Сачыненне на тэму ў мяне нарадзіўся брат

Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.

1. Ідэальная сям’я — сачыненне

Кожны чалавек любіць і шануе свой дом і сваю сям’ю. Бо хата лічыцца уласнай крэпасцю, дзе можна схавацца ад любых жыццёвых нягод, а людзі, якія ў ім жывуць, якія заўсёды зразумеюць і падтрымаюць у цяжкую хвіліну — гэта і ёсць сям’я. І роля яе для кожнага з нас велізарная. Бо з сям’ёй звязаны ўсе першыя адчуванні і ўяўленні чалавека, калі ён толькі пачынае ўсведамляць навакольны свет. А пасля менавіта ў сям’і фармуюцца такія чалавечыя паняцці як любоў і клопат. Нездарма сям’ю называюць ячэйкай грамадства, малой радзімай. У ёй фармуецца чалавечая асоба, адбываецца выхаванне індывіда. Таму звычайна ад таго, якая ў чалавека была сям’я, залежыць і тое, якім ён стаў. Для мяне мая сям’я — гэта самае важнае ў жыцці.

Сям’я для кожнага — гэта тыя самыя любімыя і родныя людзі, якія былі зь ім з самага дзяцінства. І галоўная роля ў стварэнні сямейнага ачага належыць, вядома, маці. Жанчына можа быць бліскучым спецыялістам у любой вобласці, аднак, самая галоўная яе роля ў грамадстве, то, з чым не зможа справіцца ні адзін мужчына — гэта стварэнне сям’і. Жанчына са старажытных часоў была захавальніцай хатняга ачага. На яе ўскладалася ўся праца па хаце. Акрамя таго, яна павінна была стварыць такую ​​хатнюю абстаноўку, каб астатнія члены сям’і адчувалі цяпло і ўтульнасць дома, адчувалі сябе сям’ёй — адзіным цэлым. Гэта вельмі цяжкая і адказная праца, але жанчына заўсёды спраўлялася з ёй. Зараз зусім іншыя часы. Жанчына занятая на працы, а для дома застаецца ўсё менш часу. Аднак яна і цяпер, як і шмат гадоў таму, беражэ дом, стварае, падтрымлівае і ўмацоўвае сям’ю. Мама — самы блізкі мне чалавек. Я лічу, што кіраўнік нашай сям’і — гэта, усё ж такі, мама.

Вядома, каб сям’я была добрай і дружнай, адных сіл маці недастаткова. Усе члены сям’і павінны прыкладаць намаганні для стварэння сямейнага клімату. Бо сям’я — гэта, перш за ўсё, калектыў.

Сямейныя традыцыі вельмі важныя для таго, каб кожны чалавек у сям’і адчуваў сябе яе членам, меў з астатнімі сваякамі нешта агульнае. І, вядома, у кожнай сям’і існуюць свае даты, якія памятныя ўсім, свае сямейныя святы. Наша сям’я з нецярпеннем чакае іх наступу, таму што яны прыносяць ўсім нам радасць. Але не толькі гэтым добрыя сямейныя традыцыі. Праводзячы вечар з бацькамі, дзеці таксама адчуваюць сябе паўнавартаснымі членамі сям’і, і гэта нас вельмі аб’ядноўвае.

Важна, каб у любой сям’і было давер і паразуменне, любоў і клопат адзін пра аднаго. Сям’я тым і добрая, што тут чалавек заўсёды застаецца сабой, і ні пры якіх абставінах яго ня разлюбіў, заўсёды зразумеюць і падтрымаюць. Сям’я — гэта найважнейшая апора для любога чалавека, якая павінна заставацца з ім заўсёды.

2. Мая сям’я — складанне для 1, 2, 3 класаў

Не магу сказаць, што наша сям’я чымсьці моцна адрозніваецца ад іншых сем’яў нашай краіны. Няма ў ёй нічога незвычайнага і выбітнага. Аднак для мяне яна самая лепшая.

Я вельмі люблю свайго бацькі. Па працы яму часта даводзіцца ездзіць у працяглыя камандзіроўкі, таму дома ён бывае рэдка. Аднак калі ён прыязджае, у нашай сям’і заўсёды бывае сьвята. З бацькам мне заўсёды весела і цікава. Ён шмат ведае і ўмее, заўсёды знаходзіць карысную і цікавую працу, у якой я таксама магу яму дапамагчы.

Маму я люблю ані не менш таты. Для мяне мама — самы дарагі і блізкі чалавек. Яна заўсёды падтрымае і дапаможа, дасць слушную параду. Мая мама ўмее многае. Яна вельмі добра рыхтуе, умее шыць і вязаць. У нашым доме заўсёды чыста і ўтульна, і ў гэтым заслуга нашай мамы. Я люблю размаўляць з ёй, і з кожнай гутаркі даведаюся шмат новага і цікавага для сябе.

У мяне ёсць малодшы брат. Ён непаслухмяны, гарэзлівы, але ўсё роўна я яго вельмі люблю. Ён вельмі любіць гуляць са мной.

Наша бабуля — паважаны чалавек. Яна ветэран вайны і працы. У яе ёсць шмат узнагарод за самаадданую працу ў гады Вялікай Айчыннай Вайны. Цікава слухаць бабулю, калі яна распавядае аб ваенных гадах. Наша бабуля вельмі добрая і ніколі не злуецца.

У нашым доме ёсць і жывёлы. У нас жывуць дзве коткі і папугайчыкаў. Яны таксама адчуваюць сябе тут утульна і ведаюць, што іх тут любяць. Наша сям’я вельмі дружная, вось чаму яна для мяне самая лепшая.

3. Сачыненне — 5, 6 клас

Сям’я — гэта людзі, бліжэй якіх ужо нікога не знайсці. Вось чаму для мяне сям’я так важная, чаму я так ёю шаную.

Мая сям’я невялікая. У мяне ёсць мама, тата і старэйшы брат. Маму я вельмі люблю. Дзе б я ні была, што б са мной не здарылася, я заўсёды разлічваю на яе падтрымку і дапамогу. Яна заўсёды ўдзяляе нам з братам шмат ўвагу, заўсёды выслухае, параіць. З ёй можна казаць пра ўсё, а гэта вельмі важна. Добра, калі ёсць такі чалавек, ад якога не трэба нічога ўтойваць. Мама працуе на заводзе інжынерам. Яна добры і разумны спецыяліст, на працы яе шануюць.

Мой тата працуе ў будаўніцтве. Ён — кіраўнік буйнога будаўніча-мантажнага падраздзялення. Гэта вельмі сур’ёзная праца, якая патрабуе ведаў, каласальнага вопыту і ўменні працаваць з падначаленымі. Аднак у сям’і ён не падобны на вялікага начальніка. Ён вельмі добры і ніколі не падвышае голас. З ім заўсёды бывае цікава. Ён вельмі шмат чытае і заўсёды можа расказаць што-небудзь цікавае. Праца — не адзіны цікавасць у яго жыцці. Яшчэ ён займаецца спортам і цікавіцца гісторыяй. Мы з братам падоўгу гутарым з бацькам. З гэтых гутарак заўсёды пазнаеш нешта новае і карыснае для сябе.

Мой брат вырашыў стаць лекарам. Ён прыняў гэтае рашэнне ўжо даўно і ўсё робіць для таго, каб яго мара здзейснілася. Брат не захацеў ісці па слядах бацькоў і выбіраць інжынерную спецыяльнасць. Кар’ера лекара прыцягвае яго значна больш. Цяпер ён актыўна займаецца біялёгіяй і хіміяй, самастойна вывучае дадатковы матэрыял, каб паступіць у медыцынскае навучальная ўстанова. Вядома, як складана туды паступіць, і наогул, якая гэта цяжкая праца — быць лекарам. Аднак мой брат ўпэўнены ў сваім выбары, а я здзіўленая яго мэтанакіраванасцю і жадаю яму поспехаў.

Ёсць у нас і яшчэ адзін жыхар. Гэта наш кацяня. Ён у нас з’явіўся нядаўна, але ніхто з нас ужо не ўяўляе нашу сям’ю без гэтага чароўнага і мілага істоты. Некаторыя скажуць, што жывёла не можа ставіцца да сям’і, аднак я з гэтым гатовая паспрачацца. Нашага кацяняці ўсе лічаць паўнавартасным чальцом сям’і.

Наша сям’я вельмі дружная. І яна шмат значыць для мяне. Я хачу, каб яна заставалася такой заўсёды, а сама раблю ўсё, каб іншыя адчувалі маю падтрымку і ўклад ва ўмацаванне нашай сям’і.

Каб дадаць старонку ў закладкі, націсніце Ctrl + D.

Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:

Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):

мая біяграфія

Мяне клічуць Вольга, мне 15 гадоў. Я вучуся ў 9 класе. Я жыву ў невялікім, але вельмі прыгожым гарадку, у якім ёсць шмат славутасцяў. У мяне вялікая сям’я: мама Аня, тата Максім, малодшы брат Алег і старэйшая сястра Марына. Яшчэ ў мяне ёсць бабулі і дзядулі, якіх я вельмі люблю і часта прыязджаю да іх у госці.

Мая сям’я вельмі дружная і вясёлая. Мама працуе бухгалтарам, тата — урач-педыятр, я і сястра вучымся ў школе, а вось брат яшчэ маленькі і ходзіць у садок. Кожныя выхадныя мы ездзім у госці да бабуль і дзядулям, яны нам рады заўсёды.

У мяне ёсць шмат цікавых захапленняў, напрыклад, вязанне, вышыванне, кулінарыя. Гэта маё асноўнае хобі, якому я надаю максімум увагі. Асабліва я аддаюся творчасці на выходныя. Але калі мяне зацікавіла нешта новае, то я абавязкова паспрабую сябе і ў гэтым.

Я люблю шмат чытаць. Больш за ўсё мне падабаецца класічная замежная літаратура. Маю любімы аўтар — гэта Эрых-Марыя Рэмарк, а любімае яго твор «Жыццё ў пазыку». З паэтычных твораў я вылучаю вершы Джорджа Гордана Байрана, найбольш мяне ўразіў ягоны верш «Крумкач».

У мяне шмат сяброў. Мы разам праводзім ўвесь вольны час за рукадзеллем. Гэта яны адкрылі мне розныя заняткі, якія ў вынікі сталі маім хобі. Таксама мы любім гуляць па горадзе і фатаграфаваць гарадскія пейзажы. У нас ёсць мара: калі-то мы абярэм самыя ўражлівыя кадры і зробім фотавыставу.

У школе я актывістка, заўсёды ўдзельнічаю ў розных мерапрыемствах, што-то прапаную правесці сама. Бо вучоба мне даецца лёгка, то пасля ўрокаў я застаюся займацца з адсталымі вучнямі.

Спачатку ў мяне нічога не атрымлівалася, але потым я навучылася тлумачыць заданні і матэрыял. Так з’явілася мая мара — стаць настаўнікам.

А яшчэ я пішу вершы сама. Праўда, яны ў мяне пакуль не вельмі атрымліваюцца, але настаўніца сказала, што ў мяне ёсць патэнцыял. Ёсць такія вершы, асабістага характару, якія я нікому не хачу паказваць. Я іх хаваю, таму што ў іх я выліваю ўсю сваю душу, і не хочацца, каб іх прачытаў той, хто мяне не зразумее.

Вось так я жыву. Звычайная школьніца са звычайнымі поглядамі на жыццё. Мне вельмі хочацца пражыць дастаткова вясёлую і разнастайную жыццё, каб было што ўспомніць і больш пра сябе распавесці. Цяпер у мяне ў планах скончыць школу, і паступіць у вышэйшую навучальную ўстанову і стаць дыпламаваным настаўнікам. Я ўсё зраблю, каб мая сям’я мною ганарылася.

Сачыненне на тэму Памятное падзея

Як я адзначыў дзень нараджэння

Гэтым летам я святкаваў свой дзень нараджэння. Усе мае сябры і сваякі з радасцю прыйшлі мяне павіншаваць. Мае бацькі замовілі для майго свята вялікі стол у кафэ. Яно знаходзіцца ў цэнтры горада і там вельмі прыгожа. Усе ўпрыгожылі паветранымі шарамі і яркімі паштоўкамі.

Ежа была вельмі смачная і спадабалася не толькі мне, але і ўсім маім гасцям. Нам прыносілі вельмі смачнае марозіва.

Усе мае сябры і родныя добра павесяліліся ў той дзень. Мне падарылі вельмі шмат падарункаў. У самым канцы дня вынеслі вялікі торт, я патушыў ўсе свечкі і загадаў жаданне. Я веру, што яно збудзецца.

Усе засталіся задаволеныя. Гэта адзін з самых памятных дзён у маім жыцці.

У мяне з’явіўся брацік

Неяк мае бацькі сказалі мне, што хутка ў мяне з’явіцца брацік. Спачатку, я трохі знерваваўся, таму што не разумеў, як гэта — бацькі стануць менш надаваць мне увагі. Не мог зразумець, ці змагу я стаць добрым старэйшым братам. Калі ў мамы паступова стаў расці жывоцік, я пачаў звыкацца з гэтай думкай, і да таго дня, калі мой брацік з’явіўся на свет, я ўжо быў гатовы ўзяць на сябе ролю старэйшага.

Нарэшце-то настаў той самы хвалюючы дзень, калі нарадзіўся мой малодшы брат.

Рана раніцай мы з татам задумалі генеральную ўборку. Да нас на дапамогу прыйшла бабуля. Яна дапамагла нам прыгатаваць святочны абед. Я імкнуўся ўсюды дапамагчы, упрыгожыў разам з татам пакой паветранымі шарамі, а бабулі дапамог пачысціць і парэзаць гародніну. Калі ўсё было гатова, мы пайшлі ў кветкавы магазін. Там выбралі велізарны, вельмі прыгожы букет, і накіраваліся ў бальніцу забіраць дадому браціка і маму.

Калі я ўбачыў маму, я нават заплакаў ад радасці. Брацік моцна спаў у канверце і здаўся мне вельмі пацешным. Тата здымаў нашу сустрэчу на відэакамеру. Мама ззяла ад радасці, а бабуля, раз-пораз, завіхалася над унукам. Мы доўга фатаграфаваліся ўсёй сям’ёй, а пасля паехалі дадому. Да нас прыйшлі самыя родныя і блізкія людзі, каб павіншаваць нас з нараджэннем маляняці. Браціку падарылі шмат падарункаў. Вядома, гэта былі карысныя рэчы — распашонкі, бутэлечкі і іншыя дзіцячыя прыналежнасці.

Гэты дзень надоўга застанецца ў маёй памяці, як самы дзіўны і хвалюючы момант.

З з’яўленнем браціка, жыццё нашай сям’і вельмі змянілася. Мы сталі яшчэ дружней. Я ўсяляк дапамагаю маме і таце па хаце, гуляў з брацікам і спадзяюся, што ў мяне атрымаецца стаць самым лепшым старэйшым братам. Я ўжо нават мару, як мы будзем хадзіць шпацыраваць ўсёй сям’ёй, як будзем разам гуляць у футбол. А яшчэ, я абавязкова буду дапамагаць маме выхоўваць і вучыць браціка. Я спадзяюся, што я змагу стаць лепшым старэйшым братам у свеце і мае бацькі змогуць ганарыцца сваімі дзецьмі.

Некалькі цікавых твораў

Лета — самы цудоўнае час года. Чаго я чакаю ад лета? Ад лета, у першую чаргу, я чакаю, як і ўсе тыя, хто вучацца ў школе, у інстытуце, ва ўніверсітэце, я чакаю доўгачаканых летніх вакацый.

Аповяд Антона Паўлавіча Чэхава «Зламыснік» ўяўляецца мне не як павучальная гісторыя, а як тыповая гумарыстычная мініяцюра тых гадоў. Аўтар малюе радавую сітуацыю, якая здараецца ў расійскай правінцыі тых гадоў

У нашай сям’і двое дзяцей: я і мой малодшы брат. Яго клічуць Віктар. Вядома ж, мы не называем яго так па афіцыйным, а звяртаючыся да яго выкарыстоўваем кароткую форму Віця.

Цінності людини у всі часи відрізнялись. У скурныя гадзіну, у різних народів тая цивілізацій були якісь свої, особливі цінності. Але це стосувалось суспільства, тобто цінностей, які визнавали більшість людзей. Завжди бували людзі

Сачыненні, байкі, аналіз вершаў, размалёўкі

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
Adblock
detector