Сачыненне на тэму чынам Понцiй Пiлат пакаранне за баязлівасць

Міхаіл Булгакаў — пісьменнік з незвычайным лёсам: асноўная частка яго літаратурнай спадчыны стала вядомая чытачам толькі чвэрць стагоддзя праз пасля яго смерці. Ўсе свае галоўныя думкі, усю душу і ўвесь талент Булгакаў аддаў рамана «Майстар і Маргарыта». Твор прынесла аўтару сусветную славу, стала яго адкрыццём чытачу. У сваім рамане Міхаіл Афанасьевіч падымае праблемы: гонару, абавязку, сумлення. Пісьменнік прымушае чытача па-новаму асэнсаваць жыццё і ацаніць значэнне маральных бакоў чалавека, а таксама задумацца, што важней ў жыцці — улада, магутнасьць, грошы ці ўласная духоўная свабода, вядучая да дабра і справядлівасці, спакойнай сумлення. Адна з запаведзяў «Майстры і Маргарыты» абвяшчае: «Баязлівасць — самы страшны загана»; нездарма ў старажытнасці мудрацы лічылі, што пакуты пекла — гэта пакуты сумлення. Драмала ўсё жыццё ў чалавеку, пасля яго смерці яна прачынаецца і пачынае нагадваць яму ўсё непрыстойныя ўчынкі, якія ён здзейсніў пры жыцці, становіцца яго лютым ворагам, што аўтар паказаў на прыкладзе Понція Пілата.

Пракуратар Юдэі — магутны чалавек, у руках якога сканцэнтравана ўся паўната ўлады. Адным з тых, каго ён судзіў, быў Iешуа Га-Ноцры. Як вядома, «Майстры і Маргарыту» часта называюць «Пятым Евангеллем» або «Бібліяй Булгакава», а само імя Іешуа з габрэйскай мовы перакладаецца як Ісус, таму тэму баязлівасці аўтар развівае праз вечную тэму несправядлівага суда над Хрыстом. Іешуа абвінавачвалі ў тым, што ён «падбухторваў народ разбурыць ершалаимский храм», а таксама за яго словы: «… ўсякая ўлада з’яўляецца гвалтам». Сам Понцій Пілат разумеў, што няма нічога, за што можна было яго пакараць. Акрамя таго, Га-Ноцры дапамагае пракуратару: лечыць яго нясцерпны галаўны боль, адкрывае сутнасць «ісціны». Пілат здзіўляецца, для яго гэта своеасаблівы знак. Ён — чалавек, які звыкся да таго, што ніхто ва ўсёй Юдэі не паводзіць сябе з ім лёгка, адкрыта, без страху. Ігемона абыякавыя людзі, якіх ён асуджае: «… пэўны час маўчаў, пакутліва успамінаючы, навошта на ранішнім бязлітасным сонцы стаiць перад iм арыштант … і якія яшчэ нікому непатрэбныя давядзецца пытацца». Пілат ніколі не праяўляе сваіх сапраўдных пачуццяў: «… на жаўтлявым выгаленым яго твары выказаўся жах. Але ён той гадзіну ж здушыў яго сваёю воляю … ». Усё мяняецца з з’яўленнем Іешуа. Пракуратар пачынае разумець, што перад ім разумны, дзіўны і моцны чалавек. Ён спрабуе дапамагчы Іешуа: «… расцягнуў слова» не «крыху больш, чым належала ў судзе», «паслаў арыштанту нейкi — позiрк з намёкам». Усё ж Понцій Пілат растаецца з магчымасцю выратаваць жыццё вандроўнага філосафа, ён ведае, што пасля ўсёй гаворкі, вымаўленай Га-Ноцры, ён не можа не вынесці яму прысуд, хоць сам жадае, каб «псіхічнахворага» «падвергнулі зняволення» ў яго рэзідэнцыі. Пракуратар не паслухаўся ён свайго «ўнутранага» галасы, галасы сумлення, ён падпарадкоўваецца думку натоўпу, баючыся страціць уладу, звыклы, зручны лад жыцця, словам усё тое, што ператварылася ў сэнс яго жыцця. Герой крычыць так, каб чулі ўсе: «Злачынца!». Пасля гэтага страшным прывідам з’яўляецца перад пракуратарам у паўцемры палаца вобраз рымскага імператара: «на … лысай галаве сядзеў разнозубый вянок; на лбе была круглая язва, раз’ядае скуру і памазаная маззю; запалы бяззубы рот з адвіслай ніжняй капрызнай губой ». Дзеля такога імператара Пілату даводзіцца асудзіць Іешуа. Амаль фізічны муку адчувае пракуратар, калі аб’яўляе, стоячы на ​​памосце, аб пачатку пакарання злачынцаў, усіх, акрамя Вар-равана. Пасля таго як пакаранне адбылася, Пілат пазнае ад дакладнага Афрания, што ў час пакарання Га — Ноцры быў ня шматслоўны і сказаў толькі, што «ў ліку чалавечых заганаў адным з самых галоўных ён лічыць баязлівасць». Пракуратар разумее, што сваю апошнюю пропаведзь Іешуа чытаў для яго, яго хваляванне выдае «раптам трэснуты галасок». Няма за жыццё сваю пабаяўся Пілат, а за кар’еру, за ўладу. Баязлівасць — вось яго галоўная бяда. Булгакаў асуджае яе бязь літасьці і ласкі, таму што ведае: не так небяспечныя людзі, якія ўчынілі аднойчы зло, як тыя, якія баяцца і палахлівыя. Страх робіць нядрэнных і адважных людзей сляпым прыладай злой волі. Пракуратар ўсведамляе, што здзейсніў здрада і спрабуе апраўдацца перад сабой, падманваючы сябе ў тым, што яго дзеянні былі правільныя і адзіна магчымымі. Пілат, зацвердзіўшы смяротны прысуд Iешуа, выракае сябе на «страшныя, злыя болю», ад якіх «няма сродкі, акрамя смерці». Аўтар карае свайго героя: «каля дзвюх тысяч гадоў сядзіць ён на гэтай тэрасе і спіць, але калі прыходзіць поўная месяц … яго пачынае мучыць бяссонне». Толькі ноччу, калі месяц апускае да яго дарожку святла і пракуратар ідзе па ёй у суправаджэнні свайго любімага сабаку Банга і філосафа, жывога і цэлага, пакуты сумлення адступаюць ад яго.

Усё ж Міхаіл Булгакаў дае магчымасць Пілату вызваліцца і выправіць сваю памылку. Жыццё пачалася тады, калі Майстар «склаў рукі рупарам» і пракрычаў доўгачаканыя словы:

Вольны! Вольны! Ён чакае цябе!

Пасля доўгіх пакут і пакут Понцій Пілат быў дараваны.

Чынам гэтага героя Міхаіл Афанасьевіч імкнуўся перасцерагчы будучыя пакаленні ад здзяйснення падобных учынкаў. Тэма баязлівасці актуальная вечна, гэта даказвае і В.Лукшин, кажучы, што твор «Майстар і Маргарыта» стала кнігай, з якой сам Булгакаў не мог расстацца, — «раманам — лёсам, раманам — завяшчаннем». Усе без выключэння творы Булгакава зачароўваюць чытача, ставяць перад ім вельмі складаныя пытанні, вырашыць якія аказваецца не так лёгка. Раман прымушае задумацца пра месца чалавека ў свеце, аб адказнасці за свае ўчынкі і дзеянні іншых. Чалавеку ўласціва адчуваць пачуццё страху, якое могуць пераадолець не ўсе, гэта паняцце фізіялагічнае, а баязлівасць — маральная катэгорыя. З-за яе чалавек станавіцца падлай, забывае аб гонару і сумлення. Гэтая думка М.А.Булгакава, прадэманстраваная на прыкладзе Понція Пілата, робіць раман «Майстар і Маргарыта» несмяротным.

99313 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Булгакаў М.А. / Майстар і Маргарыта / Вобраз Понція Пілата ў рамане М.А. Булгакава

Глядзі таксама па твору «Майстар і Маргарыта»:

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Ці быў выбар у Понцiя Пiлата школьнае сачыненне

Такім чынам, перад пятым пракуратарам Юдэi, сынам караля-чараўніка зоркі і дочкі млынара Пілы, Понціем Пілатам паўстаў вандроўны прапаведнік Іешуа Га-Ноцры. У пачатку допыту пракуратар не знаходзіў за гэтым чалавекам ніякай віны, ён доўга гутарыў з арыштаваным, каб пераканацца ў гэтым. Іешуа, у ходзе допыту, дапамог пазбавіцца пракуратару ад галаўнога болю, якая мучыла яго доўгі час, і Понцій Пілат выказаў здагадку, што перад ім лекар. Пракуратар нават не хацеў сцвярджаць смяротны прысуд, вынесены Малым Сiнедрыёнам, а думаў абвясціць Га-Ноцры пацыентам псіхічнай лякарні і заключыць яго ў Кесарыі Стратонавай на Міжземным моры — ва ўласнай рэзідэнцыі. Але тут высветлілася, што гэты прапаведнік адважыўся разважаць пра ўладу, якая, на яго думку, з’яўляецца гвалтам над чалавекам. У гэтых словах пракуратар заўважыў спробу абвінавачанага парушыць «Закон аб абразе вялікасці», жаданне прапаведніка прынізіць, перад сваімі слухачамі, улада рымскага імператара Тыверыя. Понцій Пілат, каб не апынуцца на месцы Іешуа Га-Ноцры, змаладушнічаў і зацвердзіў смяротны прысуд. Але ён і далей сумняваўся ў зробленым, яму не давалі спакою словы прапаведніка, што баязлівасць — гэта страшная загана. У параўнанні з іншымі прысуджаны да смяротнага пакарання ў гэты дзень, віна Га-Ноцры была самай нязначнай, але адпусціць у гэты святочны дзень можна было толькі аднаго з чацвярых, а першасьвятар вырашыў памілаваць разбойніка Вар-равана. Понцій Пілат зразумеў, што здзейсніў непапраўную памылку, але змяніць што-небудзь цяпер, ён быў ужо не ў сілах.

Ці быў вінаваты Понцій Пілат у гэтай кары? Так, ён зацвердзіў смяротны прысуд, але дапытваемы сказаў яму, што валасок, на якім вісіць чыя-то жыццё, можа перарэзаць толькі той, хто яе падвесіў на гэтым валаску, маючы на ​​ўвазе Усявышні волю, больш значную, чым зямная ўлада пракуратара. Так, у Пілата быў выбар, але тады б ён апынуўся на месцы асуджанага і быў бы пакараны. І зараз, калі ўспамінаюць Іешуа Га-Ноцры, то побач з ім абавязкова ўзнікае вобраз пятага пракуратара Юдэі Панійскага Пілата. Але, па яго ж сцвярджэнні, якое пракуратар выказаў у канцы гэтай гісторыі, усвядоміўшы словы вандроўнага прапаведніка і ўвесь цяжар віны перад ім: «Баязлівасць — гэта сама страшная загана».

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector