«Думка сямейная» (паводле рамана «Ганна Карэніна»)
Жыццёвы шлях героя
Канстанцін Левін і Леў Талстой: герой як выразнік погляды аўтара (раман «Ганна Карэніна»)
Крызіс сям’і ў рамане «Ганна Карэніна»
Асоба і грамадства ў рамане «Ганна Карэніна»
nbsp Водгук пра раман Л.Н. Талстога «Ганна Карэніна»
Ролю партрэтнай характарыстыкі ў рамане Л. Н. Талстога «Ганна Карэніна»
Тэма сям’і ў адным з твораў рускай літаратуры (Л.Н.Толстой. «Ганна Карэніна»).
Трагедыя Ганны Карэнінай
Глядзі таксама па твору «Ганна Карэніна»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Трагедыя Ганны Карэнінай
Раман «Ганна Карэніна» быў задуманы і напісаны ў пераломную эпоху, у 1873-1875 гадах, калі руская жыццё зменьвалася на вачах. І Талстой як мастак і чалавек быў неаддзельны ад гэтай драматычнай эпохі, якая і адбілася ў яго рамане рэльефна і выразна.
«Ганна Карэніна» — раман пра ўсеагульнае разрыве, нейкім ўсеагульным разводзе ва ўсіх сферах жыцця. Тут усё самотныя і не могуць зразумець адзін аднаго, таму што згублены ключ любові, без якога няма сямейнага жыцця.
Безлюбоўнае сям’я выступае ў рамане як абагульнены вобраз ўсёй безлюбоўнае жыцця чалавецтва. Крытыкуючы вачыма сям’і ўвесь сучасны яму сацыяльны лад, Талстой не выходзіць за рамкі сямейнай тэмы; ён рассоўвае гэтыя рамкі, пашырае гэтую тэму да ўсяго жыцця чалавецтва.
Проціпастаўленне жыццялюбства Ганны знежывелай Карэніна ў рамане праводзіцца паслядоўна з характэрнай для мастацкага мыслення Талстога завостраныя на непрымірымасці супярэчнасці. Калі Аляксей Аляксандравіч сутыкнуўся з думкай пра тое, што жонка здольная яму змяніць, ён адчуў, што «стаіць тварам да твару перад чымсьці нелагічным і бесталковым. Ён стаяў тварам да твару перад магчымасцю кахання ў яго жонцы да каго-небудзь, акрамя яго, перад жыццём. І кожны раз, калі ён сутыкаўся з самою жыццём, ён адхіляўся ад яе «. Аляксею Аляксандравічу сапраўдная жыццё не магла не ўяўляцца бязглуздай і нелагічнай, таму што яна ніяк не можа прыняць указаную форму, якая складае адзіны сэнс усёй дзейнасці, усяго існавання героя. Стаўленне Аляксея Аляксандравіча да Ганны ўвасабляла сутнасць яго адносін з самою жыццём: ігнараванне жывы складанасці, замена яе штучнай складнасцю знешняй логдки. Зноў і зноў можна адчуць, якім гвалтам над жыццём былі сямейныя адносіны Карэніна з Ганнай — павольным, паўсядзённым, пастаянным прыгнётам. Сапраўднае жыццё для Талстога — гэта гарачае жаданне і ўменне чалавека жыць жыццём ўсіх людзей, агульнай жыццём і кожнай асобнай чалавечай жыццём. Толькі такое жыццё для Ганны Карэнінай і прадстаўляецца сапраўднай.
Ганна нададзеная самым каштоўным, з пункту гледжання Талстога, чалавечым дарма: дарам зносін, адкрытасці для ўсіх, разумення ўсіх і сочувствования ў літаральным сэнсе слова, гэта значыць ўмення сумеснага адчуваньні з іншымі людзьмі. Гэта і стварае паэтычны свет Ганны.
Безжыццёвыя вочы Карэніна — гэта вочы, якімі зірнула на гераіню рамана атачала яе рэчаіснасць. І тая акалічнасць, што чалавек з гэтымі знежывелымі вачыма быў звязаны з усёй жыццём Ганны, абвастрае трагізм яе адзіноты ў мёртвай пустыні рэчаіснасці, адзіноты ў самой любові.
Тэма адзіноты ў каханні праймае ўвесь раман. Ёй таксама прысвечана і ўся гісторыя адносін Ганны і Вронского. Каханне Ганны і Вронского асуджаная ў рамане з самага пачатку і гэтаму папярэднічае благое прадвесце
— гібель чалавека пад коламі цягніка, правобраз гібелі гераіні, гібелі любові. Так ужо само знаёмства Ганны з Вронскім афарбавана думкай пра смерць. І гісторыя кахання аказваецца гісторыяй смерці.
Блізкасць, якая ўсталявалася паміж Вронскім і Ганнай, Талстой адлюстроўвае як забойства.
Каханне Ганны непазбежна павінна была прыйсці да свайго ўласнага адмаўленьня, ператварэння ў сваю супрацьлегласць. Любоў, якая па сутнасці азначае самае поўнае яднанне людзей, ператвараецца ў самае поўнае раз’яднанне. Ганна спадзявалася, што каханне запоўніць іх свет. Але аказалася, што каханне стала прычынай згубы свету і, такім чынам страты самой сябе: «Раздражненне, раздзяляла іх, не мела аніякай знешняй прычыны, і ўсе спробы тлумачэння не толькі не ліквідавалі, але павялічвалі яго. Гэта было раздражненне ўнутранае. »
Жудасная развязка любові. Лёс Ганны звязана перш за ўсё з стаўленнем да рэчаіснасці, якая атачала Ганну. У Ганне Карэнінай увасоблены вобраз чалавека, створанага для вялікай любові, але які напаткаў законы рэальнасці, загубіць яе. Сэнс эпіграфа набывае глыбокае значэнне ў развіцці рамана. Становіцца ясна, што гаворка ідзе пра сілу лёсу і пра тое, наколькі яна кіруе усімі дзеямі чалавека і не прызнае ацэначных меркаванняў каго б там ні было.
25456 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Талстой Л.Н. / Ганна Карэніна / Трагедыя Ганны Карэнінай
Глядзі таксама па твору «Ганна Карэніна»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.
Сачыненне на тэму Асоба і грамадства ў рамане Ганна Карэніна, Талстой чытаць бясплатна
«Ганна Карэніна» — гэта адно іх трох эпічных твораў і вяршыняў творчасці вялікага рускага пісьменніка Льва Мікалаевіча Талстога. У гэтым рамане найбольш маляўніча і разнастайна намаляваная жыццё ў Расіі ў 1870-я гады. Нягледзячы на тое, што ў ім адсутнічаюць вядомыя гістарычныя постаці ці славутыя героі, у рамане ўсё ж ёсць гістарычнае з’ява. Гэта развіццё і пераўтварэнне ўсяго народа. Аўтара нямала цікавілі маральна-сацыяльныя пытанні ў які склаўся грамадстве, таму раман носіць і сацыяльны характар. Асноўная сюжэтная лінія творы звязана менавіта з трагізмам супрацьстаяння асобы грамадству.
Трагічная жыццё галоўнай гераіні — Ганны Карэнінай і ў гэтым крыецца сацыяльны падтэкст. Будучы ў шлюбе па разліку за знакамітым чыноўнікам, яна ніколі не любіла свайго мужа, але паважала і добра ставілася да яго, як таго патрабавалі маральныя асновы. Сустрэўшы сапраўднае каханне, яна кінула выклік грамадству. У спробах выратаваць сваё шчасце, яна ідзе насуперак маральным канонам. Пры гэтым сама сабе не можа дараваць гэтага ўчынку. У выніку, у душы гераіні пасяляецца знішчаюцца і непрыемнае пачуццё віны. Такая асоба, як Ганна не магла існаваць у хлусні і фальшу. Людзі, якія атачаюць яе павінны былі гэта зразумець і заўважыць, але ў пануючых колах абыякава ставіліся да духавы жыцця чалавека.
Супрацьстаянне грамадству прагледжвае і ў іншых учынках Ганны. Яна смела выказваецца аб жаночым адукацыі і заўважаная ў спрэчках з нагоды жаночых гімназій. Спрабуючы ігнараваць грамадскае асуджэнне і плёткі ў святле, Ганна пачынае займацца рознымі бескарыснымі і штучна надуманымі заняткамі. Аднак гэта толькі пагаршае яе душэўны распад і прыводзіць да канчатковага надлом. Яна пачынае ўпотай прымаць моцнадзейныя прэпараты, каб забыцца. Ганна разумее, што дасягнула ўсяго, чаго сама хацела, але свет не дараваў ёй адкрытасці і сумленнасці. Нават Вронскі ў пэўны момант апынуўся па іншы бок, бо не меў духоўнага пачатку. Па вартасці ацаніць розум, прастату і добры пачатак у Ганне змог толькі Левін — чалавек, сам схільны бясконцым духоўных шуканняў.
У рамане выразна паказана, наколькі бязлітасным можа быць грамадства. Нават любоў не можа згладзіць гэта супрацьстаянне паміж асобай і грамадствам. Яна толькі прывяла да сварак і неразуменню паміж людзьмі. Драма галоўнай гераіні заключаецца не толькі ў тым, што яна гордая і прамалінейная. У гэтай трагедыі замяшаныя грамадскія кайданы, у якіх жанчына буржуазна-дваранскага грамадства знаходзілася. Па законах гэтага таварыства жанчына павінна была быць пазбаўленая усялякай самастойнасці і права на выбар. А Карэніна, маючы самыя чыстыя маральныя намеры, ўступіла ў супярэчнасць з гэтым грамадскай з’явай і прайграла.