І вось у шосты клас мне прыйшлося пайсці ў новую школу, так як сям’і па працы пераехала ў іншы горад. У прынцыпе, я не рабіў з гэтага трагедыю. Шкада было расставацца з сябрамі, але новы горад цікавіў — усё тады здавалася цікавым. І ў той жа час я быў упэўнены, што такога выдатнага, дружнага класа ў мяне ніколі больш не будзе.
На шчасце, я памыліўся! Усё пачалося яшчэ да першага верасня — да нас у госці прыйшла мая новая класная кіраўніца. Дарэчы, асоба адказнага настаўніка заўсёды гуляе важную ролю. Клас можа пасябраваць дзякуючы настаўніку або насуперак яму — «сяброўства супраць». Такім чынам, мне з настаўніцай пашанцавала — прыемная, вясёлая, мудрая. Яна прыйшла, паразмаўляла са мной, з мамай. І ў канцы гутаркі сказала: «Не супраць, калі хлопцы зойдуць?» Ніхто не пярэчыў …
І ўжо праз гадзіну ў нас былі дома госці — чалавек пятнаццаць. Яны прынеслі любімы ўсімі торт, дапамаглі пасля памыць посуд. Мы ўсе пазнаёміліся, я быў у цэнтры ўвагі — адказваў на пытанні. Доўга госці не затрымаліся, але мы дамовіліся яшчэ да першага дня ў школе пагуляць. Яны збіраліся паказаць мне горад.
Гэта было так нармальна і так дзіўна — у адно і тое ж час. Усе новыя аднакласнікі мне спадабаліся, кожны быў чымсьці цікавы. Таня таксама захаплялася фантастыкай, Віталь адразу запрасіў мяне ў футбольную каманду … Усё праявілі да мяне добразычлівасць, да якой я нават не быў гатовы. Як у амерыканскіх фільмах, калі суседзі прыходзяць да Навасёлам з каханым пірагом. Мне нават здавалася, што ўсё гэта занадта добра, а калі я прыйду ў школу будзе які-небудзь падвох.
Зноў жа я памыліўся. Ніхто не дражніў мяне, ці не абзываў. Наадварот, усё знаёмілі з іншымі хлопцамі, падказвалі. Гэта было так дзіўна … Пры тым, што бацькоў на іх новай робаце сустрэлі вельмі прахалодна. (То бок, гэта не асаблівая гасціннасць горада.) Ім заставалася толькі радавацца маёй поспеху.
Клас мой быў дзіўны яшчэ і тым, што тут амаль усе збіраліся ісці «на медаль». І ў шостым класе яны ўжо думалі пра гэта! Усе займаліся чымсьці, акрамя школы: спорт, танцы, музыка, маляванне … І не перастаю дзівіцца таму, што жорсткай канкурэнцыі не было. Усе радаваліся адзін за аднаго. Натуральна, у такім асяроддзі было складана (нават сорамна) не зрабіць урокі. Бывала такое, што нехта прыязджаў са спаборніцтваў, нейкіх конкурсаў — без хатняга задання. Тады ўсе яго выгароджваць, дапамагалі спісаць, нават расказвалі коратка параграфы.
Дарэчы, у мяне так аднойчы атрымалася — не паспеў прачытаць апошніх тры квіткі на экзамен па гісторыі. Мне прыяцель прама перад дзвярыма класа нагадаў сцісла тэмы. Заходжу — выцягваю білет як раз адзін з гэтых квіткоў. Здаў — выдатна! А другі раз — наадварот. У сэнсе — выцягнуў добры білет, а таварыш, пакуль нумара не запісалі, просіць памяняцца. Яму білет так сабе трапіўся … Але я дапамог. Абодва мы здалі добра.
Нас любілі настаўнікі, ніколі не лічылі нас задзіракамі і выскачкамі. А мы таксама знаходзілі ў кожным настаўніку нешта добрае. Нават у выкладчыку АБЖ, які прама на ўроку сыходзіў за шафу, каб выпіць. І яшчэ ён казаў, што нашымі сшыткамі (Сам задаваў нам пісаць канспекты!) Печку топіць. Аднак і яго мы шкадавалі. Пасля нам распавядалі, што заўсёды ўсё нас ставілі ў прыклад, як самы дружны клас.
Усім класам мы хадзілі ў паходы па наваколлі. Заўсёды было весела! А ўжо якія мы арганізоўвалі святы. Дзяўчынкі заўсёды ўпрыгожвалі ўсё, пяклі любімыя пірагі. Мы ладзілі імправізаваныя канцэрты, гулялі сцэнкі. Часам «завісалі» ў кагосьці дама — гарбата ганялі. Хадзілі разам на хакей і футбол, на КВЗ, у парк, на атракцыёны …
Дарэчы, у нашага класа быў свой любімы клас. Дзіўны клас астраноміі. Ён быў пабудаваны па прынцыпе аўдыторыі. І натуральна, тут было столькі дзіўных карт, малюнкаў, прыбораў. На столі намаляваны Задзіяк і нават увечары свяціліся фосфарам зоркі. Трэба дадаць, што ў кампутарным класе ў нашай школе быў адзін кампутар … і той стары!
Пасля выпускнога балю ўсе раз’ехаліся вучыцца па вялікім гарадам. Дарогі разышліся, як той казаў. Але часам сустракаемся па традыцыйным лютага. Маем зносіны добра, дружба захавалася, хоць жывем па розных канцах краіны, нават і свету. У мяне нават тут засталося пару школьных сяброў. І раз у месяц мы абавязкова бачымся. Ва ўсіх ужо дзеці — тока дробныя. Але мне вельмі хочацца, каб ім таксама так пашанцавала, як нам з класам.
Складанне па рускай мове на тэму Мой любімы клас чытаць бясплатна
Мой любімы клас павінен быць, у першую чаргу, вельмі дружным. Бо мы праводзім у класе большую частку свайго дня, мы там вучымся, маем зносіны, гуляем часам. У класе мы робім практычна ўсё. Менавіта таму клас павінен быць дружным. Усё ў класе павінны дапамагаць адзін аднаму, тады атмасфера будзе заўсёды добрай і прыязнай. Гэта вельмі важна, бо для таго, каб усё добра засвойваць і разумець, што табе кажа настаўнік, трэба адчуваць сябе камфортна. Я вельмі рады, што мой клас як раз такі. Усё вельмі прыязныя і дапамагаюць адзін аднаму, калі гэта неабходна.
Часам, праўда, здараюцца канфлікты, але гэта непазбежна, таму што мы ўсе розныя і ў нас ва ўсіх розныя звычкі і ўяўленне пра тое, што правільна, а што не. Але для гэтага і патрэбны клас, маленькае грамадства, каб навучыць, як правільна выходзіць з непрыемных сітуацый, і як лепш за ўсё пазбегнуць канфлікту. Я лічу, што заўсёды можна пагаварыць і высветліць, калі каго-небудзь што-то не задавальняе. Гэта заўсёды лепш, чым моўчкі збіраць крыўду і не размаўляць з чалавекам, які цябе пакрыўдзіў. Цалкам магчыма, што ён ці яна нават не здагадваюцца пра тое, што паміж вамі нешта адбылося. Таму лепш заўсёды ўсё высвятляць, размаўляць.
Хлопцы ў маім класе ўжо даўно разам, і мы ведаем адзін аднаго вельмі добра. Мы ведаем, хто вельмі нервуецца з-за кантрольных, мы ведаем, хто лепш за ўсіх бегае. Мы ўсе ведаем, у каго лепш за ўсіх атрымліваецца вырашаць задачкі па матэматыцы, а хто любіць балбатаць па-ангельску. Мы ўсе цудоўна ведаем, што Маша вельмі добра разбіраецца ў біялогіі, таму што збіраецца ў будучыні стаць лекарам. Мы ведаем, што Пеця будзе выдатным спартсменам, таму што ён ужо цяпер займаем першыя месцы амаль на ўсіх спаборніцтвах. Мы ведаем адзін пра аднаго вельмі шмат, мы ведаем нашы моцныя бакі і слабыя.
Мне здаецца, што клас для вучняў — гэта, бадай, тое ж самае, што сям’я. Мы праводзім у школе палову свайго часу, і вялікую частку з яго — у класе, седзячы на ўроках, сумесна працуючы, або боўтаючы на перапынках. Гэта вельмі збліжае. Я, можа быць, паўтаруся, але яшчэ раз хачу адзначыць, што мне падабаецца мой клас, таму што мы разам ужо вельмі доўга, мы прывыклі адзін да аднаго, мы пасябравалі. Мне падабаецца атмасфера ў нашым класе, так як яна была вельмі дружалюбнай.
Вельмі важную ролю ў класе заўсёды гуляе класны кіраўнік. Ён, як мудры кіраўнік, павінен накіроўваць энергію вучняў у патрэбнае рэчышча, каб яна не марнавалася на нешта няправільнае. Таму калі класны кіраўнік любіць і ведае сваю справу, то класу будзе нашмат лягчэй.