(Па рамана «Герой нашага часу»)
Гэта партрэт, складзены
з заганаў ўсяго нашага пакалення,
у поўным іх развіцці.
Пячорын — малады арыстакрат, актыўна ўмешваецца ў навакольнае жыццё. З першых жа старонак рамана перад намі паўстае герой, неабыякавы, дапытлівы, які хоча ўзяць ад жыцця як мага больш. Спачатку мы не разумеем матываў яго учынкаў, нас здзіўляе незвычайная эксцэнтрычная натура маладога чалавека. Пячорын крадзе упадабаную яму дзяўчыну, не думаючы пра тых дзеяннях, якія могуць рушыць услед за гэтым учынкам. Ён шчыра верыць, што закаханы ў «дзеву гор», што гэтая любоў стане выратавальным мастком, па якім герой зможа перайсці ў новую для яго, поўную сэнсу, жыццё: «Калі я ўбачыў Бэлу ў сваім доме, калі ў першы раз, трымаючы яе на каленях, цалаваў яе чорныя валасы, я, дурань, падумаў, што яна анёл, пасланы мне спагадлівай лёсам. «Але неўзабаве Рыгор Аляксандравіч разумее марнасць спадзяванняў:» Я зноў памыліўся: любовь дзікункі крыху лепш любові шляхетнай паненкі «, — прызнаецца ён Максіму Максімыч.
Паступова ў барацьбе з грамадствам Пячорын губляе сваю актыўнасць, становіцца абыякавым, халодным сузіральнікамі. Калі ў частцы «Тамань» Рыгор Аляксандравіч актыўным, нават калі цікаўны, то кіраўнік «Мэры» паказвае нам ужо інфантыльнага чалавека, які плыве па плыні, толькі ад’езд Веры (жанчыны, якую ён глыбока і шчыра любіць) на кароткі час адраджае ў ім жаданне кардынальна змяніць сваё жыццё. Мы бачым адчай і слёзы героя: «Пры магчымасці страціць яе навекі Вера стала для мяне даражэй за ўсё на свеце — даражэй жыцця, гонару, шчасця. Конь пала. Я застаўся ў стэпе адзін, страціўшы апошнюю надзею. Я ўпаў на мокрую траву і як дзіця заплакаў. «Мы радуемся, што» чалавек «у Пячорын не памёр, ён яшчэ здольны глыбока і шчыра любіць. Але парыў канчаецца вельмі хутка. Перад намі зноў стрыманы, халодны, таемна пакутуе чалавек.
Пры сустрэчы з Пячорын апавядальніка дзівяць вочы героя: «яны не смяяліся, калі ён смяяўся. Гэта прыкмета — ці злога характару, або глыбокай пастаяннай суму. погляд яго — непрацяглы і цяжкі, пакідаў пасля непрыемнае ўражанне нясціпла пытання і мог бы здавацца дзёрзкім, калі б не быў гэтак абыякава спакойны «. Што ж адбылося з героем, чаму ён з актыўнага, таленавітага і дапытлівага чалавека становіцца падабенствам асобы? У сваім часопісе-дзённіку Пячорын тлумачыць прычыну свайго перараджэння: «Я быў гатовы любіць увесь свет — мяне ніхто не зразумеў: i я пайшоў ненавідзець. Мая бескаляровая маладосць працякла ў барацьбе з сабой і святлом: лепшыя мае пачуцці, баючыся насмешкі, я хаваў у глыбіні сэрца: яны там і памерлі. Я зрабіўся маральным калекам. «
Якое горкае прызнанне! Што застаецца нашаму герою?
Ён падарожнічае ў надзеі хоць неяк прабавіць стагоддзе або знайсці свой няўчасны канец. На пытанне Максіма Максімыч: «А калі вернецеся?» — Пячорын зрабіў знак рукой, які можна было перавесці наступным чынам: наўрад ці! Ды і навошта. Горкі вынік жыцця.
204206 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
«У ідэях Пячорын шмат фальшывага, у адчуваннях яго ёсць скажэнні; але ўсё гэта выкупаецца яго багатай натурай »(В.Г.Белинский) (паводле рамана М.Ю.Лермантава» Герой нашага часу »)
Чаму аўтар называе Пячорын «героем часу»? (Паводле рамана М. Ю. Лермантава «Герой нашага часу»)
/ Складанні / Лермантаў М.Ю. / Герой нашага часу / Вобраз Пячорын
Глядзі таксама па твору «Герой нашага часу»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму: «Вобраз Пячорын»
У рамане парушаная храналогія падзей. Калі яе аднавіць, то кіраўніка размесцяцца ў такім парадку: «Тамань», «Князёўна Мэры», «Бэла», «фаталіст», «Максім Максімыч» і «Часопіс Пячорын». Аднаўленне паслядоўнасці важна для высочвання змяненняў у Пячорын. Першыя чатыры кіраўніка прадстаўлены ў якасці дзённікаў самага Пячорын. У іх ён сам сабе дае разгорнутую псіхалагічную характарыстыку, а назірання яго за паводзінамі іншых герояў дазваляюць казаць пра тонкі разуменні дыялектыкі чалавечай душы.
Знешнасць галоўнага героя як бы намякае на яго супярэчлівы характар. Такім чынам, нягледзячы на тое, што ў яго белыя кучаравыя валасы, вусы яго чорныя. Тонкая постаць і быццам бы жаночыя зграбныя пальцы Рыгора Аляксандравіча супярэчаць мужным шырокіх плячах. Яго бялізну асляпляльна-белае, але пальчаткі ў чымсьці выпацканыя. На твары Пячорын ёсць нейкія сляды інфантыльнасці, але яго вочы не смяюцца, а Лермантаў параўноўвае яго з дамай бальзакаўскага ўзросту. На першы погляд аўтар падумаў, што Рыгор Аляксандравіч вельмі юны і ня даў бы яму больш за 23 гадоў, але, уважліва агледзеўшы яго, даў бы ўсё 30.
У «Тамані» пачынаюць праяўляцца ўсе якасці Пячорын. Ён занадта самаздаволены і эгаістычны. Дзеля задавальнення цікаўнасці і забавы Пячорын гатовы пайсці на ўсё, аж да рызыкі уласнай і чужой жыццямі. Ён быў настолькі зацікаўлены Ундзіны і хлопчыкам, што пачаў сачыць за імі. Затым Пячорын зразумеў, што яны звязаны з кантрабандысты, за што Ундзіна яго ледзь не ўтапіла.
У «Князёўна Мэры» Пячорын ўсё яшчэ праяўляе цікавасць да жыцця, які, аднак, паступова згасае. Рыгор Аляксандравіч заводзіць інтрыжку з князёўнай Мэры. Хоць сам ён не любіць дзяўчыну, усё ж спакушае яе. Пячорын варта сваёй даўно распрацаванай і не раз апрабаванай схеме, і неспрактыкаваная князёўна Мэры трапляе пад дзеянне яго чар. Перш за ўсё ён гэта робіць дзеля забавы, яму падабаецца глядзець на пакуты дзяўчыны. Таксама Пячорын хоча адцягнуць грамадскую ўвагу ад яго адносін з Верай, якую калісьці сапраўды любіў. Вера — адзіная, хто разумее ўсю сутнасць Пячорын. Грушницкий, таварыш Пячорын, закаханы ў князёўну, якая не адказвае ўзаемнасцю. Жаданне адпомсціць Рыгору Аляксандравічу падштурхнула Грушницкого распусціць чуткі пра адносіны прыяцеля і князёўны Мэры. Гэта прыводзіць да дуэлі, на якой Грушницкий трагічна гіне. Пасля гэтых падзей Пячорын прызнаецца князёўне, што ўвесь гэты час толькі смяяўся над яе пачуццямі. Натуральна, вяселле не адбылася, а Пячорын адпраўляюць у крэпасць N ў пакаранне за дуэль.
У «Бэле» Пячорын паўстае такім жа, як і ў папярэдніх раздзелах — эгаістычнай, дзіўнай і супярэчлівай натурай, але якая валодае сілай волі і якая ўмее падпарадкаваць сабе людзей і пераканаць у сваёй рацыі. Ён паступае з Бэлой гэтак жа непрыгожа, як і з князёўнай Мэры, кінуўшы яе, калі цікавасць да дзяўчыны знік. Максім Максімыч таксама не з’яўляецца сябрам Пячорын — у іх няма агульных поглядаў, і стары не можа зразумець Рыгора Аляксандравіча. Пячорын адчувае жаль да Бэле і самому сабе. Ён губляе апошнюю надзею і неўзабаве гіне.