Разгледзім ўважліва «Партрэт Мілыя» пэндзля Валерыя Хабарава.
Што бачым мы на карціне
Перад намі на карціне — светлавалосая дзяўчынка гадоў дзесяці-адзінаццаці, якая сядзіць, утульна ўладкаваўшыся ў круглым крэсле ярка-сіняга колеру, і ўважліва чытае кнігу. Твар дзяўчынкі засяроджана, вочы ўважліва бегаюць па радках, рот яе крыху адкрыты, настолькі яна паглынутая цікавым сюжэтам. Валасы ў Мілыя прамыя і светлыя, яны ў беспарадку рассыпаны па яе плячах. Апранутая Міла ў белую футболку з жоўта-блакітным кантам на рукавах і неброского сіняга колеру джынсы. На нагах у яе сімпатычныя цёмна-сінія з шырокай белай акантоўкай тапачкі з белым жа узорам у форме кропачак, размешчаных па крузе. Міла сагнула ногі ў каленях і падціснула іх пад сябе, атрымліваецца, што яна цалкам змясцілася ў гэтым незвычайнай формы ярка-сінім крэсле з драўлянымі ярка-вохрыста ножкамі, якія глядзяць у розныя бакі.
Злева за спіной дзяўчынкі вісіць бра, святло ад якога падае прама на разгорнутую кнігу. Сцены абклеены весяленькай бэжавымі шпалерамі з малюнкам сярэдняга памеру. Пад крэслам ляжаць белыя фігурныя канькі. Відаць, Міла толькі што прыйшла з катка і адразу ж прынялася за чытанне. Ці, магчыма, яна як раз збіралася ісці катацца на каньках, але позірк яе ўпаў на якая ляжыць у крэсле кнігу і яна, вырашыўшы прачытаць перад выхадам пару старонак, настолькі пагрузілася ў чытанне і дазволіла захапіць і захапіць сябе сюжэце, што надоўга забылася пра свае планы .
Для крэслы і адзення дзяўчынкі мастак абраў халодныя адценні — белы, цёмна-блакітны, сіні, індыга, а вось тварык і рукі дзяўчынкі выканаў у цёплых бэжавых танах. Гэтая колеравая гама як нельга лепш падкрэслівае юнацтва Мілыя, яе непасрэднасць і шчырую і непадробную здольнасць здзіўляцца і захапляцца чым-небудзь да такой ступені, што забываеш пра ўсё на свеце.
Што малюе наша ўяўленне пры поглядзе на гэтую карціну
Для Мілыя ў сапраўдны момант не існуе на гэтай утульнай пакоі з сімпатычнымі ўзорыстым шпалерамі, ні катка, з яго забаўкамі і задавальненнямі. А рэальным і бачным, жывым і дыхаюць з’яўляецца для яе свет, выдуманы для яе добрым і цікавым пісьменнікам. А намаляваў дзяўчынку ў момант такога ўсёпаглынальнага захапленні чытаннем цудоўны мастак, сапраўдны майстар пэндзля Валерый Хабараў, якому ўдалося ўмелымі дакладнымі мазкамі і нас, гледачоў далучыць да фантастычнага або рамантычнага сюжэту, які разгортваецца ў кнізе. Мы гатовыя суперажываць Мілі і «героям яе рамана», так прыцягнуў нашу ўвагу і завастрыў наш цікавасць да канкрэтнай.
Складанне па карціне Хабарава Партрэт Мілыя
Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.
Многія мастакі малявалі партрэты. Хтосьці выбіраў у якасці мадэлі вядомых людзей свайго часу, а іншыя проста прасілі пазіраваць выпадковых мінакоў, але каштоўнасць любога партрэта для нашчадкаў вельмі вялікая. Скрозь партрэты мы бачым наша мінулае, далёкае і блізкае, якое набліжаецца — і становіцца родным і зразумелым.
Даволі цікавай здаецца карціна Хабарава «Партрэт Мілыя». На карціне намаляваная звычайная дзяўчынка, якая захоплена чытае кнігу. Працэс цалкам паглынуў усю ўвагу Мілыя, таму яна забралася ў крэсла з нагамі. Побач з крэслам нядбайна ляжаць канькі, што гаворыць аб тым, што дзяўчынка нядаўна вярнулася з прагулкі. Яна толькі паспела расстацца з канькамі — і адразу ж села за любімую кнігу. Зверху над крэслам вісіць невялікая лямпа, якая асвятляе лёгкімі прамянямі кніжку.
Мастак намаляваў дзяўчынку больш светлымі фарбамі, а вось навакольныя прадметы пастараўся вылучыць цёмным. Гэты прыём дапамагае яшчэ паўней перадаць жаласлівасць Мілыя, яе безабароннасць.
Карціна вельмі спадабалася мне сваёй арыгінальнасцю, але вось дзяўчынка з кнігай у руках — гэта ўжо экзотыка. Сёння мы часцей чытаем кнігі на маніторы, таму звычайная кніжка крыху ўражвае.
На карціне В.Хабарова «Партрэт Мілыя» намаляваная якая чытае дзяўчынка. Міла сядзіць у крэсле, падабраўшы ногі, і з цікавасцю глядзіць у кнігу. Вгляд ў яе твар. Яно засяроджанае, задуменнае. Нос у чытачкі прыгожай формы. Вусны злёгку прыадчыненыя. Валасы русыя, рассыпаныя па плячах. Міла сядзіць у круглым сінім крэсле, ля якога ляжаць канькі. Верагодна, яна прыйшла з катка. Апранутая дзяўчынка ў белую футболку з жоўтымі і сінімі палоскамі на рукавах. Сінія штаны. Разгледзеўшы партрэт Мілыя, я адчула, як ёй цёпла і ўтульна дома. Несумненна, з ёй цікава сябрам, таму што яна начытаная дзяўчынка. Мне нават захацелася скласці пра яе верш:
Міла за дзень усё паспела,
Бо яна ў нас разумная:
Пасябравала з коткай Симой,
Пасядзела каля акна.
Патэлефанавала ўсім сяброўкам,
І ніколькі не стаміцца.
Дом прыбраць, зварыць абед,
Тату з мамай пачакаць.
Не забылася наша Міла
Кнігу ўзяць і пачытаць.
(Складанне па карціне напісала вучаніца 7-га класа, руская мова).
Яшчэ адно складанне пра партрэт Мілыя (з дыялогам)
Адным нядзельным зімовым днём я зайшла ў госці да сваёй сяброўцы Мілі. Адкрыўшы дзверы ў яе пакой, я ўбачыла, што Міла сядзіць у незвычайнай позе. Я нават пэўны час міжволі застыла, разглядаючы сяброўку. Яна сядзела ў вялікім, зусім круглым, цёмна-сінім крэсле на чатырох драўляных ножках.
Побач з крэслам ляжалі фігурныя канькі Мілыя. На сцяне злева ад крэсла гарэла уключанае бра, і мяккі яго святло адбівалася ў начышчаным да бляску цёмна-карычневым партрэце пакоя, падаў на светла-жоўтыя сцены пакоя, аддаючы ёй цеплыню і ўтульнасць. Мілая, высокая і худзенькая дзяўчынка, у карычневых джынсах і белай футболцы, цалкам змяшчалася ў велізарным крэсле. Яна сядзела, сагнуўшы ногі ў каленях. На яе каленях ляжала адкрытая кніга, і Міла здавалася цалкам пагружанай ў чытанне. Яе светлыя валасы не былі зазвычай сабраны ў хвосцік, а свабодна клаліся на плечы. Твар Мілыя з тонкімі правільнымі рысамі было злёгку звернутая на права, у бок кнігі, а погляд вялікіх карых вачэй быў накіраванасць на разгорнутую старонку. Яна была настолькі паглынутая чытаннем, што нават не заўважыла майго прыходу. Мне здалося дзіўным тое, што Міла, звычайна рухомая і не ўмела доўга сядзець на адным месцы, цяпер быццам ўрасла ў крэсла і не заўважае нічога навокал. Мне стала вельмі цікава, што магло зацікавіць сяброўку ў гэтай кнізе, што яна нават не заўважае нічога навокал. Я павіталася з ёй: — Прывітанне, Міла! — А? Што? — яна выглядала так, як выглядае чалавек, якога абудзілі сярод ночы. Ніколі не бачыла, што б мая сяброўка настолькі глыбока сыходзіла ў сябе.
Міла зірнула на мяне, усміхнулася, адклала кнігу і сказала: — Прывітанне! Прабач, я крыху задумалася. Добра, што ты прыйшла. — Цікава, пра што ты задумалася, што не заўважаеш нічога вакол, калі не сакрэт, вядома. — Вядома, не сакрэт. Я прачытала верш А.С.Пушкіна «Цветок». У вершы адбіліся роздуму аўтара пра сэнс чалавечага жыцця, пра шчасце і любові, а таксама аб хуткаплынных часу. Кветка, знойдзены паэтам паміж старонак кнігі, уяўляе мне чалавечым жыццём. Я думаю, што чалавек, аб якім ідзе гаворка ў гэтым вершы, пражыў жыццё нездарма. І Міла прачытала мне радкі верша А.С.Пушкіна «Цветок». Я пагадзілася са сваёй сяброўкай, што гэта сапраўды добрае верш, і сказала, што прыгожых вершаў шмат. Рэшту дня мы правялі за чытаннем зборніка вершаў А.С.Пушкіна. гэты занятак апынулася вельмі займальным. Аляксандр Пушкін ЦВЕТОК Кветка засохлы, безуханный, Забыты ў кнізе бачу я; І вось ужо марай дзіўнай Душа напоўнілася мая: Дзе цвіў? калі? какой вясною? І доўга ль цвіў? І сарваны кім, Чужы, знаёмай Ці рукою?
І пакладзены сюды навошта? На памяць далікатнага ль пабачэння, Або расстання фатальны, Іль самотнага гулянні У цішы палёў, у цені лясной? І ці жывы той, і тая ці жывая? І сягоння дзе іх куток? Ці ўжо яны звялі, Як гэты невядомы кветка?
Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:
Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):