На двары было лета. Ужо шмат дзён пякучыя прамяні сонца тамілі ўсё вакол. Пад іх лютым націскам пожухлой зялёныя лугавыя і палявыя травы, галінкі дрэў засмучаны паніклі, птушкі спявалі не так звонка, як звычайна, а людзі нібы задыхаліся ў задусе. Здавалася, што зусім трохі — і ўсё засохне, так і не дачакаўшыся прасвяднага дажджу.
Той дзень быў такім жа гарачым, як і ўсе папярэднія. Я вырашыла пагуляць разам са сваімі сябрамі. Мы так захоплена размаўлялі адзін з адным, што нават і не заўважылі, як звыклае блакітнае неба пацямнела, стала нейкім грозным, цяжкім. Сонца схавалася за велізарнай чорнай хмарай. Але ўсё гэта я ўбачыла толькі тады, калі адчула на скуры халоднае дакрананне звычайна ласкавага ветру. Пачуўся аглушальны гром. Аднекуль здалёку яму паўтараў іншы, не менш грозны раскаты. Зусім побач бліснула маланка, разрэзалі пацямнелае неба, як востры нож. Мы стрымгалоў кінуліся да мяне дадому, баючыся такога буйства прыроды. І не паспелі …
Пайшоў лівень. Нам здавалася, што гэта хтосьці зверху вёдрамі вылівае на нас ваду. Так, гэта была сапраўдная навальніца, першая гэтым летам! Да хаты было яшчэ даволі далёка, а схавацца не было дзе. Нам усім нават стала трохі страшна. Дождж быў ўзбуяў, як горны вадаспад, вада была кругам. Мы працягвалі бегчы, зараз ужо наўздагад, бо нічога не было відаць. Маланкі ўсё яшчэ зіхацелі, асвятляючы наваколле, а вось грому ўжо амаль не было чуваць.
Нечакана лівень ператварыўся ў дробны, шаптаўся дожджык. Мы нарэшце-то прыбытку да пункта свайго прызначэння. Адкрыўшы дзверы, убеглі ў мой дом, наскрозь мокрыя. З цікаўнасці я і мае сябры прыпалі насамі да акна, уважліва назіраючы за надвор’ем на вуліцы. Дождж нягучна тарабаніць сваімі мокрымі далонькамі па шыферу даху.
(Карціна Васільева «Мокры луг»)
А потым ён скончыўся, нібы яго і не было зусім. Успамінам пра яго служылі толькі велізарныя лужыны, сцякала з даху вада, мокрыя дрэвы і травы ды свежае паветра.
Прырода ажыла. Усё радаваліся, цешылася доўгачаканага які прайшоў дажджу. Мы выбеглі з радасцю на вуліцу і ўбачылі вясёлку. Гэта незабыўнае відовішча і яркае ўражанне.
Мы ў Фэйсбуку
"сезоны года" — гэта часопіс аб прыродзе, культуры і навакольным свеце.
Матэрыялы можна выкарыстоўваць для азнаямлення дзяцей з прыродай, у дапамогу школьнікам, у рабоце выхавальніка і настаўнікі.
Навальніца, якая вылілася ў двух драмах А.М. Астроўскага — «Беспасажніца» і «Навальніца»
Калі казаць пра драматычныя творах і іх ролі ў літаратуры, то ў першую чаргу ўспамінаецца творчасць А.М. Астроўскага, паколькі, на мой погляд, больш ніхто з пісьменнікаў не звяртаўся да дадзенай форме так грунтоўна. У сваіх п’есах драматург закранаў розныя тэмы, якія хвалявалі і хвалююць людзей усіх часоў і народаў. Мараль, маральнасць, грамадства — асноўныя праблемы яго твораў.
П’есы «Навальніца» і «Беспасажніца», на маю думку, з’яўляюцца самымі яркімі і глыбокімі творамі. У «Навальніцы» Астроўскі малюе свет, поўны глупства, невуцтва, самадурства. Гэта «скамянелых», патрыярхальны свет, дзе проста немагчымыя такія чалавечыя пачуцці, як каханне, разуменне, дабро, спагаду. Гэты свет настолькі акасцянеў, што людзі не здольныя змяняцца, ўсведамляць, разумець і прымаць нешта новае.
На мой погляд, усе героі гэтага твора падобныя на марыянеткі, бо ня могуць самастойна прымаць нейкія рашэнні, рабіць нешта насуперак грамадскай думцы.
І ў масе такіх людзей асабліва і ярка вылучаецца галоўная гераіня п’есы — Кацярына. Яна не падобная на навакольных яе людзей, яна выхавана на іншых маральных каштоўнасцях. Кацярына не можа змірыцца з няволяй, з прыгнётам Кабанихи. Бацькоўскі дом становіцца для яе ідэальным: «Такая і я была! Я жыла, ні пра што не тужила, дакладна птушачка на волі. Матуля ўва мне душы не чула, прыбірацца мяне, як ляльку, працаваць не прымушала; што хачу, бывала, то і раблю ».
Кацярына выхавана на рэлігійных уяўленнях пра мараль і абавязку, адсюль і ўзнікае яе пачуццё віны, бо яна палюбіла іншага! Тут у творы падымаецца тэма граху, якую кожны з герояў ўспрымае па-свойму. Як чалавек глыбока маральны, дзяўчына вырашаецца на самагубства не таму, што баіцца жыць з Кабанихой, Ціханам і ім падобнымі. Прычына ў іншым: Кацярына адчувае сябе грэшнай, таму што яна аддала перавагу мужу, дадзенага ёй богам, зусім іншага чалавека. На мой погляд, Кацярына вельмі моцная ў духоўным плане, таму ёсць толькі адзін спосаб стаць свабоднай — вырашыцца на самагубства. Цяпер яна не падпарадкоўваецца таго сьвету, які быў занадта жорсткі і халодны. Я думаю, Кацярына дайшла ў сваім пратэсьце да трагічнага канца.
Калі звярнуцца да выявы Ларысы Огудаловой з іншай п’есы Астроўскага «Беспасажніца», то можна з упэўненасцю сказаць, што гэтая гераіня таксама аказваецца ў бездухоўным асяроддзі. Галоўныя гераіні п’ес падобныя, бо Ларыса, гэтак жа як і Кацярына, не здольная прыняць такі свет. Огудалова — адчувальная дзяўчына з адкрытай душой, якая ўмее любіць і разумець навакольных яе людзей. Так, вядома, Ларыса створана для раскошы, сваёй прыгажосцю і талентам яна прыцягвае ўвагу такіх вядомых дзялкоў, як Кнураў, Вожеватов, Паратов. «Дарагі брыльянт дарагі і аправы патрабуе … і добрага ювеліра», — такое стаўленне гэтых людзей да дзяўчыны. Аднак усе іх пачуцці няшчырыя, Ларыса — усяго толькі забаўка для іх. Нават Паратов, якога Ларыса любіць усёй душой, не ўспрымае яе сур’ёзна ці адчувае прыгажосць яе ўнутранага свету. «Я любові шукала і не знайшла. На мяне глядзелі і глядзяць як на забаву », — думае Огудалова. Дзяўчына выдатна разумее, адчувае сапраўднае стаўленне да яе. Адсюль яе імкненне выйсці замуж за першага, хто да яе пасватаўся.
Смерць для Ларысы, таксама як і для Кацярыны, становіцца адзіным выратаваннем ад жорсткай рэчаіснасці. Як ні парадаксальна, але ўсё ж стрэл Карандышева прыносіць гераіні збаўленне ад пакут, яна дзякуе свайго жаніха за тое, што ён пазбавіў яе ад жыцця, дзе Ларыса «ні ад каго. не бачыла спагады, не чула цёплага, сардэчнага слова. А бо так жыць холадна ».
Як і Кацярына, гераіня п’есы «Беспасажніца» — адзінокая душа, якая пакутуе ад абыякавасці навакольных. Ларыса першапачаткова не мае тых якасцяў, якія дазваляюць змяніць сітуацыю, якая склалася, яна вымушана зьмірыцца з пошласцю таго жыцця, у якой жыве.
Абедзве гераіні, нягледзячы на добрае сэрца і уразлівую душу, гінуць у канцы. Што гэта — праява слабасьці, зьбег абставінаў або своеасаблівы выклік бездухоўнасць грамадству? Я лічу, што дзяўчыны не змаглі б жыць сярод невукаў і крывадушнікаў, нават калі б ўдала выйшлі замуж. Смерць для абедзвюх апынулася пераважней. А для навакольных гібель дзяўчат павінна была паслужыць урокам на будучыню і доказам таго, што эгаізм і фальш не прыводзяць ні да чаго добрага.
0 чалавек прагледзелі гэтую старонку. Зарэгіструйся або увайдзі і даведайся колькі чалавек з тваёй школы ўжо спісалі гэта сачыненне.
/ Складанні / Астроўскі А.М. / Беспасажніца / Навальніца, якая вылілася ў двух драмах А.М. Астроўскага — «Беспасажніца» і «Навальніца»
Глядзі таксама па твору «Беспасажніца»:
Мы напішам выдатнае складанне па Вашым замове ўсяго за 24 гадзіны. Унікальнае складанне ў адзіным экземпляры.