Раман Аляксандра Сяргеевіча Пушкіна «Дуброўскі» з’яўляецца выкрывальным супрацьпастаўленьнем гонару падману, памешчыцкай улады прыгоннаму бяспраўю, разгульнай прапальванне жыцця бедняка існавання.
Пушкін ўвасобіў у вобраз Троекурова ўсе заганы дваранскай шляхты. Подлы падман лічыўся нормай сярод такіх багатыроў. Кіравацца высокімі маральнымі прынцыпамі лічылася ніжэйшых заняткам, доляй слабых свету гэтага.
Троекуров быў некіравальным ў сваіх дэспатычных схільнасцях і бясконцых здзеках не толькі над сваімі сялянамі, але і над гасцямі, роўнымі яму па саслоўя і рангу. Улада грошай зачыняла раты ўсім незадаволеным.
Такая з’ява звыкла для ходу гісторыі многіх дзяржаў. Не нова яно і для Расіі. Аўтар апісвае сітуацыю, якая склалася, ужываючы такія словы, абароты, параўнанні і выбіраючы сюжэты так, што чытачу становіцца ясна: пісьменнік з вялікім спачуваннем ставіцца да зняважанай бясчынствам баку. Выразна прасочваецца пушкінская іронія з нагоды бязмежжа, учыняць Троекуровым, то бок панскай шляхтай наогул.
Майстэрску параўноўвае аўтар жыццё сялян з сабачай доляй. У той час, калі людзі галадаюць і бядуюць з-за прагнасці і подласці памешчыка, яго сабакі атрымліваюць найсмачную ежу, медыцынскую дапамогу, догляд, не ведаюць што такое холад і тулянні.
Прататыпам Троекурова выступае Дуброўскі-старэйшы. Ён разважлівы, сумленны, прыстойны і справядлівы. Але адданасць высокім ідэалам аказваецца слабым звону манет і Троекуров незаконна атрымлівае маёнтак Дуброўскага ў свае ўладанні. Несправядлівасьць і падман зноў перамагаюць.
Сяляне не хочуць страшнай долі, але баяцца выказаць услых свае пратэсты. Мора людскіх жыццяў становіцца ўсё меней спакойным, прадракаючы будучую буру. Самай вялікай хваляй, набегла на памешчыцкія берага, стаў ашуканы спадчыннік Уладзімір Дуброўскі. Усе народнае абурэньне выплюхнулася ў яго помсты Троекурову.
Аўтар уклаў у вобраз Уладзіміра рамантычныя рысы і высокамаральныя прынцыпы. Аўтар ідэалізуе Дуброўскага, праводзячы нябачную паралель паміж яго чынам і надзеяй на светлую будучыню, на лепшую долю рускага народа.
Пушкін падводзіць апавяданне да перамогі дабра над злом, весялосці справядлівасці і росквіту сумленнасці сярод адносін у грамадстве. Ён пакідае шчыліну для вяртання змагароў справядлівасці, даўшы магчымасць Дуброўскі і таварышам знікнуць, пазбегнуўшы пакарання.
Сачыненне на тэму Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам ў рамане Дуброўскі, Пушкін чытаць бясплатна
Чаму Дуброўскі стаў разбойнікам
Раман «Дуброўскі» быў напісаны А. С. Пушкіным у 1832 годзе. У тую пару авантурна-прыгодніцкі жанр быў вельмі папулярны. З’яўлялася шмат твораў, дзе сумленнасць супрацьпастаўлялася хлусні, каханне — нянавісці, прагнасць — шчодрасці. Як правіла, усе яны мелі шчаслівае развязку. Аднак Пушкін не мог змясціць сваю працу ў жорсткія рамкі. Глыбіня праблем яго творы не дазволіла скончыць раман. У канцы так і засталася нейкая недаказанасць.
Галоўны герой рамана — малады афіцэр, сын небагатага памешчыка Уладзімір Дуброўскі. Збегу абставінаў вымусілі яго ўстаць на шлях разбойніка, але ніяк не яго схільнасць натуры. Вярнуўшыся з Пецярбурга, ён застаў пажылога бацькі ў жаласным стане. Як аказалася, былы сябар бацькі і сусед па маёнтку, багаты і распушчаны памешчык Троекуров, з-за дурнога канфлікту незаконным шляхам адабраў радавое гняздо Дуброўскi. Нанятыя Троекуровым лжэсведкі даказалі праз суд, што Кистеневка не з’яўляецца ўласнасцю Дуброўскi. У выніку, бацька Уладзіміра запаў у цяжкі стан і больш у сябе не прыходзіў. Неўзабаве Андрэй Гаўрылавіч памёр ад паралічу.
Пасля яго смерці ў маёнтак завіталі чыноўнікі. Аднак прыгонныя Дуброўскага адмовіліся служыць новым гаспадарам і паднялі бунт. Уладзіміру атрымалася так-сяк супакоіць сялян і нават гасцінна прыняць няпрошаных гасцей. У гэтую ноч чыноўнікі засталіся ў Кистеневке. Каваль Архіп па загадзе Уладзіміра падпаліў маёнтак, пакуль усе спалі. Уладзімір не хацеў, каб хата, у якім ён вырас, дастаўся староннім людзям. Пры гэтым ён папярэдзіў Архіпа пакінуць усе дзверы і вокны адкрытымі, каб госці маглі бегчы і не пацярпелі. Аднак слуга яго не паслухаўся і наглуха зачыніў ўсе выхады. У выніку чыноўнікі згарэлі разам з домам. Падазрэнні, адпаведна, упалі на Уладзіміра. Між тым, у акрузе з’явілася шайка разбойнікаў, якія грабяць толькі багатых памешчыкаў. Гэтыя інцыдэнты таксама прыпісваліся Уладзіміру.
На працягу ўсяго рамана Дуброўскі паўстае ў трох ролях: славалюбівы гвардзейскі афіцэр, грозны разбойнік, мужны настаўнік-француз. Магчыма, гэтыя пераўвасаблення звязаны са спробай неяк змяніць лёс. Але ўсё дарэмна. Кожны раз герой так і застаецца сынам небагатага, але сумленнага памешчыка. І ператварыўшыся ў завадатара разбойніцкай банды, ён паводзіць сябе высакародна. Як слушна адзначае адна навакольная памешчыца, Дуброўскі рабуе не ўсіх. Нават Троекурова ён абыходзіць бокам, а пакахаўшы яго дачка, Машу, і зусім адмаўляецца ад помсты ворагу бацькі. Такім чынам, атрымліваецца, што Уладзімір шмат у чым залежаў ад абставін. На шлях разбойніка яго прывялі няшчасці, якія адбыліся ў сям’і, пратэст і гнеў сялян, а таксама жаданне дапамагчы людзям, якія былі яму дарогі.