Шукайце сінонімы на sinonim.org, каб сачыненне не супадала з тым, што ў інтэрнэце. Націсніце 2 разы на любое слова ў тэксце.
1. Ідэальная сям’я — сачыненне
Кожны чалавек любіць і шануе свой дом і сваю сям’ю. Бо хата лічыцца уласнай крэпасцю, дзе можна схавацца ад любых жыццёвых нягод, а людзі, якія ў ім жывуць, якія заўсёды зразумеюць і падтрымаюць у цяжкую хвіліну — гэта і ёсць сям’я. І роля яе для кожнага з нас велізарная. Бо з сям’ёй звязаны ўсе першыя адчуванні і ўяўленні чалавека, калі ён толькі пачынае ўсведамляць навакольны свет. А пасля менавіта ў сям’і фармуюцца такія чалавечыя паняцці як любоў і клопат. Нездарма сям’ю называюць ячэйкай грамадства, малой радзімай. У ёй фармуецца чалавечая асоба, адбываецца выхаванне індывіда. Таму звычайна ад таго, якая ў чалавека была сям’я, залежыць і тое, якім ён стаў. Для мяне мая сям’я — гэта самае важнае ў жыцці.
Сям’я для кожнага — гэта тыя самыя любімыя і родныя людзі, якія былі зь ім з самага дзяцінства. І галоўная роля ў стварэнні сямейнага ачага належыць, вядома, маці. Жанчына можа быць бліскучым спецыялістам у любой вобласці, аднак, самая галоўная яе роля ў грамадстве, то, з чым не зможа справіцца ні адзін мужчына — гэта стварэнне сям’і. Жанчына са старажытных часоў была захавальніцай хатняга ачага. На яе ўскладалася ўся праца па хаце. Акрамя таго, яна павінна была стварыць такую хатнюю абстаноўку, каб астатнія члены сям’і адчувалі цяпло і ўтульнасць дома, адчувалі сябе сям’ёй — адзіным цэлым. Гэта вельмі цяжкая і адказная праца, але жанчына заўсёды спраўлялася з ёй. Зараз зусім іншыя часы. Жанчына занятая на працы, а для дома застаецца ўсё менш часу. Аднак яна і цяпер, як і шмат гадоў таму, беражэ дом, стварае, падтрымлівае і ўмацоўвае сям’ю. Мама — самы блізкі мне чалавек. Я лічу, што кіраўнік нашай сям’і — гэта, усё ж такі, мама.
Вядома, каб сям’я была добрай і дружнай, адных сіл маці недастаткова. Усе члены сям’і павінны прыкладаць намаганні для стварэння сямейнага клімату. Бо сям’я — гэта, перш за ўсё, калектыў.
Сямейныя традыцыі вельмі важныя для таго, каб кожны чалавек у сям’і адчуваў сябе яе членам, меў з астатнімі сваякамі нешта агульнае. І, вядома, у кожнай сям’і існуюць свае даты, якія памятныя ўсім, свае сямейныя святы. Наша сям’я з нецярпеннем чакае іх наступу, таму што яны прыносяць ўсім нам радасць. Але не толькі гэтым добрыя сямейныя традыцыі. Праводзячы вечар з бацькамі, дзеці таксама адчуваюць сябе паўнавартаснымі членамі сям’і, і гэта нас вельмі аб’ядноўвае.
Важна, каб у любой сям’і было давер і паразуменне, любоў і клопат адзін пра аднаго. Сям’я тым і добрая, што тут чалавек заўсёды застаецца сабой, і ні пры якіх абставінах яго ня разлюбіў, заўсёды зразумеюць і падтрымаюць. Сям’я — гэта найважнейшая апора для любога чалавека, якая павінна заставацца з ім заўсёды.
2. Мая сям’я — складанне для 1, 2, 3 класаў
Не магу сказаць, што наша сям’я чымсьці моцна адрозніваецца ад іншых сем’яў нашай краіны. Няма ў ёй нічога незвычайнага і выбітнага. Аднак для мяне яна самая лепшая.
Я вельмі люблю свайго бацькі. Па працы яму часта даводзіцца ездзіць у працяглыя камандзіроўкі, таму дома ён бывае рэдка. Аднак калі ён прыязджае, у нашай сям’і заўсёды бывае сьвята. З бацькам мне заўсёды весела і цікава. Ён шмат ведае і ўмее, заўсёды знаходзіць карысную і цікавую працу, у якой я таксама магу яму дапамагчы.
Маму я люблю ані не менш таты. Для мяне мама — самы дарагі і блізкі чалавек. Яна заўсёды падтрымае і дапаможа, дасць слушную параду. Мая мама ўмее многае. Яна вельмі добра рыхтуе, умее шыць і вязаць. У нашым доме заўсёды чыста і ўтульна, і ў гэтым заслуга нашай мамы. Я люблю размаўляць з ёй, і з кожнай гутаркі даведаюся шмат новага і цікавага для сябе.
У мяне ёсць малодшы брат. Ён непаслухмяны, гарэзлівы, але ўсё роўна я яго вельмі люблю. Ён вельмі любіць гуляць са мной.
Наша бабуля — паважаны чалавек. Яна ветэран вайны і працы. У яе ёсць шмат узнагарод за самаадданую працу ў гады Вялікай Айчыннай Вайны. Цікава слухаць бабулю, калі яна распавядае аб ваенных гадах. Наша бабуля вельмі добрая і ніколі не злуецца.
У нашым доме ёсць і жывёлы. У нас жывуць дзве коткі і папугайчыкаў. Яны таксама адчуваюць сябе тут утульна і ведаюць, што іх тут любяць. Наша сям’я вельмі дружная, вось чаму яна для мяне самая лепшая.
3. Сачыненне — 5, 6 клас
Сям’я — гэта людзі, бліжэй якіх ужо нікога не знайсці. Вось чаму для мяне сям’я так важная, чаму я так ёю шаную.
Мая сям’я невялікая. У мяне ёсць мама, тата і старэйшы брат. Маму я вельмі люблю. Дзе б я ні была, што б са мной не здарылася, я заўсёды разлічваю на яе падтрымку і дапамогу. Яна заўсёды ўдзяляе нам з братам шмат ўвагу, заўсёды выслухае, параіць. З ёй можна казаць пра ўсё, а гэта вельмі важна. Добра, калі ёсць такі чалавек, ад якога не трэба нічога ўтойваць. Мама працуе на заводзе інжынерам. Яна добры і разумны спецыяліст, на працы яе шануюць.
Мой тата працуе ў будаўніцтве. Ён — кіраўнік буйнога будаўніча-мантажнага падраздзялення. Гэта вельмі сур’ёзная праца, якая патрабуе ведаў, каласальнага вопыту і ўменні працаваць з падначаленымі. Аднак у сям’і ён не падобны на вялікага начальніка. Ён вельмі добры і ніколі не падвышае голас. З ім заўсёды бывае цікава. Ён вельмі шмат чытае і заўсёды можа расказаць што-небудзь цікавае. Праца — не адзіны цікавасць у яго жыцці. Яшчэ ён займаецца спортам і цікавіцца гісторыяй. Мы з братам падоўгу гутарым з бацькам. З гэтых гутарак заўсёды пазнаеш нешта новае і карыснае для сябе.
Мой брат вырашыў стаць лекарам. Ён прыняў гэтае рашэнне ўжо даўно і ўсё робіць для таго, каб яго мара здзейснілася. Брат не захацеў ісці па слядах бацькоў і выбіраць інжынерную спецыяльнасць. Кар’ера лекара прыцягвае яго значна больш. Цяпер ён актыўна займаецца біялёгіяй і хіміяй, самастойна вывучае дадатковы матэрыял, каб паступіць у медыцынскае навучальная ўстанова. Вядома, як складана туды паступіць, і наогул, якая гэта цяжкая праца — быць лекарам. Аднак мой брат ўпэўнены ў сваім выбары, а я здзіўленая яго мэтанакіраванасцю і жадаю яму поспехаў.
Ёсць у нас і яшчэ адзін жыхар. Гэта наш кацяня. Ён у нас з’явіўся нядаўна, але ніхто з нас ужо не ўяўляе нашу сям’ю без гэтага чароўнага і мілага істоты. Некаторыя скажуць, што жывёла не можа ставіцца да сям’і, аднак я з гэтым гатовая паспрачацца. Нашага кацяняці ўсе лічаць паўнавартасным чальцом сям’і.
Наша сям’я вельмі дружная. І яна шмат значыць для мяне. Я хачу, каб яна заставалася такой заўсёды, а сама раблю ўсё, каб іншыя адчувалі маю падтрымку і ўклад ва ўмацаванне нашай сям’і.
Каб дадаць старонку ў закладкі, націсніце Ctrl + D.
Калі старонка дапамагла, захавайце яе і падзяліцеся спасылкай з сябрамі:
Група з кучай карыснай інфармацыі (падпішыцеся, калі трэба будзе ЕГЭ або ОГЭ):
мая біяграфія
Мяне клічуць Вольга, мне 15 гадоў. Я вучуся ў 9 класе. Я жыву ў невялікім, але вельмі прыгожым гарадку, у якім ёсць шмат славутасцяў. У мяне вялікая сям’я: мама Аня, тата Максім, малодшы брат Алег і старэйшая сястра Марына. Яшчэ ў мяне ёсць бабулі і дзядулі, якіх я вельмі люблю і часта прыязджаю да іх у госці.
Мая сям’я вельмі дружная і вясёлая. Мама працуе бухгалтарам, тата — урач-педыятр, я і сястра вучымся ў школе, а вось брат яшчэ маленькі і ходзіць у садок. Кожныя выхадныя мы ездзім у госці да бабуль і дзядулям, яны нам рады заўсёды.
У мяне ёсць шмат цікавых захапленняў, напрыклад, вязанне, вышыванне, кулінарыя. Гэта маё асноўнае хобі, якому я надаю максімум увагі. Асабліва я аддаюся творчасці на выходныя. Але калі мяне зацікавіла нешта новае, то я абавязкова паспрабую сябе і ў гэтым.
Я люблю шмат чытаць. Больш за ўсё мне падабаецца класічная замежная літаратура. Маю любімы аўтар — гэта Эрых-Марыя Рэмарк, а любімае яго твор «Жыццё ў пазыку». З паэтычных твораў я вылучаю вершы Джорджа Гордана Байрана, найбольш мяне ўразіў ягоны верш «Крумкач».
У мяне шмат сяброў. Мы разам праводзім ўвесь вольны час за рукадзеллем. Гэта яны адкрылі мне розныя заняткі, якія ў вынікі сталі маім хобі. Таксама мы любім гуляць па горадзе і фатаграфаваць гарадскія пейзажы. У нас ёсць мара: калі-то мы абярэм самыя ўражлівыя кадры і зробім фотавыставу.
У школе я актывістка, заўсёды ўдзельнічаю ў розных мерапрыемствах, што-то прапаную правесці сама. Бо вучоба мне даецца лёгка, то пасля ўрокаў я застаюся займацца з адсталымі вучнямі.
Спачатку ў мяне нічога не атрымлівалася, але потым я навучылася тлумачыць заданні і матэрыял. Так з’явілася мая мара — стаць настаўнікам.
А яшчэ я пішу вершы сама. Праўда, яны ў мяне пакуль не вельмі атрымліваюцца, але настаўніца сказала, што ў мяне ёсць патэнцыял. Ёсць такія вершы, асабістага характару, якія я нікому не хачу паказваць. Я іх хаваю, таму што ў іх я выліваю ўсю сваю душу, і не хочацца, каб іх прачытаў той, хто мяне не зразумее.
Вось так я жыву. Звычайная школьніца са звычайнымі поглядамі на жыццё. Мне вельмі хочацца пражыць дастаткова вясёлую і разнастайную жыццё, каб было што ўспомніць і больш пра сябе распавесці. Цяпер у мяне ў планах скончыць школу, і паступіць у вышэйшую навучальную ўстанову і стаць дыпламаваным настаўнікам. Я ўсё зраблю, каб мая сям’я мною ганарылася.
Сачыненне на тэму Памятное падзея
Як я адзначыў дзень нараджэння
Гэтым летам я святкаваў свой дзень нараджэння. Усе мае сябры і сваякі з радасцю прыйшлі мяне павіншаваць. Мае бацькі замовілі для майго свята вялікі стол у кафэ. Яно знаходзіцца ў цэнтры горада і там вельмі прыгожа. Усе ўпрыгожылі паветранымі шарамі і яркімі паштоўкамі.
Ежа была вельмі смачная і спадабалася не толькі мне, але і ўсім маім гасцям. Нам прыносілі вельмі смачнае марозіва.
Усе мае сябры і родныя добра павесяліліся ў той дзень. Мне падарылі вельмі шмат падарункаў. У самым канцы дня вынеслі вялікі торт, я патушыў ўсе свечкі і загадаў жаданне. Я веру, што яно збудзецца.
Усе засталіся задаволеныя. Гэта адзін з самых памятных дзён у маім жыцці.
У мяне з’явіўся брацік
Неяк мае бацькі сказалі мне, што хутка ў мяне з’явіцца брацік. Спачатку, я трохі знерваваўся, таму што не разумеў, як гэта — бацькі стануць менш надаваць мне увагі. Не мог зразумець, ці змагу я стаць добрым старэйшым братам. Калі ў мамы паступова стаў расці жывоцік, я пачаў звыкацца з гэтай думкай, і да таго дня, калі мой брацік з’явіўся на свет, я ўжо быў гатовы ўзяць на сябе ролю старэйшага.
Нарэшце-то настаў той самы хвалюючы дзень, калі нарадзіўся мой малодшы брат.
Рана раніцай мы з татам задумалі генеральную ўборку. Да нас на дапамогу прыйшла бабуля. Яна дапамагла нам прыгатаваць святочны абед. Я імкнуўся ўсюды дапамагчы, упрыгожыў разам з татам пакой паветранымі шарамі, а бабулі дапамог пачысціць і парэзаць гародніну. Калі ўсё было гатова, мы пайшлі ў кветкавы магазін. Там выбралі велізарны, вельмі прыгожы букет, і накіраваліся ў бальніцу забіраць дадому браціка і маму.
Калі я ўбачыў маму, я нават заплакаў ад радасці. Брацік моцна спаў у канверце і здаўся мне вельмі пацешным. Тата здымаў нашу сустрэчу на відэакамеру. Мама ззяла ад радасці, а бабуля, раз-пораз, завіхалася над унукам. Мы доўга фатаграфаваліся ўсёй сям’ёй, а пасля паехалі дадому. Да нас прыйшлі самыя родныя і блізкія людзі, каб павіншаваць нас з нараджэннем маляняці. Браціку падарылі шмат падарункаў. Вядома, гэта былі карысныя рэчы — распашонкі, бутэлечкі і іншыя дзіцячыя прыналежнасці.
Гэты дзень надоўга застанецца ў маёй памяці, як самы дзіўны і хвалюючы момант.
З з’яўленнем браціка, жыццё нашай сям’і вельмі змянілася. Мы сталі яшчэ дружней. Я ўсяляк дапамагаю маме і таце па хаце, гуляў з брацікам і спадзяюся, што ў мяне атрымаецца стаць самым лепшым старэйшым братам. Я ўжо нават мару, як мы будзем хадзіць шпацыраваць ўсёй сям’ёй, як будзем разам гуляць у футбол. А яшчэ, я абавязкова буду дапамагаць маме выхоўваць і вучыць браціка. Я спадзяюся, што я змагу стаць лепшым старэйшым братам у свеце і мае бацькі змогуць ганарыцца сваімі дзецьмі.
Некалькі цікавых твораў
Лета — самы цудоўнае час года. Чаго я чакаю ад лета? Ад лета, у першую чаргу, я чакаю, як і ўсе тыя, хто вучацца ў школе, у інстытуце, ва ўніверсітэце, я чакаю доўгачаканых летніх вакацый.
Аповяд Антона Паўлавіча Чэхава «Зламыснік» ўяўляецца мне не як павучальная гісторыя, а як тыповая гумарыстычная мініяцюра тых гадоў. Аўтар малюе радавую сітуацыю, якая здараецца ў расійскай правінцыі тых гадоў
У нашай сям’і двое дзяцей: я і мой малодшы брат. Яго клічуць Віктар. Вядома ж, мы не называем яго так па афіцыйным, а звяртаючыся да яго выкарыстоўваем кароткую форму Віця.
Цінності людини у всі часи відрізнялись. У скурныя гадзіну, у різних народів тая цивілізацій були якісь свої, особливі цінності. Але це стосувалось суспільства, тобто цінностей, які визнавали більшість людзей. Завжди бували людзі
Сачыненні, байкі, аналіз вершаў, размалёўкі