Пачатак дзевятнаццатага стагоддзя адзначана праўленнем Напалеона. Тады ж яго вобраз як кіраўніка і паспяховага чалавека стаў мифологичен. Многія лічылі Напалеона увасабленнем сілы, моцы, лідэрскай хваткі, у ім адзначалі вельмі паспяховага палкаводца. І калі ў 19 стагоддзі сярод мас гэта было цалкам нармальным з’явай, пазней Леў Мікалаевіч Талстой заняўся демифологизацией ладу. У рамане «Вайна і мір» Напалеон намаляваны не толькі як ідэальны кіраўнік, але і як эгаіст і злачынец.
Талстой на працягу ўсяго рамана з дапамогай розных прыёмаў высмейвае асобу Напалеона. Спачатку ён падкрэслівае ўбогі і смешны знешні выгляд ўладара, ствараючы практычна карыкатурны вобраз. Талстой пазбаўляе Напалеона прыгажосці, пластычнасці, вытанчанасці, а пра непрывабных знешніх рысах пастаянна згадвае, звяртаючы на гэта ўвагу чытача.
Другім этапам можна назваць трансфармацыю характару. Тут няма гаворкі аб змяненні па ходзе творы, маецца на ўвазе пераўвасабленне агульнапрынятага увасабленне розуму, сілы і ўлады ў эгаістычнага, ён быў манерны і халоднага чалавека. Талстой ўяўляе Напалеона менавіта такім, адорваючы яго дадатковымі рысамі — грубіянствам, самаздаволеннем і пазёрства.
Яшчэ адно адлюстраванне вобраза заключаецца ў сюжэце рамана, дзе апісана выгнанне французаў. Так Талстой яшчэ раз падкрэслівае той факт, што без неэгоистических імкненняў перамагчы не атрымаецца. Гэтым аўтар яшчэ раз вылучае Напалеона як незаможнага кіраўніка, зацікаўленага толькі ў асабістай выгадзе і якія прыцягнулі дзеля яе атрымання шматтысячную армію.
Вядома ж, у рамане Напалеон паўстае ў нявыгадным святле. Гэтым Талстой паказаў, што ў гісторыі важныя моцныя асобы, але тырана Напалеона і яго падобных нельга славіць і ўдасканальваць вобразы, яны не вартыя шанавання і павагі.
Вобраз Напалеона ў рамане Л.Н. Талстога «Вайна і свет»
Руская літаратура другой паловы XIX стагоддзя актыўна асвойвала сюжэты і вобразы літаратуры еўрапейскай. Пачатак стагоддзя ў Еўропе было эпохай Напалеона, таму тэма Напалеона і наполеонизма стала адной з вядучых. У рускай літаратуры ў асвятленні гэтай тэмы прасочваецца некалькі кірункаў. Першае звязана з патрыятычным асвятленнем падзей вайны 1812 года, тэмай славы рускага зброі. Тут гэтая тэма вырашаецца ў аспекце выкрыцьця Напалеона. Другая — рамантычная (А.С. Пушкін «Напалеон на Эльбе»; «Напалеон»; М.Ю. Лермантаў «Паветраны карабель», «Напалеон»). У рамантычнай лірыцы гэты вобраз становіцца сімвалам свабоды, велічы, моцы. Пушкін піша, што пасля сыходу гэтага «ўладара дум свет апусцеў».
Сапраўдны аблічча Напалеона яшчэ больш выразна распагоджваецца пры супастаўленні яго з Кутузавым. На думку Талстога, Напалеон і Кутузаў — выразнікі гістарычных тэндэнцый часу. Мудры Кутузаў, свабодны ад запалу ганарыстасці і славалюбства, лёгка падпарадкаваў сваю волю волі «провіду», гэта значыць прадбачыў вышэйшыя законы, якія кіруюць рухам чалавецтва, таму стаў правадыром народнай вызваленчай вайны. Напалеон жа, з-за поўнага абыякавасці да чалавека і адсутнасці маральнага пачуцця, быў пастаўлены на чале вайны захопніцкай. Дзякуючы суб’ектыўным якасцях, Напалеон абіраецца выразнікам сумнай гістарычнай неабходнасці — «руху народаў з захаду на ўсход», у выніку якога адбылася гібель напалеонаўскага войска. Напалеон, па словах Талстога, прызначаны быў «провідам на сумную, нявольную ролю ката народаў, выконваў тую жорсткую, нечалавечую ролю, якая была яму прызначана …»
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Талстой Л.Н. / Вайна і свет / Вобраз Напалеона ў рамане Л.Н. Талстога «Вайна і свет»
Глядзі таксама па твору «Вайна і свет»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.