Праблема чалавечага абыякавасці гэтак жа, як і праблема спагадлівасці, міласэрнасці, — найважнейшая ў сусветнай літаратуры.
мы бачым двух герояў — Ягора Полушкина і Фёдара Бурьянову. Паказальна іх стаўленне да прыроды роднага краю. Пастаўлены падлоўчым, быльнікам незаконна сячэ лес сабе на дом, бязлітасна абдзіраюць ліпу на лыка, за грошы водзіць людзей на рыбалку і паляванне ў запаведны лес і на возера. Ён абыякавы абсалютна да ўсяго, акрамя асабістай выгады. Але, як піша Васільеў, пры гэтым герой — самы паважаны чалавек у акрузе. Зусім іншы Ягор Полушкин: у яго сэрца шчыміць, калі турысты падпальваюць мурашнік, які замінае адпачываць на прыродзе, ён гаруе, што на дрэваапрацоўчы завод сышлі амаль усе бязмежныя раней лясы і ня селяцца больш на возеры лебедзі. Ён не можа працаваць «без сэрца», проста дзеля грошай, таму і не затрымліваецца ні на адной працы падоўгу, так як да любой справы падыходзіць з душой, а не фармальна. Усё гэта, вядома ж, не падабаецца начальству, якому патрэбен «тэрміновы план». Стаўшы падлоўчым замест Бурьянову, Ягор перш за ўсё займаецца прыхарошваем і абаронай роднага лесу. Так, ён выразае драўляныя ўказальнікі ў выглядзе лясных звяркоў, а замест забаронных надпісаў разам з сынам ўсталёўвае шчыты з вершамі папераджальнага характару, купляе на ўласныя грошы ў Маскве лебедзяў і прывозіць іх на возера. Абараняючы менавіта гэтых птушак, і гіне Ягор ад рук браканьераў, якіх прывёў у запаведнік былы ляснічы быльнікам, жадаючы адпомсціць Полушкину за сваё страчанае «дабрабыт» і «ўсеагульнае павагу».
Даўно страцілі цікавасць да жыцця, абыякава пазірае на людзей і падзеі, уяўляецца спачатку
І хоць у працягу творы мы бачым, як пачуцці Пячорын яшчэ ўспыхваюць пры думцы страціць адзінае каханне свайго жыцця — Веру, гэта не абвяргае яго агульнага погляду на жыццё — пустата, бессэнсоўнасць, ўсеагульны абыякавасць. Якія ўспыхнулі пры чытанні развітальнага лісты каханай боль і адчай неўзабаве саступаюць месца расчаравання, думкам, што спробы зрабіць Веру шчаслівай бясплодныя, так як ён, Пячорын, не здольны на доўгія пачуцці. Лермантаў нездарма называе Рыгора Аляксандравіча героем свайго часу. На думку аўтара, эпоха, дзе разумнаму, што думаеш чалавеку з уласнымі ідэаламі і ідэямі няма дзе прыкласці свае сілы, зрабіла героя такім апатычным, што ўяўляюць жыццё як карціну, падзеі якой не датычацца яго самога настолькі, каб параніць, а тым больш, каб прымусіць дзейнічаць, спрабаваць неяк змяніць сітуацыю, якая склалася.
Абыякавы палкоўнік з апавядання
такі бліскучы, папераджальны, хто любіць і клапатлівы бацька для Варенька, у якую горача закаханы галоўны герой твора — Іван Васільевіч, ён бязлітасны да салдата, падвергнуты страшнаму пакаранню — біцця шпицрутенами. Палкоўніка не ў сілах разжаліць стогны: «Злітуйцеся, братцы!» Ён не дазваляе аслабіць пакаранне, але насупраць, б’е па твары аднаго з салдат, не занадта моцна апусціў сваю палку на спіну якое караюць. Усё ўбачанае кідае ў шок Івана Васільевіча, выпадкова які стаў сведак гэтай сцэны. Яго літаральна ванітуе ад жаху, бо ён не разумее, чым можа быць выклікана падобнае не проста абыякавы, але бесчалавечнае стаўленне да людзей. Пасля гэтага галоўны герой прымае рашэнне адмовіцца ад якой бы там ні было кар’еры, каб ніколі ў жыцці нікому, нават выпадкова, не прычыніць зла. І з слоў іншых герояў мы даведваемся, што ўсё жыццё ён займаўся дапамогай блізкім.
Абыякавы Берг, зяць сям’і Растова,
Падчас таго, як жыхары спешна пакідаюць Маскву, куды вось-вось павінен уступіць Напалеон, у Берга адно жаданне — танней купіць дарагую мэблю і іншыя рэчы, якія людзі гатовыя аддаць за бесцань. Ён ідзе ў дом Растова прасіць коней і калёсы, каб вывезці ўсё з горада. Перад сваім цесцем, графам Растова, Берг апраўдвае сябе тым, што гэты падарунак будзе прыемны дачкі Растова і яго, Берга, жонцы — Верочке. Якое ж яго здзіўленне, калі ён бачыць, як юная Наташа Растова, кіпячы абурэннем, літаральна прымушае маці аддаць падводы, прыгатаваныя для перавозкі рэчаў ( «пасагу»), параненым салдатам, якія рухаюцца пасля Барадзінскай бітвы ў тыл.
Наогул, за рэдкім выключэннем, вышэйшае грамадства Пецярбурга і Масквы (гэтая, па словах Талстога, «велікасвецкіх чэрнь») паказана пісьменнікам абсалютна абыякавым да чаго б там ні было, акрамя ўласнага дабрабыту. Вайна для іх — толькі магчымасць атрымаць новыя чыны і ўзнагароды, але ніяк не трагедыя народа. Іх ілжывы патрыятызм недарэчнасць. Так, яны адмаўляюцца гаварыць на французскай мове, называючы яго мовай «карсіканскага пачвары», захопніка, тырана і забойцы — Напалеона. Вядома, не такі П’ер Бязухаў, на ўласныя грошы рыхтаваліся цэлы полк, які ратуе чужую дзяўчынку з палаючага дома падчас пажару ў Маскве і які называе сябе яе бацькам, каб абараніць ад французскіх салдат. Не абыякавы Андрэй Балконскі, які адмаўляецца ад службы ў чыне ад’ютанта Кутузава пры штабе і замест гэтага робіцца палкавым афіцэрам, якога салдаты за клопат пра іх пасля ласкава назавуць «наш князь».
Мноства прыкладаў абыякавасці мы знаходзім у творах А.П. Чэхава. так, галоўны герой — гаспадар ламбарда Юдаў — зусім абыякавы да праблем людзей, якія прыносяць яму рэчы ў апошняй надзеі атрымаць грошы. З прытворнай горыччу разважаючы аб сацыяльнай несправядлівасці, аб скупасці багатых і зневажальным існаванні беднякоў, на якіх вышэйшых пластоў грамадства напляваць, галоўны герой сам не імкнецца палегчыць нялёгкую долю сваіх просьбітаў. Ні адну рэч ён не ацэньвае годна, наадварот, максімальна зніжае цану, кажучы: «А то ж і прагарэць нядоўга».
Іншы герой Чэхава
з бяссрэбраніка, лекара, які марыць дапамагаць людзям, паступова ператвараецца ў чалавека, апатычнага да любых праяваў жыцця — каханні, прыродзе, дружбе. Толькі адна запал хвалюе яго сэрца — гэта грошы.
Падобнага героя мы знаходзім у яшчэ адным
усё жыццё марыў аб адным — купіць маёнтак і разводзіць там агрэст. Да ўсяго, акрамя жыцця панам і гадоўлі агрэста, герой быў абыякавы. Сваёй мары ён прысвяціў усе сілы, ад прагнасці нават жонку ў магілу звёў. Чэхаў паказвае, як жалка жыццё героя, імкнецца данесці да чытача, што абыякавасць да ўсяго, акрамя ўласнага дабрабыту і спакою, пагібельна для душы чалавека. Чэхаў словамі апавядальніка звяртаецца да чытачоў з заклікам не быць абыякавымі да праблем іншых людзей. Выкарыстоўваючы вобраз чалавека з малаточкам, які павінен стаяць за дзвярыма ў кожнага шчаслівага і шчаснага чалавека і стукам нагадваць яму пра тое, што на свеце ёсць тыя, хто мае патрэбу ў дапамозе, пісьменнік усклікае: «Рабіце дабро!»
гаворыцца пра тое, як людзі адмаўляюцца выйсці ў глухую марозную ноч на крыкі, якія разносяцца удалечыні. Гэта крыкі аб дапамозе. Героі апраўдваюць сябе тым, што сапсавалася стрэльбу, што гэта не іх справа, ды і наогул: хто будзе хадзіць па лесе ў завіруха. Яны дзякуюць Богу за тое, што агароджы ў іх высокія, а ў двары злыя сабакі … Усе яны ўвасабленне «чэрствага разважлівасці».
Зусім іншага героя мы сустракаем на старонках
дапамагае сям’і Мерцаловых, якая апынулася ў жахлівых умовах: бацька ў бясплённых пошуках працы, смерць старэйшай дачкі, цяжкая хвароба малодшай дзяўчынкі. Усіх іх чакае гібель ад голаду ці, у лепшым выпадку, — прытулак для бяздомных. Доктар дапамагае Мерцаловым, нават не называючы сябе, а на просьбу кіраўніка сямейства сказаць сваё імя, каб дзеці маглі памаліцца за добрага чалавека, толькі махае рукой, адпраўляе яго да сям’і і просіць ніколі не адчайвацца.
Не застаўся абыякавым да чужога гора і герой
Андрэй Сакалоў, які перажыў фашысцкі палон, які страціў падчас вайны ўсю сям’ю, ня счарсцвелай. Яго сэрца яшчэ гатова кахаць, таму ён бярэ на сябе адказнасць і бярэ на выхаванне хлопчыка-сірату Ванюша.
распавядаецца гісторыя шаснаццацігадовага Холдена Колфилда. Яго галоўная праблема складаецца ў тым, што ён адмаўляецца прызнаваць абыякавасць свету дарослых, якіх хвалюе толькі матэрыяльная стабільнасць і ўласны дабрабыт. Крывадушнасць, падман, абсалютная безуважнасць да ўсяго, што не тычыцца асабіста іх, — такім уяўляецца падлетку свет дарослых. Адсюль і яго пастаянны канфлікт з бацькамі і настаўнікамі. Герой шукае ў свеце любоў, шчырасць, дабро, але бачыць гэта толькі ў дзецях. Прычым у дзецях маленькіх, менавіта таму яго запаветнае жаданне — лавіць дзяцей, каб яны не зваліліся ў бездань. «Над прорвай у жыце» — гэта метафара абыякавага свету дарослых. Імкненне лавіць дзяцей — гэта жаданне зберагчы душу дзіцяці ад разбуральнага эгаізму, чапурыстыя, гвалту, падману дарослага жыцця.
распавядае гісторыю Мікалая — ўладальніка невялікай гасцініцы. Але Мікалаем яго ўжо амаль ніхто не называе. Яго празвалі як біблейскага персанажа — Ноем, а яго гасцініцу — Каўчэгам. Гэта адбылося таму, што мужчына не імкнецца ўзбагаціцца за кошт турыстаў, наадварот, часта бясплатна прадастаўляе жыллё людзям, якія апынуліся ў складанай жыццёвай сітуацыі. Трое з такіх людзей жывуць у гасцініцы ужо доўгі час і сталі сям’ёй для Мікалая і яго жонкі. Менавіта неабыякавасць галоўнага героя, яго дабрыня і міласэрнасць да іншых дапамагаюць герою ў бядзе. Бацьку Мікалая патрабуецца дарагая аперацыя, але грошай на яе няма. Выйсце — прадаць гасцініцу, але тады герой ужо не зможа дапамагаць якія жывуць у нястачы, даючы ім прытулак і ежу. І тут на дапамогу прыходзяць розныя людзі, якіх калісьці Мікалай падтрымаў. Яны збіраюць патрэбную на аперацыю суму грошай, каб «Каўчэг» і далей мог служыць прытулкам тым, хто ў гэтым вострую патрэбу.
многія цікавяцца
Пры частковым або поўным капіяванні матэрыялаў спасылка на сайт абавязковая. 2015-2017 гг.
Абыякавасць і спагадлівасць (Аргументы ЕГЭ)
Калі Вы заўважылі памылку ці памылку, вылучыце тэкст і націсніце Ctrl + Enter.
Тым самым акажаце неацэнную карысць праекце і іншым чытачам.
Дзякуй за ўвагу.
Прыкладам абыякавасці і спагадлівасці ў аповедзе Д. Лондана «Памылка пана Бога» можа служыць жаданне Маляняці і змог дапамагчы паміраючым людзям у лагеры. Яны прымушаюць іх працаваць, піць іглічны адвар. Яны даведаюцца, што ў аднаго іх пасяленцаў ёсць запасы бульбы і адбіраюць іх, каб накарміць хворых на цынгу жыхароў. Малы і Змог не спыняцца, яны разумеюць, што калі не прымусіць гэтых людзей працаваць, то яны могуць памерці.
Гэты прыклад спагадлівасці і дапамогі паказвае, што абыякавасць з боку здольна нанесці велізарную шкоду, а узаемадапамога здольная выратаваць людзей ад дакладнай смерці. Але ў гэтым твор раскрываецца не толькі чалавечая спагадлівасць, але эгаізм і абыякавасць.
У гэтым жа лагеры быў чалавек, які заставаўся абыякавым да пакуты сваіх суседзяў — гэта Эймас Уэнтворд. Гэты чалавек ведае ўсім харчаваннем лагера, менавіта ён прысвоіў сабе ўсе запасы сырой бульбы — адзінага дзейснага сродку супраць цынгі. Нават калі людзі пачалі паміраць, ён не дапамагае ім, не дзеліцца, а проста глядзіць, як людзі паміраюць і пакутуюць, але яго сквапнасць прыводзіць да таго, што пра яго запасах даведаюцца галоўныя героі твора, і адбіраюць іх у яго, для выратавання хворых. Эймас паказвае, што ў свеце існуюць людзі, якія думаюць толькі пра сябе, пра сваё здароўе і нажывы. Ён з’яўляецца прыкладам чалавечага абыякавасці і абыякавасці.
Сайт мае выключна азнаямляльны й навучальны характар. Усе матэрыялы ўзяты з адкрытых крыніц, усе правы на тэксты належаць іх аўтарам і выдаўцам, тое ж адносіцца да ілюстрацыйным матэрыялам. Калі вы з’яўляецеся праваўладальнікам якога-небудзь з прадстаўленых матэрыялаў і больш не жадаеце, каб яны знаходзіліся на гэтым сайце, яны неадкладна будуць выдаленыя.