Раман А.С. Пушкіна «Дуброўскі» быў напісаны ў 1832 годзе. У ім пісьменнік паказвае жыццё рускага дваранства пачатку 19 стагоддзя. У цэнтры апавядання знаходзіцца жыццё двух дваранскіх сем’яў — Троекуровых і Дуброўскi.
Кірыла Пятровіч Троекуров — рускі барын, самадур. Ён прывык, што ўсе падпарадкоўваюцца яму і скачуць пад яго дудку. Троекурова баяліся і пазбягалі яго суседзі-памешчыкі. І толькі адзін Андрэй Гаўрылавіч Дуброўскі мог мець зносіны з гэтым самодуров, мог адказваць яму на роўных супярэчыць. Ды і Троекуров паважаў Андрэя Гаўрылавіча.
Гэтыя памешчыкі былі не толькі даўнімі сябрамі, але і суседзямі. Калісьці даўно яны служылі разам. Дуброўскі быў бедны, з-за свайго засмучанага стану ён быў вымушаны сысці ў адстаўку і пасяліцца ў адзіным сваім вёсцы. Троекуров ведаў пра гэта і нават прапаноўваў сваю дапамогу Дуброўскай, але той адмовіўся. Ён палічыў за лепшае застацца бедным, але незалежным чалавекам.
Пазней Троекуров, у чыне генерала-аншефа, пайшоў на заслужаны адпачынак вярнуўся ў свае маёнткі. Яны сталі зноў мець зносіны з Дуброўскі і былі ў добрых адносінах да аднаго моманту.
Абодва прыяцеля былі гарачымі паляўнічымі. Але Дуброўскі не мог дазволіць сабе трымаць добрую Патрэбны догляд. У яго, у адрозненне ад Троекурова, было ўсяго дзве ганчакоў. Як-то раз, перад чарговай паляваннем, госці Троекурова ў суправаджэнні слуг пайшлі аглядаць Патрэбны догляд Кірылы Пятровіча, якая была гонарам гаспадара. Пры выглядзе цудоўнай псярні Троекурова Дуброўскага ахапіла зайздрасць. Гаспадар заўважыў гэта і спытаў, у чым справа. Дуброўскі не змог утрымацца: «… псярня цудоўная, наўрад людзям вашым жыццё такое ж, як вашым сабакам». На гэтую фразу пакрыўдзіўся псароў Троекурова. Ён сказаў Дуброўскі, што некаторыя дваране могуць пазайздросціць житью сабак яго гаспадара. Усе прысутныя засмяяліся такому дзёрзкаму і знаходлівасць адказу халопа. Але Дуброўскі абразіўся і пайшоў.
Цікава, што Троекуров хопіць свайго «сябра», толькі калі ўсе селі за стол. Яму спатрэбіўся Дуброўскі толькі таму, што ён ніколі не выязджаў без яго на паляванне, бо Андрэй Гаўрылавіч быў вельмі добрым паляўнічым. За Дуброўскага паслалі, але той адмовіўся вяртацца, пакуль не дашлюць яму дзёрзкага псароў. А ён ужо будзе вырашаць, што з ім рабіць — памілаваць ці пакараць.
Троекуров быў абураны. Яго «самодурная» натура паўстала супраць такой «нахабства». Толькі ён, Кірыла Пятровіч, вольны мілаваць або пакараць смерцю сваіх халопаў! З гэтага моманту Троекуров абвясціў вайну свайму суседу: «паплачаце ён у мяне, пазнае, якое ісці на Троекурова!»
І сапраўды, гэтая спрэчка скончылася для Дуброўскага вельмі жаласна. Разгневаны Кірыла Пятровіч у запале вырашае пазбавіць Дуброўскага самага дарагога — яго адзінай вёскі Кистеневки. І ўплывоваму памешчыку гэта ўдаецца.
Такую вестку пазбавіла Дуброўскага здароўя і сіл. Ён злёг. Няня, як заўсёды за ім, вырашыла напісаць пра ўсё сыну памешчыка — Уладзіміру Дуброўскi. Гэты малады чалавек выхоўваўся ў кадэцкі корпус і цяпер служыў у гвардзейскім палку ў Пецярбургу. Бацька песціў Уладзіміра, ні ў чым яму не адмаўляў. Малады Дуброўскі гулякам, залазіў у даўгі і марыў пра багатую нявесце.
Даведаўшыся пра страшнае навiны, ён тут жа выехаў у Кистеневку. На яго вачах бацьку станавілася ўсё горш і горш. І аднойчы, сустрэўшыся з Кірылам Пятровічам, Дуброўскі-старэйшы не вытрымаў. З ім зрабіўся ўдар і ён памёр.
Уладзімір стаў лічыць Троекурова сваім кроўным ворагам. Ды і той, убачыўшы дзёрзкага сына суседа, працягваў вайну. Усё скончылася тым, што Кистеневку разам з усімі людзьмі аддалі ў валоданьне Троекурова.
Што заставалася рабіць Уладзіміру? Ён разумеў, што Троекуров тут — цар і бог. Ад яго словы і рашэнні залежыць усё. Але проста змірыцца герой не мог. Ён не хацеў стаць жабраком, няшчасным, бяспраўным. Таму ён абраў для сябе шлях разбойніка. Дуброўскі спаліў свой дом, каб ён не дастаўся суседу, забраў сваіх вернікаў прыгонных і сышоў у лясы.
Гэты герой зрабіўся высакародным, але жорсткім разбойнікам. Дзіўна было адно — ён шкадаваў маёнтка Троекурова, заўсёды абыходзіў іх бокам.
Чаму Дуброўскі стаў менавіта разбойнікам? Не знойдучы абароны ў закона, ён вырашыў таксама жыць па няпісаных правілах — правілах сілы і жорсткасці. Але яго высакародная натура ўсё ж такі абмяжоўвала героя ў гэтым, рабіла яго «высакародным разбойнікам».
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Пушкін А.С. / Дуброўскі / Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам? (Паводле рамана А.С. Пушкіна «Дуброўскі»)
Глядзі таксама па твору «Дуброўскі»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам ў рамане Дуброўскі, Пушкін чытаць бясплатна
Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам
Раман «Дуброўскі» быў напісаны А. С. Пушкіным у 1832 годзе. У тую пару авантурна-прыгодніцкі жанр быў вельмі папулярны. З’яўлялася шмат твораў, дзе сумленнасць супрацьпастаўлялася хлусні, каханне — нянавісці, прагнасць — шчодрасці. Як правіла, усе яны мелі шчаслівае развязку. Аднак Пушкін не мог змясціць сваю працу ў жорсткія рамкі. Глыбіня праблем яго творы не дазволіла скончыць раман. У канцы так і засталася нейкая недаказанасць.
Галоўны герой рамана — малады афіцэр, сын небагатага памешчыка Уладзімір Дуброўскі. Збегу абставінаў вымусілі яго ўстаць на шлях разбойніка, але ніяк не яго схільнасць натуры. Вярнуўшыся з Пецярбурга, ён застаў пажылога бацькі ў жаласным стане. Як аказалася, былы сябар бацькі і сусед па маёнтку, багаты і распушчаны памешчык Троекуров, з-за дурнога канфлікту незаконным шляхам адабраў радавое гняздо Дуброўскi. Нанятыя Троекуровым лжэсведкі даказалі праз суд, што Кистеневка не з’яўляецца ўласнасцю Дуброўскi. У выніку, бацька Уладзіміра запаў у цяжкі стан і больш у сябе не прыходзіў. Неўзабаве Андрэй Гаўрылавіч памёр ад паралічу.
Пасля яго смерці ў маёнтак завіталі чыноўнікі. Аднак прыгонныя Дуброўскага адмовіліся служыць новым гаспадарам і паднялі бунт. Уладзіміру атрымалася так-сяк супакоіць сялян і нават гасцінна прыняць няпрошаных гасцей. У гэтую ноч чыноўнікі засталіся ў Кистеневке. Каваль Архіп па загадзе Уладзіміра падпаліў маёнтак, пакуль усе спалі. Уладзімір не хацеў, каб хата, у якім ён вырас, дастаўся староннім людзям. Пры гэтым ён папярэдзіў Архіпа пакінуць усе дзверы і вокны адкрытымі, каб госці маглі бегчы і не пацярпелі. Аднак слуга яго не паслухаўся і наглуха зачыніў ўсе выхады. У выніку чыноўнікі згарэлі разам з домам. Падазрэнні, адпаведна, упалі на Уладзіміра. Між тым, у акрузе з’явілася шайка разбойнікаў, якія грабяць толькі багатых памешчыкаў. Гэтыя інцыдэнты таксама прыпісваліся Уладзіміру.
На працягу ўсяго рамана Дуброўскі паўстае ў трох ролях: славалюбівы гвардзейскі афіцэр, грозны разбойнік, мужны настаўнік-француз. Магчыма, гэтыя пераўвасаблення звязаны са спробай неяк змяніць лёс. Але ўсё дарэмна. Кожны раз герой так і застаецца сынам небагатага, але сумленнага памешчыка. І ператварыўшыся ў завадатара разбойніцкай банды, ён паводзіць сябе высакародна. Як слушна адзначае адна навакольная памешчыца, Дуброўскі рабуе не ўсіх. Нават Троекурова ён абыходзіць бокам, а пакахаўшы яго дачка, Машу, і зусім адмаўляецца ад помсты ворагу бацькі. Такім чынам, атрымліваецца, што Уладзімір шмат у чым залежаў ад абставін. На шлях разбойніка яго прывялі няшчасці, якія адбыліся ў сям’і, пратэст і гнеў сялян, а таксама жаданне дапамагчы людзям, якія былі яму дарогі.