Мікалай Васільевіч Гогаль нарадзіўся на Украіне ў сяле Вялікія Сарочынцы ў 1809. Незвычайна развіты дзіця, Мікалай Гогаль паказваў выдатныя вынікі ў вучобе, асабліва ў гуманітарных навуках.
У гімназіі Гогаль праявіў сябе як таленавіты акцёр у створаным ім і яго таварышамі аматарскім тэатры. За адно Гогаль выконваў і ролі рэжысёра, драматурга, мастака і г.д.
Востры на мову і з праніклівым розумам, Мікалай асабліва імкнуўся да літаратуры. Можна сказаць, тады і пачаліся першыя спробы пяра.
Сур’ёзна ж складаннем ён пачаў займацца каля 1823 года, і адразу ж стаў членам літаратурнага гуртка навучальнай установы. Яго працы актыўна друкаваліся ў выдаваліся часопісах: «Паўночная зара», «Метэор літаратуры» і іншых.
Пасля яркіх навучальных гадоў будучы пісьменнік прысвяціў сябе дзяржаўнай службе ў Санкт-Пецярбургу, а затым заняўся выкладаннем.
Гогаль і Пушкін
Кажучы аб сучасніках Гогаля нельга не згадаць Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна. Вялікі пісьменнік і вялікі паэт былі блізкімі сябрамі, і аказалі на творчасць адзін аднаго велізарны ўплыў. Абодва пачалі з прызнання ў мэтра рускай літаратуры Жукоўскага.
Вядома, што іх знаёмства пачалося з фразы П.А. Плетнева, звернутай Пушкіну:
«Трэба пазнаёміць цябе з маладым пісьменнікам, які абяцае нешта добрае»
Гогаль лічыў Пушкіна сваім настаўнікам і настаўнікам, таму яго гібель стала шокам. «Мёртвыя душы» ён лічыў «святым завяшчаннем» паэта.
Першая шырока вядомая кніга «Вечары на хутары ля Дзіканькі» была прынятая публікай і крытыкамі на ўра, а імя Мікалая Гогаля даведалася ўся краіна. Адбыліся за імі аповесці «Вій» і «Тарас Бульба» толькі ўмацавалі яго пазіцыі як які адбыўся аўтара.
1832-24 гады з’явіліся пераломнымі ў працы пісьменніка. Прыкладна ў гэты час Гогаль пачаў працаваць над «Пецярбургскім аповесцямі», самай характэрнай з якіх стала аповесць «Шынель», па праву прызнаная літаратурнымі крытыкамі таго часу. Адным з іх быў В.Г. Бялінскі, вялікі рускі мысляр і літаратурны крытык:
«Шынель» — адно з найглыбокіх стварэнняў Гогаля
Аднак публіка не заўсёды так горача ўспрымала пісьменніка, і гэта не дзіўна. Бо Мікалай Гогаль заўсёды сумленна глядзеў у вочы рэаліям грамадства таго часу …
Ён выведваў і высмейваў самыя вострыя і надзённыя праблемы, не баяўся ісці супраць прынятых тайных правілаў.
У 1836 годзе прайшоў першы паказ «Рэвізора», мабыць, самай яркай з твораў вялікага пісьменніка. У ім недвухсэнсоўна прасочваецца насмешка над памешчыкамі і чыноўнікамі, нядобрасумленнымі крывадушнікамі і Падлашчвацца.
Гледачы ўспрынялі пастаноўку па рознаму: каму спадабалася, а хто раззлаваўся на амаль адкрытае высмейванне. Дайшло аж да таго, што ўлада палічыла п’есу пагрозай для чыноўніцкага аўтарытэту. Апошнія спрыялі выхаду артыкулаў, так ці інакш якія абвінавачваюць аўтара ў няправільным прадстаўленні рэчаіснасці.
Гогаль ўспрымаў глыбока да сэрца любую крытыку, і апошнія падзеі вывелі яго з каляіны. Бо, чым бы ні займалася публічная асоба, у якой бы вобласці не тварыў, ён выносіць сваё стварэнне на суд грамадскасці, і кожнае слова мае вялікае значэнне для аўтара. У тым жа годзе ён з’ехаў за мяжу.
Усім вядомая кніга «Мёртвыя душы», але не ўсе ведаюць, што яе выхад адзначыўся гарачымі спрэчкамі паміж супернікамі і прыхільнікамі пісьменніка. Хісткае становішча паў-апалы, незадавальненне з боку публікі пагоршылі духоўныя перажыванні Мікалая Гогаля, аслабілі яго здароўе.
У гэты час з-пад пяра пісьменніка выходзілі больш рэлігійныя творы, якія не мелі асаблівага поспеху.
Апошнія гады М.В. Гогаль працягваў пісаць, яго душэўны стан па апісаннях сучаснікаў, выклікала абгрунтаванае непакой. Напэўна, таму ён спаліў сваім рукапісы, ад якіх засталося толькі некалькі тамоў другой кнігі «Мёртвых душ». Цяжка ўявіць, колькі ўсяго каштоўнага страціла руская, ды і сусветная літаратура …
Незадоўга да смерці Гогаль сказаў:
«Ведаю, што маё імя пасля мяне будзе больш шчаслівым мяне …»
Складанне »Гогаль» складанне на тэму: «Гогаль. Меркаванне сучаснікаў »
Міні складанне гогаль ў маім уяўленні
сачыненні і рэфераты
Складанне Н. В. Гогаль Шынель
аповесць Н.В.Гогаля "Шинель9quot; апавядае чытачу пра лёс так званага "маленькага чалавека".
Дзеючыя асобы аповесці — тытулярны саветнік Акакій Акак’евіч, кравец Пятровіч і "значнае твар".
Акакій Акак’евіч — маленькі, зморшчаны чалавечак, чыноўнік самага нізкага рангу — пісар, усё сваё жыццё прапрацаваў у дэпартаменце. Асобаю ён быў вельмі нязначнай і неўзаемнае, з-за чаго падвяргаўся мноству кпінаў. Маладыя чыноўнікі адкрыта смяяліся над ім, казалі, што яго гаспадыня, сямідзесяцігадовая старая, б’е яго, сыпалі яму на галаву паперкі і паведамлялі, што гэта "снег9quot ;. Рэакцыі ў Акакія Акак’евіча на гэта не было ніякай — ён працягваў перапісваць паперы. Ён рупліва выконваў свае абавязкі, і, нават вярнуўшыся з дэпартамента дадому, ён адразу садзіўся за стол, на скорую руку еў капусту, а затым зноў браўся за перапісванне папер. Так працякала жыццё яго, спакойна і звыкла, калі б не адно здарэнне.
Аднойчы Акакій Акак’евіч заўважыў, што мароз пранімае яго мацней, чым звычайна. На наступны дзень сітуацыя паўтарылася. Вярнуўшыся дадому, Акакій Акак’евіч разгледзеў сваю старэнькую шынель на святла і выявіў, што яна «зрабілася сапраўды серпянка». Залапленая шмат разоў, яна ўжо даўно была ў яго, і Акакій Акак’евіч вырашыў, як і раней, аднесці яе да краўца Пятровічу, каб ён зноў залатаць яе. Да здзіўлення Акакія Акак’евіча, Пятровіч адмовіўся чыніць шынель, і заявіў, што «шынель прыйдзецца новую рабіць». Гэтая вестка шакаванае Акакія Акак’евіча, але неўзабаве ён змог пераканаць сябе, што па-іншаму быць не можа.
Акакій Акак’евіч паменшыў, на колькі мог, свае звычайныя выдаткі: чай па вечарах не ўжываў, бялізну аддаваў прачка як мага радзей — і ў выніку назапасіў патрабаваную суму. Калі шынель была гатовая, і Пятровіч ўласнаручна прынёс яе Акакій Акак’евіч, свет перавярнуўся …
Гэта было ранняе раніца, і Акакій Акак’евіч як звычайна, трэба было ісці ў дэпартамент. У новай шынялі было вельмі цёпла, і Акакій Акак’евіч адчуваў нават пэўную гонар за свой шынель. У дэпартаменце, вядома, шынель была заўважаная. Адразу ж сталі віншаваць Акакія Акак’евіча, а затым хто-то прапанаваў «вспрыснуть» у гонар падобнай пакупкі. Акакій Акак’евіч сумеўся. Але тут нехта — памочнік столоначальника прапанаваў замест Акакія Акак’евіча пайсці да яго. Вырашана было сабрацца ўвечары. На гэтым баляванні Акакій Акак’евіч быў у самым найлепшым настроі, але бліжэй да дванаццаці ён пайшоў дамоў. Вуліцы былі пустэльныя, але Акакій Акак’евіч ні пра што не думаў. Але калі ён апынуўся на плошчы, да яго падышлі «нейкія людзі з вусамі», і са словамі «А шынель-то мая!» Знялі з яго плячэй шынель. Затым яго ўдарыла, і ён упаў дагары ў снег. Больш Акакій Акак’евіч нічога не адчуваў. Калі людзі зніклі, ён пачаў крычаць, але ў гэтым не было карысці …
На наступны дзень Акакій Акак’евіч з’явіўся ў дэпартамент сваёй старой шынялі. Не гледзячы на ранейшыя насмешкі, гісторыя, якая адбылася з ім, выклікала ў многіх жаль. Хтосьці, невядома хто менавіта, параіў Акакій Акак’евіч звярнуцца па дапамогу да «значнага твару», улічваючы тое, што яшчэ нядаўна гэта «значнае твар» было нязначным. Вынік наведвання гэтага «значнага твару» быў для Акакія Акак’евіча трагічным. «Значная твар» накрычаў на Акакія Акак’евіча, ды так, што той «выйшаў на вуліцу, нічога не памятаючы». Шынель была на ім старая, вецер дзьмуў з усіх бакоў і, вярнуўшыся дадому, Акакій Акак’евіч злёг ў ложак. Хвароба яго была настолькі моцная, што паправіцца ён ужо не мог і праз некалькі сутак сканаў.
Але з тых часоў у Калінкіна моста вечарамі стаў з’яўляцца нейкі мярцвяк «у выглядзе чыноўніка», зрываць са ўсіх мінакоў шынялі, футры, паліто. Хтосьці пазнаў у мерцвяку Акакія Акак’евіча. На мерцвяка не было ніякай управы, злавіць яго не маглі, пакуль аднойчы не праязджаў праз гэтыя месцы «значнае твар». Мярцвяк сарваў і з яго плячэй шынель, і з крыкам «тваёй-то шынялі мне і трэба было!», Знік. З тых часоў мерцвяка ніхто не бачыў, а «значнае твар» яшчэ доўга ўспамінаў якая адбылася гісторыю.
Так завяршаецца аповесць Н.В.Гогаля «Шынель».
Любое распаўсюджванне аўтарскіх тэкстаў у зоне інтэрнэт або
выкарыстанне іх для здабывання камерцыйнай выгады забаронена.