І.А. Ганчароў пісаў пра Чацкого, што ён «. пераможца, але перадавой воін, застрэльшчыкам і — заўсёды ахвяра ». Мне здаецца, што менавіта ў гэтых словах заключаецца адказ на пастаўленае пытанне: ці з’яўляецца Чацкі пераможцам або пераможаным? Бо адказаць на яго адназначна проста нельга, паколькі неадназначныя як пазіцыя аўтара, так і характар самога героя.
Чацкі — адзін супраць усіх, і фінал канфлікту, па сутнасці, прадвызначаны. «Чацкі зламаны колькасцю старой сілы», — як пісаў Ганчароў.
Сапраўды, з аднаго боку, любоўная інтрыга камедыі завершана, і крах героя ў гісторыі яго кахання да Соф’і абсалютна відавочны. Але, з іншага боку, пытанне, ці можна назваць выгнанне Чацкого з фамусовского грамадства перамогай над героем, застаецца адкрытым. Нездарма аўтар уводзіць у камедыю внесценических персанажаў — князя Фёдара, «хіміка і батаніка», і брата Скалазуба, які «службу раптам пакінуў», калі яму «чын ішоў». Такія людзі, як і Чацкі, пагарджаюць аўтарытэты «стагоддзя мінулага», стараюцца жыць па-новаму. І мы ведаем, што потым іх стане ўсё больш і больш, а ў выніку яны перамогуць, таму што новае заўсёды перамагае старое. Вось чаму варта прызнаць, што спрэчка такіх герояў, як Чацкі, са старымі асновамі толькі пачынаецца. Ён — «перадавой воін, застрэльшчыкам», але менавіта таму — «заўсёды ахвяра».
Але ёсць і ўнутраныя, псіхалагічныя прычыны таго, што Чацкі асуджаны на паразу. Яго захопленасць і гарачнасць прыводзяць не толькі да таго, што герой не зразумеў адносіны да яго Соф’і, недаацаніў Молчалина, але і не змог рэальна прадставіць сілу супраціву кансерватыўнага фамусовского грамадства. Часам здаецца, што Чацкі і не збіраецца разбірацца ў гэтым: герой натхнёна прапаведуе і раптам нечакана выяўляе, што госці «кружацца ў вальсе», а зусім не «слухаюць» яму. Можа быць, таму так лёгка было выгнаць Чацкого, прыляпіўшы да яго ярлык вар’ята. Атрымліваецца, што параза героя камедыі — гэта яшчэ і папярэджанне аўтара тым, хто імкнецца да пераменаў, але недаацэньвае сілу суперніка як і купіць кампутарны стол для школьніка. І сама гісторыя пацвердзіла асцярогі Грыбаедава, што яшчэ раз падкрэслівае рэалістычнасць яго п’есы.
І ўсё ж мне здаецца, што ў камедыі ёсць нейкае прадчуванне будучай перамогі такіх, як Чацкі. Некалі маналітнае фамусовское грамадства сапраўды дало пралом, і нават пасля выгнання так растрывожыць усіх чалавека ўжо не будзе спакою старым маскоўскім «тузам» і шляхетным пані, таму што ў іх няма ўпэўненасці ў непахіснасці сваіх пазіцый, хоць пакуль яны яшчэ моцныя. Вось чаму Чацкого можна прызнаць адначасова і пераможцам, і пераможаным.
Чацкі — пераможца або ахвяра?
Нядаўна я выпадкова прачытаў дзённікі некаторых дзекабрыстаў. І першае, што мяне здзівіла, амаль поўнае падабенства думак і меркаванняў гэтых рэвалюцыянераў з выказваньнямі з «Гора ад розуму». Спачатку гэта здалося дзіўным, але потым, ўдумаўшыся, я зразумеў, што тут зусім не цудоўнае супадзенне, а зусім натуральная з’ява. Хіба адны дзекабрысты выказвалі новыя погляды? Зусім не! Хіба сам Аляксандр Сяргеевіч Грыбаедаў ня быў адукацыі і перадавым чалавекам? Вядома! І, значыць, прычыну такога супадзення трэба шукаць у стане тагачаснага грамадства, яго недахопах, а таксама ў характары самога пісьменніка, які ўклаў у вусны герояў сваё стаўленне да існага ладу, непарадку, вышэйшай грамадству, што патанула ў плёткі, руціне, сумніўных задавальненнях.
Герцэн кажа аб Чацкого, што ён «ідзе проста на катаргу». І гэта сапраўды так. Бо ён вылучаўся з агульнага ўзроўню, ішоў у нагу з будучымі бунтарамі-дзекабрыстамі, падрываючы дабрабыт дваранства. А рэакцыйнае фамусовское грамадства не даравала яму сваіх крыўд. Яно ўвесь час вяло ўтоеную вайну з Чацкого і яму падобнымі, наносячы ім удар за ударам. Супраць Аляксандра Андрэевіча ў камедыі абраны самы подлы спосаб помсты: яго абвясцілі вар’ятам. Гэта не перабольшанне Грыбаедава. Хіба ж не аб’явілі пазней аўтара «философических лістоў» Чаадаева вар’ятам.
Як бы паступіў Чацкі 14 снежня і пасля, мы не ведаем. Можна толькі пагадзіцца з Герцэнам, што калі б ён «ацалеў пасля 14 снежня, то, напэўна, не зрабіўся б сумным і горда Пагарднікам тварам. Чацкі, калі б перажыў першае пакаленне, якія ішлі за 14 снежня ў страху і трымценьні, праз іх працягнуў бы гарачую руку нам «.
І хай прайшлі многія дзесяцігоддзі і змянілася жыццё, вобраз Чацкого, смелага змагара з руцінай, адсталасцю і несвабодай, любяць, помняць; ён жыве ў нашым народзе, дапамагае выбраць правільны шлях у жыцці.
6396 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
Рэкамендуем эксклюзіўныя работы па гэтай тэме, якія запампоўваюцца па прынцыпе «Адно складанне ў адну школу»:
Чацкі як прадстаўнік «стагоддзя цяперашняга» (па камедыі А.С Грыбаедава «Гора ад розуму»)
«Чацкого ролю — залежная. Такая роля ўсіх Чацкого, хоць яна ў той жа час і заўсёды пераможнае »(І. А. Ганчароў) (па камедыі А.С. Грыбаедава« Гора ад розуму ».)
«Чацкого ролю — залежная. Такая роля ўсіх Чацкого, хоць яна ў той жа час і заўсёды пераможнае »(І.А. Ганчароў) (па камедыі А.С. Грыбаедава» Гора ад розуму »).
/ Складанні / Грыбаедаў А.С. / Гора ад розуму / Чацкі — пераможца або ахвяра?
Глядзі таксама па твору «Гора ад розуму»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.