці.
Згадвалася гэта і ў тым ліку ў творах рускай класічнай літаратуры. Сам Аляксандр Сяргеевіч вельмі часта ў сваіх тварэннях апісваў гэта.
Пушкін вельмі ярка і дакладна апісаў прадстаўнікоў рускага панства ў рамане «Дуброўскі». Асабліва добрым прыкладам з’яўляецца Кірыл Пятровіч Троекуров.
Троекуров ставіцца да тыповым прадстаўнікам панскага роду. Ён адстаўны генерал. Ён багаты, шляхетны ўплывовы чалавек. У яго шмат сувязяў. Вакол яго вельмі шмат лісліўцаў і падліза, якія гатовыя цярпець ўсе капрызы адстаўнога генерала.
У Троекурова бязмежная ўлада і вялікія багацця. Нягледзячы на строгае і наравістага стаўленне яго да падначаленых, яны ставіліся да яго з гонарам з-за яго ўплыву і грошай.
Пушкін апісаў Троекурова як гулякам. Ён любіць забавы, шык, балі і святкавання. Ён не ў чым не адмаўляе сабе. У яго няма ні ў чым пачуцці меры. У харчаванні ад таксама не ведае межаў.
Троекуров вельмі эмацыйны чалавек. Ён часта здзяйсняе неабдуманыя ўчынкі на эмоцыях, часам даволі дурныя і непрыемныя, часта выклікаючы непрыязнасць у навакольных.
Яго забавы таксама здаюцца дзікімі звычайнаму чалавеку. Адна з яго любімых — глядзець як чалавек тварам да твару сустракаецца з мядзведзем і трымціць ад страху і бяссілля. Троекурову гэта дастаўляе невымоўнае пачуццё радасці і захаплення.
Навакольныя яго людзі адчувалі страх перад Кірылы Пятровічам. І гэта не толькі з-за яго ўлады і грошай, справа ў яго характары. Адзіным чалавек да якога Троекуров праявіў павагу з’яўляецца адстаўны паручнік, таварыш па службе і сусед Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi.
Абодва героя вельмі падобныя паміж сабой. У іх падобныя характары, аднолькавае выхаванне і выраслі яны ў адным саслоўе. У іх нават жыццёвыя шляхі аднолькавыя. Абодва ажаніліся па каханні, абодва сталі ўдаўца. Іх дружбе зайздросцілі многія, але ў адзін выдатны момант, калі абодва не захацелі ісці на саступкі, іх дружбе прыйшоў канец.
Троекуров — старадаўні рускі барын (сачыненне)
А.С. Пушкін — найвялікшы, геніяльны рускі паэт і драматург. У многіх яго творах прасочваецца праблема існавання прыгоннага права. Пытанне ўзаемаадносінаў памешчыкаў і сялян заўсёды быў супярэчлівы і выклікаў мноства спрэчак у творах шматлікіх аўтараў, у тым ліку і Пушкіна. Так, у рамане «Дуброўскі» прадстаўнікі рускага панства апісваюцца Пушкіным ярка і выразна. Асабліва вылучаюцца прыкладам з’яўляецца Троекуров Кірыла Пятровіч.
Кірылу Пятровіча Троекурова можна смела адносіць да выявы тыповага старадаўняга рускага пана. Ён з’яўляецца адстаўным генералам-аншэфам і першым героем, з якім мы сустракаемся на старонках рамана. Гэты герой — багаты, знакаміты, уплывовы чалавек з вялікай колькасцю сувязяў у губернях. Як піша аўтар, Троекуров з ранняга ўзросту быў распешчаны «усім, што толькі атачала яго» і патураў парывам наравістасць. Навакольныя яго суседзі — лісліўцы і ўгоднікі, якія ідуць любым прыхамацяў і гатовыя трываць «буяныя забавы» Троекурова.
Калі Пушкін дае апісанне Троекурова як прыгоннага памешчыка — багацея, ён робіць акцэнт на бязмежнай улады над чалавекам. Нягледзячы на строгае і наравістага абыходжанне з сялянамі і дваровымі, слугі Троекурова з гонарам да яго ставіліся за яго багацце і ўлада.
Троекуров — чалавек, які любіць забаўляцца. Амаль усе яго дні праходзяць у пошуках забаў, раз’ездах па валадарстваў, святкаваннях і балях.
Кірыла Пятровіч ні ў чым сабе не адмаўляе, яму ўсё дазволена. У яго няма пачуцця меры нават у ежы.
Гэты герой часта здзяйсняе неабдуманыя, паспешныя ўчынкі ў парыве пачуццяў, вынік якіх можа быць нечаканым і непрыемным, што выклікаюць абурэнне і непрыязнасць.
Забавы Троекурова для разважнага чалавека здадуцца далёка не разумнымі і адэкватнымі. Для многіх гасцей жахлівай і жорсткай катаваннем становіцца сустрэча з мядзведзем. Троекуров, назіраючы за тым, як сыходзіць з розуму напалоханы і знясілены ад жаху чалавек пры сустрэчы з мядзведзем сам-насам, адчувае незвычайнае задавальненне.
Усе навакольныя адчувалі страх да Троекурову не толькі з-за яго ўлады, але і адпаведнага ёй напышлівага характару. Толькі да аднаго чалавека Троекуров выяўляў пачуццё павагі. Гэта быў адстаўны паручнік гвардыі, таварыш па службе і сусед Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскi. Дуброўскі адрознівалася «пакорным станам», рашучасцю і нецярплівы. У пэўным сэнсе гэтыя два героя былі падобныя ў характары, і гэта тлумачыцца тым, што яны былі аднагодкамі, аднолькава выхаванымі ў адным саслоўе. Лёсу іх таксама былі падобныя: і той і іншы па каханні ажаніліся, і абодва неўзабаве сталі ўдаўца. Навакольныя былі ў здзіўленні і зайздросцілі іх дружбе і згодзе, але выпадак, неразуменне і нежаданне ісці на саступкі кожнага з герояў разбурылі не толькі іх сяброўства, але і жыцця.
Кірыла Пятровіч валодаў лепшай Псарня у акрузе. Ён гэтым ганарыўся і быў гатовы пры зручным выпадку пахваліцца перад госцем. Дуброўскі, неяк, быўшы госцем у Троекурова, прымеціў, што наўрад ці людзі Троекурова жывуць так жа, як яго сабакі. На што адзін слуга Троекурова сказаў: «… іншаму і двараніну ня блага б прамяняць сядзібу на любую тутэйшую заканурак», паказваючы на Дуброўскага і яго сціплы дабрабыт. Вось тут то і быў пакладзены пачатак сваркі. Троекуров пажадаў ў адказ на абарону сябрам сваёй годнасці паказаць сваю сілу, адабраўшы маёнтак Дуброўскага. Скарыстаўшыся сваімі шматлікімі сувязямі, уплывам, уладай і несумленнымі спосабамі Троекуров ўвасобіў гэтую ідэю, пакінуўшы адзінага сапраўднага сябра на вуліцы.
Сяляне вёскі Кистенёвка, якое належала Дуброўскай, ўпарта не жадалі ісці ў валоданне да Троекурову. Пушкін паказвае, што кистеневские сяляне ніколі не вылучаліся добразычлівым стаўленнем да Троекурову з-за яго жорсткага абыходжання нават са сваімі сялянамі. Што ўжо казаць пра чужыя.
Аднак аўтар кажа і пра тое, што Троекуров валодаў некаторымі рысамі высакароднасці.
Да прыкладу, ён не быў карыслівым чалавекам, і зробленае ў парыве помсты абуджала яго сумленне. Троекуров не лічыў выпадак з былым сябрам пераможным, бо ведаў, у якім можа знаходзіцца стане Дуброўскi. Гэтыя сумленныя пачуцці накіравалі яго на думку аб прымірэнні. Герой рушыў услед ёй, але ўжо было позна. У Дуброўскага ў сэрцы ўжо жылі нянавісць, абурэнне і расчараванне, якія жорстка ўдарылі па хвораму стане Дуброўскага. Гэта і выклікала смерць адзіна паважанага Троекуровым чалавека.
У адносінах з дачкой аўтар апісвае характар Троекурова не менш ярка. Адначасова з цёплымі пачуццямі да дачкі Кірыла Пятровіч гэтак жа свавольства, часам жорсткі і суровы. Таму паміж дачкой Машай і бацькам адсутнічае ўзаемадавер’е. На замену жывому зносін з бацькам Машы прыходзіць чытанне раманаў. Абыякавасць, холад, і непрытомнасць праяўляе Троекуров на слёзы і маленні дачкі не аддаваць яе замуж за нялюбага старога-багатыра. Ён непахісны ў сваім рашэнні. Для Троекурова — грошы — самая галоўная каштоўнасць і мэта жыцця, чым шчасце дачкі.
Троекуров — феадальны дэспат і наравісты самадур — класічны ўзор рускага панства. Пушкін, паказваючы яго адмоўныя рысы характару, апісвае негатыўнае дачыненне не да ўсіх памешчыкам, а да жорсткіх, дэспатычным, абмежаваным тыранам-уладалюбцаў.
Троекурову Пушкін супрацьпастаўляе іншага героя твора — сына А. Г. Дуброўскага — Уладзіміра. Ён — натура гарачая, парывістая, захапляецца, рашучая. Гэта чалавек, які змагаецца з памешчыкамі, якія злоўжываюць уладай, становішчам і уплывам.
У вобразе Кірылы Пятровіча аўтар паказвае на заганы, уласцівыя прадстаўнікам вышэйшага саслоўя таго часу: бязмернае уладалюбства, душэўную чэрствасць, сапсаванасьці нораву, разумовую абмежаванасьць, і свавольны.
Нягледзячы на тое, што дзеянні рамана адбываюцца ў 1820-х гадах, гэты твор надзённа, жыццёва і сучасна.
Паглядзіце гэтыя сачыненні
- Спіцын ў мядзведжай пакоі (сачыненне)Пра Антона Пафнутьиче Спіцын мы даведаемся бліжэй да сярэдзіны аповесці. Ён прыязджае на храмавы свята да Троекурову і вырабляе, трэба сказаць, не самы спрыяльны ўражанне. Перад намі «тоўсты мужчына гадоў пяцідзесяці», які мае круглае і рябое твар з патройным падбародкам. Лісліва, з подхалимской усмешачкай «ўваліўся ў сталовую», просячы прабачэння і кланяючыся. Тут жа за сталом мы даведаемся, што адвагай ён не адрозніваецца. Спіцын баіцца разбойнікаў, якія ўжо спалілі яго свіран і падбіраюцца да сядзібы. Страшыцца […]
- Высакародны разбойнік Уладзімір Дуброўскі (сачыненне)Неадназначная і нават некалькі скандальная аповесць «Дуброўскі» была напісана А. С. Пушкіным у 1833 годзе. Да таго часу аўтар ужо паспеў пасталець, пажыць у свецкім грамадстве, расчаравацца ім і існуючымі дзяржаўнымі парадкамі. Многія яго творы, да таго часу адносяцца, знаходзіліся пад цэнзурных забаронай. І вось Пушкін піша пра нейкага «Дуброўскім», маладым, але ўжо Колішні, расчараваць, але не зломленых жыццёвымі «бурамі», чалавеку 23-х гадоў. Пераказваць сюжэт няма змыла — яго чытаў і […]
- Параўнальная характарыстыка Троекурова і Дуброўскага (табліца)Троекуров Дуброўскі Якасць персанажаў Адмоўны герой Галоўны станоўчы герой Характар Распешчаны, эгаістычны, распушчаны. Высакародны, вялікадушны, рашучы. Мае гарачы характар. Чалавек, які ўмее любіць не за грошы, а за прыгажосць душы. Род заняткаў Багаты дваранін, праводзіць свой час у абжорстве, п’янстве, вядзе распусна. Прыніжэньне слабых прыносіць яго задаволіла. Мае добрую адукацыю, служыў карнет ў гвардыі. Пасля таго як […]
- Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам (сачыненне)Рамантычны «высакародны» разбойнік — вобраз, які добра вядомы ў сусветнай літаратурнай практыцы. Як правіла, імі станавіліся адрынутыя прадстаўнікі дваранскага саслоўя, вераломна ашуканыя сябрамі альбо абражаныя прадажным законам. Пушкінскі герой Уладзімір Дуброўскі — адзін з такіх «высакародных» рыцараў ночы. Але разбойнікам ён стаў не адразу. Чытачу вядома, што гэты малады чалавек атрымаў выхаванне ў кадэцкі корпус, затым праходзіў службу ў гвардзейскім палку горада на Няве. Як тыповы […]
- Два памешчыка (паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)У аснове рамана «Дуброўскі» Пушкіным быў пакладзены выпадак, вельмі характэрны для ўзаемаадносін паміж памешчыкамі, існавалымі ў той час. Чым ўплывовыя быў памешчык, тым мацней ён здольны быў прыгнесці больш слабага, беднага свайго суседа, не кажучы ўжо і пра тое, каб адабраць у яго маёнтак. Аляксандр Сяргеевіч вельмі клапаціўся пра праўдападобнасці свайго рамана. Усе дзейсныя асобы рамана «Дуброўскі» падзелены нібы на сацыяльныя класы, кожны са сваімі прыкметамі. Да прыкладу, памешчык Троекуров спачатку […]
- Пейзажная лірыка Пушкіна (сачыненне)Пейзажная лірыка Пушкіна багатая і разнастайная. Яна займае важнае месца ў творчасці паэта. Пушкін бачыў прыроду душой, атрымліваў асалоду ад яе вечнай прыгажосцю і мудрасцю, чэрпаў у ёй натхненне і сілы. Ён быў адным з першых рускіх паэтаў, хто адкрыў чытачам прыгажосць прыроды і навучыў ёю любавацца. У зліцці з прыроднай мудрасцю Пушкін бачыў гармонію свету. Не выпадкова пейзажная лірыка паэта прасякнута філасофскімі настроямі і разважаннямі, можна прасачыць яе эвалюцыю на працягу творчай дзейнасці […]
- Таццяна Ларына і Кацярына КабанаваПачнем, мабыць, з Кацярыны. У п’есе «Навальніца» гэтая дама — галоўная гераіня. У чым праблематыка дадзенага твора? Праблематыка — гэта галоўнае пытанне, якое задае аўтар у сваім тварэнні. Дык вось тут пытанне ў тым, хто пераможа? Цёмны царства, якое прадстаўлена чынушы павятовага гарадка, або светлы пачатак, якое ўяўляе наша гераіня. Кацярына чыстая душой, у яе далікатнае, чулыя, кахаючае сэрца. Сама гераіня глыбока варожая супраць гэтага цёмнага балоты, але не да канца ўсведамляе гэта. Нарадзілася Кацярына […]
- Маральная прыгажосць Машы Міронавай ў аповесці «Капітанская дачка»Маша Міронава — дачка каменданта Белогорск крэпасці. Гэта звычайная руская дзяўчына, «круглатвары, румяная, з светла-русымі валасамі». Па сваёй натуры яна была нясмелай: баялася нават ружэйнага стрэлу. Жыла Маша даволі замкнёна, самотна; жаніхоў ў іх вёсцы не было. Мать её, Васіліса Ягораўна, казала пра яе: «Маша, дзеўка на выданні, а якое ў ёй пасаг? — часты грэбень, ды венік, ды Алтын грошай, з чым у лазню схадзіць. Добра, калі знойдзецца добры чалавек, а то сядзі сабе ў дзеўках векавечнай […]
- Падабенства і адрозненні Анегіна і ЛенскагаЯўген Анегін — галоўны герой аднайменнага рамана ў вершах А. С. Пушкіна. Ён і яго лепшы сябар Уладзімір Ленскі паўстаюць як тыповыя прадстаўнікі дваранскай моладзі, якія кінулі выклік навакольнага іх рэчаіснасці і пасябраваў, нібы аб’яднаўшыся ў барацьбе супраць яе. Паступова непрыняцце традыцыйных закасцянела дваранскіх асноў вылілася ў нігілізм, які найбольш яскрава прасочваецца ў характары іншага літаратурнага героя — Яўгена Базарава. Калі пачынаеш чытаць раман «Яўген Анегін», то […]
- Тэма паэта і паэзіі ў лірыцы ПушкінаПісаць пра Пушкіна — займальны занятак. Гэтае імя ў рускай славеснасці абрасло мноствам культуралагічных напластаванняў (узяць хоць бы літаратурныя анекдоты Данііла Хармса або фільм рэжысёра-мультыплікатара Андрэя Юр’евіча Хржановского «Трылогія» па малюнках Пушкіна, ці оперу «Пікавая дама» Пятра Ільіча Чайкоўскага). Аднак наша задача сціплей, але не менш цікавая: ахарактарызаваць тэму паэта і паэзіі ў яго творчасці. Месца паэта ў сучасным жыцці куды менш значна, чым у ХIХ стагоддзі. Паэзія — гэта […]
- Параўнальная характарыстыка «Тацяна і Вольга Ларына» (табліца)Таццяна Ларына Вольга Ларына Характар Для Таццяны ўласцівыя такія рысы характару: сціпласць, задуменнасць, трепетность, ранімасць, маўклівасць, меланхалічнасць. Вольга Ларына адрозніваецца вясёлым і бойкім характарам. Яна актыўная, дапытлівая, лагодная. Лад жыцця Таццяна вядзе затворнический лад жыцця. Лепшае баўленне часу для яе — сам-насам з сабой. Яна любіць назіраць прыгожыя рассветы, чытаць французскія раманы, разважаць. Яна замкнёная, жыве ва ўласным ўнутраным […]
- Лірыка Пушкіна і Лермантава (сачыненне)А.С. Пушкін і М.Ю. Лермантаў выбітныя паэты першай паловы 19-га стагоддзя. Асноўным відам творчасці ў абодвух паэтаў з’яўляецца лірыка. У сваіх вершах кожны з іх апісваў шмат тэм, напрыклад, тэма свабодалюбства, тэма Радзімы, прыроды, кахання і дружбы, паэта і паэзіі. Усе вершы Пушкіна напоўнены аптымізмам, верай у існаванне прыгожага на зямлі, яркімі фарбамі ў малюнку прыроды, а ў Міхаіла Юр’евіча ўсюды прасочваецца тэма адзіноты. Лермантаўска герой самотны, ён спрабуе нешта знайсці ў чужым краі. Што […]
- Рэалізм рамана Яўген Анегін (сачыненне)Даўно ўжо прызнана, што раман «Яўген Анегін» быў першым у рускай літаратуры рэалістычным раманам. Што канкрэтна маецца на ўвазе, калі мы кажам «рэалістычны»? Рэалізм мяркуе, на мой погляд, акрамя праўдзівасці дэталяў, малюнак тыповых характараў у тыповых абставінах. З гэтай характарыстыкі рэалізму вынікае, што праўдзівасць ў малюнку прыватнасцяў, дэталяў з’яўляецца абавязковай умовай рэалістычнага творы. Але гэтага мала. Яшчэ важней тое, што змяшчаецца ў другой частцы […]
- Паэт-прарок у Пушкіна і Лермантава: рысы падабенства і адрозненніТэма паэта і паэзіі хвалюе ўсіх паэтаў, так як чалавеку неабходна зразумець, хто ён, якое месца ў грамадстве займае, якое яго прызначэнне. Таму ў творчасці А.С. Пушкіна і М.Ю. Лермантава дадзеная тэма з’яўляецца адной з вядучых. Для таго каб разгледзець вобразы паэта ў дзвюх вялікіх рускіх класікаў, трэба спачатку даведацца, як яны вызначаюць мэта сваёй творчасці. Пушкін піша ў сваім вершы «Песня пра вещем Алега»: Вяшчуны не баяцца магутных уладароў, А княскі ім падарункі не трэба; Праўдзівы і […]
- Таццяна — ідэал рускай жанчыныСтвараючы вобраз свайго часу і чалавека эпохі, Пушкін у рамане «Яўген Анегін» данёс і асабістае ўяўленне пра ідэал рускай жанчыны. Ідэал паэта — Таццяна. Пушкін так і кажа пра яе: «Мілы ідэал». Вядома, Таццяна Ларына — гэта мара, прадстаўленне паэта пра тое, якой павінна быць жанчына, каб ёю захапляліся і любілі. Пры першым знаёмстве з гераіняй мы бачым, што паэт вылучае яе сярод іншых прадстаўніц дваранства. Пушкін падкрэслівае, што Таццяна любіць прыроду, зіму, катанне на санках. Менавіта […]
- Асаблівасці малюнка пачуцці кахання лірыцы Пушкіна і ЛермантаваЎвядзенне Любоўная лірыка займае адно з галоўных месцаў у творчасці паэтаў, але ступень яе вывучанасці невялікая. Манаграфічных прац па гэтай тэме няма, часткова яна раскрываецца ў працах В. Сахарава, Ю.М. Тынянава, Д.Я. Максімава, кажуць аб ёй як аб неабходным якое складае творчасці. Некаторыя аўтары (Д.Д. Добры і іншыя) супастаўляюць любоўную тэму ў творчасці адразу некалькіх паэтаў, охарактеризовывая некаторыя агульныя рысы. А.Лукьянов разглядае любоўную тэму ў лірыцы А.С. Пушкіна праз прызму […]
- Беражы гонар ззамаладу «Капітанская дачка» (сачыненне)«Беражы сукенку зноў, а гонар ззамаладу» — вядомая руская народная прыказка. У аповесці А. С. Пушкіна «Капітанская Дачка» яна, як прызма, праз якую аўтар прапануе чытачу разглядаць сваіх герояў. Падвяргаючы дзеючых асоб аповесці шматлікім выпрабаванням, Пушкін майстэрску паказвае іх сапраўдную сутнасць. Сапраўды, паўней за ўсё чалавек раскрываецца ў крытычнай сітуацыі, выходзячы з яе альбо пераможцам і героем, якія здолелі застацца верным сваім ідэалам і поглядаў, альбо здраднікам і падлай, […]
- Дружба і сябры ў лірыцы Пушкіна (сачыненне)Для Пушкіна пачуццё дружбы — гэта велізарная каштоўнасць, якой роўнавялікія толькі каханне, творчасць і ўнутраная свабода. Тэма дружбы праходзіць праз усю творчасць паэта, ад ліцэйскага перыяду і да канца жыцця. Будучы ліцэісты, Пушкін піша пра сяброўства ў святле «лёгкай паэзіі» французскага паэта Хлопцы. Сяброўская ліцэйскіх лірыка паэта шмат у чым пераймальнасці і супрацьпастаўлена класіцызму. У вершы «Да студэнтаў» поэтизируется вясёлая гулянка, апяваецца віно і радасць сяброўскага бесклапотнага […]
- Складанне па паэме «Палтава»А.С. Пушкін напісаў паэму «Палтава» у 1828 годзе. У ёй ён адбіў стан Расіі ў гадзіну праўлення Пятра I. Гэта быў перыяд ўмацавання Дзяржавы Расейскай. У паэме паказаны гістарычныя асобы, якія былі ў той час. Гэта Пётр I, Карл ХII, Качубей, Мазепа. Яны характарызуюцца сваёй самастойнасцю і ў пераломны перыяд Палтаўскай бітвы бачная ролю кожнага героя. Паэма прасякнута двума злучанымі жанрава-стылявымі лініямі, гэта любоўна-рамантычныя адносіны паміж Мазепаю і Марыяй, а таксама […]
- Тэма паэта і паэзіі ў лірыцы Пушкіна (сачыненне)Гэтая традыцыйная тэма хвалявала такіх паэтаў, як Гарацый, Байран, Жукоўскі, Дзяржавін і іншыя. Лепшыя дасягненні сусветнай і рускай літаратуры выкарыстаў у сваёй паэзіі А. С. Пушкін. Найбольш ярка гэта выявілася ў тэме прызначэння паэта і паэзіі. Гэтае пытанне закранаецца ў першым апублікаваным вершы «Да аднаму вершапісцаў» (1814). Паэт кажа пра нягодах, выпадаючых на долю паэтаў, якіх. хваляць усё, сілкуюць — толькі часопісы; Коціцца міма іх Фартуны кола. Іх жыццё — шэраг […]