Пётр Андреич Грынёў і Аляксей Іванавіч Швабрин ўпершыню сутыкнуліся на службе ў Белгарадскай крэпасці. Грынёў быў вызначаны туды па загадзе бацюшкі, так як «Пятруша ішоў семнаццаты гадок». Швабрин жа «ужо пяты год быў пераведзены за смертазабойства».
Абодва яны — маладыя афіцэры, якія прыйшлі з дваранскага роду. Грынёў — сумленны, шчыры і шчыры чалавек. Ён — чалавек слова. Гонар і вернасць для яго вышэй за ўсё. Швабрин, па словах Грынёва, «Быў вельмі не дурны. Гутарка яго быў остер і занимателен ». Прыкладным паводзінамі Аляксей Iванавiч не адрозніваўся.
Сябрамі Швабрин і Грынёў так і не сталі. Прычынай іх сваркі была Мар’я Іванаўна Міронава. Швабрин, з характэрнай яму хітрасцю і пачцівасцю, распавядаў Грынёва аб Машы, як пра «дасканалай дурнічкі» і паляўнічая за багаццем, што не мела і кроплі праўдападабенства. А рабіў гэта ён таму, што калісьці атрымаў адмову Мар’і Іванаўны на сватаўство, а цяпер бачыў размяшчэнне Грынёва да яе і стараўся ўсяляк сапсаваць іх адносіны. Швабрин ні перад чым не спыняўся. Справа дайшла да грубых абразаў Мар’і Іванаўны. Пётр Андреич палічыў сваім абавязкам заступіцца за каханую, за што атрымаў выклік на паядынак. У гэтай дуэлі Швабрин праявіў сябе подла, параніўшы Грынёва, пакуль той адцягнуўся на крыкі Савельича. І нават пасля гэтага ўчынку незлапамятная Пятруша велікадушна дараваў свайго «няшчаснага суперніка». Аляксей Іванавіч адказаў яму на гэта яшчэ адным падступствам: напісаў данос бацькам Грынёва.
Але самая нізасць Швабрина заключалася ў яго пераходзе на бок лжецаря Пугачова, бо ён зрабіў гэта па карыслівых меркаванняў. Аляксей Іванавіч такім чынам спрабаваў дамагчыся ўжо не любові Мар’і Іванаўны, а хаця б пакоры. Сумленнасць і адкрытасць Грынёва прыцягнулі Пугачова, і ён дапамог Пятруша вызваліць Марью Іванаўну ад тыраніі Швабрина. Аляксей Iванавiч не хацеў аддаваць Машу, але не мог не паслухацца «ўладара». Грынёў з агідай і доглядам глядзеў на Швабрина, які поўзаў перад Пугачовым. Пасля гэтага Пятруша ажаніўся з Машай, і яны з’ехалі жыць да ягоных бацькоў. Іх дарогі са Швабриным канчаткова разышліся.
А.С. Пушкін не выпадкова выкарыстоўвае прыказку «… беражы гонар ззамаладу» у якасці эпіграфа. Грынёў захаваў сваю годнасць і вернасць. Ён не схіліў калена перад ворагам, нават гледзячы ў твар смерці. А Швабрин заўсёды быў падступным, карыслівым і подлым. Ён страціў гонар і сорам, «валяліся ў нагах збеглага казака», а ўсё дзеля асабістай выгады.
Супрацьлегласць прынцыпаў і характараў Грынёва і Швабрина робіць іх ворагамі.
182659 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Гринёв і Швабрин — супернікі або ворагі (паводле аповесці А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Гринёв і Швабрин (паводле рамана А.С. Пушкіна «Капітанская дачка»)
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Беражы гонар ззамаладу (паводле аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка»)
На працягу ўсяго жыцця чалавек стаіць перад выбарам. Самы галоўны выбар, які мы робім, — гэта выбар жыццёвага шляху. Часта ў гэтым нам дапамагаюць кнігі і іх героі.
Вобраз Пятра Грынёва — галоўнага героя аповесці Пушкіна «Капітанская дачка» — і адказвае на пытанне, якія чалавечыя якасці трэба выхоўваць у сабе, па якіх жыццёвым запаведзям жыць.
Грынёў нарадзіўся ў небагатай дваранскай сям’і, дзе шануюць рускія хрысціянскія традыцыі і афіцэрскі гонар. З першых старонак аповесці гэты герой ўяўляецца нам чалавекам добрым, паслухмяным бацькоўскай волі, сумленным. Калі Пётр пасталеў, бацька вырашае вызначыць яго ў гвардыю, каб сын паслужыў у арміі, «як сапраўдны салдат».
Перад адпраўленнем на вайсковую службу бацька дае герою наказ: «Служы верна, каму присягнешь; слухайся начальнікаў; за іх ласкай не ганяў; на службу не напрошваўся; ад службы не адгаворваў; і памятай прыказку: беражы сукенку зноў, а гонар ззамаладу … ». Пётр Грынёў ішоў наказу бацькі няўхільна і нічым не запляміў свой гонар.
Для праходжання службы ён быў накіраваны ў Белогорск крэпасць. Сустрэчы з рознымі людзьмі, з якімі ён знаёміцца падчас свайго падарожжа, падчас службы ў крэпасці, як нельга лепш раскрываюць характар Грынёва.
Па прыбыцці ў Сімбірск з героем адбываецца прыкры выпадак — ён прайграе ў більярд. Пасля выплаты легкадумнага доўгу і сваркі са слугой Савельичем Грынёва мучыць сумленне, ён разумее ўсю безразважлівасць сваіх паводзін і знаходзіць у сабе сілы прызнаць няправасць і памірыцца з Савельичем. Далёка не кожны спадар здольны папрасіць прабачэння ў слугі.
У Белогорск крэпасці, дзякуючы свайму добраму і адкрытага характару, Пётр Андрэевіч, як родны, прыняты ў сям’і капітана Міронава — каменданта крэпасці. Грынёў збліжаецца са сваім калегам Аляксеем Швабриным, такім жа маладым афіцэрам. Але аказваецца, што яны два зусім розныя чалавекі.
Калі гонар, абавязак афіцэра і двараніна з’яўляюцца для Грынёва сэнсам жыцця, то Швабрин — чалавек бяздушны і цынічны, вялікі аматар прыхлусіць, ачарніць людзей. Таму непазбежна іх сутыкненне, вялікі чалавечы канфлікт поглядаў, характараў, натур.
Паклёп Швабрина ў адрас Машы не можа не выклікаць абурэння ў Грынёва. Каб абараніць гонар дзяўчыны, ён, ні хвіліны не раздумваючы, выступае ў яе абарону і прымае ад Швабрина выклік на дуэль.
Пазней Грынёў прызнаецца Машы Міронавай ў «сваёй сардэчнай схільнасці», паведамляе аб гэтым у лісце да бацькоў і з нецярпеннем чакае адказу ад іх. На жаль, бацька Пятра Андрэевіча не здагадаўся пра яго пачуццяў, а мае намер быў дабрацца да сына «так правучыць яго за праказы, як хлапчука», маючы на ўвазе якая адбылася дуэль.
Грынёў, як чалавек паслухмяны бацькоўскай волі, сумленна распавядае Машы пра «перашкодзе іх кахання» з боку яго бацькоў і развітваецца з ёй.
Шчодрая натура і велікадушнасць Пятра Грынёва згулялі вялікую ролю ў яго лёсе і нават знайшлі водгук у душы такога суровага чалавека, як Емяльян Пугачоў. Гэты бунтаўшчыкі не змог забыцца вялікадушнасці Грынёва пры іх выпадковай сустрэчы і адказаў яму «дабром за дабро».
Калі войскі Пугачова захапілі Белогорск крэпасць, Пятру Грынёва пагражала смяротнае пакаранне. Але які пазнаў яго самазванец пакаранне адмяняе, а наўзамен патрабуе прысягнуць яму на вернасць .. але Грынёў нават не паварушыўся. «Я хацеў бы самую лютую кару такому подламу знявазе», — кажа ён.
На прапанову Пугачова служыць яму Грынёў смела адказвае: «Я прысягаў гаспадарыні-імператрыцы. Табе служыць не магу ». А на пытанне Пугачова «Абяцаеш супраць мяне не служыць?» Грынёў адказвае: «Не мая воля. Загадаюць ісці супраць цябе — пайду … ». Гонар і абавязак афіцэра, які даў клятву імператрыцы, з’яўляюцца для Грынёва галоўнай жыццёвай запаведдзю.
Яму чужы здрадлівы ўчынак Швабрина, які перайшоў на бок Пугачова і людзей, якія маліліся яго аб літасці. Грынёў так кажа пра гэта: «З агідай глядзеў я на двараніна, валяецца ў нагах збеглага казака».
Лёс яго каханай Машы Міронавай так трывожыць Грынёва, што ён, рызыкуючы ўласным жыццём, кідаецца яе ратаваць з мяцежнай крэпасці. У імя вызвалення Машы ён неаднаразова рызыкуе жыццём і дамагаецца сваёй мэты, выяўляючы мужнасць, кемлівасць і вытрымку.
Калі па ілжывым даносе Швабрина Грынёў аказваецца ў турме, то пры допытах ён старанна хавае знаёмства і сваю сувязь з Машай Міронавай, больш за ўсё баючыся «ублытаць яе імя ў гэтую ганебную гісторыю». Гэты ўчынак варты павагі.
Незвычайныя душэўныя якасці Пятра Грынёва, яго прыстойнасць, гонар, высакароднасць паказваюць, што перад намі адзін з лепшых прадстаўнікоў рускага грамадства. Яго вобраз служыць выдатным жыццёвым прыкладам для многіх пакаленняў маладых людзей.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Капітанская дачка / Беражы гонар ззамаладу (паводле аповесці А.С.Пушкіна «Капітанская дачка»)
Глядзі таксама па твору «Капітанская дачка»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.