Дарагія сябры! Газета «Чырвоная зорка» і часопіс «Костер9raquo; запрашаюць вас прыняць удзел у дабром і патрэбным праекце.
Чалавек і прырода ў Ясеніна
Дыялог лірычнага героя з Мірам (чалавекам, прыродай, зямлёй, сусвету) сталы. «Чалавек # 151 гэта дзівоснае тварэнне прыроды, непаўторны кветка жывы жыцця «. У паэме» Кветкі «Ясенін здолеў пра ўсё гэта сказаць па-свойму.
І на ёй чалавек.
Радкі гэтыя напоўнены гонарам, радасцю і трывогай за чалавека, яго лёс, яго будучыня. Яны маглі б па праве стаць эпіграфам да ўсяго яго творчасці. Нельга любіць зямлю наогул ці чалавека # 151 наогул. Гэта чужое сапраўднаму мастацтву. Менавіта гэтыя думкі і былі галоўнымі ў творчасці Ясеніна. Паэзія яго дзіўна зямная і разам з тым «каталіцкі, касмічная». У злучэнні гэтых двух пачаткаў # 151 маштабнасць і эмацыйная дзейснасць яго паэзіі.
Ціха льецца з клёнаў лісця медзь.
Будзь жа ты навечна дабраславёна,
Што прыйшло процвесть і памерці.
Філасофская глыбіня і вельмі высокі лірызм гэтага верша ідзе ад вялікіх традыцый рускай класічнай літаратуры. Напрыклад, у вершы Пушкіна «Ізноў я наведаў.» Гаворыцца аб непазбежнай, вечнай змене пакаленняў, пра няўмольнае руху жыцця, у якім трэба заняць сваё месца, выканаць сваё прызначэнне і сысці без крыўды, адчуваючы сябе важным, незаменным звяном той бясконцай ланцугу, якая цягнецца з Мінулага ў Будучыня.
Усю творчасць Ясеніна напоўнена «лірычным адчуваньні». Яго цяплом і святлом напоўнены і Ясенінскай карціны рускай прыроды. Прырода ў Ясеніна неаддзельная ад чалавека, ад яго настрою:
Бярозавым, вясёлым мовай,
І жураўлі, сумна пралятаючы,
Ужо не шкадуюць больш ні пра каго.
Сам па сабе дзіўны вобраз гаі, гаворыць «залатым» мовай бяроз. Ён раскрывае складанае псіхалагічны стан аўтара. І трывожная сум ахоплівае нас, калі гай ўжо «адгаварыць» # 151 бо замоўклай мова была не толькі «бярозавы», але і вясёлы. Паэт адчувае сябе часцінкай прыроды і бачыць у жывёл «братоў нашых меншых». У яго вершах пра жывёл ярка выяўлена спачуванне да ўсяго жывога на зямлі. Так, у «Песні пра Сабаку» аўтар паказвае матчыну любоў сукі да сваіх шчанюкоў, а затым яе боль ад страты іх. Пачуцці гэтай сабакі падобныя на пачуцці жанчыны. І калі месяц над «хатай» здаўся ёй «адным з яе шчанюкоў», яна памірае ад нуды.
Калі кінуць ёй камень у смех,
Пакаціліся вочы сабачыя
Залатымі зоркамі ў снег.
У вершы «Лісіца» Ясенін паказвае бязлітаснае стаўленне людзей да жывёл. Апісанне прыстрэленай лісіцы гучыць пранізліва:
на вуснах # 151 як прелым моркву.
Пахла інеем і гліняным чадам,
А ў ощур сачылася ціха кроў.
Паэт абараняе жывёл сваёй любоўю. У вершы «Сабаку Качалава» аўтар размаўляе з сабакам па мянушцы Джым, як з адным. У кожнай радку Ясенін перадае прыгажосць і даверлівасць гэтага сабаку, любуецца ім:
З такою Мілаю даверлівай приятцей
І, нікога ні кроплі не спытаўшы,
Як п’яны сябар, ты лезеш цалавацца.
Сяргей Ясенін падкрэслівае адзінства ўсяго жывога, усяго існага. Няма і не можа быць чужой болі ў свеце, усе мы звязаныя паміж сабой. У вершы «Песні, песні, пра што вы крычыце.» Адчуваецца хісткасць межаў паміж прыродай і чалавекам праз прыпадабненне дрэва і чалавека:
Вартаваць задрамаў Русь.
У вершы «Я пакінуў родны дом.» # 151 «. Стары клён галавой на мяне падобны». Узаемапранікненне і перапляценне чалавека і прыроды асабліва адчуваецца ў вершы «Серабрыстая дарога»:
Галінку вярбы на аброць.
У Ясеніна адухаўленне прыроды і нават прыпадабненне чалавека прыродным з’явам нагадвае народную паэзію.
Так не слухаў разумную плоць,
Добра было б, як галінкамі вярба,
Перакуліцца ў ружовага вод.
Добра было б, на стог усміхаючыся,
Пысай месяца сена жаваць
Дзе ты, дзе, мая ціхая радасць,
Усе любя, нічога не жадаць!
З фальклорнай асяроддзя паэт браў толькі тое, што было блізка яго паэтычнаму светаадчуванні. Гэта абумовіла з’яўленне паэзіі Ясеніна цэлай групы паэтычных знакаў. Адзін з найбольш распаўсюджаных сімвалаў # 151 вобраз дрэва. У старажытных міфах дрэва сімвалізавала жыццё і смерць, старажытнае паданне аб сусвеце: верх # 151 неба, ніз # 151 падземнае царства, сярэдзіна # 151 зямля. Дрэва жыцця ў цэлым можа супастаўляцца з чалавекам. Імкненне да гармоніі чалавека і свету выяўляецца ў Ясеніна праз прыпадабненне сябе дрэву:
Пры дарозе на адной назе.
Я хацеў бы пад конскія храпу
Абдымацца з суседнім кустом.
Куст валасоў залацісты вяне.
( «Па-асенняму кычет сава»)
Ясенін паказаў, што чалавек у прасторах сусвету ўсяго толькі безабаронная пясчынка, і для таго, каб пакінуць аб сабе памяць, трэба тварыць прыгожае. «Разанскія поля, дзе мужыкі касілі, дзе сеялі свой хлеб», сталі калыскай яго паэзіі. Ад праніклівых вершаў пра краіну «бярозавага паркалю», шыры яе стэпавых разлог, сінечы азёр, шуму зялёных дуброў да трывожных роздумаў пра лёс Расіі, кожная Ясенінскай радок сагрэта пачуццём бязмежнай любові да Бацькаўшчыны:
Пройдзе варожасць плямёнаў,
Знікне хлусня і сум,
Я буду апяваць
Усім істотай у паэце
Шостую частку зямлі
З назваю кароткім «Русь».
Напоўненая любоўю да людзей, да чалавека, да роднай зямлі, прасякнутая душэўнасцю, дабрынёй, шчырасцю, паэзія Ясеніна дапамагае нам спазнаваць, зноўку адкрываць і берагчы сваю краіну, сваю Радзіму.
Чалавек і прырода ў лірыцы С. А. Ясеніна
Сяргей Аляксандравіч Ясенін быў паэтам, крэўна звязаным з роднай зямлёй, з народам, з яго паэтычнай творчасьцю. Любоў да Радзімы, да роднага краю — галоўная скразная тэма лірыкі Ясеніна. Радзіма і прырода непарыўныя ў яго паэзіі. З пранікнёным лірычным пачуццём перададзена ў вершах адчуванне адзінства чалавека з прыродным светам, яго раслінным жывёлам пачаткам.
Паэт па-сяброўску гутарыць з клёнам, з любоўю кажа пра ветрыку, ласкава аб-ращается да бярозкі. Абшары палёў, сінь нябёсаў, глыбіня рэк і азёр, Ніцыя вярбы і длиннокосые прыгажуні бярозы — ва ўсім гэтым бачыў Ясенін неброскую прыгажосць, шчымлівай хараство прыроды сярэдняй паласы Расіі.
Аб край дажджоў і непагадзі,
Каўрыга хлебныя пад зборам
Надламаны твая месяц.
За пераараць нівай
На галінцы аблокі, як сліва,
Злата саспелая зорка.
. Клубы і скача дым балотны.
Але і ў кашме напеўнай цемры
Невымоўнага жывёльнай напаіць твае пагоркі.
( «Аб край дажджоў і непагадзі»)
Прырода ў Ясеніна жыве, слухае, марыць. «Бяроза. принакрылась снегам, дакладна срэбрам ».
У вершах «Бяроза», «парошы» звяртае на сябе ўвагу одухотво-ренность свету. Прырода ў Ясеніна заўсёды ў руху. Адсюль багацце ў яго вершах Аддзеяслоўны формаў. Такое ўспрыманне навакольнага свету, такое ўяўленне, выказанае ў паэтычных вобразах, Ясенін запазычыў у народных казках, павер’ях, міфалогіі.
Уся сістэма вобразаў Ясеніна грунтуецца на гэтым пачуцці руху і пераўтварэнняў ў навакольным свеце, грунтуецца на пачуцці адзінства чалавека з прыродай, з усім жывым на зямлі.
У вершы «Задрамалі зоркі залатыя. »Зоркі дрэмлюць, люстраны бляск вады зроблены больш мяккім ранішняй зыбкай рабізной; небасхіл ня румяны, а крануты бляклым, сеткаватым святлом. Ярка толькі тое, што не бывае зусім яркім — сярэбраныя росы ды перламутравымі каралі на тугіх сцеблах дзікай крапівы.
Своеасаблівасць паэзіі Ясеніна ў тым, што вобразнасць яго, як і вобразнасць народнай паэзіі, — строга і выразна, пры ўсёй знешняй б дзівацтваў, ўпарадкавана. Таму кожнае ператварэньне, гэта значыць ператварэнне адной вобразнай фігуры ў іншую, мае ўнутраную ўзгодненасць. У творчасці ранняга Ясеніна мы назіраем прыпадабненне месяца кучаравая i спакойны ягня. У першыя пасля- А рэвалюцыйныя гады паэт часцей выкарыстоўвае іншую метафару: месяц-конь, і гэты конь — святочнай, сонечнай афарбоўкі: «Сыдзі, зьявіся нам, чырвоны конь! Упрогся ў зямлі аглоблі! ». Многія даследчыкі адзначаюць, што конь у вобразнай сістэме Ясеніна — знак памкненні ў светлы, ўтапічныя-цудоўную будучыню.
На мой погляд, уся творчасць Ясеніна працята, непазбытнай, гарачай часам з ноткамі горычы любоўю да роднай боку. І гэта пачуццё паэт выказвае не толькі непасрэднымі прызнаннямі, але і праз кранальныя, авеяныя цеплынёй вобразы прыроды. Уся Русь, мілая сэрцу Ясеніна, вытканая з Нерукатворнага свету, і менавіта гэты свет, свет прыроды, больш за ўсё дарог паэту.
Аб веру, веру, шчасце ёсць! Яшчэ і сонца не згасла. Зара малітоўнікам чырвоным прарочана дабратворную вестку. Аб веру, веру, шчасце ёсць! Звяно, звяно, Злата Русь, хвалі, нястомны вецер! Шчаслівы той, — хто радасцю адзначыў Тваю пастуховую сум. Звяно, звяно, Злата Русь. Люблю я нараканьні буяных вод І на хвалі зоркі залатое ззянне. Блаславёная боль! Хто дабраслаўляе народ Люблю я нараканьні буяных вод.
Ясенін з горыччу ўсведамляе, што вясковыя пейзажы, якія так добра ўпісваліся ў свет прыроды, так гарманавалі з ім, павінны саступіць месца карцінам урбаністычным. Паэт разумее непазбежнасць гэтага працэсу, ён прызнае, што шмат у чым гэта стане дабром для Расіі, але, тым не менш, Русь ранейшая, з яе бязмежнымі палямі, пакрытымі туманнай сінню лясамі заўсёды заставалася для Ясеніна самым дарагім у яго жыцця. У вершы «Спіць кавыль. Раўніна дарагая. »Паэт піша:
Свет прыроды ў лірыцы С.А. Ясеніна
Тэма рускай прыроды — неад’емная частка творчасці любога рускага пісьменніка і паэта. Прырода — гэта і свет прыемных эмоцый, і свет дзіцячых успамінаў, і ўвасабленне выявы Радзімы, і прадмет для разважанні пра пытанні быцця …
У творчасці любога майстра слова можна адшукаць нейкія радкі пра прыроду, якія натхняць нас і акрылены прыгажосцю. Для мяне такімі праніклівымі вершамі з’яўляюцца Ясенінскай. У іх ажывае кожны лісточак, кожная былінка!
Паэт любіў свой родны край, і не толькі любіў, але і ведаў, таму што характар і светаадчуванне паэта з самых ранніх гадоў складвалася ў цесным зносінах з прыродай. Прырода — не толькі «калыска», але і паэтычная «школа» Ясеніна. Яна — душа яго вершаў, крыніца, сілкавальны лірычныя пачуцці паэта. Таму так зачаравальна гучаць яго радка:
З пунсовым сокам ягады на скуры,
Пяшчотная, прыгожая была
На закат ты ружовы падобная
І, як снег, прамяністы і светлая.
Прырода ў ранніх вершах Ясеніна звініць птушынымі пошчакамі, загадкава шэпча лістотай, шуміць ліўнямі, аглушае грамавымі грукатам. Яго лірыка напоўнена сакавітымі і незвычайнымі метафарамі: «восень — рыжая кабыла», «яблыкі відна», «нябеснае каромысел», «пража сонечных дзён». Гэтыя яркія характарыстыкі прыроды кранальныя і далікатныя.
Ясенінскай прырода — адзіны арганізм, цэлы сусвет, часткі якой непадзельна звязаныя адзін з адным. Адно з’ява прыроды паказваецца праз іншае: «сыплецца чаромха снегам», «Як мяцеліца, чаромха махае рукавом». «Рыжы гусь», «вершнік панылы», «жоўты крумкач кружыць, ўецца над зямлёй», «Злата бугор» — гэта ўсё пра месяцы, які «жарабём Запрагай у нашы сані». «Срэбны», «протяжен і глухі», «аўсяны» — а гэта пра вецер, які цярэбіць «пад хмарнай кучак залатую дугу».
Амаль ва ўсіх першых вершах Ясеніна прысутнічаюць рэлігійныя вобразы, цесна пераплятаюцца з існасьцю прыроды. Тут міфалагічныя сюжэты спалучаюцца з дэталямі сялянскага побыту і фарбамі прыроды: «дабравест ветру», «закадили дымам», «у елках — крылы херувіма», «пад вянком, у кольцы іголак Мне мроіцца Езус», «взванивают ў ружанец вярбы — лагодныя манашкі »,« пад саломай — у рызу выструги крокваў ».
Гэтыя матывы прыйшлі ў лірыку Ясеніна, мабыць, з тых, што чуюць ім у дзяцінстве духоўных песень і легенд, яны з’яўляюцца выразам чорт народнага свядомасці. Вельмі часта аўтар выкарыстоўвае прыём перадачы падзей праз ўспрыманне дзіцяці. Ён пераносіць чытачоў у сваё дзяцінства, у родную Разанскую вобласць. Чытач пачынае глядзець на свет, на ўсю яго прыгажосць вачыма «Жоўтавалосы дзіцяці».
Але расце паэт, і змяняецца яго ўспрыманне свету. У пазнейшых вершах прыродныя вобразы становяцца споведдзю паэта. Прырода ўбірае «паводка пачуццяў», розумам і сэрцам паэт імкнуўся пранікнуць у глыбокія таямніцы:
Зразумелы мне зямлі дзеяслоў,
Але не страсіце я муку гэтую.
Ясенін заўсёды адчуваў сябе часткай гэтага свету, шукаў і знаходзіў агульнасць і водгук у свеце прыроды:
Падымаюць вы, месяцовыя лапы,
Маю самоту ў нябёсы вядром.
Гукі, якімі напоўнена Прырода, Ясенін спрабуе з дакладнасцю перадаць у сваіх паэтычных творах: «Спявае зіма — гукаецца, касматы лес калыхала стозвоном хвойніку». Звініць не толькі хвойнік, звініць і жыта: «у гаі па бярозкам белы перазвон», «А ў нізенькіх ваколіц звонка чэзнуць таполі».
Асноўныя колеры Ясенінскай пейзажаў — сіні, малінавы, залаты. Гэта колеры праваслаўнага іканапісу, ад гэтага ўся прыродная лірыка паэта набывае праўдзіва рускае, сучаснасць і такое блізкае кожнаму сэрцу змест: «О, Русь, малінавае поле І сінь, якая ўпала а раку», «Залатая жабай месяц …» і іншыя.
Адно з маіх любімых вершаў пра прыроду у Ясеніна — «Спіць кавыль». Пачынаецца яно з яркага увасабленне — «спіць кавыль». Кавыльны стэпы — багацце, годнасць сярэдняй паласы Расіі. Хвалі раскалыханай на ветры каласоў ствараюць ўражанне бязмежнага мора, бясконцасці. Такая яна, краіна лірычнага героя. Зараз кавыль «спіць», спакой і ціхамірнасць апусціліся на зямлю, толькі насычаны, даўкі водар лугавых траў казыча ноздры.
Лірыка Ясеніна шматпланавай і разнотемна. Але і ў пачатку свайго творчага шляху, і пазней, калі «летуценнік сельскі» ператварыўся ў «высакакласнага паэта», ён не перастаў быць спеваком вёскі. У яго творчасці амаль няма гарадскіх пейзажаў. Ясенін да канца застаўся верны свайму прызначэнню — прастаўляць сялянскую, вясковую, сапраўдную Расею.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Ясенін С.А. / Вершы / Свет прыроды ў лірыцы С.А. Ясеніна
Глядзі таксама па твору «Вершы»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.