Сачыненне на тэму:
хочуць бачыць сваіх дзяцей — не на словах,
а на справе. Яны павінны вучыць сваіх дзяцей
прыкладам свайго жыцця «.
Царыца Аляксандра Фёдараўна
З самага нараджэння чалавек трапляе ў грамадства. Ён расце, развіваецца і памірае ў ім. На развіццё чалавека аказвае ўплыў мноства розных фактараў, як біялагічных, так і сацыяльных. Галоўным сацыяльным фактарам, якія ўплываюць на станаўленне асобы, з’яўляецца сям’я.
Сям’я — гэта асаблівы калектыў, які грае ў выхаванні дзіцяці найважную ролю. Дзіця на працягу значнай часткі свайго жыцця знаходзіцца ў асяроддзі сям’і. У працэсе зносін з маці, бацькам, братамі, сёстрамі і іншымі сваякамі ў дзіцяці з першых дзён жыцця пачынае фармавацца структура асобы. Ён бачыць, як бацькі ставяцца да яго, адзін да аднаго, да навакольных, і на аснове гэтага ў дзіцяці складваецца сваё адчуванне свету, свая сістэма адносін. Як казаў В. А. Сухамлінскага: «Галоўны сэнс і мэта сямейнага жыцця — выхаванне дзяцей; галоўная школа выхавання дзяцей — узаемаадносіны мужа і жонкі, бацькі і маці «.
Дзіця нібы калька: ён падсвядома запамінае мадэль адносін у сям’і бацькоў, і праз шмат гадоў прайгравае яе пры фарміраванні сваёй сям’і.
Але ж усё сям’і бываюць зусім розныя, напрыклад, няпоўныя сем’і, шматдзетныя сем’і, сем’і, дзе частыя канфлікты паміж бацькамі, т.е колькі сем’яў, столькі і варыянтаў выхавання асобы. Акрамя таго, чалавек наогул можа не стаць асобай, калі ў яго будуць адсутнічаць ўласныя меркаванні і перакананні. І ў дадзеным выпадку гэта таксама залежыць ад сям’і.
А бо ёсць дзеці, ад якіх наогул адмовіліся бацькі. Іх выхаваннем займаецца дзіцячы дом. Але хіба выхавальніца дзіцячага дома можа даць дзіцяці клопат і ўвага ў той колькасці, у якім ён атрымаў бы яе ў паўнавартаснай сям’і? Канечне не. І гэта адкладае свой адбітак на развіцці асобы дзіцяці. Людзям, што выраслі ў дзіцячых дамах, бывае складана ўладкавацца ў жыцці і стварыць сваю сям’ю. І для таго, каб такіх няшчасных дзяцей у нашым свеце стала менш, трэба з розумам і адказнасцю падыходзіць да стварэння сям’і, бо стварэнне сям’і — гэта важнейшы этап у жыцці кожнага чалавека. І каб з поспехам прайсці гэты этап і ўтварыць здаровую і моцную сям’ю, трэба ўмець несці адказнасць за сябе і свае ўчынкі.
Мае бацькі стварылі сям’ю ў досыць сталым узросце, падышоўшы да гэтага пытання з усёй адказнасцю. Яны гадавалі мяне ў любові і клопаце, але часам праяўлялі бацькоўскую строгасць. Менавіта мая сям’я аказала вялікі ўплыў на фарміраванне маёй асобы. Дзякуючы сваёй сям’і я стала тым чалавекам, якім зараз з’яўляюся.
Адносіны, абстаноўка, атмасфера ў сям’і — вось што важна для дзіцяці, як для будучага паўнавартаснага паспяховага чалавека. І толькі мудрая і кахаючая сям’я можа гэта забяспечыць.
25035 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 10 клас / Сям’я
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Па тэксце Ермакова па дарозе ў дзіцячы дом наш куратар Вераніка (ЕГЭ па рускай)
Калі Вы заўважылі памылку ці памылку, вылучыце тэкст і націсніце Ctrl + Enter.
Тым самым акажаце неацэнную карысць праекце і іншым чытачам.
Дзякуй за ўвагу.
Дзеці — гэта кветкі жыцця, а кветкі маюць патрэбу ў сыходзе, клопаце і ўвазе. Але чаму ж многія дзеці аказваюцца кінутымі, і хто ў гэтым вінаваты.
У дадзеным тэксце аўтарам падымаецца праблема, якая не можа пакінуць нікога абыякавым, праблема сіроцтва. А. Г. Ермакова апісвае нам выпадак з дзіцячага дома, калі вопытныя цырульнікі і фатографы прыехалі правесці дзень прыгажосці для дзяцей.
Куратар Вераніка тлумачыла, як трэба гуляць з дзецьмі сіротамі, сцвярджаючы, што іх давер трэба заслужыць.
Праблема, высунутая а другім, з’яўляецца актуальнай асабліва ў наш час. Нягледзячы на тое, што мы жывем у мірны час, без голаду і войнаў, колькасць дзяцей сірот не змяншаецца.
Аўтарская пазіцыя ў тэксце адназначная. Апавядальніца выказвае т сваё стаўленне да гэтай праблемы праз словы фатографа з валанцёрскай групы «я была вінаватая перад усіх мі гэтымі кінутымі іншымі матулямі дзецьмі». А. Г. Ермакова лічыць, што не толькі маці, якія кінулі сваіх дзяцей, вінаватыя перад імі, але і ўсе мы, усё грамадства. І задачай кожнага з нас з’яўляецца дапамагаць гэтым дзецям.
Я цалкам згодна з пунктам гледжання аўтара. Дзеці, якія апынуліся кінутымі на волю лёсу, маюць патрэбу ва ўвазе, любові і краме. Таму кожны з нас з’яўляецца адказным за лёс гэтых дзяцей, і кожны павінен па меры сваіх магчымасцяў дапамагаць ім.
Дадзеная тэма вельмі значная, таму яна добрая адлюстравана ў шматлікіх мастацкіх творах. В. Г. У ороленко ў «Дзеці падзямелля» з дзіцячай шчырасцю піша ад асобы дзіцяці, які страціў маці. Жыццё хлопчыка Васі падзялілася на два фрагменты: да сьмерці маці і пасля. З маці жыццё хлопчыка была ўтульная, ласкавая, поўная любові, пасля яе смерці хлопчык застаецца адзінокім, безабаронным і прадастаўленым самому сабе. Гэта паказвае нам наколькі вялікі з’яўляецца ролю бацькоў жыцця дзяцей.
Існуе ствует вельмі шмат падобных прыкладаў. Я з’яўлялася сведкам таго, як дзяўчынку з дзіцячага дома ўдачарыць новая сям’я. З часам было прыкметна, што любоў і клопат бацькоў дапамаглі дзяўчынцы стаць шчаслівей і больш упэўнена.
Такім чынам, хочацца заклікаць людзей не быць абыякавымі ў адносінах да дзяцей сіротам, бо гэта праблема з’яўляецца праблемай усяго грамадства, таму мы не павінны заставацца ўбаку.
Сайт мае выключна азнаямляльны й навучальны характар. Усе матэрыялы ўзяты з адкрытых крыніц, усе правы на тэксты належаць іх аўтарам і выдаўцам, тое ж адносіцца да ілюстрацыйным матэрыялам. Калі вы з’яўляецеся праваўладальнікам якога-небудзь з прадстаўленых матэрыялаў і больш не жадаеце, каб яны знаходзіліся на гэтым сайце, яны неадкладна будуць выдаленыя.
Метадычная распрацоўка па тэме:
ЭСЭ ВЫХАВАЦЕЛЯ ДЗІЦЯЧАГА ДОМА №7 г.БАРНАУЛА
«ЧАЛАВЕК, якія выхоўваюць дзяцей, ПАВІНЕН ВЕЛЬМІ ЛЮБІЦЬ ІХ, ТАДЫ І ЁН, І ЯНЫ будуць шчаслівыя» С.В.ОБРАЗЦОВ
Папярэдні прагляд:
ЭСЭ ВЫХАВАЦЕЛЯ ДЗІЦЯЧАГА ДОМА №7 г.БАРНАУЛА
Сафінай Людмілы Іванаўны.
«ЧАЛАВЕК, якія выхоўваюць дзяцей, ПАВІНЕН ВЕЛЬМІ ЛЮБІЦЬ ІХ, ТАДЫ І ЁН, І ЯНЫ будуць шчаслівыя» С.В.ОБРАЗЦОВ
Дваццаць шэсць гадоў я прапрацавала выхавацелькай у дзіцячых установах г.Барнаула — і вельмі ганаруся сваім выбарам, cвоей прафесіяй.
Лепшым якасцю педагога я лічу выканаўчасць і зацікаўленасць у справе. Вопыт у нашай справе -гэта вынік шматразовага паўтарэння адных і тых-жа удалых уздзеянняў, рацыянальных шляхоў і метадаў выхавання, гэта сінтэз усяго лепшага, што назапашана на працягу шэрагу гадоў. Вопыт педагога-выхавацеля можна параўнаць з мастацтвам! Майстрыха стварае ўзор, і кожны шывок іголкай выяўляе годнасці вышываць арнаменту. А прафесійны партрэт педагога малююць яго справы: ўмела арганізаваныя заняткі; КТД; цікава праведзеныя экскурсіі, гутаркі, творчыя дзелавыя кантакты з бацькамі і калегамі і вядома ўсмешкі на тварах дзяцей.
Педагог павінен пастаянна працаваць над сабой, павышаць творчы цікавасць, самарэалізоўвацца, павышаць свой прафесійны ўзровень, выкарыстоўваць сучасныя інавацыйныя, інфармацыйныя тэхналогіі. Толькі калі ён будзе карыстацца аўтарытэтам сярод калег, толькі тады да яго пацягнуцца дети..Воспитатель-гэта адзін з дарослых хто ўводзіць дзяцей у свет чалавечай культуры. Таму і сам ён павінен валодаць досыць высокім агульнакультурная узроўнем.
Працуючы воспитателем- я стараюся спрыяльна спрыяць пазітыўнаму развіццю асобы, так-як кантынгент дзіцячых дамоў у значнай меры складаюць дзеці, у чымсьці сапраўды непаўнацэнныя, так як з ранняга дзяцінства знаходзіліся ў неспрыяльных умовах.
Імкнуся да стварэння спрыяльнага сацыяльна-псіхалагічнага мікраклімату. Вучу дзяцей быць добразычлівымі, ветлівымі, уважлівымі, тактоўнымі. Паважаць адзін аднаго, быць памяркоўнымі, талерантнымі адзін да аднаго, то-ёсць выконваю функцыі мамы і таты.
Развіваю ўдзячнасцю, пачуцця адказнасці за свае словы і ўчынкі .Я лічу што мая прафесія -воспитатель! Самая важная і патрэбная з усіх іншых. Магчыма ў хуткім будучыні не будзе дзіцячых садкоў, дзіцячых дамоў -замест гэтага створаць цэнтры дапамогі сем’ям якія апынуліся ў цяжкіх жыццёвых сітуацыях, цэнтры развіцця і выхавання дзяцей, але прафесія воспитатель- заўсёды будзе запатрабаваная і ні адзін робат, ні адзін кампутар не заменіць не зможа замяніць раскоша, гэтую раскоша -человеческого зносін .Воспитатель-гэта прафесія як ніякая іншая па самой сваёй сутнасці патрабуе глыбокай псіхолага-педагагічнай падрыхтоўкі, дасканалага веды і ўмелага прымянення найбагацейшага арсенала метадаў і сродкаў ўздзеяння на фарміруецца асоба.
Нам пашанцавала, што мы жывем у Расіі,
У часы здзяйсненняў і перамог.
За будучыню нашых пакаленняў
Нам, педагогам, свой трымаць адказ.
Так важна выхаваць у дзіцяці асобу,
Здолець пасеяць веды і дабро,
Прымусіць думаць, разважаць і верыць,
Бо выхавальніку іншага не дадзена.
НЕ ЛЕГКО ДЗЯЦЕЙ выхоўваць!
АЛЕ У АДНЫМ СА МНОЙ СОГЛАСИСЬ-
НЕ ПРАФЕСІІ БЫЦЬ выхавальнікаў,
Выхавальнікаў БЫЦЬ — ГЭТА ЖЫЦЦЁ.
Па тэме: метадычныя распрацоўкі, прэзентацыі і канспекты
У эсэ я расскрыла асноўныя думкі аб маім Усведамленне выбары прафесіі з дзецьмі.
Аналітычны справаздачу для аттестаии на першую катэгорыю выхавацеля ГПД.
Праблема выхавання талерантнай культуры на сённяшні дзень з’яўляецца адной з самых актуальных у Расіі, краіне шматнацыянальнай, з мноствам разнастайных і непадобных адзін на аднаго культур. У суч.
-пазнаёміць дзяцей з негатыўнымі наступствамі розных відаў залежнасцяў, якія ўплываюць на арганізм; -воспитывать ў дзецях актыўную жыццёвую пазіцыю, адказнае стаўленне да свайго здароўя; -способство.
План самаадукацыі па тэме «Формы прафілактыкі правапарушэнняў і безнагляднасці выхаванцаў дзіцячага дома».
На нарту малышВосседает з бацькам глядзіць на мирУдивленным птенцом.Как быццам савяня, Што выйшаў на святло, Ён у стракаты, пушистыйТулупчик апрануты.