Складанне пра сяброўку
Маю сяброўку клічуць Наташа і часам, мне здаецца, што яна самы незвычайны чалавек на зямлі, бо нам не бывае сумна. Мы знаёмыя вельмі шмат гадоў і заўсёды знойдуцца такія гісторыі, якія мы адзін аднаму яшчэ не расказвалі і чуем ўпершыню.
Доўгі час пасля знаёмства мы не размаўлялі, а часам нават сварыліся.
Калі сталі ледзь старэй, то пачалі дзяліцца дробнымі сакрэтамі, кожную раніцу мы разам ідзем у школу і паступова сталі вельмі блізкімі сяброўкамі.
Знешне мы вельмі розныя і як чорнае і белае дапаўняем, адзін аднаго, мець зносіны нам вельмі лёгка, мы шмат жартуем і прыдумляем для сябе розныя прыгоды, у цёплае надвор’е ходзім у паходы, збіраем грыбы, восенню шукаем прыгожае лісце і робім гербарыі.
Мы часта катаемся на веласіпедзе, і ходзім купацца на рэчку, а калі позна прыходзім дадому, то выручала, адзін аднаго і расказваем бацькам розныя неверагодныя гісторыі, пра тое, як выратавалі бяздомнага кацяняці або які выпаў з гнязда птушаняці.
Улетку мы вельмі любілі хадзіць на сажалку, дзе заўсёды шмат жаб і розных насякомых, мы збіралі кветкі, якія растуць вакол, і складаем букеты. Каля сажалкі мы можам праводзіць цэлы дзень, а вяртаючыся, дадому радуем сваіх мам вялікімі букетамі палявых кветак. Побач з нашым ставок з прэснай вадой ёсць пчальнік і нас часта кусаюць пчолы, а сустрэўшыся на наступны дзень, мы весела смяемся над апухлымі ад укусаў вачыма і рукамі.
Кожны чалавек павінен мець сябра, бо гэта той чалавек, які падтрымае ў цяжкую хвіліну, дасць савет, калі неабходна то і пасварыцца, па-сяброўску, так што зусім ня крыўдна.
Мая сяброўка піша вершы і чытае іх мне як самому строгаму крытыку, калі я даю згоду, то можна паказаць астатнім. Часам яна піша пра нашу дружбе і мне вельмі прыемна, што яна таксама вельмі шануе ёю.
Мая сяброўка вельмі любіць маляваць і лепш за ўсё ў яе атрымліваецца жаночая адзенне і абутак. У будучыні яна хоча стаць дызайнерам адзення. Яе малодшая сястрычка выступае ў якасці мадэлі, і паказвае мне ўборы, якія прыдумала Наташа.
Я б вельмі хацела, каб яе мара спраўдзілася, і яна стала знакамітым дызайнерам.
На ўсе святы мы робім, адзін аднаму падарункі, яны зусім недарагія, і часта мы робім іх сваімі рукамі, але я захоўваю ўсе паштоўкі і віншаванні.
Мне верыцца, што праз шмат-шмат гадоў я буду распавядаць сваім дзецям пра сапраўднае сяброўства, і буду паказваць ім фатаграфіі, дзе я са сваёй лепшай сяброўкай!
Сачыненне на тэму Мая сяброўка
У мяне ёсць сяброўка. Яе клічуць Каця. Мы з ёй жывем у адным доме і вучымся ў адной школе. У яе ёсць маленькі брацік. Яна дапамагае бацькам даглядаць за ім.
У маёй сяброўкі ёсць сабака. Яго завуць Гоша. Мы з ім часам гуляем.
Мы з Кацяй любілі гуляць у лялькі. Яна прыносіць да мяне сваю любімую ляльку і мы з ёй граем. Акрамя лялек мы любім гуляць у краму. У нас ёсць цацачныя грошы, і мы прадаем цацкі і кнігі. Часам з намі ў краму гуляюць бацькі.
Мы з Кацяй вельмі добрыя сяброўкі, я заўсёды магу на яе спадзявацца.
Складанне пра сяброўку
Як усім вядома, у кожнага чалавека ёсць тата і мама. Але ёсць яшчэ і сябры. У мяне напрыклад ёсць сяброўка і яе клічуць Лера. Я ёй давяраю, чаму я вам зараз раскажу. У адзін сонечны дзень я з сяброўкай Лерой пайшла гуляць у парк. Мы там былі ні адны, там шпацыравалі яшчэ і хлапчукі хуліганы. Я была сарамлівы. І тут падышлі да нас гэтыя хлапчукі. Адзін з іх стаў мяне дражніць. Лера, нядоўга думаючы, заступілася за мяне і дала яму адпор. Пасля гэтага, калі мы з Лерой прыходзілі ў парк шпацыраваць, то яны мяне не чапалі. Я тады зразумела, што Лера самы сапраўдны сябар. Я буду шанаваць і паважаць яе за гэта ўсё жыццё.
З чаго пачынаецца сяброўства? Пытанне спачатку здаецца лёгкім, але на самой справе ён значна складаней. Няма аднастайнага прынцыпу, шаблону, па якім пачынаецца сяброўства паміж людзьмі. Яна не залежыць ад узросту, інтэлектуальнага развіцця, сацыяльнага статусу. Пра каханне сказана і напісана досыць шмат, пра сяброўства — вельмі мала.
Сябраваць з Насцяй я пачала ў 3 класе. Жылі мы недалёка і вучыліся ў адным класе. У 1 і 2 класе нас са школы забіралі бацькі, а потым у нас з’явілася магчымасць самім выбіраць дарогу дадому. Яна была, вядома ж, даўжэйшы, але значна цікавей. Пасля доўгага паходу вакол школы мы ішлі па дарозе да некалькіх дрэў, якія растуць астраўком на скрыжаванні паміж маім і яе домам. Там мы спыняліся, балбаталі, абмяркоўвалі школу. Потым мы пачалі хадзіць адзін да аднаго ў госці.
Не забуду, як я ўпершыню пайшла да Насты ў госці. Мне ўсё было цікава, асабліва праца яе мамы, бо яна супрацоўнік аэрапорта і носіць форму. Яна заўсёды частавала мяне чымсьці смачным. З Насцяй мы сталі праводзіць усё больш і больш часу. мы разам сядзім за партай, робім агульныя заданні, па вечарах боўтаем па тэлефоне, а па выхадных ходзім да маёй бабулі ў агарод, каб дапамагчы ёй трохі і атрымаць за гэта «ўзнагароду»: персікі, арэхі або вінаград. Наш любімы від спорту — бадмінтон. Мы гуляем у двары да позняга вечара. Часам да нас далучаюцца іншыя хлопцы, і мы пачынаем спаборніцтвы. Становіцца значна цікавей.
Адметная рыса маёй сяброўкі — гэта яе доўгія валасы. Яны вогненна-рудыя. Насця кажа, што з часам яны стануць цямней. Яна худзенькая, займаецца танцамі ўжо шмат гадоў, амаль з ранняга дзяцінства. У яе заўсёды на твары ўсмешка. Часта яна дапамагае аднакласнікам з урокамі, але руская мова і літаратура не даюцца ёй. З гэтымі прадметамі я ёй стараюся дапамагчы. Почырк у яе акруглы, буйны. Мы спрабавалі памяняць яго, але нічога не атрымалася. Кажуць, што почырк адлюстроўвае характар чалавека. Насця вельмі мяккі, адкрыты чалавек, гатовы заўсёды прыйсці на дапамогу.
У жыцці любога чалавека павінен быць хаця б адзін, але сапраўдны сябар. Ён будзе з табой у цяжкія моманты жыцця і шчаслівыя. Дружба правяраецца часам. Спадзяюся, маё сяброўства працягнецца ўсё жыццё.
Некалькі цікавых твораў
Сёння я буду разглядаць выдатную фатаграфію, зробленую вядомым Савецкім фатографам і яшчэ шмат у чым таленавітым чалавекам Вадзімам Яўгенавічам Гиппенрейтером.
Аляксандр Твардоўскі напісаў паэму «Васіль Цёркін» ў 1941 годзе ў сакавіку. Паэма прысвечана вечна тэме, якая заўсёды застаецца актуальнай. Гэта тэма — вайна. І маецца на ўвазе нават не толькі вайна на поле бою, але і вайна