Дарагі салдат! Я пішу Вам, праз шэсцьдзесят гадоў, з сучаснага свету, дзе няма страшных войнаў. У траўні мы, усе людзі Расіі (былога СССР), будзем святкаваць шасцідзесяцігоддзе Вялікай Перамогі.
Я ведаю, што я пішу Вам, дарагі салдат, у 41-ы год, самы цяжкі год вайны. Наперадзе яшчэ пяць гадоў жорсткіх баёў. Але Вы змагаецеся за Радзіму нездарма. Мы пераможам! Перамога будзе святкавацца кожны год, 9 мая. Я ведаю, я веру, Вы дойдзе да Берліна ў сорак пятым! У 45-м годзе, дзявятага траўня, па ўсіх крыніцах абвесцяць вялікае слова: «Перамога!». І пачнецца тады парад, дзе нашы простыя, такія ж, як Вы, салдаты, будуць кідаць фашысцкія штандары ў палымяны агонь.
Паколькі я пішу Вам, паважаны салдат, на перадавую горада Ленінграда, варта распавесці, якім горад стаў цяпер. Горад стаў яшчэ больш чыстым і прыгажэй, чым у даваенны час. Музеі адрэстаўраваны, Летні сад, скульптуры якога закапалі ў зямлю на час вайны, цяпер паўстае перад намі ва ўсёй красе. Марсово поле квітнее бэзам. Я гуляю там вельмі часта, таму што жыву побач. Я распавядаю Вам гэта, каб Вы ведалі, што змагаліся і гінулі нездарма. Гэта Ваш подзвіг. З любоўю, і вялікай павагай, ад імя ўсіх ленінградцаў і пецябруржцаў # 151 Аляксандра Хрысценка, 11 гадоў.
Добры дзень, салдат! Расея ўсё-ткі выйграла вайну ў немцаў. Праўда, вайна была несумленная, таму што немцам дапамагалі іншыя дзяржавы, хоць, ты і сам ведаеш, усё ж такі, ваяваў з імі. А цяпер у Расеі іншыя часы # 151 ткрыли «Макдональдсы», кафэ і многія іншыя ўстановы. Табе б гэтыя часы не спадабаліся, таму што зараз у краіне забіваюць без войнаў, адымаюць грошы. Зараз Пецярбургу каля 302 гадоў. І ўжо Нямеччына з Расіяй у добрых адносінах. У Расеі цяпер новы прэзідэнт В. В. Пуцін. Цяпер выпускаюць добрыя машыны, не тое, што ў вашы часы! ветэраны # 151 самыя мудрыя нашы вызваліцелі.
З павагай, шасцікласнік Юрый Вінаградаў, школа N 262, Санкт-Пецярбург.
Добры дзень, байцы! Я жыву ў маленькім пасёлку з прыгожай назвай # 151 Присадовый. Назвалі наш пасёлак так, таму што вакол былі пасаджаны сады, было шмат яблыкаў, груш, чарэшні, сліў. Цяпер ужо іх няма, выкарчавалі, палічылі непатрэбнымі, а назва засталася.
У гэтым годзе мама і тата змаглі назапасіць крыху грошай, і мы ўсёй сям’ёй на тыдзень паехалі на мора. Гэта былі самыя радасныя і незабыўныя дні ў маім жыцці! Я люблю сваіх бацькоў, бабулю, цётку Марыну. А яшчэ ў мяне ёсць сяброўка # 151 Марозава Крысціна. Я яе вельмі люблю. Бывае, мы з ёй сварымся, але тут жа мірымся.
Мой прадзед не вярнуўся з вайны. Я яго не бачыла, як і не бачыла тых, хто не вярнуўся з поля бою, тых абаронцаў, якія аддалі свае жыцці, каб мы маглі жыць. Я хачу ім сказаць, што вайна скончылася. Наша краіна перамагла. Перамога прыйшла дзякуючы Вам. Радзіма змагла справіцца з пасляваеннай разрухай. Аднавілі разбураную гаспадарку, адбудавалі разбураныя гарады, яны сталі вельмі прыгожыя. Праклалі жалезныя дарогі, па якіх, стукаючы коламі, бягуць хуткасныя цягнікі, людзі паляцелі ў космас, выпускаюцца новыя машыны, на палях прыбіраюць багаты ўраджай. Мае бабуля, дзядуля, а таксама мама, тата, атрымалі бясплатную адукацыю, маглі карыстацца бясплатным лячэннем, ездзілі ў санаторыі, у піянерскія лагеры. Жыццё наладзілася. Здавалася б, усё добра, ды не зусім добра. Мой тата ваяваў у Афганістане, дзядзька # 151 у Нагорным Карабаху, Чачні. Цяпер у нас выбухаюць самалёты, дамы, школы, гінуць дзеці і ні ў чым не вінаватыя людзі. Што гэта? З’явіліся нейкія людзі # 151 алігархі (з такім страшным назвай!). Мне здаецца # 151 гэта як «вампіры». Я баюся, што не змагу атрымаць добрую адукацыю, таму што цяпер патрэбныя вялікія грошы, а ў маіх бацькоў іх няма. У таты нават не заўсёды ёсць праца. На вёсцы зараз жыць вельмі цяжка.
Я пішу вам, загінулым, на перадавую 41-га. Нам вас так не хапае! Застанься вы ў жывых, можа быць, гэтага і не здарылася. З павагай і з любоўю да вас, ваша праўнучка Іра пеўкіны, 13 гадоў. Стаўрапольскі край, Новааляксандраўск р-н, пас. Присадовый.
Дарагі сябар! Ты не дажыў да заканчэння вайны. Ты загінуў, змагаючыся за свабоду нашай Радзімы. Ты хочаш ведаць, як скончылася вайна? Перамогай! НАШАЙ Перамогай! Ўзяццем Берліна, устаноўленай сцяга Перамогі над рэйхстагам, радасцю людзей, верай, надзеяй, любоўю. Прайшло 60 гадоў з таго вялікага дня. Мы вучымся быць людзьмі, вучымся ў вас вынослівасці, стойкасці, цярпенню. Мы хочам, каб наша краіна квітнела, каб старыя і дзеці былі шчаслівыя. Дзякуй табе за Перамогу, салдат! І нізкі паклон табе, салдат 1941-1945 гадоў. Хлопцы з гуртка «Патрыёт» падлеткава-маладзёжнага клуба «Мерыдыян», г. Петродворец.
Дарагія салдаты! Дзякуй, што вы ваявалі за Расею. Калі б вы не пайшлі на фронт ваяваць, то Гітлер захапіў бы нашу Радзіму, і не было б цяпер мяне і ўсіх тых, каго я ведаю. Зараз у свеце спакойна, не лічачы вайны ў Іраку і прыродных катаклізмаў ва ўсходніх краінах. Калі б не вы, то ўвогуле не было б, напэўна, людзей. Вы правільна зрабілі, што пайшлі ў голад, у холад, і на смерць. Гітлер прадумаў усё, але ён не ведаў, што Савецкая армія была вельмі моцная. Савецкая армія пачала наступаць і прарвала кальцо акружэння, і блакада скончылася. І Гітлер, даведаўшыся, што Савецкая армія заехала ў фашысцкую Германію, застрэліўся. Дзякуй тым, хто ездзіў па Ладазе на машынах, дастаўляючы для людзей хлеб і ежу. Я вельмі ўдзячны вам за тое, што вы аддалі сваё жыццё за мір на зямлі! Кірыл Ісаеў, 6 «а» клас, школа N 262, Санкі-Пецярбург.
Салдат, паслухай! Усе, як адзін, падняліся на абарону нашай Радзімы. Гітлер і яго генералы меркавалі, што захопяць СССР за два-тры месяцы. Але вы, нашы воіны # 151 артылерысты, лётчыкі, танкісты, пяхотнікі, маракі # 151 змагаліся мужна, як героі! Людзі розных нацыянальнасцяў заяўлялі пра гатоўнасць, не шкадуючы жыцця, змагацца за Радзіму, адстойваць свабоду нашай Айчыны. Як клятва гучалі словы: «Вставай, страна огромная!» Салдат, ведай: вайна скончылася нашай Перамогай! Тваёй Перамогай, салдат! Для цябе гучаць галоўныя словы, хай б’юцца яны, як сэрца: «Перамога! Перамога! Перамога.». Эльгун Керымаў, 11 гадоў, і Гунель Керымава, 12 гадоў, клуб «Нява», Санкт-Пецярбург
Добры дзень, салдат! Пішу табе з далёкага будучыні. Я ведаю, што ты пабываў у многіх баях і выйшаў пераможцам. Я хачу сказаць табе пра тое, што цябе не забыліся. Зараз наш горад шматлюдны. І кожны чалавек у горадзе кажа табе дзякуй. Поспехі табе ў наступных баях! З павагай, Маша Фёдарава, вучаніца 5 «б» класа, школа N 520, Санкт-Пецярбург.
Дарагія салдаты! Я, вядома, разумею, што тых людзей, якія загінулі, абараняючы нас, ужо не вярнуць ніколі. Але менавіта дзякуючы вам мы жывем, бачым неба і сонца. І я абяцаю, што вам за нас сорамна не будзе. Я радуюся кожнаму пражытаму дню. І я шчаслівая, што мы адзначаем дзень нараджэння кожнага які з’явіўся на свет чалавека. Мы пастараемся быць такімі ж мужнымі, сумленнымі і сапраўднымі, як вы! Зоя Зверава, 13 гадоў, падлеткава-маладзёжны клуб «Факел», Санкт-Пецярбург.
ліст салдату
Шчыра кажучы, не ведаю, як пачаць гэты ліст — ліст да маладога чалавека, які яшчэ некалькі месяцаў таму быў жывы, а зараз на яго магіле плача маці і любімая дзяўчына … Усе словы ў гэтым выпадку здаюцца пустымі, дурнымі, нават непатрэбнымі. Як, зрэшты, і ваша смерць, паважаны салдат. Я не ведала вас асабіста, з вамі не былі знаёмыя мае бацькі, але я ведаю, што вы сталі закладнікам страшнай сітуацыі — збройнага канфлікту ў вашым краі.
Мала хто добраахвотна хоча ісці на вайну, асабліва, калі незразумелыя яе мэты. Я думаю, што вайна можа быць апраўданая толькі ў адным выпадку — калі пад пагрозай знаходзіцца бяспеку роднай краіны, роднага народа, блізкіх табе людзей. Менавіта так было ў Вялікую Айчынную вайну 1941 — 1945 гадоў, калі мільёны людзей сталі на абарону сваёй радзімы ад фашызму. Справай гонару кожнага нармальнага чалавека было пайсці на фронт, каб зрабіць свой унёсак у вялікую справу перамогі. Тады плячом да пляча ваявалі людзі многіх нацыянальнасцей — рускія, армяне, грузіны, казахі, прибалтийцы …
Цяпер, як мне здаецца, усё па-іншаму. Кіраўнікі дзяржаў, члены ўрадаў развязваюць войны па самых нязначных прычынах, як быццам гаворка ідзе не пра бойні з сотнямі тысяч ахвяраў, а пра цацачных бітвах алавяных салдацікаў. Хоць, можа быць, для іх гэта менавіта так, бо ў канфлікце удзельнічаюць іншыя — маладыя юнакі і мужчыны, у якіх часцяком няма выбару.
Я ведаю, што вы, на жаль, былі адным з іх. У вашыя планы не ўваходзіла памерці маладым — вы хацелі зусім іншага: скончыць універсітэт, ажаніцца на каханай дзяўчыне, больш часу праводзіць з бацькамі, бачыць, як растуць вашыя дзеці і, можа быць, унукі. Але ўсяму гэтаму не наканавана было спраўдзіцца — хтосьці прыдумаў і раздуў варожасць паміж народамі, якія заўсёды лічылі сябе братамі. І гэты хтосьці сказаў узяць у рукі вінтоўкі і ісці забіваць, хоць ніхто з вашых таварышаў, як і вы сам, не разумеў, для чаго ўсё гэта трэба.
Для вас усё скончылася трагічна. Як і для вашай маці, якая, напэўна, да канца жыцця не акрыяе ад страшнага ўдару. У чым сэнс вашай смерці? Страшна сказаць, але нi ў чым. Ваша смерць была бессэнсоўнай, як і сотні тысяч смерцяў вашых таварышаў і ўяўных праціўнікаў.
Хоць няма, малюсенькую і вельмі горкі, але сэнс усё ж такі ёсць — ён у тым, каб паспрабаваць не паўтараць памылак. Гэта павінны засвоіць усё — і ўлада якія ўтрымліваюць, і просты народ: няма ніякага сэнсу ў войнах, гэта заўсёды чалавечая катастрофа сусветнага маштабу. І ніхто ніколі не выходзіць з такіх канфліктаў пераможцам!
Мір вашаму праху.
З вялікай павагай,
Дыяна, вучаніца 7 класа.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Складанні на вольную тэму / 7 клас / Ліст салдату
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.