Дом, які ўпрыгожвае нашу вуліцу
Я жыву не ў вялікай мегаполісе, а ў станіцы, у Краснадарскім краі. Наша станіца знаходзіцца недалёка ля аўтатрасы, па якой увесь час курсіруюць вялікія аўтамабілі, гэта дальнабойнікі перавозяць грузы і летам адпачывальнікі едуць да Чорнага мора на адпачынак. Мы жывем на вуліцы, дзе пабудаваны новыя катэджы не так даўно, усяго чатыры гады. Мы прыехалі з вялікага горада, так як купілі ўчастак і самі будавалі на ім свой дом. Наш пасёлак вельмі хутка пачаў забудоўвацца, зараз яго проста не даведаешся. Зараз гэта цэлы катэджны гарадок з дыхтоўнымі і прыгожымі дамамі. Усе яны пабудаваны з прымяненнем сучасных новых будаўнічых тэхналогій і матэрыялаў. Усе вуліцы заасфальтаваны, а ў кожнага дома можна бачыць кветкавую кветнік з рознымі яркімі кветкамі.
Нам падабаюцца нашы хаты і сам пасёлак, але сапраўднай славутасцю станіцы і нашай вуліцы з’яўляецца прыгажун дом, які выклікае пачуццё захаплення не толькі жыхароў, але і якія праязджаюць міма аўтааматараў. Яны спыняюцца, каб разгледзець бліжэй і палюбавацца гэтым сапраўдным творам архітэктурнага мастацтва.
Мы часта з сябрамі выступаем у ролі экскурсаводаў, так як ведаем пра гэты доме ўсё. І хто яго будаваў, і хто ў ім жыве. Яго гаспадар — Уладзімір Аляксандравіч, ужо даўно пачаў будаўніцтва свайго дома. У яго шматдзетнай сям’і, восем дзяцей, яны ўсё па меры магчымасці яму дапамагалі ў працы. Ён сапраўдны ўмелец з «залатымі» рукамі. Робіць вельмі шмат сам, вядома ж, з дапамогай будаўнічай брыгады, але аздабленне хаты — гэта твор яго рук. Дом мае два паверхі і мансарду, упрыгожаную вельмі мудрагелістым арнаментам: на фасаднай часткі можна ўбачыць драўляных звяроў і казачныя персанажы. Каго там толькі няма! Круглы, з ружовым бачком, калабок, шэры воўк, мядзведзіца з медзведзянятамі, дзед, які цягне репку. Такое ўражанне, што яны прыйшлі ўсе ў госці да гэтай сям’і. На вокнах дома разьбяныя ўзоры, яны ў чымсьці падобныя з карункамі вопытных рукадзельніц, звязальных пуховыя хусткі. На даху дома можна ўбачыць трубу, яна выканана такім чынам, што калі на вуліцы яркае сонейка, яна нібы золатам адлівае. Ну і, вядома ж, там ёсць певень, як жа без яго? Ён размаляваная яркімі фарбамі. Увесь час здаецца, што ён вось-вось зараз пачне кукарэкаць. У двары дома ёсць вельмі прыгожы церамок, ён ўвесь драўляны, нібы хатка, у якую вельмі хочацца зайсці і пасядзець.
Усе, хто жывуць у гэтым прыгожым доме, людзі проста выдатныя і спагадлівыя. Мы часта вяртаемся да іх у госці, каб пагуляць у такім чароўным, казачным двары з іх дзецьмі. Тут ніколі не змаўкае дзіцячы смех. Вось такі асабняк ёсць у нашай станіцы, чаму «асабняк»? Ён проста па-сапраўднаму асаблівы і з’яўляецца ўпрыгожваннем ўсёй нашай вуліцы.
Складанне па тэме «Дом, які ўпрыгожвае вуліцу»
Звычайная, нічым не характэрная вуліца звычайнага мікрараёна звычайнага мегаполіса. На вуліцы стройнымі шэрагамі стаяць жылыя дамы, школа, паліклініка. І здаецца, што нічога асаблівага на гэтай вуліцы няма. Але варта прайсці па ёй да канца — як нечакана бачыш перад сабой вялікі сад за які пакрывіўся драўляным плотам, а ў глыбіні яго — двухпавярховы дом ў строгай класічным стылі. Чаму ж гэты будынак так вабіць?
Гэты дом — сапраўднае ўпрыгажэнне вуліцы. На самай справе, гэта — стары, можна нават сказаць старажытны, асабняк. Мяркуючы па муры, пабудаваны ў канцы 19 стагоддзя, а потым, відавочна, некалькі разоў рэканструяваўся. Велічны некалі будынак захавала дзесьці рэшткі раскошы ў выглядзе белых калон, якія ўпрыгожваюць фасад, або ляпніны на карнізах і сценах, або ажурнай агароджы балкона другога паверха.
Самае характэрнае — гэта нержавеючыя цвікі і загваздкі з клеймамі майстроў. Але вось — тынкоўка патрэскалася, а то і абвалілася, а вось — фарба на аканіцах, якія зачыняюць акна, аблупілася. Вядома, гэта яшчэ не руіны, але ужо і не былая прыгажосць.
Дом стаіць пусты, у ім даўно ніхто не жыве, ён не сустракае ветлівасцю і цеплынёй. У сад вакол дома часта залазяць хлапчукі з суседніх шматпавярховак пажывіцца яго дарункамі: яблыкамі, грушамі, арэхамі. Але ў дом яны не заходзяць. І не толькі таму, што дзверы і аканіцы дома глуха зачыненыя, або іх палохае бацькоўскі гнеў, а таму, што хлапчукі вераць у легенду пра тое, што тут насяляюць прывіды.
Яны з’явіліся тут даўным-даўно: яшчэ ў пачатку мінулага стагоддзя тут разгулялася нейкая сямейная драма з забойствам. Сям’я была вымушаная прадаць дом і з’ехаць з горада.
Але з таго часу дом стаў поўны містыкі і таямніцы. Колькі раз не спрабавалі ў ім жыць — даўжэй некалькіх гадоў ніхто не вытрымліваў. Пагаворвалі, што ўсё з-за таго, што па начах чулі нейкія гукі, чые-то шэпты і нават стрэлы. Здавалася б, у наш час усім гэтым выдумкай і легендах можна было б пакласці канец, ды ніхто не вырашаецца звярнуцца да спецыялістаў па паранормальным з’явам.
Можа, таму што не хоча разбураць легенды дома, які ўпрыгожвае не толькі вуліцу, але і горад. Бо такія легенды — сапраўдная «прынада» для аматараў гісторый і гісторыі, якія абавязкова захочуць разгадаць таямніцу старога асабняка.