Калі Вы заўважылі памылку ці памылку, вылучыце тэкст і націсніце Ctrl + Enter.

Тым самым акажаце неацэнную карысць праекце і іншым чытачам.

Дзякуй за ўвагу.

Задумвацца пра тое, кім я хачу быць, я стала ўжо даўно. Выбраць маю будучую прафесію мне дапамагла мая школа. У старэйшай школе я вучылася ў педагагічным класе, дзе мы абавязаны былі праводзіць шмат урокаў, удзельнічаць у фестывалях адкрытых урокаў, праходзіць гадовую практыку ў дзіцячым садзе. І тады, калі я «акунулася» ў прафесію настаўніка, то зразумела, што гэта менавіта тое, чым я хачу займацца па жыцці.

Настаўнік — самая высакародная прафесія.

Настаўнік падобны хірургу, толькі хірург працуе з целам чалавека, а мы, настаўнікі, з душой. Калі дзіця прыходзіць у школу яму цікава даведацца: як уладкованы свет, спазнаць новыя рэчы. Настаўнік павінен быць апорай, падтрымкай, правадніком у свет, толькі тады дзіця не будзе бачыць у ім суперніка.

Я вырашыла стаць настаўнікам пачатковых класаў. Першы настаўнік — самы важны чалавек, які першы дапамог табе пераадолець цяжкасці. Вось і мне захацелася стаць той самай, першай і важнай. Я паспрабую зрабіць усё, каб яны адчувалі радасць пры сустрэчы і адчувалі сябе цяпло і ўтульна побач са мной.

Сайт мае выключна азнаямляльны й навучальны характар. Усе матэрыялы ўзяты з адкрытых крыніц, усе правы на тэксты належаць іх аўтарам і выдаўцам, тое ж адносіцца да ілюстрацыйным матэрыялам. Калі вы з’яўляецеся праваўладальнікам якога-небудзь з прадстаўленых матэрыялаў і больш не жадаеце, каб яны знаходзіліся на гэтым сайце, яны неадкладна будуць выдаленыя.

Эсэ «Чаму я працую выхавальнікам?»

Я працую выхавальнікам у дзіцячым садку № 64 «Сонейка» пгт. Ніжняя Мактама г. Барысаў 2,5 года. У мяне невялікі педагагічны стаж, але я паступова набіраюся вопыту, маючы зносіны з калегамі па працы і ў педагагічных форумах, удзельнічаючы ў конкурсах, наведваючы адкрытыя заняткі і г.д. Я рада, што мае калегі адкрытыя і спагадлівыя людзі, якія ніколі не адмовяць у дапамогі маладому спецыялісту.

Калі мне задаюць пытанне «У якім узросце ты вырашыла стаць выхавальнікам?», Я ўпэўнена адказваю, што калі сама яшчэ была дзіцем і хадзіла ў дзіцячы сад. Я да гэтага часу ўспамінаю сваю выхавальніцу, яе добрае і трапяткое стаўленне да мяне. Так як яна да мяне магла ставіцца толькі мая мама. Вось тады то ўва мне і зарадзілася думка: «Калі я вырасту, то стану выхавальнікам». І з таго часу прайшло шмат гадоў, а маё меркаванне засталося нязменным.

Самае вялікае жаданне, якое кіруе мной — гэта любоў да дзяцей. На мой погляд, не важна колькі ў цябе вышэйшых адукацый, бліскучы ты спецыяліст у сваёй вобласці або няма, але праўдзівы педагог той, які бязмерна любіць дзяцей, атрымлівае задавальненне ад працы з імі. Любоў да дзяцей — вось, што адрознівае сапраўднага педагога. Бо дзеці — гэта наша перспектыва. Менавіта яны пракладуць нам шлях у будучыню, а ўжо якім шляхам яны павядуць нас, правільнай ці няправільнай, гэта ўжо залежыць ад нас педагогаў. Бо дзеці прыходзяць да нас быўшы зусім яшчэ рэштай, некаторыя і размаўляць то яшчэ не ўмеюць. Расстанне з маці для іх вялікі стрэс. Яны маюць патрэбу ў нашай любові, клопаце, увазе. Мы «лепім» з іх сапраўдных грамадзян РФ, патрыётаў сваёй краіны. Таму яны выпускаюцца ўжо сфармаваліся асобамі. У гэтым плане дзяцей можна параўнаць з раслінамі, а выхавальнікаў з садоўніка. Як будзе садоўнік даглядаць за раслінай, такі ўраджай і атрымае. Акрамя таго, кожнае расліна патрабуе індывідуальнага догляду. Няма ні аднаго падобнага дзіцяці, усе яны розныя і да кожнага дзіцяці патрэбен свой падыход. І гэта нават вельмі цікава!

Мне заўсёды падабалася выказванне «Дзеці — кветкі жыцця». А калі задумацца, гэта ж сапраўды так. Наша жыццё неймаверная без дзяцей. У адрозненне ад дарослых яны ўмеюць шчыра радавацца таму, што здавалася б для нас існай дробяззю. Яны ўносяць часцінку свята ў нашу штодзённае жыццё, напаўняюць жыццё фарбамі.

Мне не падабаецца называць сваю прафесію працай, гэта хутчэй стан душы. Я кожны дзень зараджае энергіяй, праводзячы час з дзецьмі. Немагчыма апісаць словамі тую радасць, калі бачыш у дзецях іх падпаленыя вочы, палаючыя імкненнем да спазнання. Гэтыя «малюсенькія стварэння» толькі-толькі пачынаюць рабіць маленькія «шажочки» на шляху да зразумення свету. І яны яшчэ вельмі ўразлівыя. Наша задача — не патушыць у іх гэта полымя, а, наадварот, запаліць яе яшчэ мацней.

Я магу смела назваць сябе самым багатым і шчаслівым чалавекам, таму што ў маёй групе 26 дзяцей, кожнаму з якіх я падарыла частку свайго сэрца. Я ганаруся, што я стала выхавальнікам, як і хацела і ані не шкадую аб сваім выбары. Дзіцячы сад -гэта мая вялікая дружная сям’я.

Аўтар: Абдуллина Гузель Шагитовна

Месца працы: МБДОУ №64 «Дзіцячы сад« Сонейка »

Месцазнаходжанне: пгт. Ніжняя Мактама горада Барысаў Рэспублікі Татарстан

Усе правы на любыя матэрыялы, апублікаваныя на сайце, абаронены ў адпаведнасці з расійскім і міжнародным заканадаўствам аб інтэлектуальнай уласнасці. Пры любым выкарыстанні матэрыялаў спасылка абавязковая.