На працягу ўсяго жыцця чалавек стаіць перад выбарам: у дзяцінстве мы выбіраем любімага сябра, у юнацтве — жыццёвы ідэал, а, пасталеўшы, — выбіраем жыццёвы шлях і прафесію. Калі неабходнага вопыту нестае, мы звяртаемся за радай да кніг, бачачы ў іх мудрага настаўніка.
«Чытанне добрых кніг — гэта размова з самымі лепшымі людзьмі мінулых часоў» — лічыў Рэнэ Дэкарт.
Любімаму кніжнаму герою хочацца пераймаць, добрую кнігу перачытваеш па некалькі разоў, шукаеш у ёй адказы на складаныя пытанні. Калі чытаеш, абавязкова адзначаеш пра сябе: «Як дакладна!», «Як прыгожа!», «Вось, аказваецца, што можа адбыцца …». Звычайна, пры чытанні, міжволі «прымярае» на сябе ролю ўпадабанага героя, параўноўваеш сябе з ім.
Вялікае ўражанне на мяне зрабіла кніга Алены Ільіной «Чацвёртая вышыня». Галоўная гераіня аповесці Гуля Каралева пражыла кароткую, але яркую жыццё. Яшчэ ў дзяцінстве гэтая дзяўчынка адрознівалася вялікі мэтанакіраванасцю: яна ставіла перад сабой пэўныя задачы, а потым, упартай працай, дасягала іх. Гэтыя мэты яна называла вышынямі. У дзяцінстве і юнацтве Гуля пераадолела тры важных для сябе вышыні.
Пасля гібелі мужа, яна пайшла на фронт, па закліку сэрца, дзеля будучыні свайго сына. Коштам уласнага жыцця, ёй удалося ўзяць апошнюю чацвёртую вышыню — пагорак каля невялікага гарадка, за які Гуля змагалася разам са сваім палком.
Мяне ўразіла ўменне гэтай дзяўчынкі ставіць перад сабой сур’ёзныя і цяжкія мэты, і, у што б там ні стала, дасягаць іх. Самая галоўная вышыня каштавала ёй жыцця, але яна праявіла неженский гераізм і мужнасць.
Як шмат чаму можа навучыць добрая і добрая кніга. Бо кнігі ведаюць больш самога адукаванага чалавека. Акрамя таго, яны нічога не могуць забыць або пераблытаць.
Кнізе можна задаваць любыя пытанні і атрымліваць на іх мудрыя адказы.
Хоць хто-то можа сказаць, што цяпер на змену кнігам прыйшлі мастацкія фільмы, і можна аддаць перавагу чытанню іх прагляд. Але паміж імі ёсць вялікая розніца: фільм звяртаецца да вачэй гледача, часта выкарыстоўваючы сучасныя спецэфекты, а кніга, па-ранейшаму, звернутая да нашых пачуццяў, да нашага сэрца.
Кніга — сябар шчодры. Чым больш часу аддаеш чытання, тым больш атрымліваеш наўзамен.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 9 клас / Кніга — мой сябар і дарадца
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Складанне па рускай мове на тэму Мой сябар чытаць бясплатна
Я лічу сябе даволі-такі таварыскім чалавекам. У мяне ёсць вялікая колькасць сяброў, з якімі я маю зносіны ў школе, на спартыўнай пляцоўцы, у басейне. Але самым верным сябрам я лічу Аляксандра. Ён мой аднадумца ў поўным сэнсе гэтага слова.
Дружбу я лічу самым важным якасцю і, калі ў цябе ёсць такі сапраўдны (хай усяго адзін) сябар, як Аляксандр, то гэта вялікае шанцаванне ў маім жыцці. Дружба проста неабходная. Гэта маё асабістае меркаванне. Нам усім патрэбен блізкі чалавек, якому можна сказаць усё, і ён цябе зразумее. Вядома ж, у нас з Сашам ёсць бацькі, мы іх вельмі любім, яны нас, натуральна, таксама, іх я лічу сваімі сябрамі, але гэта зусім іншае. Патрэбен такі чалавек, з якім табе будзе цікава ўвесь час, які заўсёды прыйдзе табе на дапамогу, калі яна спатрэбіцца.
У нас з Аляксандрам вельмі шмат агульных інтарэсаў і захапленняў. Мы абодва ходзім у басейн, на спортпляцоўкі, у кіно. Нават калі мы растаемся, то ўвечары яшчэ маем зносіны ў сеткі інтэрнэт. Самым галоўным законам у дружбе я лічу вернасць. Сябар ніколі не здрадзіць і не падвядзе. З ім, як мне здаецца, мы можам усё пераадолець. Ён мяне разумее з паўслова. Правільна гаворыцца ў прыказцы, што сябар заўсёды пазнаецца ў бядзе. Так было і са мной. Здарылася так, што я, выйшаўшы пасля заняткаў па плаванні з басейна, не надзеў шапку, а справа была зімой, вось і прастудзіўся. Прыйшлося нават выклікаць лекара на дом, так як у мяне паднялася вельмі высокая тэмпература. Мне было вельмі дрэнна, і я не змог патэлефанаваць аднаму. Якое ж было маё здзіўленне, калі ўвечары (пасля заняткаў у школе), я ўбачыў яго ў нас у кватэры. Саша прыйшоў мяне адведаць, ён не пабаяўся заразіцца, прынёс мне цэлы пакет мандарынаў, цытрын, яблыкаў і слоік з малінавым варэннем. Я так узрадаваўся, што мне падалося, што тэмпература ў мяне знізілася. Вось што значыць верны сябар. Потым ён прыходзіў да мяне кожны дзень, прыносіў хатнія заданні па ўсіх прадметах, распавядаў тое, пра што казалі выкладчыкі на ўроках. Таму, калі я ўжо ачуняў і прыйшоў у клас, я зусім не адстаў ні па адным прадмеце.
Саша вучыцца лепш, чым я, яму лягчэй даюцца такія прадметы, як фізіка і матэматыка. Таму ён мне дапамагае спасцігаць гэтыя навукі, калі я чагосьці не разумею. Ён усё тлумачыць вельмі спакойна, і я ўсё адразу разумею. А мне наадварот, лягчэй даецца хімія, і ўсе пытанні па гэтым прадмеце Саша можа мне задаць, і я адкажу. Мы адзін аднаго дапаўняем і выбаўлялі, а гэта вельмі важна ў дружбе. Наша дружба трымаецца на ўзаемнай сімпатыі, агульных інтарэсах і поўным даверы.