Сачыненне на тэму лірыка м ю Лермантава

«Як усякі сапраўдны, а тым больш вялікі паэт, Лермантаў спавядаўся ў сваёй паэзіі, і, перагортваючы томікам яго твораў, мы можам прачытаць гісторыю яго душы і зразумець яго як паэта і чалавека», — пісаў І. Андронікаў.

Старонкі яго юнацкіх сшыткаў падобныя на паэтычныя дзённікі, поўныя разважанняў пра жыццё і смерць, пра вечнасць, пра дабро і зло, пра сэнс быцця, пра каханне, пра будучыню і мінулым.

Над безданню смерці фатальны,

І зноў стаяць перада мной

Стагоддзяў, што працякла волаты.

Я жыў стагоддзя і жыцьцём іншай,

І аб зямлі пазабываў.

Паэт выказвае небывалыя у той час у свецкім грамадстве адкрыцьця:

Нічым не ахвяруючы ні злосці, ні любові,

І валадарыць у душы нейкі холад таемны,

Калі агонь кіпіць ў крыві.

Для свету смутку і слёз;

І гук яго песні ў душы малады

Застаўся — без слоў, але жывы.

Такім чынам, добры характар, кахаючае сэрца, здольнасць захапляцца — вось, на мой погляд, важныя якасці Лермантава-лірыка. Прывяду вершы, прысвечаныя памерламу сябру паэта, дзекабрыст А. Адоеўскага, з якім ён пасябраваў на Каўказе:

Пакрытае зямлёй чужых палёў,

Хай ціха спіць яно, як сяброўства наша

У нямым могілках памяці маёй.

6570 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.

/ Складанні / Лермантаў М.Ю. / Рознае / Лірыка М. Лермантава ў маім успрыманні

Глядзіце таксама па розных творах Лермантава:

Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.

Сачыненне на тэму: Лірыка М. Ю. Лермантава

Тэма самотнага чалавека падахвочвае задумацца пра асобу генія, пра сутнасць яго творчасці. Ранняя смерць маці, расстанне з бацькам, якога яму забаранялі бачыць, — такія першыя горкія ўражанні дзяцінства паэта. Неабходна было мець вялікі запас душэўных сіл, каб не скарыцца абставінам і выйсці пераможцам ш проціборства з імі. Лермантаў хоча расказаць людзям аб сваім болі, але ўсё, пра што ён ведае, ці не задавальняе яго. Чым старэй ён становіцца, тым складаней ўяўляецца яму свет.

Амаль у кожнага паэта ёсць верш, якое выказвае яго творчае крэда. Для разумення сутнасці паэтычнага дару Лермантава велізарнае значэнне мае знакамітая «Дума».

Лірычны герой «Думы» самотны, але яго хвалюе і лёс пакалення. Чым зорче ён углядаецца ў жыццё, тым больш выразна, што асабіста ён не можа быць абыякавым да бед чалавечым. Са злом неабходна змагацца, а не ўцякаць ад яго. Бяздзейнасць прымірыць з існуючай несправядлівасцю, яно абумоўлівае адзінота і імкненне жыць у замкнёным свеце ўласнага «я». І самае страшнае — спараджае абыякавасць да міру і людзям. Толькі ў барацьбе асобу знаходзіць сябе. У «Думе» паэт ясна кажа пра тое, што менавіта бяздзейнасць загубіла яго сучаснікаў.

Вядома, што многія вершы Лермантава маюць чарнавыя «замалёўкі». Паэт як бы некалькі разоў падступае да тэмы, разглядае яе ва ўсім аб’ёме. У вершы «Гляджу на будучае з бояззю.» Ён быццам відушчымі. Цяпер паэт пераглядае свае перакананні. Паспрабуем прааналізаваць. Першыя радкі — гэта яшчэ аповяд аб асабістым:

Гляджу на будучае з бояззю,

Гляджу на мінулае з сумам

І, як злачынец перад пакараннем смерцю,

Шукаю кругам душы родны.

Цяпер глядзіце, як разгортваецца радок «Гляджу на будучае з бояззю» у трагічную думу ўсяго пакалення:

Сумна я гляджу на наша пакаленне

Яго будучыню — іль пуста, іль цёмна.

Зямлі я аддаў даніну зямную. Любові, надзей, дабра і зла.

І адразу ўзнікаюць у памяці «алмазнай крэпасці» радкі:

Да дабра і злу ганебна абыякавыя,

У пачатку нівы мы вянем без барацьбы.

Які горыччу напоўнены гэтыя радкі! Бо не пра фізічнае маладушнасці кажа Лермантаў. Не спачуванне, а пагарду выклікаюць гэтыя духоўныя рабы. Чытаем далей:

Я ў свеце не пакіну брата,

І цемрай і холадам агорнутая

Душа стомленая мая.

Натоўпам пануры і хутка забытай

Над светам мы пройдзем без шуму і следу,

Не кінулі стагоддзям ні думкі пладавітай,

Ні геніем пачатага працы.

Паэт — адзін з гэтага натоўпу, але ён не хоча зліцца з ёй. Трагічны голас пакалення гучыць ва ўнісон з адзінокім голасам паэта. Такім чынам, тэма адзіноты абумоўлена не толькі асабістай лёсам Лермантава. Яна адлюстроўвае стан рускай грамадскай думкі перыяду рэакцыі. Таму-то ў лірыцы Лермантава і заняў значнае месца самотны бунтар, пратэстант, тыя, што ваявалі з «небам і зямлёй», які змагаецца за свабоду чалавечай асобы, прадчуванне ўласную заўчасную гібель.

Пачуццём адзіноты напоўнены вершы пра прыроду.

Самотна растуць хвоя і пальма.

На поўначы дзікім варта самотна

На голай вяршыні хвоя.

. Адна і грустна на ўцёсе гаручым

Выдатная пальма расце.

Вось стары ўцёс. самотна

Ён стаіць, задумаўся глыбока.

І ціхусенька плача ён у пустыні.

У лірычным, глыбока ўсхвалявала маналогу «Выходжу адзін я на дарогу.», Напісаным Лермонтовым незадоўга да смерці, паэт ставіць пакутлівыя пытанні і адказвае на іх:

Што ж мне так балюча і так цяжка?

Ужо не чакаю ад жыцця нічога я,

І не шкада мне мінулага ані;

Я шукаю свабоды і спакою!

Я б хацеў забыцца і заснуць!

Верш «І сумна і сумна.», Названае В. Г. Бялінскім «пахавальнай песьняй ўсяго жыцця», пераклікаецца з раманам «Герой нашага часу». Пячорын пакутуе жыццём, пагарджае яе і самога сябе і ў той жа час гоніцца за жыццём, прагна ловіць яе радасці. У вершы «І сумна і сумна.» І ў рамане «Герой нашага часу» паэт, кажучы пра сяброўства, пра вышэйшых духоўных памкненнях, пра сэнс жыцця, аб запале, спрабуе даследаваць прычыны незадаволенасці сваім прызначэннем. Напрыклад, Грушницкий належыць да свецкай грамадству, характэрнай рысай якога з’яўляецца бездухоўнасць. Пячорын ж, прымаючы ўмовы гульні, знаходзіцца як бы над грамадствам, разумеючы, што там «мільгаюць вобразы бяздушныя людзей, прыстойнасці сцягнутыя маскі». Пячорын — не толькі папрок усім лепшым людзям пакалення, але і заклік да грамадзянскага подзвігу.

Барацьба — вось тая маральная запаведзь, якая павінна вызначаць жыццё, паводзіны, учынкі і думкі.

Мы не памылімся, калі скажам, што «Ветразь» у Лермантава сімвалізуе моцную і незалежную асобу, яе адзінота і цяжкасць шляху, нястомныя пошукі мэты і сэнсу жыцця. Самотны ветразь паўстае перад намі як увасабленне абсалютнай свабоды:

На жаль! — ён шчасця не шукае

І не ад шчасця бяжыць!

Тэма адзіноты у Лермантава датыкаецца з тэмай кахання. Вось і ў вершы «Я не прыніжаны перад табой.» Ён кажа:

Пачну падманваць бязбожна,

Каб не любіць, як я любіў,

Іль жанчын паважаць магчыма,

Калі мне анёл змяніў?

Не тое-ж ці здарылася з Пячорын, зрабіла яго жорсткім у адносінах і да князёўны Мэры, і да Бэле? Асаблівасцю Лермантаўска генія з’яўляецца напружанасць і засяроджанасць думкі на сабе, на сваім «я», гарачая сіла асабістага пачуцці. Мы не знойдзем у Лермантава той прамой адкрытасці ўсім шчырых, якая так чаруе ў паэзіі А. С. Пушкіна. Тэма горкага адзіноты, нездаволенасці сабой, безвыходнасці, расчаравання выразна гучыць у лірыцы Лермантава, неперасягненай па прыгажосці выканання. Кожны раз, чытаючы творы Лермантава, я зноў задумваюся пра яго лёс. Мне становіцца вельмі сумна ад таго, што яшчэ ў юнацтве паэт нібы прадказаў свой лёс:

Не, я не Байран, я іншы

Яшчэ невядомы выбраннік,

Як ён, гнаны светам вандроўнік,

Але толькі з рускімі душой.

Больш твораў па гэтай тэме
Больш рэфератаў гэтага аўтара

Дзякуй што наведалі сайт Uznaem-kak.ru! Гатовае складанне на тэму:

Сачыненне на тэму: Лірыка М. Ю. Лермантава.

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector