Калі надыходзіць лета, у мяне адразу падымаецца настрой. Не тое, каб яно ў мяне было дрэнным вясной, зімой ці восенню, але той факт, што не трэба нікуды ісці, ўставаць у школу, рыхтаваць кожны дзень ўрокі мяне вельмі радуе.
Улетку я займаюся ўсім тым, на што не хапае часу ў школьныя будні. Люблю гуляць у футбол, праводзіць час са сваімі бацькамі, сустракацца з аднакласнікамі, доўга спаць і ёсць шмат марозіва.
Яшчэ мне падабаецца, што летам расце шмат садавіны і гародніны. У нас ёсць дача за горадам. І летам я праводжу там шмат часу. Тата мне распавядае нешта цікавае пра расліны, каб потым я сам змог вырошчваць іх.
Прырода летам набірае сокі і дорыць нам усё, што можа. Я люблю хадзіць па летнім лесе са сваімі таварышамі або з бацькамі. Мы часта ходзім на рэчку, некалькі разоў мы з татам хадзілі на рыбалку, але я ўвесь час спаў з вудай, таму што рана даводзілася ўставаць. У гэтым годзе мы ездзілі ўсёй сям’ёй на моры. Выдатна праводзілі час з раніцы да вечара, купаліся, гулялі, спявалі песні і загаралі. Лета — маё любімае час года. Вельмі не хацелася б, каб яно сканчалася, бо тады зноў трэба будзе хадзіць у школу і кожны дзень рыхтаваць урокі.
І другі варыянт сачыненні на тэму «як я правёў лета»
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Сачыненне на тэму: "Лета на дачы"
Лета не ў вёсцы, а на дачы.
Вядома, маё любімае час года — гэтае лета. Лета для мяне — гэта пара дач. У нас няма вёскі, таму па выхадных мы з бацькамі адпачываем на дачы. Так кожную суботу і нядзелю даводзіцца праводзіць за уборкай свайго ўчастка, дапамагаючы бацькам. Гэта бывае сумна, але затое потым прыемна глядзець на тое, што ты зрабіў сваімі рукамі. Напрыклад, гэтым летам я зрабіў і дапамог ўставіць у зямлю дугі для нашай цяпліцы. У ёй растуць зялёныя памідоры, якіх нам хопіць яшчэ на ўсю зіму.
І, вядома, лета — гэта час для шпацыраў па лесе. Зімовы лес таксама добры, але хадзіць па ім складана — сугобы. Ды і хутка ён надакучае зімой. Летам — зусім іншая справа. Калі выехаць з горада і ехаць паўгадзіны на машыне, то можна трапіць у месца, дзе жывуць сапраўдныя дзікія звяры (і, яшчэ, грыбнікі). Я не вельмі люблю грыбы, таму ў асноўным бегаю па лесе, спрабуючы адшукаць чарговае жывёла. Часцей за ўсё сустракаюцца вавёркі — яны вельмі цікаўныя. Звычайна яны сядзяць (ці «стаяць», як зразумець, калі ў іх чатыры лапы?) Галавой ўніз на ствале дрэва, гледзячы на мяне двума сваімі чорнымі выпятыя вачыма і злёгку прыадчыніўшы рот, з якога выглядаюць зубкі. У гэты момант яны выглядаюць вельмі пацешна. Я вельмі хачу злавіць адну з бялок і пасяліць яе ў нас дома — упэўнены, бацькі дазволяць. Але па дрэвах я лажу павольней, чым яны, а паміж дрэвамі яны рухаюцца вельмі шустра — я не паспяваю ўсачыць за імі нават позіркам. Мабыць, ведаюць, што тут яны могуць быць злоўлены.
Затое летам можна лёгка злавіць вожыка. Асабліва калі застацца з начлегам у лесе. Ён ходзіць і сапе, яго чуваць. Мама баіцца такіх гукаў аднекуль з-за межаў палаткі, а я не баюся. Трэба проста ўзяць ручнік, накінуць на вожыка, і потым яго можна браць у рукі. Вожык — гэта, напэўна, самы пацешны звер на планеце. Калі ён згортваецца ў клубок, пачынае на цябе Фуркан і крыўдзіцца — так і хочацца яго пагладзіць. Але калі пагладзіш — тады раны гояцца вельмі доўга. А яшчэ дрэнна тое, што вожыка нельга ўзяць да сябе дадому — я спрабаваў. Яны вельмі нядобра пахнуць, аказваецца, гэтыя вожыкі. Ды і дрэсіроўцы зусім не паддаюцца, і нават на імя сваё не адгукаюцца, як ты іх не вучы. Але, у любым выпадку, і вожыкі, і вавёркі, і мора, і рака, і наша дача — гэта ўсё лета. І за гэта я яго люблю.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Складанне па рускай мове на тэму Ураджай чытаць бясплатна
Восень лічыцца самым рознакаляровым парой года, насычаным рознымі фарбамі, таму яна па праву лічыцца самай прыгожай парой. У першыя месяцы восені яшчэ зусім цёпла, як улетку, усе таксама шмат зялёных лісця на дрэвах, але ўжо трошкі іншыя віды кветак радуюць вока. Гэта стракатыя астры і вяргіні, дубкі і яшчэ вельмі шмат розных восеньскіх кветак. Пройдзе некаторы час, і ўся гэтая расліннасць пачне жоўкнуць. Кожнаму дрэву сваё, адны могуць стаяць зялёнымі да самых першых сняжынак, іншыя скідаюць лістоту пры першым жа павеве ветрыку.
Нават зямля на палях, патроху аддаючы сваё летняе цяпло, рыхтуецца да сустрэчы зімы. Восенню ў садзе, агародзе і на палях пачынаецца апошні збор ўраджаю. Гэта гарачыя дні для работнікаў вялікіх гаспадарак, самая пара для пазнейшых яблыкаў — самых салодкіх і духмяных, іх захоўваюць усю зіму. Масавы збор адбываецца ва ўсіх пладовых садках, ураджай трэба ў час выбраць, так як ёсць пагроза начных маразоў, якія магу сапсаваць тыя, што засталіся плады на дрэвах.
Мы з бацькамі таксама збіраем свой уласны ўраджай. Гэта, вядома, не ў такім глабальным сэнсе, як у саўгасах і садаводчых гаспадарках, але ўсё ж. У выхадныя, звычайна ў пачатку верасня, мы ўсёй дружнай кампаніяй — я, мама, тата і бабуля едзем на наш дачны ўчастак. Там у нас расце шмат розных гародніны і садавіны. Тата, як самы моцны, выкопвае плён бульбы, морквы, буракоў, зразае вялікія качаны капусты. Мама з вялікай акуратнасцю і асцярожнасцю зрывае яблыкі, грушы і айву. А бабуля ўсе іх ўкладвае ў спецыяльныя скрыначкі, пракладваючы паміж імі газеты. Яна сцвярджае, што так усё плён будуць даўжэй захоўвацца і не сапсуюцца, калі раптам будуць датыкацца паміж сабой. Яблыкі і грушы вельмі сакавітыя, смачныя і незвычайна духмяныя, за лета яны паспелі ў сябе ўвабраць усё сонечнае цяпло і вільгаць з зямлі.
Нашы суседзі па дачы таксама займаюцца гэтым карысным справай — зборам ўраджаю. Мы перамаўляемся з імі праз плецены плот. Калі збор скончаны, мы яшчэ можам адпачыць, так як на вуліцы зусім цёпла. Сонейка яшчэ па-летняму прыгравае. Тата з суседам ладзяць імправізацыйны мангал, дзе потым будзе рыхтавацца шашлык. Бабуля сыходзіць у пакой адпачыць, а мама з намі з усімі рыхтуе стол. Ён не сапраўдны, а з бярвення, складзеных у форме студні. Замест крэслаў у нас пянькі, яны вельмі акуратна абстругаў татам, таму і сядзець на іх вельмі зручна, як у лесе. Мы гэтыя «стол» і «крэслы» збудавалі яшчэ ўлетку і нам вельмі прыемна ўсім разам праводзіць лета і сустракаць восень на нашай дачы.
Пасля сытнага абеду на свежым паветры, мы яшчэ раз выходзім папрацаваць. Трэба сабраць усе тыя, што засталіся лісце, выкарчавалі кусты і зрэзаныя галінкі і закапаць іх у куце нашага саду. Усё гэта за зіму перегниет і будзе выдатным угнаеннем для новага ўраджаю. Мы так робім кожны год, так як хочам атрымаць пабольш і яблыкаў, і груш, і сліў з нашага саду.